Γίγαντες φούρνου με λουκάνικο και γκρέιπφρουτ: το στοίχημα

H ιστορία απ’ τη μεριά του Greekadman: Παραδοσιακό ελληνικό πιάτο οι γίγαντες, αποτελούν εξαιρετικό μεζέ πριν από χειμωνιάτικα ή καλοκαιρινά πιάτα που σηκώνουν κρασί. Ταπεινό και νόστιμο, αλλά σε γενικές γραμμές προβλέψιμο φαγητό, με μικροδιαφορές στην εκτέλεση από κουζίνα σε κουζίνα. Ο πιο περιπετειώδης συνδυασμός τους είναι με το λουκάνικο, που οξύνει τον ρουστίκ χαρακτήρα του πιάτου.

Με την αναβάθμιση αυτής της συνταγής πειραματίζομαι -μεταξύ άλλων- σχεδόν δυο χρόνια, «παίζοντας» τόσο με τα διαφορετικά υλικά όσο, κυρίως, με το λουκάνικο και τον πικάντικο χαρακτήρα που

μπορεί να βγάλει το σύνολο. Αυτό που πάντα χρησιμοποιώ πέρα από ντομάτα, σέλερι, καρότο και καυτερή πιπεριά, είναι το μπούκοβο (για το πικάντικο) και βέβαια, το αγαπημένο μου υλικό, την «καπνιστή πάπρικα», που έχουμε κάνει διάσημη στο pandespani, για να τού δώσει αρώματα.

Έχουν δοκιμαστεί μέχρι και διαφορετικές φόρμες υλοποίησης της συνταγής, όπως για παράδειγμα να γίνουν οι γίγαντες σουβλάκι με τα υπόλοιπα υλικά περασμένα στο καλαμάκι, ιδέα ενδιαφέρουσα οπτικά αλλά στην πράξη οι γίγαντες έσπαγαν στο ψήσιμο και την ανέτρεπαν…

Τώρα, αν αναρωτιέστε γιατί αποφάσισα μεθοδικά και ήσυχα να τα βάλω με τους γίγαντες, ήρθε η στιγμή να το αποκαλύψω δημοσίως. Όλα αυτά έγιναν προκειμένου να καταφέρω να κερδίσω ένα «μικρό στοίχημα» τιμής με την Pandespani. Εν μέσω μιας φιλοσοφικής περί οσπρίων συζήτησης (μιλάμε και για σοβαρότερα θέματα, μην μας παρεξηγείτε…), η αγαπητή blog partner είχε δηλώσει προ διετίας ότι ουδόλως εντυπωσιάζεται από το γιγαντιαίο όσπριο και την παραδοσιακή συνταγή του.

Ισοπεδώνοντας δε όλες μου τις αντιρρήσεις, με προκάλεσε να το ψάξω, αν και όπως είπε, δεν μπορεί να φανταστεί «γευστικά ενδιαφέρον» πιάτο με γίγαντες, τόσο που θα μπορούσε να υπερβεί τον γνωστό βατό ρουστίκ χαρακτήρα, που όλοι ξέρουμε.
Έτσι ξεκίνησε και ο γιγάντιος αγών μου προς την ταξική αναβάθμιση της συνταγής, με σαφή κατεύθυνση να κυριαρχήσει στον χαρακτήρα του πιάτου καταρχήν το πικάντικο στοιχείο, θέλοντας όμως παράλληλα κάτι όξινο ή και φρουτώδες να επέμβει στην ισορροπία. Το λευκό κρασί, που είχα δοκιμάσει, ήταν μια χαρά αλλά από μόνο του δεν έφτανε να κάνει τη διαφορά που θα έπειθε την δύσκολη συνομιλήτριά μου. Ο στόχος μου ήταν να βγάλω ένα πιάτο που θα μπορούσε να “ταξιδέψει”, να σού κάνει αίσθηση ότι ταιριάζει στο ευρύτερο μεσογειακό περιβάλλον – κι όχι απλά κάτι ευρύτερα νόστιμο.

Μια σύμπτωση και ένας πειραματισμός που τελικά τολμήσαμε, με βοήθησε να κερδίσω το στοίχημα! Έχοντας χρησιμοποιήσει λουκάνικα με πορτοκάλι, είχα σκεφτεί να προσθέσω ξύσμα και χυμό πορτοκαλιού στη συνταγή που είχα καταλήξει. Όμως, Κυριακή μεσημέρι -χωρίς επιλογές – μετά από ενδελεχές ψάξιμο στο ψυγείο, βρέθηκε ένα και μόνο εσπεριδοειδές και αυτό ήταν ένα τροφαντό ροζ γκρέιπφρουτ.

Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, είπα μέσα μου, και με την συναίνεση της γεμάτης αμφιβολίες Pandespani, έβαλα στο ένα απ’ τα δύο πυρέξ ξύσμα και χυμό από το γκρέιπφρουτ, με φόβο να βγεί πικρό… Το αποτέλ