Ηρεμία και τσαντίλα

Έναν διχασμό τον έχεις, αν αυτή την εβδομάδα ανήκεις στον οργανισμό του Παναθηναϊκού. Από τη μία δικαιούσαι να είσαι ήρεμος: φάνηκες ανταγωνιστικός ως το φινάλε και στα δύο σούπερ ντέρμπι που έδωσες σε 72 ώρες, χάνοντας στις λεπτομέρειες από ένα χαμένο ριμπάουντ, μία κακή επιλογή, ένα μεγάλο σουτ αντιπάλου. Από την άλλη νομιμοποιείσαι να είσαι μέσα στην τσαντίλα, αφού δεν είναι περισσότερες από 1-2 λεπτομέρειες που θα μετέτρεπαν το 0-2 της εβδομάδας σε 2-0. Ή, για να μην τα θέλεις όλα δικά σου, σε 1-1 που και πάλι ευχαριστημένο θα σε έβγαζε.

Αυτή είναι όμως η ζωή στο τοπ επίπεδο. Ο Παναθηναϊκός την είχε ξεχάσει, αφού είναι πολλά χρόνια τώρα που μόνο ψηλάφιζε το ρετιρέ της διοργάνωσης, περισσότερο για να γαργαλήσει τους ενοίκους του παρά για να δηλώσει πραγματική φιλοδοξία. Το γεγονός ότι δικαιούται να αισθάνεται ανταγωνιστής τους προφανώς το πιστώνεται. Οι «πράσινοι» δεν είναι πια η ομάδα του Οκτώβρη, που έχανε με κατεβασμένα τα χέρια στη Μόσχα. Χθες βράδυ βρήκαν τρόπους, ανέδειξαν την δική τους αθλητικότητα, ξεπέρασαν πνευματικά την βροχή από τούβλα διατηρώντας ακέραια την διάθεση στην άμυνα, επέστρεψαν από το -8 και λίγο έλειψε να το πάρουν το ματς. Το είπε άλλωστε και ο Ιτούδης, πως «ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να κερδίσει και όχι χωρίς να το αξίζει». Πάει να πει, θα κέρδιζε, δεν θα το έκλεβε. Όπως ακριβώς και στην Πόλη.

Οι λεπτομέρειες που χωρίζουν νικητή και ηττημένο σε αυτό το επίπεδο είναι η καινούρια πίστα στην οποία καλούνται να παίξουν ο Τσάβι Πασκουάλ και οι μπασκετμπολίστες του. Χωρίς να σταματήσει να κοιτά πίσω του, το «τριφύλλι» οφείλει να διδαχτεί από αυτή την εβδομάδα και να την κρατήσει φυλαχτό εν΄ όψει πλέι-οφ, ανεξαρτήτως πλεονεκτήματος ή μειονεκτήματος έδρας. Το πάντρεμα του 1v1 ενστίκτου του Νίκου Παππά με το διάβασμα του παιχνιδιού. Η αναζήτηση τρόπων να γίνει ο Τζέιμς Γκιστ σταθερή πηγή σκοραρίσματος εκτός από το δεδομένο της αμυντικής αξιοπιστίας. Η ενσωμάτωση των Λεκάβιτσους – Ντένμον ακόμα και στα ματς της υψηλότερης δυσκολίας. Η σταθερή, βάση σχεδίου στόχευσης, ένεση ενέργειας από τον Θανάση Αντετοκούμπο. Ο συγχρονισμός, στα όρια της τηλεπάθειας σε άμυνα και επίθεση.

Το πιο εύκολο συμπέρασμα είναι να εντοπίσει κανείς τι λείπει, από πλευράς προσώπων. Ναι, ο Παναθηναϊκός θα ήταν καλύτερος αν στη θέση του άγουρου ακόμη Όγκουστ είχε διαθέσιμο έναν ψηλό τύπου Τάιους ή Χάντερ. Προφανώς ο Κόρι Χίγκινς έχει μεγαλύτερη ποιότητα από τον Μάρκους Ντένμον και ευχής έργον θα ήταν να υπήρχε διαθέσιμος ο Στέφαν Μάρκοβιτς πίσω από τον Νικ Καλάθη.

Με την ίδια λογική, ο Ομπράντοβιτς θα ήθελε πολύ να μην χρειαζόταν να βελτιώσει τον άφαντο το πρώτο τρίμηνο Τζέισον Τόμπσον και να ήταν ακόμα παίκτης του ο Έκπε Γιούντο. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θα έφερνε πίσω με κλειστά μάτια τον Κεμ Μπερτς και θα έδινε τη δουλειά στο «1» στον Ροδρίγεθ αντί του Ρόμπερτς, αλλά…δεν. Στη Βιτόρια θα ζούσαν ευτυχισμένοι αν είχαν ακόμα διαθέσιμους τους Σέιν Λάρκιν και Άνταμ Χάνγκα, αλλά θα πρέπει να εγκλιματίσουν τους Λούκας Βιλδόσα και Πατρίσιο Γκαρίνο στο ευρωπαϊκό παιχνίδι.

Σόρι, αλλά ομάδα χωρίς αδυναμίες δεν υπάρχει, κοιτώντας ακόμα και στα πιο παχιά πορτοφόλια. Και επειδή στην Ελλάδα του 2018 (και) η αθλητική φορολογία είναι στραγγαλιστική και οι καιροί χαλεποί, ας αφήσουμε την καραμέλα των χειμερινών μεταγραφών να λιώσει. Ο ελληνικός μεσσιανισμός έχει καταντήσει κουραστικός, και όχι μόνο σε αθλητικό επίπεδο. Είναι σαφώς πιο ωφέλιμο να απαιτήσει κανείς από τις ομάδες μας τη σταθερή βελτίωση. Να τις χειροκροτούμε όταν καταφέρνουν να κρύβουν την αχίλλειο πτέρνα τους, όταν συνδυάζουν φαιά ουσία και ιδρώτα για να προβάλλουν τα προτερήματά τους.

Ο Παναθηναϊκός έμαθε από αυτή την εβδομάδα ότι μπορεί να παίζει με τους μεγάλους. Πως ανήκει ξανά στο VIP club της Ευρώπης, χωρίς να τον βάζει κανείς μέσα λόγω πρότερου έντιμου βίου. Το κέρδισε ο ίδιος, δεν του το χάρισε κανείς. Αλλά έχει δουλειά ακόμη.

Μακριά από την ποδοσφαιρική διαιτητολαγνεία και συνοδεία της «χωρίς δικαιολογίες» φιλοσοφίας του προπονητή του, η παρέα του Καλάθη καλείται να συνεχίσει να προοδεύει. Ακόμη και αν αυτό δεν είναι αρκετό για φέτος, οι καρποί δεν θα αργήσουν να φανούν.

Αν δυσπιστείτε, ρωτήστε τη Ρεάλ, που χρειάστηκε να ζήσει Λονδίνο και Μιλάνο για να φτάσει ως τη Μαδρίτη. Τη Φενέρμπαχτσε, που πήρε μαθήματα σε Μαδρίτη και Βερολίνο για να το σηκώσει στην Πόλη. Την ΤΣΣΚΑ, που ένιωθε ο μεγαλύτερος… κερατάς της Ευρωλίγκας μέχρι να ξορκίσει το κακό στο Βερολίνο.

“Trust the process”, όπως λέει και το ρητό που έκαναν της μόδας οι Σίξερς στη Φιλαδέλφεια.

«Εμπιστοσύνη στην διαδικασία».