Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Σπουδαίες Ελληνίδες που άφησαν το στίγμα τους

Οι Γυναίκες γράφουν ιστορία

Όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στην Ελλάδα υπήρχαν Γυναίκες που άφησαν το δικό τους στίγμα και συνεχίζουν να μας δίνουν μέχρι και σήμερα έμπνευση. Γυναίκες που έμειναν στην ιστορία για να μας θυμίζουν πως το πείσμα, η θέληση, η δύναμη αλλά και η κοπιώδης δουλειά αποφέρουν καρπούς.

Οι παρακάτω γυναίκες με την πορεία που ακολούθησαν και το ρόλο που διαδραμάτισαν, καταρρίπτουν το μύθο του «αδύναμου φύλου». Με αφορμή λοιπόν την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας,

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα (1771 – 1825)

Ηρωίδα της ελληνικής επανάστασης του 1821, αποτελεί την πιο σπουδαία γυναίκα που συμμετείχε στην επανάσταση. Είχε καταγωγή από την Ύδρα. Γεννήθηκε μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771, όταν η μητέρα της Σκεύω επισκέφτηκε τον σύζυγό της, Σταυριανό Πινότση, τον οποίο είχαν φυλακίσει οι Οθωμανοί για τη συμμετοχή του στα Ορλωφικά (1769-1770). Ξεχώρισε για τον ηρωισμό της, αφού είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στην οχύρωση του Ελληνικού στρατού. Μάλιστα, είχε οργανώσει δικό της εκστρατευτικό σώμα από σπετσιώτες. Αξίζει να σημειωθεί, ότι μετά το θάνατο της, οι Ρώσοι την τίμησαν με τον τίτλο της “Ναυάρχου” κι έτσι και έμεινε στην παγκόσμια ιστορία.

Μεταθανάτια έλαβε τον τίτλο του ναυάρχου από τη Ρωσία, πρωτοφανής τιμή για γυναίκα. Το 2018 ήταν η σειρά της Ελλάδας να τήν τιμήσει. Με απόφαση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (ΦΕΚ 373, Τεύχος Γ, της 11 Απριλίου), της απονεμήθηκε ο βαθμός του υποναυάρχου επί τιμή, ο Πολεμικός Σταυρός Α ‘ Τάξεως και το Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων, για «τον απαράμιλλο ηρωισμό της, την αυτοθυσία και την αφοσίωση που επέδειξε προς το Ελληνικό Έθνος, τα οποία την κατέστησαν στη μνήμη όλων των Ελλήνων και Ελληνίδων ως Εθνικό ιδεώδες», σύμφωνα με το αιτιολογικό της απόφασης.

Καλλιρρόη Παρρέν (1861 – 1940)

Γεννήθηκε το 1861 στον Πλάτανο Αμαρίου του Ρεθύμνου αλλά πολύ γρήγορα μετά από έξι χρόνια η οικογένεια της εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ξεκίνησε να φοιτά στο σχολείο Σουρμελή και στη συνέχεια στη γαλλική σχολή των καλογραιών στον Πειραιά. Ήταν δημοσιογράφος και μια από τις πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες. Συνέβαλε σημαντικά στη χειραφέτηση των γυναικών, καθώς μέσα από ενέργειες της διεκδικούσε ίσα δικαιώματα, τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην πολιτική ζωή. Ίδρυσε, επίσης, πολλά κοινωφελή ιδρύματα όπως τη “Σχολή της Κυριακής” αλλά και το “Άσυλο των ανιάτων γυναικών”. Ακόμη, με δική της προσπάθεια και επιμονή, η κυβέρνηση Δηλιγιάννη επέτρεψε τη φοίτηση γυναικών στο πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο, ενώ ήταν η πρώτη που ξεκίνησε το θέμα περί δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες, ήδη από τη δεκαετία του 1890. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη, ως αναγνώριση της προσφοράς της στο έθνος.

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (1893 – 1972)

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, αρχικά Ευτυχία Χατζηγεωργίου – Οικονόμου, αργότερα Νικολαΐδου και τελικά Παπαγιαννοπούλου, γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, αναγκάστηκε να έλθει στην Ελλάδα μετά την μικρασιατική καταστροφή, ενώ ήταν η πρώτη Ελληνίδα στιχουργός, και η σημαντικότερη του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Η μεγάλη αξία της στιχουργικής της αναγνωρίστηκε πολύ αργότερα, ιδίως μετά το θάνατό της.

