Ε ναι, αποτύχαμε παταγωδώς!

Η Εθνική μπάσκετ με τον καλύτερο παίχτη του κόσμου, κορυφαίο προπονητή και γεμάτο ρόστερ, έμοιαζε με φοβισμένο γατάκι μπροστά στη Γερμανία, την οποία είχε νικήσει 13 συνεχόμενες φορές! Αλλά αν δεν ματώσεις δεν πας πουθενά. Έτσι χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία για μετάλλιο.

ΟΝΕΙΡΟ ήταν λοιπόν και πάει. Κι όχι μόνο πάει, αλλά είναι και διαλυμένο σε χίλια κομμάτια!

Ο αποκλεισμός της εθνικής ομάδας μπάσκετ μετά από το διασυρμό –γιατί περί τέτοιου πρόκειται- από τη Γερμανία στα προημιτελικά, άφησε, αφήνει, ανοιχτές πληγές.

Γιατί δεν είναι η βαριά ήττα –με 107 πόντους, αδιανόητο- αλλά

η θλιβερή εμφάνιση, ένα σκορποχώρι που περιφερόταν και περίμενε τα πάντα από έναν και μοναδικό παίχτη, τον Γιάννη.

Κι αν δεν υπήρχε ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης που έκανε παιχνίδι ζωής, ο διασυρμός θα ήταν ιστορικός!

Όπως ιστορική ήταν η χαμένη ευκαιρία για ένα μετάλλιο, που φάνταζε τόσο κοντινό αυτή τη φορά, έτσι όπως προέκυψαν οι διασταυρώσεις.

Ας το πούμε ωμά, γιατί μόνο έτσι προσεγγίζεται καλύτερα η κατάσταση.

Η Εθνική ΑΠΕΤΥΧΕ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ, αφού τέτοια ιστορική ευκαιρία για μετάλλιο δύσκολα θα ξαναβρεθεί.

Μία νίκη χρειαζόταν για να περάσει στα ημιτελικά, εκεί που θα έβρισκε την εντελώς ανανεωμένη Ισπανία όπου θα μπορούσε να τα καταφέρει κι έτσι να περάσει στην τελικό. Μία νίκη επί της Γερμανίας. Όχι επί της Σερβίας, της Σλοβενίας, ισχυρών δυνάμεων.

Κι εκεί φάνηκε ότι δεν υπήρχε ούτε πίστη ούτε ψυχολογική προετοιμασία. Δυστυχώς για όλους, εμφανίστηκε ένα σκορποχώρι που κοιτούσε άπραγο –και έκθαμβο- τους Γερμανούς να σκοράρουν από παντού.

Τι πάει να πει… τα έβαζαν όλα κι είχαν 17 τρίποντα;

Αν τους επιτρέπεις να σουτάρουν, αν δεν μαρκάρεις, αν δεν ματώνεις στην άμυνα –το πάλε ποτέ σήμα κατατεθέν αυτής της ομάδας- θα τα βάλουν όχι μόνο στο παρκέ αλλά και από… το σπίτι τους!

Τι σκοτοδίνη ήταν αυτή; Τι φόβος, τι πανικός, τι τρέμουλο;

Κι αντί να πάρουν πάνω τους με το συγκυριακό αποτέλεσμα του ημιχρόνου κι εκείνο το απίθανο τρίποντο του Σλούκα από το… Μουσείο της Ακρόπολης, αντέδρασαν σαν να βγήκαν από τούνελ.

Πώς μπορούσαν να περιμένουν το οτιδήποτε όταν στην τρίτη περίοδο δέχτηκαν ένα επιμέρους σκορ 20-1; Δεν είναι τυπογραφικό λάθος: 20-1!
Ναι, τα έβαζαν όλα οι Γερμανοί. Ποιος τους επέτρεψε όμως; Ποιος τους κοιτούσε με κιάλια;

Οι Γερμανοί μετρούσαν 13 (δεκατρείς!) διαδοχικές ήττες από την Ελλάδα, με την τελευταία τους νίκη να καταγράφεται το μακρινό 2001 στην Αττάλεια.
ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ! Και το γιατί είναι απλό. Είχαμε τον καλύτερο παίχτη του κόσμου, τον Γιάννη, έναν από τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη, τον Δημήτρη Ιτούδη,ένα ισχυρό ρόστερ με έμπειρους (Καλάθης, Παπανικολάου, Σλούκα) αλλά και νέους και ικανούς παίχτες, οπότε ναι, είναι μεταλλίων.

Και δεν υπάρχει… δεν πειράζει! Πειράζει, όταν αυτή η ομάδα είχε δημιουργήσει τόσες προσδοκίες, κάνοντας ένα εντυπωσιακό είναι η αλήθεια 6-0 στα πρώτα έξι παιχνίδια.

Ε και; Όταν κυνηγάς το μετάλλιο, δεν γίνεσαι παρατηρητής στο πιο κρίσιμο παιχνίδι, παίζοντας με τα μάτια!

Παίζεις σαν τον Λαρεντζάκη, ματώνεις, πολεμάς, πωρώνεσαι.

Ποιος άλλος το έκανε;

Τους… κρεμάμε λοιπόν στα μανταλάκια; Ξεκάθαρα ΟΧΙ.

Υπάρχει μπροστά μας το Παγκόσμιο Κύπελλο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Κι αυτά δημιουργούν προοπτική και ελπίδα.

Αλλά στην προκειμένη περίπτωση ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ, και, επαναλαμβάνουμε –σαν τα τρίποντα των Γερμανών, τα… 17 συνολικά!- χάσαμε μια ιστορική ευκαιρία για μετάλλιο μετά το 2009.

Μένουν δυο πράγματα. Η μεγάλη πίκρα σε όλους, παίχτες, προπονητές και φιλάθλους, αλλά και ένα τεράστιο θεώρημα του αθλητισμού: κανείς παίχτης μόνος του, ακόμα και ο καλύτερος αυτού του πλανήτη ή άλλων… γαλαξιών, δεν μπορεί να πάρει ΜΟΝΟΣ του ένα παιχνίδι. Χρειάζεται ομαδική προσπάθεια, απαιτούνται βοήθειες. Κι όσοι δεν το ήξεραν, το έμαθαν χτες με τον πιο πικρό τρόπο.