Ένα Περιστέρι που μοιάζει με… αετό

Λένε ότι όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, τότε επαναλαμβάνεται σαν φάρσα…

Συγχωρείστε με αν διαφωνήσω. Μπορεί να ισχύει, αλλά όχι πάντα.

Κάποιες φορές επαναλαμβάνεται σαν στιγμές δόξας και μεγαλείου.

Να όπως λόγου χάρη με το φετινό Περιστέρι που στο ξεκίνημα της Basket League πετά ψηλά. Σαν αετός…κι όχι σαν περιστέρι, μετρώντας ήδη έξι θύματα, στις ισάριθμες πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος.

Ήφαιστος, Χολαργός και ΑΕΚ εντός, Άρης, Κύμη και προμηθέας εκτός. Δεν το λες και άσχημα.

Όπως έκανε και παλιά, στις δικές του μέρες δόξας, όταν το «Ανδρέας Παπανδρέου» γνώριζε μεγάλες πιένες, όταν εκεί κατοικοέδρευαν σπουδαίοι παίκτες, όπως ο «Λόρδος» Ντίνκινς ή ο αείμνηστος Αλφόνσο Φορντ η μετέπειτα αστέρες όπως ο Τσαρτσαρής, καλή ώρα την σεζόν 1999-2000, όταν τερμάτισε στην 5η θέση του πίνακα βγαίνοντας στην νεοσύστατη Ευρωλίγκα της ULEB.

Συνδετικός κρίκος στις δύο εποχές ο Αργύρης Πεδουλάκης. Και τότε και τώρα στο τιμόνι της ομάδας της καρδιάς του.

Με τις δύο εποχές να μοιάζουν αλλά και να διαφέρουν τόσο πολύ.

Τότε ζούσαμε τις «καλές μέρες της ανάπτυξης» το χρήμα κυκλοφορούσε και οι ξένοι που έρχονταν στο ελληνικό πρωτάθλημα ήταν από το πάνω ράφι που λένε.

Ήταν οι χρονιές γενικότερα που το Περιστέρι έφτασε στο ζενίθ. Ο Κορωνιός είχε αποχωρήσει, ο Φορντ μεσουρανούσε, οι ακαδημίες συνέχισαν να τροφοδοτούν την πρώτη ομάδα με παίχτες που έγραψαν την δική τους ιστορία, όπως ο Παπαμακάριος ή ο Πελεκάνος, καθώς και ο Τσαρτσαρής, μετά τη Νήαρ Ηστ και το πέρασμα του από την Ισλανδία.

Στο ρόστερ εκείνης ο Λόρδος Μπάιρον του Ελληνικού μπάσκετ, Μπάιρον Ντίκινς, που ήρθε κι έδεσε αμέσως με τον Αλφόνσο. Ο Τσαρτσαρής έπαιζε small forward, ενώ για βασικό τεσσάρι ήρθε ο Πορτογάλος Ριμπέιρο και στη θέση του σέντερ ο γνωστός και από τον Ολυμπιακό Ζεβροσένκο-Αμανατίδης , ο Δανός Μίκαελ Άντερσεν με θητεία στην ΑΕΚ (επικά σκριν με πλάτη-κωλο για να ρολάρει πιο γρήγορα στο καλάθι) και ο…Ράιζενμπούχλερ (μαχητής).

Μια εξαιρετική ομάδα που έπαιξε όμορφο μπάσκετ και κατόρθωσε να τερματίσει στην Πέμπτη θέση του πρωταθλήματος, πίσω από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, ενώ στην Ευρώπη, στη δεύτερη θέση του ομίλου, πίσω από την Φορτιτούντο Μπολόνια, και μπροστά από τη Ζαλγκίρις, την Εστουντιάντες, τη Ζαντάρ και τη Λουγκάνο.

Η φετινή ομάδα μπορεί να μην έχει το χρήμα έχει όμως κατά πως φαίνεται την τεχνογνωσία. Και το «μάτι» του Αργύρη Πεδουλάκη που την πλαισίωσε με ξένους όχι ακριβούς αλλά κατά πως φαίνεται στο ξεκίνημα, ικανότατους.

Με μπροστάρη τον Ράιαν Χάροου που οδηγεί εκ του ασφαλούς την ομάδα στην περιφέρεια, πρώτος σε πόντους, ασίστ, δίποντα και αξιολόγηση.

Με τον Στίβεν Γκρέι να δίνει εγγύηση έξω από τα 6.75, ανοίγοντας τις άμυνες κι έναν Παναγιώτη Βασιλόπουλο με την εμπειρία του ασπίδα, να προσφέρει σε όλους τους τομείς.

Με τον Μπεν Μπεντίλ να μαζεύει όλα τα «σκουπίδια» κάτω από τις δύο ρακέτες και να σχηματίζει «βασιλικό» δίδυμο με τον Έντουαρντ Ντάνιελ. Τον Κέιντρεν Κλαρκ να δίνει λύσεις παντού και τον Χένρι Σίρκο να συμπληρώνει.

Και βοήθειες από τους Έλληνες της παρέας, τον Μουράτο, τον Σκορδίλη, τον Αγραβάνη και τον Φιλιππάκο.

Το αγωνιστικό δείγμα μπορεί να είναι μικρό αλλά είναι σαφές. Δεν ξέρω τι μπορεί να πετύχει ως το τέλος, αν θ’ αντέξει στις υψηλές πτήσεις. Μπορεί να έρθουν «κενά αέρος» μπορεί να έρθουν τριγμοί. Αυτά μένει να τα δούμε στην πορεία.

Αυτό που ξέρω είναι ότι το Περιστέρι επέστρεψε και είναι εδώ. Και δεν είναι …αθώο. Και ραμφίζει και αρπάζει και με τα… γαμψά του νύχια κομματιάζει...

Και για την ώρα πετάει ψηλά σαν αετός.