Ξεκίνησε να γράφει στίχους το 1948 και να τα πουλά για ποσά από 200 έως 300 δραχμές. Έχοντας όμως μεγάλο εθισμό στη χαρτοπαιξία έχασε πάρα πολλά λεφτά με αυτόν τον τρόπο. Όταν έγραφε τους στίχους, έπειτα αποποιούνταν τα πνευματικά της δικαιώματα. Πολλές δικές της στιχουργικές δημιουργίες έγιναν πολύ μεγάλες επιτυχίες, με τη βοήθεια σπουδαίων συνθετών της εποχής, όπως του Τσιτσάνη, του Χιώτη, του Χατζιδάκι, του Καλδάρα κ.α.

Αμαλία Φλέμινγκ (1912 – 1986)

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά τη λήψη του διδακτορικού της τίτλου, συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι και το Λονδίνο. Ανέπτυξε αντιστασιακή δράση κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ενώ το 1946 ξεκίνησε τη συνεργασία της με τον Νομπελίστα μικροβιολόγο Alexander Fleming, στο Wright Fleming Institute. Λίγα χρόνια μετά επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ανέλαβε τη διεύθυνση του Ευαγγελισμού. Ο γάμος της με τον Fleming κράτησε ελάχιστα, καθώς ο ίδιος έφυγε από τη ζωή το 1955. Η Χούντα των Συνταγματαρχών τη φυλάκισε το 1971, καθώς είχε αναπτύξει αντιδικτατορική δράση. Την κατηγόρησαν ότι σχεδίαζε την απόδραση του Αλέκου Παναγούλη και μετά από πολλές ημέρες ανάκρισης και βασανισμών την καταδίκασαν στο έκτακτο στρατοδικείο και της αφαίρεσαν την υπηκοότητα. Κατέφυγε στο Λονδίνο μέχρι την Μεταπολίτευση και με την επιστροφή της στην Ελλάδα εξελέγη βουλευτής. Όραμά της ήταν η δημιουργία του Ιδρύματος Βιοϊατρικών Επιστημών που φέρει το όνομα του συζύγου η της. Δεν πρόλαβε να δει το όραμά της να γίνεται πραγματικότητα, ωστόσο αυτό λειτούργησε μια δεκαετία μετά τον θάνατό της και μέχρι σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά ερευνητικά ιδρύματα της χώρας.

Μαρία Κάλλας (1923 – 1977)

Η Μαρία Σοφία Άννα Καικιλία Καλογεροπούλου – όπως ήταν το πλήρες ελληνικό όνομά της γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 στη Νέα Υόρκη, κόρη του φαρμακοποιού Γεωργίου Καλογερόπουλου από τον Μελιγαλά Μεσσηνίας και της Ευαγγελίας (Λίτσας) Δημητριάδη από τη Στυλίδα Φθιώτιδος.

Σε ηλικία 16 ετών η Μαρία έπαιξε στην Εθνική Λυρική Σκηνή σ’ ένα μικρό ρόλο της Όπερας “Boccaccio”. Στα 20 πήρε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Tosca.
Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά και γύρισε στη Νέα Υόρκη κοντά στον πατέρα της. H Metropolitan Opera δεν τη δέχτηκε οπότε έφυγε για Ιταλία. Στη Βερόνα γνώρισε τον πλούσιο επιχειρηματία Giovanni Meneghini και παντρεύτηκαν.

Το ιταλικό της ντεμπούτο στην Όπερα έγινε στην Αρένα της Βερόνας το 1947 με την Gioconda. Με μάνατζερ τον σύζυγό της συνέχισε να τραγουδά στη Φλωρεντία και στη Βερόνα. Όσο γινόταν διάσημη οι απαιτήσεις της αυξάνονταν. Συχνά έλεγε: «Η αποδοκιμασία του κοινού είναι μέρος του σκηνικού. Είναι ο κίνδυνος στο πεδίο μάχης. Η όπερα είναι ένα πεδίο μάχης που πρέπει να αποδεχτούμε». Το 1954 έκανε το Αμερικάνικο ντεμπούτο της στο Σικάγο με την Norma, όπου θριάμβευσε. Το 1956 τραγούδησε στη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης. Η φωνή της είχε πρόβλημα καθώς και ο γάμος της και τελικά χώρισε, καθώς είχε δημιουργήσει δεσμό με τον Έλληνα εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Το 1971 και ’72 δίδαξε Masteclasses στη Σχολή Julliard της Νέας Υόρκης. Παρά την φθίνουσα υγεία της, η Κάλλας συνόδευσε τον φίλο της Di Stefano σε μία διεθνή τουρνέ για να τον βοηθήσει οικονομικά να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη του. Σε ηλικία 55 ετών η Μαρία Κάλλας ξαφνικά και μυστηριωδώς πέθανε (από καρδιά) στο σπίτι της στο Παρίσι.

