Το Τρίτο Στεφάνι: Είδαμε την πρεμιέρα – Οι εντυπώσεις μας

Το Τρίτο Στεφάνι: Τελικά, σημασία έχουν οι άνθρωποι… Οι εντυπώσεις μας μετά την πρεμιέρα της εμβληματικής και φιλόδοξης παράστασης Το Τρίτο Στεφάνι, κατά Κώστα Ταχτσή, που ανεβάστηκε σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2020, στο «Παλλάς». Γράφει ο Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης.

Το Τρίτο Στεφάνι: Η πρεμιέρα στο θέατρο Παλλάς και οι εντυπώσεις μας

«Αυτό που έχει σημασία είναι να έχεις την υγειά σου και να είσαι ζωντανός. Δεν υπάρχει Ευτυχία.

Υπάρχει μόνον Ζωή. Και η Ζωή είναι ένας στρόβιλος. Και Ευτυχία είναι να αγαπάς το στρόβιλο». Οι στίχοι της Σοφίας Καψούρου, πάνω στην υποβλητική μουσική του Μίνου Μάτσα, στο φινάλε του πολυαναμενόμενου έργου Το Τρίτο Στεφάνι, κατά Κώστα Ταχτσή και κατά Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, στο «Παλλάς» τα λένε όλα.

Κάπου δυόμισι ώρες μετά, αυτό το τραγούδι του φινάλε «μιλάει» για όλο το εμβληματικό έργο, που έγινε ξανά παράσταση (ύστερα από εκείνη κατά Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Νιάρχο, το 2009, το ανέβασμα στο ΚΘΒΕ από το Θανάση Παπαγεωργίου, το 2016, και την τηλεοπτική σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη, το 1995). Για το ζουμί. Εντυπωσιακό. Στο τέλος αυτό που μένει, αυτό που είναι το «Τρίτο στεφάνι» είναι οι Άνθρωποι. Το σμάρι των ανθρώπων στον στρόβιλο που λέγεται Ζωή. Ούτε η ιστορία, ούτε η τοιχογραφία μιας εποχής.

Αλλά οι άνθρωποι με φόντο την ιστορία. Το έλεγε ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στην κουβέντα μας πριν την πρεμιέρα: «Η ιστορία δεν περνά από μέσα τους, αλλά από πάνω και από πίσω τους». Το είπε, με έναν τρόπο, και ο Πάρης Μέξης με το «πλούσιο», επιτηδευμένα φλύαρο, ανθρώπινο τελικά, σκηνικό του. Που γεμίζει τη σκηνή, με το που ανοίγει η αυλαία. Στο φόντο δεν είναι οι σκάλες, τα αντικείμενα, τα σαλόνια, τα καθημερινά. Στο φόντο είναι οι άνθρωποι.

Ένα σκηνικό από ανθρώπους, που κινούνται… καλοκουρντισμένα. Χορογραφημένα. Με ακρίβεια κίνησης δευτερολέπτου. Ένα σμάρι ανθρώπων, διαρκώς, που είναι η Ζωή. Ένας στρόβιλος.

Δεν είναι τυχαίος ο σταυρός που κουβαλάει, αργά, μαρτυρικά στις σκάλες του σκηνικού η κυρά Εκάβη (Μαρία Καβογιάννη). Ούτε ότι ο σταυρός επιστρέφει στη σκηνή, όταν μαθαίνει πως ο Δημήτρης της είναι πια νεκρός. Και τον κουβαλάει, ακόμη πιο μαρτυρικά, για να πλάσει το μνήμα του κάτω από τη μεγάλη λεύκα, που δεσπόζει στο σκηνικό.

Κρατώντας αυτά τα τρία στοιχεία, τη σκηνοθετική άποψη, τη μουσική και τη σκηνογραφική, λέω να βάλουμε και όλους αυτούς τους ανθρώπους στο πλάνο μας. Αυτό το σμάρι. Τα «παιδιά» του θιάσου, που – νομίζω – θα έχουν τη χαρά να παίζουν στην πιο περήφανα ομαδική θεατρική προσπάθεια που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Δεν είναι παράσταση πρωταγωνιστών (ή πρωταγωνιστριών, της Νίνας και της κυρά Εκάβης) τούτο το «Τρίτο Στεφάνι». Είναι παράσταση συνόλου. Τόσο εμφανώς, που πιστεύω ότι αν έβγαζες έναν κρίκο από αυτό το ομαδικό ανθρώπινο «άθλημα», κάτι θα χανόταν. Ίσως και σημαντικό. Ακόμη και εκείνος που περιμένει κάτω από ένα παταράκι για να βοηθήσει τον ηθοποιό να γλιστρήσει στο παρασκήνιο, μετά την ατάκα του, μαλακά, για να μη διαταράξει τη ροή της παράταξης, παίζει το ρόλο του. Και αν έλειπε, κάτι θα χάναμε ως κοινό.

