Γονείς Άλκη Καμπανού: «Ηθική δικαίωση η απόφαση, αλλά ο Άλκης δεν γυρίζει πίσω»

Η Μελίνα Κακουλίδου και ο Αριστείδης Καμπανός μίλησαν για τη μοιραία νύχτα, όπου το παιδί τους έπεσε νεκρό στη Θεσσαλονίκη, θύμα οπαδικής βίας, αλλά και όσα έζησαν μέχρι σήμερα, με τη δικαστική μάχη και την καταδίκη των δολοφόνων.

Ακολουθεί μέρος των όσων συγκλονιστικών δήλωσαν…

Ερώτηση: Πώς πληροφορηθήκατε τι συνέβη;
Αριστείδης Καμπανός: Δέχτηκα το τηλεφώνημα από τον αδελφό μου. Γύρω στις 2-3 η ώρα ήταν. Όταν δέχτηκα το τηλεφώνημα ήταν με μια κραυγή του αδελφού μου ότι σκοτώσανε

τον Άλκη. Ήταν μια φωνή που σαν να την είχα ξανακούσει. Το πίστεψα από την πρώτη στιγμή, ενώ η σύζυγός μου δεν πίστευε το γεγονός ότι έγινε αυτό το πράγμα στον Άλκη. Εγώ διπλώθηκα κάτω από τον πόνο, το κλάμα και την οδύνη που ένιωσα εκείνη τη στιγμή όταν το άκουσα. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής που πηγαίναμε στο νοσοκομείο για να βρούμε τον αδερφό μου, για να μας πει πού ακριβώς ήταν ο Άλκης…ήταν από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου.

Ερώτηση: Στη διαδρομή, τότε ξέρατε ότι η ζωή του παιδιού είχε χαθεί ήδη;
Μελίνα Κακουλίδου: Εγώ ως μάνα όταν το πληροφορήθηκα, όταν μου το είπε o σύζυγος, είπα ότι πρόκειται για λάθος. Αποκλείεται να είναι το δικό μου παιδί, γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά το χαρακτήρα του παιδιού μου. Ήταν ένα παιδί που δεν έμπλεκε σε καυγάδες. Δεν του άρεσαν οι φασαρίες. Δεν θυμάμαι να τσακώθηκε ποτέ με κάποιο συμμαθητή του ή εδώ μέσα στο σπίτι, με εμάς, με την αδελφή του. Ήταν ένα παιδί που απεχθανόταν τους καυγάδες και πίστεψα ότι πρόκειται περί λάθους. Αποκλείεται το δικό μου παιδί να έχει μπλεχτεί σε κάποιον καβγά. Μέχρι να φτάσουμε δεν το πίστευα. Έκανα την προσευχή μου στην Παναγιά ως μάνα κι εγώ και μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο έλεγα πως αποκλείεται να είναι ο δικός μου. Κάποιο λάθος έγινε.

Ερώτηση: Όταν φτάσατε στο νοσοκομείο σας είχαν πει τι ακριβώς είχε συμβεί;
Αριστείδης Καμπανός: Ουσιαστικά την πληροφορία για το ότι χάθηκε η ζωή του Άλκη μου την έδωσε μια νοσοκόμα και ότι έγινε κατόπιν συμπλοκής, όπως το είχε πει ένας αστυνομικός που βρισκόταν εκεί… από τον οποίο ζητάω συγγνώμη, έστω μετά από τόσο καιρό, γιατί άρχισα να του φωνάζω πράγματα για την αστυνομία και ότι δεν προστάτευσε τον γιο μου.

