Σε δύο εβδομάδες μέσα

Μεσημέρι Δευτέρας 5 Φεβρουαρίου, κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων. Παρέα με τον Αργύρη Στεφανόπουλο είμαστε σε αναμονή του Ντράγκαν Σάκοτα για τις καθιερωμένες δηλώσεις μία ημέρα πριν τον αγώνα της ΑΕΚ με την Μπαϊρόιτ.

Το ευρωπαϊκό μέλλον κρεμόταν από μία κλωστή, αφού ουδείς πίστευε στα αλήθεια ότι οι πλανήτες θα ευθυγραμμίζονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρξει ευρωπαϊκή συνέχεια. Ο Βινς Χάντερ είχε ήδη καταφθάσει και καταθέσει διαπιστευτήρια στο εκτός έδρας παιχνίδι με τη Ολίμπια Λιουμπλιάνας, αλλά ο «Α.Τ.Σ», Αγνώστου Ταυτότητας Σουτέρ, αναζητείτο. Μία εβδομάδα νωρίτερα, ο επίσης νεοφερμένος Παναγιώτης Βασιλόπουλος ομολογούσε πως «δεν γίνεται ξαφνικά να κάνουμε το παιχνίδι της ζωής μας στον τελικό με τον Ολυμπιακό. Πρέπει να χτίσουμε μία – μία τις καλές εμφανίσεις». Ο Ντράγκαν Σάκοτα ήταν δικαιολογημένα συγκρατημένος, ως και επιφυλακτικός για το μέλλον, το ίδιο και ο Δημήτρης Μαυροειδής.

Μεσημέρι Κυριακής, 18 Φεβρουαρίου. Η αποστολή της ΑΕΚ έχει επιστρέψει από το Ηράκλειο ως κυπελλούχος. Η σεζόν είναι ήδη επιτυχημένη, αλλά ο ευρωπαϊκός ορίζοντας είναι μπροστά, στα δύο παιχνίδια με την Νίμπουρκ. Χαρά, αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση. Μπορεί κανείς να τα οσμιστεί, τα παρελκόμενα του θριάμβου της Κρήτης. Από τότε ως τώρα, ούτε δύο εβδομάδες ημερολογιακή απόσταση. Πως;

Έγιναν όλα, όπως τα ήθελε ο… Βασιλόπουλος. Αρχή από το δράμα με τη Μπαϊρόιτ, χωρίς εκείνο το βράδυ, πιθανότατα, Κύπελλο δεν θα υπήρχε. Εκείνο το βράδυ το πίστεψαν, πως η σεζόν «γυρίζει». Γιατί οι ίδιοι το κατάφεραν, επειδή η καλή νεράιδα έφτασε για χάρη τους στον Πάρορμο και τη Βενετία για να σιγουρέψει ότι το κιτρινόμαυρο επεισόδιο θα έχει και σίκουελ.

Αμέσως μετά, Ολ-Σταρ Γκέιμ και χρόνος για αποφόρτιση. Παραμονές της γιορτής, ανακοινώνεται ο Κέβιν Πάντερ, με την ελπίδα να μην πάσχει από την ασθένεια Μπάρλοου. Να μην χρειάζεται δηλαδή πέντε λεπτά με τη μπάλα και την άνεση δύο – τριών άστοχων σουτ για να πάρει μπρος. Καλύτερος σουτέρ, αλλά στοίχημα, όπως κάθε νέα άφιξη του Φλεβάρη.

Στο Ρέθυμνο, στην πρόβα τζενεράλε πριν τον τελικό, μοίρασαν 25 ασίστ για να κερδίσουν. Έχαναν, μπαίνοντας στο βιράζ, χρειάστηκε να βάλουν 30 στο τελευταίο δεκάλεπτο για να τα καταφέρουν. Ζορίστηκαν, αλλά ήταν φανερό πως στην επίθεση είχαν βρει τρόπους. Ψηλά κορμιά παντού, Χάρις, Βασιλόπουλος,Τζέιμς και Σάκοτα στους φόργουορντ, παίκτης κλειδί στο «5» ο Χάντερ, να μην περιμένει μόνο άμυνα και ριμπάουντ από τον αθλητικό του ψηλό ο Σάκοτα, να χρειάζεται τον Μαυροειδή για να τον αισθανθούν οι αντίπαλοι στο ζωγραφιστό.

Την ίδια στιγμή, ο Ολυμπιακός έδινε τον πιο αδιάφορο αγώνα της σεζόν απέναντι στους επτά εναπομείναντες των Τρικάλων. Η λογική έλεγε ότι η ξεκούραση θα αναζωογονούσε τα πόδια, όμως η αλήθεια του παρκέ αποδείχτηκε διαφορετική. Μπλαζέ και ολίγον νυσταγμένο φαβορί, πεινασμένο αουτσάιντερ, γνωστή ιστορία.

