Συνάντηση του Να Μου Γελλάς με τον διεθνολόγο Κωνσταντίνο Φίλη, Τετάρτη 24/4

Οι συναντήσεις του namougellas.com, αυτή η μοναδική ευκαιρία να συνομιλήσεις ζωντανά με ανθρώπους που θαυμάζεις, συνεχίζονται.

«Την Τετάρτη 24 Απριλίου, δέκα συνδρομητές του Να Μου Γελλάς θα μοιραστούν το λευκό τραπέζι στην Πλάκα με τον διεθνολόγο Κωνσταντίνο Φίλη. Πάει καιρός που οι λέξεις, λες, βαραίνουν από την ελαφρότητά τους, κουράζουν με το τίποτα που εκφράζουν. Φτάνεις να πεις “δεν με αφορά η κουβέντα πια”. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, έρχεται ο λόγος και οι αναλύσεις του Κωνσταντίνου

Φίλη να θυμίσουν όσα ορίζουν έναν σκεπτόμενο και μορφωμένο επιστήμονα και άνθρωπο. Ένας ξεχασμένος συνδυασμός δομής, γνώσης και αντίληψης με αισιοδοξία, χαμόγελο και πάθος. Η λίστα με τις αξιόλογες σπουδές, τις βαρυσήμαντες διοικητικές θέσεις και τους επαγγελματικούς ρόλους του Κωνσταντίνου Φίλη είναι ανεξάντλητη. Λες και έχει πάρει πάνω του την ευθύνη όχι μόνο να ξαναδώσει στα διεθνή θέματα τη χαμένη τους αίγλη, αλλά να εκπαιδεύσει μια ολόκληρη χώρα από “αέρα, θάλασσα και στεριά”! Αρθρογράφος, καθηγητής, μόνιμος καλεσμένος σε τηλεοπτικές εκπομπές και δελτία ειδήσεων, ο Κωνσταντίνος Φίλης είναι το σημείο αναφοράς για την πρώτη ανάγνωση και την, σε βάθος, ανάλυση κάθε πολιτικής εξέλιξης που επηρεάζει τη ζωή μας. Η συνάντηση γνωριμίας μας ήταν για τις 11:45 σε ένα καφέ. “Στις 12:00 παρακαλώ, γιατί προέκυψε η επίθεση του Ισραήλ και βρίσκομαι υπ’ ατμόν.” Το εισερχόμενο μήνυμα στο κινητό μετέφερε μια τόσο μικρή απαίτηση, που αρκούσε για την αντιμετώπιση μιας τόσο σημαντικής εξέλιξης. Και με πόση ευγένεια. Το ήξερα ήδη ότι η συνάντηση αυτή θα είναι ξεχωριστή.

»Στις συναντήσεις του Να Μου Γελλάς, ο καλεσμένος ορίζει το θέμα. Όταν καλεσμένος σου είναι κάποιος που θαυμάζεις και σέβεσαι, είναι πολύτιμο να ορίσει από πού θα ξετυλίξουμε το νήμα. Ο Κωνσταντίνος Φίλης αντιμετωπίζει ίσως έναν βαθμό δυσκολίας μεγαλύτερο, καθώς το αντικείμενό του είναι εξ ορισμού παγκόσμιο. “Μπορώ να μιλήσω για τα εθνικά ζητήματα, για τα ελληνοτουρκικά. Μπορώ να μιλήσω για το τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή. Μπορώ να μιλήσω για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία, γιατί έχω κάνει το διδακτορικό μου πάνω στη ρωσική εξωτερική πολιτική. Μπορώ να μιλήσω για το τι συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες με τον Τραμπ. Μπορώ να μιλήσω για το τι συμβαίνει στον κόσμο με τις μεταβολές, με τις ανισότητες, με την κλιματική κρίση, με το δημογραφικό. Όλα αυτά είναι θέματα τα οποία κατέχω από καλά έως αρκετά καλά. Άρα μπορώ να σταθώ απέναντι στο ακροατήριο.” Το μενού απίστευτα δελεαστικό. “Θα ήθελα όμως να ξεκινήσω με τον αθλητισμό”, προσθέτει. Το νήμα άρχισε να ξετυλίγεται με τον πιο συναρπαστικό τρόπο.