Μελίνα Μερκούρη (1920 – 1994)

Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 18 Οκτωβρίου του 1920, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός. και καταγόταν από φημισμένη οικογένεια πολιτικών. Ηθοποιός βραβευμένη με πλήθος διεθνών βραβείων και παγκόσμιας ακτινοβολίας προσωπικότητα διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού τα έτη 1981 – 89 και 1993 – 94 σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού (1943-46) και έκανε το ντεμπούτο της στη σκηνή το 1944. Ως πρωταγωνίστρια καθιερώθηκε το 1949 με το ρόλο της Μπλανς από το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος». Η πρώτη κινηματογραφική δουλειά της ήταν η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα» (1955). Με το ρόλο, όμως, της Ίλια στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» (1960), αλλά και τη θεατρική μεταφορά του έργου στη Νέα Υόρκη, η Μελίνα Μερκούρη απέκτησε πλέον διεθνή φήμη. Το 1965 παντρεύτηκε τον αμερικανό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν, ο οποίος και τη σκηνοθέτησε στις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» (1960), «Φαίδρα» (1962), «Τοπκαπί» (1964) και «A Dream of Passion» (1978).

Μετά την πτώση της Χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας γύρισε στην Ελλάδα και πολιτεύτηκε. Εκλέχθηκε με το ΠΑΣΟΚ το 1981 και ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Πολιτισμού, αξίωμα που διατήρησε ως το τέλος της πρώτης οκταετίας των κυβερνήσεων Παπανδρέου.

Όραμά της ήταν μέχρι το θάνατό της η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Δημιούργησε τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα για να έρθει το θέατρο στην επαρχία, ενώ δική της έμπνευση ήταν και η δημιουργία του θεσμού της «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης».

Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ (1926)

Γεννήθηκε το 1926 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές της στην École des Hautes Études στη Γαλλία, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Ιστορίας και Docteurès Lettres. Ερευνήτρια του Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας και διευθύντρια ερευνών από το 1964, εξελέγη Καθηγήτρια της Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης το 1967. Έχει διατελέσει Διευθύντρια του Τμήματος Ιστορίας και Πρόεδρος της Επιτροπής Έρευνας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, Επισκέπτρια Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Harvard, Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Paris I (Επίτιμη Πρόεδρος από το 1981), Πρύτανης της Ακαδημίας και Καγκελάριος των Πανεπιστημίων των Παρισίων, Αντιπρόεδρος και εν συνεχεία Πρόεδρος του Ιδρύματος Georges Pompidou, Πρόεδρος του Αμερικανικού Μουσείου Τέχνης στη Γαλλία, Αντιπρόεδρος του Ιδρύματος DanielleMitterrand, Εμπειρογνώμων για κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες στην UNESCO, Πρόεδρος και εν συνεχεία Επίτιμη Πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Ευρώπης, Επίτιμη Πρόεδρος της Διεθνούς Ενώσεως Βυζαντινών Σπουδών, Γενική Γραμματέας της Διεθνούς Ενώσεως Ιστορικών Επιστημών, Πρόεδρος και εν συνεχεία Επίτιμη Πρόεδρος της Παγκόσμιας Κίνησης Επιστημονικής Ευθύνης (MURS), Πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου, Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών και του Διεθνούς Ιδρύματος Ντιμίτρι Σοστακόβιτς. Είναι επίτιμο μέλος των Ακαδημιών των Αθηνών, του Βερολίνου, της Βουλγαρίας, καθώς και της Βρετανικής Ακαδημίας. Επίσης, είναι μέλος και συνεργάτιδα της Βασιλικής Ακαδημίας των Επιστημών, των Γραμμάτων και των Τεχνών του Βελγίου.

Έχει λάβει τις εξής τιμητικές διακρίσεις από τη Γαλλική Δημοκρατία: Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής, Μεγαλόσταυρος του Εθνικού Τάγματος της Τιμής, Διοικητής της Τάξης των Ακαδημαϊκών Φοινίκων, Ταξιάρχης των Τεχνών και των Γραμμάτων.

Ακόμη έχει λάβει τις εξής διακρίσεις: Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής (Ελλάδα), Επίτιμη Πολίτης (Γαλλία), Υψηλότατη Ταξιάρχης (Μεξικό), Ταξιάρχης της Εθνικής Ταξιαρχίας (Λουξεμβούργο), Υψηλότερη Ταξιάρχης της Ταξιαρχίας των Τιμών (Αυστρία), Ταξιάρχης της Βασιλικής Ταξιαρχίας της Δανίας, Ταξιάρχης των Επιστημών, της Παιδείας και της Τέχνης (Πορτογαλία), Ταξιάρχης της Ταξιαρχίας της Τιμής (Ιταλία), τιμητικό μετάλλιο από τη Πολωνική Ακαδημία Επιστημών και Ασημένιο Μετάλλιο του Ολυμπιακού Τάγματος από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.

The post Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Σπουδαίες Ελληνίδες που άφησαν το στίγμα τους appeared first on Mad TV.