Ερώτηση: Όταν είδατε το βίντεο για πρώτη φορά, το είδατε στην τηλεόραση; Σας είχαν ενημερώσει γι αυτό;
Αριστείδης Καμπανός: Για πρώτη φορά το είδα στα δικαστήρια. Δεν ήθελα να το δω. Δεν ήμουν σίγουρος εκείνη τη στιγμή τί συναισθήματα θα έβγαιναν στην επιφάνεια… θα ήταν οργής, θυμού… και ήθελα να έχω σωστές σκέψεις, όσο σωστές σκέψεις μπορείς να έχεις…

Μελίνα Κακουλίδου: ‘Ηταν το μυαλό τόσο θολωμένο. Που δεν μπορούσα να το δω. Το είδα πολύ πολύ αργότερα… είδα αυτή τη φρίκη σε βάρος του παιδιού μου.

Αριστείδης Καμπανός: Ήταν στρατιωτική ομάδα, καταδρομική ομάδα η οποία ενήργησε προσχεδιασμένα. Δηλαδή ο τρόπος που κινήθηκαν, ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποίησαν τα κινητά τους τηλέφωνα… Κάποια σταμάτησαν την επικοινωνία λίγο πριν φτάσουν στο χώρο όπου βρισκόταν ο Αλκης μαζί με τα άλλα τα παιδιά. Δείχνει προσχεδιασμένο. Όταν ρε παιδί μου χτυπούσαν τον Άλκη επανειλημμένα και φώναζε και τους φώναζε.. Τους έλεγε μην με χτυπάτε άλλο.. Δηλαδή ρε παιδί μου… Τι μίσος πρέπει να νιώθει κάποιος.. όταν τους φωνάζει μη με χτυπάτε άλλο… και να συνεχίζουν να χτυπάνε.

Ερώτηση: Ξεκινήσατε να καταθέτετε στη δίκη. Γυρίσατε ολόκληρη προς τους 12 κατηγορούμενους και τους ρωτήσατε: «Γιατί Τον Άλκη. Γιατί το δικό μου παιδί;» ύστερα από 49 ημέρες δίκης. Πήρατε απάντηση σε αυτό;
Μελίνα Κακουλίδου: Η ερώτηση αυτή ήταν αναμενόμενη. Ήθελα να μάθω γιατί συνέβησαν όλα αυτά. Γιατί αυτή η άγρια επίθεση απέναντι στο παιδί μου, Αλλά δυστυχώς δεν εισέπραξα καμία απάντηση. Από την πλευρά των καταδικασθέντων… μια σκέτη συγνώμη. Εξήγηση για όλο αυτό το γεγονός δεν εισέπραξα. Αυτό που εισέπραξα ήταν μια σκέτη συγνώμη χωρίς καμία ενσυναίσθηση, κάποιο ίχνος μεταμέλειας.

Αριστείδης Καμπανός: Κανείς δεν μπορεί να ξέρει εάν η συγγνώμη που ζήτησαν είναι επιφανειακή ή αν είναι μετά από ενσυναίσθηση αυτού που έχουν κάνει. Αυτό το πράγμα το ξέρουν μόνο οι ίδιοι. Αλλά ακόμη και αυτή η συγνώμη, έστω και με αυτό τον τρόπο, αποτελεί και αυτό ένα μέρος της δικαίωσης του. Τώρα αν είναι πραγματική…μόνο ο Θεός το ξέρει.

Ερώτηση: Η απόφαση, η πρώτη απόφαση σας δικαίωσε;
Μελίνα Κακουλίδου: Για μένα ήταν μια ηθική δικαίωση, όπως είπα, αλλά ο Άλκης δεν θα ξαναγυρίσει πίσω για μένα. Δεν μπορεί να ξαναγυρίσει πίσω.

Αριστείδης Καμπανός: Ναι, είναι δικαίωση η απόφαση του δικαστηρίου. Ουσιαστικά υπάρχει έγκλημα. Έγινε το έγκλημα και πρέπει να υπάρξει τιμωρία έτσι ώστε να μην ξαναγίνουν τέτοιου είδους εγκλήματα σε αυτή τη χώρα.