»“Θα ήθελα να ξεκινήσω με τον αθλητισμό για δύο λόγους: Πρώτον γιατί είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Δεύτερον, είχαμε πρόσφατα την αφή της Ολυμπιακής Φλόγας.” Ήταν εκεί ως Διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας. “Παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας υπογράψαμε τη διακήρυξη της εκεχειρίας. Την κατάπαυση του πυρός κατά τη διάρκεια των αγώνων.” Μου εξηγεί πώς μέσα από προγράμματα που απευθύνονται σε νέους προσπαθούν να εμφυσήσουν αξίες, ολυμπιακές αξίες, οικουμενικές αξίες. Φέρνει την κουβέντα σε ένα άλλο επίπεδο, που έχει να κάνει με την ολυμπιακή εκεχειρία. “Να αναπτυχθεί μια κουλτούρα ειρήνης. Από τον τρόπο που επιλύω μια διαφορά με τη μαμά, τον μπαμπά, με τον αδερφό μου, στο σχολείο μου, με τους φίλους μου, με τον σύντροφό μου. Θα μου πεις τώρα: ‘ουτοπικό’. Όχι, θα απαντήσω. Δεν είναι.” Εγώ θα το πω απαραίτητο. Δε θέλω να το πω ουτοπικό. Γιατί αν το πούμε ουτοπικό χαθήκαμε. “Μα και δεν είναι”, επιμένει ο Κωνσταντίνος και δικαιώνει τον χαρακτηρισμό του ως αισιόδοξου. “Στην πράξη βλέπουμε ότι δεν είναι. Αφού μπορεί και το κάνει ένας από εμάς, μπορούν να το κάνουν και περισσότεροι. Δεν απαιτεί ούτε εξειδίκευση, ούτε δεξιότητες.”

»Απαιτεί παιδεία, όμως. Και εκεί φοβάμαι πως κρύβεται το μεγαλύτερο έλλειμμά μας. Ταλαντεύομαι μια ζωή ανάμεσα στην επιστήμη και την τέχνη. Τη λογική και το συναίσθημα. Τη γνώση και την πεποίθηση. Μα η παιδεία πάντα ορίζει τις επιλογές. “Πώς να μιλήσουμε για εκεχειρία την ώρα που μετράμε το ‘εγώ’ τόσο πολλών μεγάλων και μικρών ηγετών παγκοσμίως; Τι νιώθουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν τους αφήνει καθόλου να επιλέξουν το καλό;” τον ρωτάω. “Νιώθουν κατ’ αρχάς μια αιωνιότητα από τη στιγμή που αποκτούν την εξουσία και μετά. Δηλαδή πιστεύουν ότι η αυλαία δε θα πέσει ποτέ γι’ αυτούς. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση ότι είναι άτρωτοι”, μου απαντά. Και η δική μου απορία παραμένει: “Αν νιώσεις άτρωτος, θα το εξαργυρώσεις μόνο στο κακό;”

»Μου μιλάει για κοινωνικά στερεότυπα σε σχέση με το πώς αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης την εξουσία. Μιλάει για “μάτσο” ηγέτες, για πολεμοχαρείς φωνές που αυξάνονται στη δημόσια σφαίρα και απολιτίκ κομμάτια του κοινού που εύκολα χειραγωγούνται. Αναζητούμε κι ένα άλλο μοντέλο ηγέτη. “Υπάρχει και ο Μαντέλα”, λέω με προκλητική αφέλεια. “Ναι, αλλά πόσοι είναι Μαντέλα;” με επαναφέρει με χαμόγελο.

»Κι όμως, στις ταινίες πάντα στο τέλος κερδίζει το καλό. Τι να κρατήσεις; Τον οικουμενικό ορισμό που μας ενώνει ή το ότι ποτέ δεν έρχεται πριν από τους τίτλους τέλους;

»Τον απόλαυσα τον καφέ με τον Κωνσταντίνο Φίλη. Ανυπομονώ να μοιραστούμε τον επόμενο, την Τετάρτη, παρέα στη συνάντηση του Να μου Γελλάς. Θα ξεκινήσουμε από τον αθλητισμό. Αλλά κανείς δε ξέρει πού θα καταλήξουμε.

»Με εκτίμηση,
Νικολέττα Λέκκα»