Στην Υπουργική Σύνοδο του ΟΟΣΑ για το περιβάλλον ο Γ. Παπακωνσταντίνου

Ο Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, εκπροσωπεί την Ελλάδα στην Επιτροπή Περιβαλλοντικής Πολιτικής που διεξάγεται σε επίπεδο Υπουργών στο Παρίσι 29-30 Μαρτίου 2012. Στο περιθώριο της Συνόδου, έχει προγραμματιστεί και συνάντηση του Υπουργού ΠΕΚΑ με τον Γενικό Γραμματέα του ΟΟΣΑ, Angel Gurria.

Η Σύνοδος των Υπουργών έχει τίτλο «Κάνοντας πράξη την Πράσινη Ανάπτυξη» (Making Green Growth Deliver) και οι εργασίες της περιλαμβάνουν συζήτηση σε πέντε σημαντικές ενότητες.

Ι. Η Πρόοδος και το Μέλλον των Πολιτικών για το Περιβάλλον. Στην Ενότητα αυτή στόχος είναι να παρουσιαστεί η πρόοδος που έχει επιτευχθεί από το 2001 οπότε και ο ΟΟΣΑ υιοθέτησε την Περιβαλλοντική Στρατηγική για την Πρώτη Δεκαετία του 21ου αιώνα έως σήμερα. Δέκα χρόνια μετά την υιοθέτηση της Στρατηγικής ο ΟΟΣΑ διαπιστώνει ότι οι στόχοι που είχαν τεθεί δεν έχουν επιτευθχεί πλήρως. Στους τομείς που υπάρχει πλέον πρόοδος είναι: η επιστημονική και οικονομική κατανόηση της κλιματικής αλλαγής και της βιοποικιλότητας, η πιο ενεργή συμμετοχή των πολιτών στην ανάπτυξη και υλοποίηση των περιβαλλοντικών πολιτικών, η ύπαρξη πρωτοβουλιών για τον περιβάλλον σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης, η έναρξη λειτουργίας της διεθνούς αγοράς δικαιωμάτων ρύπων, η ενίσχυση της αναπτυξιακής βοήθειας για το περιβάλλον και η ενίσχυση της περιβαλλοντικής διακυβέρνησης στους τομείς του θαλασσίου περιβάλλοντος και των χημικών.

Στις μεγάλες προκλήσεις και τις δυσκολίες για την αύξηση της αποτελεσματικότητας των Περιβαλλοντικών πολιτικών, η ανάλυση του ΟΟΣΑ περιλαμβάνει κυρίως παράγοντες που έχουν να κάνουν με την οικονομική διαχείριση και την πολιτική οικονομία των μεταρρυθμίσεων όπως: αδυναμία εσωτερίκευσης του περιβαλλοντικού κόστους στην παραγωγή, η υποεκτίμηση της αξίας των φυσικών πόρων στις οικονομικές αναλύσεις, η αδράνεια – λόγω υψηλού κόστους – στη μετάβαση σε τεχνολογίες χαμηλού άνθρακα και περισσότερης αποδοτικότητας των πόρων, η απουσία καινοτομιών όχι μόνο σε τεχνολογικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων και θεσμών που θα οδηγούσαν σε μια πιο φιλική για το περιβάλλον προσέγγιση, η μετακίνηση των «μηχανών» την παγκόσμιας ανάπτυξης σε περιοχές έξω από τον ΟΟΣΑ όπου δεν υπάρχει το ίδιο επίπεδο περιβαλλοντικής ευαισθητοποίσης και τελικά η αδυναμία προώθησης ριζικών μεταρρυθμίσεων στην κατεύθυνση της πράσινης ανάπτυξης.

ΙΙ. Σύνδεση της Περιβαλλοντικής Πολιτικής με την Επιστήμη. Πλέον υπάρχει ολοένα και περισσότερη επιστημονική συναίνεση γύρω από το γεγονός ότι τα οικοσυστήματα έχουν τα δικά τους βιοφυσικά όρια, πέρα από τα οποία συνεχιζόμενες μεταβολές οδηγούν σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις. Η διαπίστωση αυτή πρέπει να γίνει περισσότερο αντιληπτή από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και να αποτελέσει συντελεστή στη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Είναι σήμερα απαραίτητο περισσότερο από ποτέ οι πολιτικές να σταθμίζουν το κόστος της αδράνειας και να δίνουν ένα καθαρό σήμα αυστηροποίησης της περιβαλλοντικής πολιτικής απέναντι στους χρήστες των φ