Ερώτηση: Η απόδοση δικαιοσύνης καταλαγιάζει έστω κάτι το παραμικρό;
Μελίνα Κακουλίδου: Για μια στιγμή καταλαγιάζει κάτι αλλά είναι η απώλεια του παιδιού τόσο έντονη που επανέρχεται, είναι μόνο για μια στιγμή, είναι μια στιγμή δικαίωσης. Αλλά η απώλεια του παιδιού υπάρχει. Δεν γυρίζει πίσω ο Άλκης.

Αριστείδης Καμπανός: Ναι, αισθάνθηκα δικαίωση. Αισθάνθηκα δικαίωση. Καταλαγιάζει, καταλαγιάζει λιγάκι τον πόνο. Αλλά όπως είπε και η Μελίνα είναι προσωρινό. Άλλωστε δεν έχει σημασία τι αισθανόμαστε εγώ και η Μελίνα ως δικαίωση. Είναι το τι αισθάνεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία γι’ αυτό το γεγονός. Διάβασα κάπου, -θα μου πείτε είναι πολύ έντονο αυτό που θα πω-, ότι η κοινωνία προετοιμάζει ένα έγκλημα και οι δολοφόνοι το εκτελούν. Δηλαδή όχι μόνο για το θέμα του Άλκη, αλλά και για τις υπόλοιπες δολοφονίες που τον τελευταίο καιρό μαστίζουν την ελληνική κοινωνία, όπως οι γυναικοκτονίες. Δηλαδή σαν κοινωνία… σαν κοινωνία κάτι δεν πήγαινε καλά. Πρέπει να αλλάξουμε σαν κοινωνία και ας αποτελέσουν αυτά τα γεγονότα των δολοφονιών ένα τέλος και μια καινούργια αρχή για αυτή την χώρα, για την Ελλάδα.

Ερώτηση: Για τους κατηγορούμενους που έπρεπε να τους βλέπετε κάθε μέρα στις 49 μέρες του δικαστηρίου και τους γονείς τους, τι σκεφτήκατε;
Αριστείδης Καμπανός: Υπήρξαν στιγμές που τους έβλεπα και μου δημιουργούσαν ανάμεικτα συναισθήματα. Άλλες φορές οργιζόμουν και άλλες φορές τους λυπόμουν. Τραβάνε τώρα και αυτοί τον προσωπικό τους σταυρό, αλλά αυτόν τον σταυρό που κουβαλάνε έπρεπε να το σκεφτούν από πριν… τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Είναι οι δεύτερες σκέψεις που έπρεπε να κάνουν για τα παιδιά τους, γιατί για να φτάσουν να δολοφονήσουν, για να φτάσουν στο έγκλημα, έπρεπε να περάσουν από κάποια άλλα στάδια, τα οποία ήταν στρεβλά. Δηλαδή κάποια μηνύματα θα έπρεπε να πάρουν από τα παιδιά τους και να τους πουν «ρε παιδί μου κάτι λάθος κάνεις».

Ερώτηση: Τους θεωρείτε συνενόχους;
Αριστείδης Καμπανός: Φυσικά. Περισσότερο ένοχους θεωρώ τους γονείς, γιατί έπρεπε να δώσουν στα παιδιά τους αυτό που πρέπει να δώσουμε στην ελληνική κοινωνία: ηθική διαπαιδαγώγηση. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουν σε κλαμπ οργανωμένα γεμάτα μαχαίρια, λοστάρια…και να μην ήξεραν πού πηγαίνουν τα παιδιά τους… Κι αν δεν το ήξεραν είναι δύο φορές πιο ένοχοι… Δύο φορές πιο ένοχοι.

Ερώτηση: Είχατε ποτέ δεύτερες σκέψεις; Το ρωτώ σαν μάνα.
Μελίνα Κακουλίδου: Όχι, όχι. Γιατί ποτέ καμιά μάνα δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι τέτοιο για το παιδί της. Ούτε καν σαν σκέψη.