Το Τρίτο Στεφάνι: Οι εντυπώσεις μας από την πρεμιέρα της παράστασης

Αν έλειπαν από την πρεμιέρα της παράστασης Το Τρίτο Στεφάνι οι χοροί και οι χορωδίες (σε τραγούδια εποχής), μπορεί οι εντυπώσεις μας να ήταν διαφορετικές… μπορεί να χάναμε αυτό το σημαντικό στοιχείο: Το ανθρώπινο. Ή οι ψαλμωδίες των εγκωμίων της Μεγάλης Παρασκευής. Ή οι πανηγυρισμοί της Νίκης. Ή οι φωνές της αυλής. Όλα ανθρώπινα. Όλα, φόντο στην κεντρική ιστορία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μίνως Μάτσας αναζήτησε τους στίχους από «Το απόβροχο» του Σιφναίου ποιητή Ιωάννη Γρυπάρη (1870-1942), στο έντυπο «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή. Για να δομήσει τη μουσική εισαγωγή του.

«Πώς μας πλανεύει το όνειρο της ευτυχίας ξανά σαν να ήταν μια φορά να μας γελάσει! Σε νέα ταξείδια μάς καλούν τα πλοία στα γαλανά τα κύματα, που ως να ήπιαν φως κ’ έχουν χορτάση». Το όνειρο της ευτυχίας. Των ανθρώπων. Που περνάει από τα μύρια κύματα. Στο Τρίτο Στεφάνι, τελικά, αυτό είναι το ζουμί. Τα μύρια κύματα. Ο στρόβιλος της Ζωής. «Ευτυχία», είπαμε, είναι «να αγαπάς το στρόβιλο της Ζωής». Τα ανθρώπινα. Μικρές μπουκιές Παραδείσου, μικρές γουλιές Κόλασης. Τα πάθη, τα μίση, ο φθόνος, η ζήλια, η προδοσία, η εγκατάλειψη, ο θάνατος, η απόγνωση, η φτώχεια, η απελπισία. Όλα εκεί.

Τα πάθη, τα πάθη, τα πάθη… Αριθμού πληθυντικού και γένους ουδετέρου, που θα έγραφε η Κική Δημουλά. Και η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη. Που είναι μέσα μας. Σε όποιον τόπο. Την παίρνουμε μαζί μας, μόνη αποσκευή πάνω στο καράβι. Μέσα στον στρόβιλο. Ναι, και η αγάπη. Και η υστερία. Και η έρδιδα. Και η κόντρα. Ναι, και η αγάπη. Με αυτά τα υλικά μετέπλασε το εμβληματικό Τρίτο Στεφάνι του Κώστα Ταχτσή, σε νέο θεατρικό κείμενο, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Μαζί με τον Νίκο Μανουσάκη.

Με αυτά τα υλικά το σκηνοθέτησε στο «Παλλάς». Στη μεγαλύτερη, ίσως, φετινή θεατρική παραγωγή. Εν μέσω κορονοϊού. Με την «πιο αγαπητική», αγαπησιάρικη αν θέλετε, διάθεσή του. Με την πιο ανθρώπινη. Μέσα στο απάνθρωπο, γύρω. Και αυτό έχει σημασία. Τα άλλα είναι μόνον λεπτομέρειες. Εκείνο που μένει είναι η αγάπη για το ανθρώπινο. Που είναι, τελικά, το Τρίτο Στεφάνι. Το ανθρώπινο, ακόμη και στα πιο ακραία του. Στα πιο ανθρωποφαγικά του. Στα πιο ταπεινά και ποταπά του. Στα πιο μεγάλα του. Και στα πιο σπουδαία του: στην Ζωή. Περιμένετε να σας πω περισσότερα για τις δύο πρωταγωνίστριες. Για τη Μαρία Κίτσου, που πολλοί θα την αναγνωρίσουν και από την επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά «Άγριες Μέλισσες». Ή τη Μαρία Καβογιάννη.

Δεν νομίζω ότι έχει νόημα. Δίνουν, δεν δίνουν μεγάλες, καθηλωτικές ερμηνείες, σε αυτό το σημείωμα δεν έχει σημασία. Διότι υπάρχει κάτι μεγαλύτερο. Η κοινή δουλειά. Η κοινή προσπάθεια. Η κοινή απόδοση. Όλου του θιάσου. Εν χορώ. Ναι, δεν θα τις θυμόμαστε σαν την Έλλη Λαμπέτη στο «Δεσποινίς Μαργαρίτα». Ή σαν το Δημήτρη Χορν στον «Αρχιμάστορα Σόλνες». Σε παραστάσεις ατομικών επιδόσεων και δόξας.

Θα τις θυμόμαστε όμως σαν κυρίως τροχούς σε ένα κάρο που κουβαλάει, με ακρίβεια χιλιοστού, με ζέση, με σύμπνοια, με επαγγελματισμό, ο πιο «ενοποιημένος» θίασος των τελευταίων ετών. Μια άμαξα, που φέρνει μαζί της, όλη την ανθρωπιά. Όση ανθρωπιά μπορεί να φορτώσει πάνω στο κάρο. Σαν τη «Μάνα κουράγιο» του Μπρεχτ.

