Ζοέλ Μπατς: Ο Ζίκο, ο καρκίνος και η ποίηση

Ο Ζοέλ Μπατς υπήρξε ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες της Γαλλίας, αυτός που σταμάτησε το πέναλτι του Ζίκο, νίκησε τον καρκίνο κι έγινε ποιητής.

Ο Γάλλος τερματοφύλακας Ζοέλ Μπατς (Joël Bats), γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1957, στην Μοντ-ντε-Μαρσάντ της Ακουιτανίας, στη νότια Γαλλία. Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα με τη Σοσό το 1974, πηγαίνοντας στην νεοφώτιστη Οσέρ

τον επόμενο χρόνο. Υπερασπίστηκε την εστία της εθνικής ομάδας στο νικηφόρο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984 και ήταν επίσης το № 1 στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, όπου έγινε γνωστός για την απόκρουση στο πέναλτι του Ζίκο (Zico) στον προημιτελικό εναντίον της Βραζιλίας. Ωστόσο, δέχτηκε ένα «φτηνό» γκολ, ύστερα από ένα φάουλ του Αντρέας Μπρέμε (Andreas Brehme) στον χαμένο ημιτελικό εναντίον της Δυτικής Γερμανίας. Κέρδισε τη τελευταία του διεθνή συμμετοχή του το 1989.

Ήταν στη Παρί Σεν Ζερμέν όταν αυτή κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο, το 1986 και παρέμεινε τερματοφύλακάς της μέχρι την αναγγελία της αποχώρησής του, το 1992. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την προπονητική, ενώ από το 2000 είναι προπονητής τερματοφυλάκων στη Λιόν. Διαγνώστηκε με καρκίνο των όρχεων το 1982, αλλά έκανε μια πλήρη αποκατάσταση μετά από χειρουργική επέμβαση. Ως θεραπεία κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του, έγραψε δύο ποιητικές συλλογές.

Αγωνίστηκε σε τρεις συλλόγους κατά τη διάρκεια της 18ετούς σταδιοδρομίας του. Πρώτα στη Σοσό, όπου δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τον βασικό τερματοφύλακα της ομάδας Αλμπέρτ Ρουστ (Albert Rust), αγωνιζόμενος μόνο σε 66 ματς, από το 1974 ως το 1980. Έφυγε και πήγε στη νεοφώτιστη, τότε, Οσέρ, όπου απογείωσε την καριέρα του, αγωνιζόμενος σε 195 παιχνίδια από το 1980 έως το 1985 και τέλος στην Παρί Σεν Ζερμέν, από το 1985 έως το 1992, πραγματοποιώντας 285 εμφανίσεις. Τίτλο, ωστόσο, κέρδισε μόνο με την τελευταία, το πρωτάθλημα Γαλλίας της σεζόν 1985/86, τον πρώτο στην ιστορία τους, έχοντας πολύ μεγάλη συμβολή στην κατάκτηση του τροπαίου. Επίσης, με τους πρωτευουσιάνους αναδείχθηκε και δευτεραθλητής Γαλλίας, την περίοδο 1988/89.

Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην εθνική Γαλλίας στις 7 Σεπτεμβρίου του 1983, σ’ ένα φιλικό κόντρα στη Δανία (1-3). Σοβαρός, σταθερός σε απόδοση και ψύχραιμος, είχε έντονη παρουσία κάτω απ’ τα δοκάρια του και καλά αντανακλαστικά. Ήταν το № 1 των «τρικολόρ», τόσο κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1984, το οποίο οι ίδιοι διοργάνωσαν και τελικώς κατέκτησαν, αλλά και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, στο οποίο κατέλαβαν την 3η θέση, επιτυχίες, που ήταν οι καλύτερές τους μέχρι την κατάκτηση του Μουντιάλ το 1998 και του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 2000!

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μέξικο, ιστορική έχει μείνει η απόκρουσή του σε πέναλτι του Ζίκο στον προημιτελικό με την Βραζιλία, που επέτρεψε την πρόκριση της Γαλλίας από την διαδικασία, αλλά και ένα αστείο γκολ που δέχτηκε στον ημιτελικό με την Γερμανία, όταν του γλίστρησε η μπάλα από σουτ-φάουλ του Αντρέας Μπρέμε (Andreas Brehme). Συμπλήρωσε τον διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό των 50 διεθνών συμμετοχών με τη Γαλλία, και μάλιστα μέσα σε διάστημα μόλις έξι ετών, με την τελευταία του εμφάνιση μαζί τους να έρχεται στις 18 Νοεμβρίου του 1989, εναντίον της Κύπρου (2-0), για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990!

Αποχώρησε απ’ την ενεργό δράση το 1992 και στη συνέχεια εντάχθηκε στο τεχνικό επιτελείο της Παρί Σεντ Ζερμέν ως βοηθός του Αρτούρ Ζόρζε (Artur Jorge) και του Λουίς Φερναντέζ (Luis Fernández) προτού αναλάβει ο ίδιος το 1997, διαδεχόμενος τον Ρικάρντο Γκόμεζ (Ricardo Gomes). Ύστερα από μια εξαιρετική σεζόν 1997/98, αλλά μέσα από μια σειρά αλλαγών στον σύλλογο, αντικαταστάθηκε από τον Αλέν Ζιρές (Alain Giresse). Μετά από μια σύντομη, χωρίς διάκριση περίοδο με την Σατορού, διορίστηκε προπονητής τερματοφυλάκων στην Ολιμπίκ Λιόν το 2000, μια θέση που κατέχει μέχρι σήμερα.

Το 1982 εμφάνισε καρκίνο στους όρχεις. Έκανε θεραπεία και μετά από χειρουργική επέμβαση, έγινε καλά. Στο διάστημα της αποθεραπείας του έγραψε δύο ποιητικές συλλογές.