Ερώτηση: Εσάς πέρασαν δεύτερες σκέψεις από το μυαλό σας; Να πείτε ότι ίσως αν του είχα τηλεφωνήσει εκείνη την ώρα..
Αριστείδης Καμπανός: Πέρασαν, πέρασαν δεύτερες σκέψεις, αν κι εγώ έκανα κάτι ή δεν έκανα… αν έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό για να μην έφτανε σε αυτό το σημείο. Ίσως ακόμη και η επιλογή της Θεσσαλονίκης σαν σχολή. Ίσως το να μην τον έκανα να αγαπήσει τον Άρη… Θυμάμαι την πρώτη φορά όταν ήταν πολύ μικρό παιδί που είχαμε πάει στο γήπεδο του Άρη και του άρεσε αυτή η ατμόσφαιρα. Έλεγα μήπως δεν έπρεπε να του πω να ασχοληθεί με αυτό το άθλημα, γιατί μου άρεσε εμένα αθλητισμός πάρα πολύ, αλλά το ποδόσφαιρο για μένα ίσως είναι το τρίτο τέταρτο άθλημα. Μου αρέσει ο κλασικός αθλητισμός. Μήπως έκανα κι εγώ κάτι στρεβλό, στραβό ή πήρα λάθος απόφαση στη ζωή μου.

Ερώτηση: Το μοιραίο βράδυ είχατε μιλήσει με τον Άλκη;
Μελίνα Κακουλίδου: Εγώ είχα μιλήσει 7:30 ώρα. Μου έκανε μια κλήση στο Viber. Μιλήσαμε αρκετά, είπαμε για τα μαθήματα… Ποια είναι τα σχέδιά του αφού τελειώσει την εξεταστική…Αν θα έρθει στη Βέροια να μας δει. Του λέω «εντάξει, με την ησυχία σου. Πήρα να δω τι κάνετε, αν είστε καλά.»… «Πώς πάει μαμά το σχολείο;» Λόγια της καθημερινότητας. Αυτό ήταν το τελευταίο, η τελευταία επαφή που είχα με τον Άλκη.

Ερώτηση: Οι φίλοι του Άλκη που ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ, έχουν επικοινωνία μαζί σας; Διατηρείτε κάποια επικοινωνία;
Μελίνα Κακουλίδου: Ναι, ήμασταν μαζί και στα δικαστήρια. Έχουμε επικοινωνία με τις οικογένειες, φυσικά.

Ερώτηση: Νιώσατε την ανάγκη να τους ρωτήσετε ξανά και ξανά αν υπάρχει κάτι άλλο, αν κάτι σκέφτηκαν, αν κάτι θυμήθηκαν;
Μελίνα Κακουλίδου: Όχι, όχι. Νομίζω ότι ειπώθηκαν όλα στα δικαστήρια με τόσες λεπτομέρειες… Πιστεύω ότι και γι’ αυτούς είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είναι δηλαδή μια τραγική βραδιά που θα τους συνοδεύει σε όλη τους τη ζωή.

Ερώτηση: Εσείς μιλάτε με τους φίλους του Άλκη που ήταν μαζί του το βράδυ το μοιραίο;
Αριστείδης Καμπανός: Όχι, δε μιλάω, δε μιλάω με κανέναν. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου. Έχω κλειστεί εδώ στα πράγματα του Άλκη. Δεν ξέρω αν κάνω σωστά. Δεν θέλω να ρωτήσω. Άλλωστε όπως είπε και η Μελίνα ό,τι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε στα δικαστήρια. Δε θέλω να μάθω κάτι παραπάνω.. ό,τι ήταν ειπώθηκε στα δικαστήρια. Ο Άλκης ήταν και για μένα η φωνή της συνείδησης. Εγώ μάθαινα από το γιο. Πρώτη φορά… δεν ξέρω αν το έχει νιώσει πατέρας…μάθαινα από το παιδί μου. Και γι αυτό προσπαθώ να πω τώρα που λείπει ότι είμαι άξιος πατέρας..