Είναι σαν αυτό το αστείο, που κυκλοφορεί (δυστυχώς και λέγεται μπροστά στις κάμερες): Περνάμε καλά στις πρόβες και αυτό βγαίνει στο αποτέλεσμα. Και όμως. Εδώ πάρτε το στα σοβαρά το ανεκδοτάκι των καλλιτεχνών. Θέλετε τα «χμμμ» που εντόπισα σε αυτή την παράσταση σύμπνοιας; Έχει σημασία αν βρήκα τη σκηνή του δικαστηρίου πολύ χρονοβόρα και τον δικαστή λάθος ντυμένο; Έχει σημασία αν κάποιοι ηθοποιοί ήταν λιγότερο δυνατοί; Ή αν κάποιος ή κάποια φώναζε πολύ και κάποιος ή κάποια ήταν πιο υποτονικός; Καμία.

Σημασία έχει ότι όλοι ήταν ολόψυχα δεμένοι, με φόρα, με πάθος, με προσήλωση, στο ίδιο ανθρώπινο κάρο. Άλλοτε ως ταμπλό βιβάν, ανθρώπινο φόντο (στο φόντο είναι πάντα ο Άνθρωπος!). Άλλοτε ως πινελιές στην «εικονογράφηση» των σκηνών. Σημασία είχε ότι το κείμενο έρεε από στόμα σε στόμα. Αβίαστα. Οι σκηνές, ακόμη και της επίθεσης ή του ξεμαλλιάσματος, είχαν χορογραφηθεί άριστα. Ότι η παράσταση, παρότι επίσης μεγάλη σε διάρκεια (και με τη μάσκα δεν είναι εύκολο), κυλούσε απνευστί. Χάρη σε όλους. Στο σύνολο.

Ναι, λοιπόν, αγαπητοί Σοφία Καψούρου και Μίνω Μάτσα. Σημασία έχει να έχεις την υγειά σου και να είσαι ζωντανός. Σημασία έχει η αγάπη για τον στρόβιλο που τον λέμε Ζωή. Όμως, πιο μεγάλη σημασία (ειδικά εδώ) έχει η ίδια η Αγάπη. Η αγάπη ενός καλοκουρντισμένου θιάσου, ενός σκηνοθέτη, τόσων συντελεστών. Η αγάπη για το ανθρώπινο. Για την σύμπνοια. Για τη συναπόδοση. Τη συνέργεια και τη συνενοχή στα παιχνίδια της ζωής. Ακόμη και στα χειρότερά τους. Η αγάπη. Τελεία.

Και κάτι ακόμη. Η αγάπη για το θέατρο. Που βγαίνει νικητής, στις πιο ζοφερές του μέρες. Όρθιο. Ζωντανό. Επιδραστικό. «Αγαπητικό». Το θέατρο που είναι και στρόβιλος και Ζωή. Οι εντυπώσεις μας για Το Τρίτο Στεφάνι μετά την πρεμιέρα του; Οι καλύτερες!

Το Τρίτο Στεφάνι –  Συντελεστές της παράστασης στο θέατρο Παλλάς

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος ΜαρκουλάκηςΔιασκευή: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος ΜανουσάκηςΣκηνικά: Πάρις ΜέξηςΜουσική: Μίνως ΜάτσαςΦωτισμοί: Αλέκος ΓιάνναροςΚοστούμια: Βασιλική ΣύρμαΚίνηση: Κική ΜπάκαΒοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα ΜατθαίουΒοηθός σκηνογράφου: Εύη ΑνδριανούΒοηθός ενδυματολόγου: Ειρήνη ΓεωργακίλαΦωτογραφίες: Ελίνα ΓιουνανλήVideos: Ελένη ΚατρακαλίδηΠαραγωγή: Θεατρικές ΣκηνέςΔιανομή ηθοποιών –  Το Τρίτο Στεφάνι – Θέατρο Παλλάς

Κώστας Ανταλόπουλος, Ειρήνη Βαλατσού, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Δανάη Επιθυμιάδη, Μαρία Καβογιάννη, Δημήτρης Καραβιώτης, Σύρμω Κεκέ, Μαρία Κίτσου, Τάσος Λέκκας, Ορνέλα Λούτη, Γιώργος Μακρής, Δημήτρης Μανδρινός, Στάθης Μαντζώρος, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Γιώργος Νούσης, Ελευθερία Παγκάλου, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Ελίζα Σκολίδη, Μενέλαος Χαζαράκης, Γιώργος Ψυχογυιός.

Χθες Πέμπτη 15/10, το Youfly.com παρεβρέθηκε στην πρόβα τζενεράλε της θεατρικής παράστασης “Το Τρίτο Στεφάνι” στο θέατρο Παλλάς και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας για όσα είδαμε.

Μετά τις εντυπώσεις μας, διαβάστε περισσότερα για την πρεμιέρα της παράστασης Το Τρίτο Στεφάνι, στο θέατρο Παλλάς.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.

The post Το Τρίτο Στεφάνι: Είδαμε την πρεμιέρα – Οι εντυπώσεις μας appeared first on Youfly.