Η ΑΕΚ τους βούτηξε από το λαιμό, τους έβαλε 26 στο δεκάλεπτο με 4/4 τρίποντα. Πήρε πόντους από δέκα παίκτες στο ημίχρονο, πάει να πει πως όλοι διάβαζαν την ίδια σελίδα. Το +3 στο ημίχρονο ήταν το λιγότερο. Το μείζον ήταν ότι το πίστεψε, για καλά πλέον, ότι ήταν η στιγμή της. Κάπως έτσι τα χέρια έμειναν σταθερά σε κάθε είδους αναταράξεις. Οταν το προβάδισμα άλλαζε για μια φορά χέρια, όταν ένα ελεύθερο σουτ πήγαινε στο σίδερο, όταν κάθε κατοχή στο φινάλε ζύγιζε τη διαφορά βάρους ανάμεσα σε χρυσό και ασήμι.

Είχαν βέβαια προπονηθεί: νίκη στο θρίλερ της Βενετίας, ήττα σε αυτό του Στρασβούργου. Με το ζόρι τη Ρόζα Ράντομ στην Αθήνα, πέρασμα από τη Μαδρίτη, το σουτ που δεν έγινε ποτέ απέναντι στο Στρασβούργο στο Ο.Α.Κ.Α, η τριποντέλα του αρχηγού με την Μπαϊρόιτ, όλα αυτά σε ευρωπαϊκό φόντο. Στην Ελλάδα, είχαν κερδίσει δύο φορές σε τρεις μήνες μέσα Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, αλλά έφτασε 2018 για να κερδίσουν εκτός έδρας.

Άλλωστε ήταν η δεύτερη φορά φέτος που αποδείχτηκε πως η ΑΕΚ ταιριάζει με τον Ολυμπιακό. Απέναντι σε έναν αντίπαλο που βασίζει την ανωτερότητα του στη σωματική υπεροχή, η ΑΕΚ όχι μόνο αντιπαρέταξε τα δικά της κορμιά, αλλά χτύπησε αλύπητα την σωματικά και ψυχολογικά ευάλωτη second unit των Πειραιωτών. Τα τρία φάουλ του Γουίλτζερ σε σκάρτα δύο λεπτά χτύπησαν στο μάτι, αλλά παρόμοια προβλήματα είχε και ο Μακλίν με τους Μαυροειδή-Καββαδά. Κάπως έτσι η ΑΕΚ είχε καταφέρει να μειώσει τους αντιπάλους της: δεν είχε να ανησυχεί για την ενέργεια και την συνδρομή των Ρόμπερτς-Τόμπσον-Γουίλτζερ: το μπασκετικό bullying είχε κάνει τη δουλειά.

Ο Σάκοτα έβλεπε τον Σπανούλη να πληγώνει την ομάδα, αλλά κανέναν άλλο να στέκει αυτόφωτος: και ο Μιλουτίνοφ των 17 πόντων έστεκε εξαρτημένος από τον αρχηγό. Όσο δεν έχανε το προβάδισμα, η ΑΕΚ είχε βάσιμους λόγους να περιμένει την κούραση του Σπανούλη να δράσει προς όφελος της. Όταν έγινε φανερό πως ο Μάνι Χάρις είχε κρατήσει την καλύτερη του εμφάνιση για τον τελικό, τελειώνοντας τα mano-a-mano με άψογο στυλ mamba, βρέθηκε και αυτός στον οποίο η μπάλα θα ακουμπούσε για την τελευταία απόφαση.

Είναι δύσκολο να συνδυάσει η ΑΕΚ το κύπελλο με τη γέννηση μια νέας εποχής. Δεν βγαίνουν, άλλωστε, τα νούμερα. Σάκοτα 32, Μαυροειδής 33, Βασιλόπουλος 34, Ξανθόπουλος 34, μαζί 4-5 ξένοι, χώρος ανύπαρκτος για κάποιον εκτός του μαχητή Λαρεντζάκη να τρυπώσει και να βρει λεπτά συμμετοχής. Μωραϊτης, Τσαλμπούρης, Αγραβάνης, Άτιτς περιμένουν την ευκαιρία τους, αλλά αυτή δεν θα έρθει από σπόντα. Η φετινή σεζόν θα μείνει ήδη στην ιστορία της ομάδας από τη στιγμή που κατακτήθηκε τίτλος μετά από 16 χρόνια, αλλά το πλάνο που θα υπηρετηθεί με μικρές διαφοροποιήσεις και θα στοχεύσει στο μέλλον ακόμη αναζητείται.

Αλλά αυτά είναι σχέδια του καλοκαιριού. Η φετινή ΑΕΚ μπορεί να μοιάζει με ομάδα μίας, το πολύ δύο χρήσεων, αλλά πλέον έχει την αυτοπεποίθηση να ζητά Final-4 στο Champions League, όταν μέχρι πρόσφατα ψιθύριζε την πρόκριση.

Και όλα αυτά, σε δύο εβδομάδες μέσα.