Στη φυλακή μέχρι να σβήσει ο ήλιος

Αν ζούσε αυτό το κτήνος, ο Μανώλης Δουρής, το ανθρωπόμορφο τέρας που βίασε και σκότωσε τον εξάχρονο γιο του το 1993 και μετά θρηνούσε πάνω από τη σωρό του, πιθανόν θα ανατρίχιαζε –ακόμα κι αυτός!- μπροστά στην ΤΕΡΑΤΩΔΗ υπόθεση της Ρούλας Πισπιρίγκου, της γυναίκας που τρέχει ιλιγγιωδώς να γράψει ιστορία στα εγκληματολογικά χρονικά!

Όλη η Ελλάδα –και όχι μόνο- ανατρίχιασε γι’ αυτή την κτηνωδία της γυναίκας που με φρικτό τρόπο, ένα φάρμακο για ζώα και ψυχασθενείς, την κεταμίνη, αποτελείωσε βασανιστικά την εννιάχρονη κόρη

της Τζωρτζίνα, τη στιγμή που το εγκληματολογικό αναζήτα να μάθει πώς χάθηκαν και τα άλλα δύο κοριτσάκια της, η Μαλένα και η Ίριδα.

ΠΟΣΟ ΚΤΗΝΟΣ μπορεί είναι κανείς για να σκοτώσει τα παιδιά του; Να σχεδιάζει επί χρόνια τον τρόπο που θα την βγάλει από το κάδρο των ευθυνών;

Το ΚΤΗΝΟΣ της Πάτρας δήλωνε –φυσικά- πλήρη άγνοια για τους θανάτους των παιδιών μέσα σε δυόμιση χρόνια. Από τον Απρίλιο του 2019 (Μαλένα, 3,5 ετών), τον Μάρτιο του 2021 (Ίριδα, έξι μηνών) και τώρα τον Ιανουάριο του 2022.

Πίστευε ότι όλα θα μείνουν στο σκοτάδι, με τους γιατρούς να τρελαίνονται να βρουν τι μπορεί να συνέβη.

Μέχρι χθες, όπου ο καθηγητής Τοξικολογίας του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Νίκος Ράϊκος, τεκμηρίωσε μετά απο σειρά επαληθεύσεων, ότι η κεταμίνη στα όργανα του κοριτσιού ήταν στο ανώτατο επίπεδο 3, μια θανατηφόρα δόση που για ένα παιδί προκαλεί θάνατο σε διάστημα πέντε έως είκοσι λεπτών.

Φυσικά έχει τη σημασία του –και μένει να αποδειχτεί- αν το ΚΤΗΝΟΣ της Πάτρας είχε συνεργούς ή ενήργησε μόνη της.

Αλλά πέρα απ’ αυτό, πώς γίνεται μια μάνα να κοιλοπονάει εννιά μήνες για να φέρει στη ζωή μια ψυχούλα και μετά να ψάχνει τρόπους να το ξεκάνει;

Είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ και δεν χωράει στο νου!

Όλοι παρακαλούσαν μέσα τους να μην είναι αλήθεια. Να πρόκειται για κάτι άλλο. Να είναι όντως παθολογικά τα αίτια, έστω από μια απίθανη συγκυρία, να μην ενέχεται η μάνα.

Γιατί αν ίσχυε, γκρεμίζονται τα πάντα.

Αλλά το άψυχο κορμάκι της Τζωρτζίνας φρόντισε να «μιλήσει» για να αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι αυτού του μοναδικού δράματος.

Αν και νεκρή, η Τζωρτζίνα διατήρησε τα ίχνη της ουσίας στο σώμα της κι αυτά κατηύθυναν τις αρχές να εξιχνιάσουν την υπόθεση.

Υπάρχει κάτι ακόμα, εξίσου τρομακτικό. Η συγκεκριμένη ουσία, η κεταμίνη, προκαλεί σπασμούς. Επομένως δεν αποκλείεται οι απόπειρες δολοφονίας της να ήταν στην πραγματικότητα εννιά, όσα δηλαδή και τα περιστατικά που εμφάνισε η Τζωρτζίνα, μένοντας τετραπληγική.

Μια Μήδεια που θα ανατρίχιαζε κι αυτή μπροστά στην τραγωδία της Πάτρας.

Μήδεια! Δείτε τι έγραψε μεταξύ άλλων η παιδοψυχολόγος Χριστίνα Μπογιατζή η οποία ανέλυσε τα τρομακτικά ευρήματα που προκύπτουν, όπως κάποιες ζωγραφιές της Τζωτρζίνας.

