Μετά τα αλουμινόχαρτα

Το έθιμο μου είχε κάνει εντύπωση όταν βρέθηκα για πρώτη φορά σε ισπανικό γήπεδο. Άμα τη λήξη του πρώτου μέρους οι θεατές ψάχνουν στις τσάντες και τις τσέπες τους και βγάζουν από εκεί το bocadillo, το σάντουιτς που είναι τυλιγμένο απαρέγκλιτα σε αλουμινόχαρτο. Στη Μάλαγα, στη Βαρκελώνη, στη Μαδρίτη, στη Βιτόρια και χθες στη Βαλένθια. Κάθε φορά μου θυμίζει πικ νικ δίπλα στο παρκέ.

Όταν τα αλουμινόχαρτα πετάχτηκαν, ο Ολυμπιακός

Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά. Συνέβη πριν μια εβδομάδα στο κύπελλο απέναντι στον Παναθηναϊκό, στην ίδια μάλιστα περίοδο. Έχει συμβεί πάμπολλες στην Ευρωλίγκα. Γενικώς, συμβαίνει.

Το ισοπεδωτικό 13-30 δεν άλλαξε μόνο την ισορροπία του σκορ, αλλά κυρίως έβαλε για τα καλά την αμφιβολία στο μυαλό των αντιπάλων. Η καταφανής επίδειξη ανωτερότητας έβαλε τέτοια πίεση στη Βαλένθια που την έβγαλε από τον τρόπο της και σύντομα την οδήγησε στο ένστικτο. Ο Χάρπερ έδωσε κάποιες λύσεις, αλλά ο Ολυμπιακός δεν θα έχανε από τον Χάρπερ.

Το δημοσιογραφικό κλισέ μιας ανατροπής σαν και αυτήν περιέχει σχεδόν πάντα την ερώτηση «τι έγινε στο ημίχρονο», συχνά δε στολίζεται από προπονητές που βγάζουν καπνούς από τη μύτη και φωτιές από το στόμα, συγκινητικές και παρακινητικές ομιλίες και άλλα τέτοια. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού ο Γιώργος Μπαρτζώκας ήταν έξω φρενών στο πρώτο ημίχρονο, αλλά καθόλου στα αποδυτήρια. Η προπονητική του επίδραση δεν έχει να κάνει με κάποιο μαγικό τρικ που άλλαξε εντυπωσιακά τη μορφή του αγώνα, αλλά στην αλλαγή της προσέγγισης του, αυτό το approachπου επαναλαμβάνει συχνά στις συνεντεύξεις του, για καλό ή για κακό.

Με όπλο την αυτοπεποίθηση των έξι νικών και την εμπιστοσύνη στο σχέδιο, οι παίκτες του βγήκαν στο παρκέ αποφασισμένοι να ασκήσουν στους αντιπάλους τους ανάλογη πίεση με αυτή που τους ασκήθηκε, την ίδια που τους οδήγησε σε διψήφιο αριθμό λαθών σε ένα ημίχρονο. Κάθε κερδισμένη μάχη στην οπισθοφυλακή έδινε σιγουριά στην απέναντι πλευρά. Την ίδια στιγμή η Βαλένθια δεν είχε το χρόνο να στήσει την άμυνά της όπως συμβαίνει μετά από καλάθι. Κάπως έτσι οι Γουόκαπ και Μακίσικ χτύπησαν στους ενδιάμεσους χρόνους τον μεταβάσεων και από τη στιγμή που τα σουτ ξεκίνησαν να μπαίνουν, όλα πήραν τη μορφή της γνωστής καταιγίδας που έχει πλήξει ένα σωρό υποψιασμένους και ανυποψίαστους στα ευρωπαϊκά παρκέ. Το +8 του 30΄ που έγινε γρήγορα +13 στην αρχή της τέταρτης περιόδου εξασφάλισε στον Ολυμπιακό την απόσταση που χρειαζόταν για να εξισορροπήσει το έλλειμμα ενέργειας τόσο από το κλειστό rotation όσο και από τις λιγότερες ημέρες ξεκούρασης.

Στα δικά μου μάτια, το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του Ολυμπιακού αυτής της εποχής είναι η καλλιέργεια της συλλογικής συνείδησης της ομάδας σε βαθμό που νιώθει εκπαιδευμένη να αναγνωρίζει και να αντιδρά σε δυσκολίες που της βάζει ο αντίπαλος. Κι έτσι μπορεί το σφυροκόπημα του τρίτου δεκαλέπτου να έγινε στη βάση της ενέργειας και της αντίδρασης, όμως το μεθοδικό, στοχευμένο παιχνίδι με άξονα τον Φαλ απέναντι στο small ball του Μουμπρού ήταν αξιοθαύμαστο, ειδικά από τη στιγμή που δεν έγινε γιατί ο προπονητής το υπενθύμιζε γκαρίζοντας από τον πάγκο, αλλά γιατί το γκρουπ αναγνώριζε πως αυτός ήταν ο ασφαλέστερος δρόμος προς τη νίκη. The right play, που λέει συνεχώς ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

«Καλύτερα να κερδίζεις άσχημα παρά να χάνεις όμορφα», μου έλεγε μετά το παιχνίδι ο Σάσα Βεζένκοφ, ο οποίος έχει κόψει ταρίφα τις αθόρυβες 20άρες. Πράγματι, όμως την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός είδε τη Βαλένθια να του υπενθυμίζει πως θα υπάρξουν στιγμές που τα πράγματα θα κυνηγάς. Δεν είναι λίγο να περνάει κανείς ενάμιση μήνα μπροστά στο σκορ: όπως και να το κάνουμε, ξεσυνηθίζεις. Και αν η εντός έδρας ανατροπή είναι λίγο-πολύ μέσα στο πρόγραμμα για κάθε ομάδα, η εκτός έδρας σε ένα καυτό αλλά φίλαθλο κοινό όπως αυτό της Φοντέτα αποκτά άλλη βαρύτητα, από αυτές που ατσαλώνουν τον χαρακτήρα μιας ομάδας.

«Αφήστε με, μη με μελετάτε» μου έλεγε με τη γνωστή παιδική θεατρικότητα του ο Κώστας Παπανικολάου όταν του κατέθεσα το θαυμασμό μου για την νέα παράσταση που έδωσε μέσα στο 2023. Αν δεν το έχετε πρόχειρο, να σας θυμίσω ότι έχει σουτάρει 12/18 τρίποντα στα τέσσερα εκτός έδρας (Μπολόνια, Κων/λη, Βερολίνο, Βαλένθια). Ευστοχία 2013, τότε που είχε πάρει στο Λονδίνο το βραβείο του καλύτερου νέου παίκτη, σε αρχηγική συσκευασίας εμπειρίας και συναισθηματικής ωριμότητας. Όχι κι άσχημα.

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, αλλά η ανακοίνωση μας καλεί για επιβίβαση στην πτήση για τη Ρίγα της Λετονίας. Η επόμενη στάση είναι γαλανόλευκη.