«ΠΑΜΦΑΓΟ ΤΕΡΑΣ! ΑΓΕΝΕΣΙΑ ΣΠΛΑΧΝΩΝ!

Το ξέρω αυτό το βλέμμα! Ούτε η Μήδεια το φτάνει! Ποιο μυθιστόρημα να σε χωρέσει πια, ποιο θρίλερ!; Δεν είσαι μάνα, είσαι τέρας, το ξέρω αυτό το βλέμμα! Κοιτάς το θήραμα, όχι το παιδί. Ψάχνεις τροφή για το άδειο σου εγώ, σκοτώνεις για να φας. ΒΡΥΚΟΛΑΚΑ Ω ΣΕ ΞΕΡΩ ΤΙ ΟΣΜΗ ΕΧΕΙΣ! Το ξέρω αυτό το βλέμμα! Ξεγελάς τους πάντες, είσαι φτιαγμένη από ψέμα, χαλασμένη για πάντα. Το ξέρω αυτό το βλέμμα, το επιτηδευμένο σου “τίποτα” που πείθει τους αδαείς, τους απαίδευτους και τους λίγους.

Το ξέρω αυτό το βλέμμα γιατί μέσα του κρύβεις τη φρίκη του αδιανόητου, εκεί που σέρνεσαι, εκεί κρατάς πύλες σκότους και στο τέλος υποτιμάς την αλήθεια. Χρησιμοποίησες τη ζωή άλλων για να επιβεβαιώσεις το θάνατό σου! Άψυχη, ξέρω τί είσαι, είσαι ακόμα ένα καρφί πάνω στο σταυρό, είσαι το πύον στην πληγή αλλά δεν είσαι το αίμα μέσα της. Αίμα είναι αυτά τα τρία πλάσματα που σε εμπιστεύθηκαν, σου παρέδωσαν τη ζωή τους και συ την εκμηδένισες! Για να πάρεις τί; Προσοχή; Αξία; Συμπόνοια; Άντρα;»

ΠΕΡΙ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ

Ο σύγχρονος κόσμος στην πλειοψηφία του κατήργησε τη θανατική ποινή, κάτι που έγινε και στην Ελλάδα το 1993 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.

Πολλοί όμως θεωρούν ότι για ειδεχθή εγκλήματα, φόνους, βιασμούς, παιδεραστίες, ενδεχομένως να χρειαζόταν διαφορετική ποινική αντιμετώπιση. Νομικοί υπέρμαχοι πιστεύουν ότι η θανάτωση ενός ειδεχθή εγκληματία προσφέρει την μέγιστη δυνατή ανακούφιση στον κύκλο του θύματος και αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για τους επίδοξους εγκληματίες.

Από την άλλοι οι πολέμιοι της θανατικής ποινής θεωρούν ότι είναι απάνθρωπη κι ότι κάθε ανθρώπινη ζωή πρέπει να είναι σεβαστή και αναφαίρετη, ακόμη και αυτή ενός εγκληματία. Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία τους, αφού η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής είναι πράξη άδικη και αξιόποινη, το ίδιο ισχύει και για τη θανατική ποινή, αφού αφαιρείται η ζωής ενός ανθρώπου.

Καλές είναι οι πολιτισμένες διαμάχες, αλλά ποιος δεν σκέφτηκε ότι ένας ειδεχθής δολοφόνος πρέπει να τιμωρείται με την έσχατη των ποινών;

Κι υπάρχει και μία ακόμα άποψη επί του θέματος. Τρομακτικοί δολοφόνοι –για την Ελλάδα μιλάμε- είναι ήδη ελεύθεροι, εκτίοντας κάποια χρόνια στη φυλακή. Τα θύματά τους όμως είναι στον τάφο…  

Αν διατηρηθεί η άποψη ότι η θανατική ποινή είναι απαράδεκτη, ας βρεθεί μια άλλη λύση. Τέτοια ΚΤΗΝΗ να μη ξαναβλέπουν ΠΟΤΕ το φως του ήλιου. Ποτέ! Να σβήνουν στη φυλακή και να θυμούνται καθημερινά τα αποτρόπαια εγκλήματά τους.

Τόσο απλά και τόσο δίκαια.

Και ένα υστερόγραφο: η εποχή του λιντσαρίσματος, ενόχων και συγγενών, πέρασε ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ. Δεν είναι παράσημο για την κοινωνία μας τα… λαϊκά δικαστήρια. Υπάρχουν τα πραγματικά. Οι όποιες διαφορετικές εικόνες είναι θλιβερές…