Αυτοί είναι ήρωες...

Προφανώς και στον αθλητισμό δεν υπάρχουν ήρωες. Προφανώς υπάρχουν και σημαντικότερα στη ζωή από την έκβαση ενός αγώνα. Αλλά αυτά, μάλλον δεν αγγίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Αρκούσε η παρακολούθηση του αγώνα της ΑΕΚ με την Ριέκα, για να αντιληφθεί κανείς το πρόβλημα. Πριν από το πρώτο γκολ που δέχτηκε η ελληνική ομάδα άρχισαν οι γκρίνιες προς τους παίκτες, στις χαμένες ευκαιρίες των Κροατών. Στο 0-1 οι αντιδράσεις ακούγονταν έντονα στη τηλεόραση, έπειτα από το 0-2 έγιναν (στις απειλές των αντιπάλων της Ένωσης), ακόμα πιο ζωηρές.

"Γιούχες", βρίσιμο και αρνητική συμπεριφορά, απέναντι (πόσο οξύμωρο να είναι οι οπαδοί απέναντι από την ομάδα τους) σε ένα σύνολο που έπαιζε την πρόκρισή του στους 32 του Europa league. Για μία ομάδα που μέχρι το βράδυ της Πέμπτης ήταν αήττητη στους ομίλους και που ήδη σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχει πετύχει τους στόχους της - τώρα κυνηγάει την υπέρβαση. Για ένα σύλλογο που την τελευταία δεκαετία όχι μόνο δεν έχει αντίστοιχες ευρωπαϊκές βραδιές, αλλά έχει περάσει από τα χειρότερά του και τα συνοικιακά γήπεδα. Για μία ΑΕΚ που βρίσκεται μέσα στους στόχους της, έχοντας σε επίπεδο τραυματισμών, "χτυπηθεί" με χιαστούς σε μονάδες όπως είναι ο Μάνταλος και ο Γιόχανσον.

Προφανώς για τον Έλληνα φίλαθλο ο αθλητισμός είναι ο σημαντικότερος λόγος για να αντιδράσει. Δεν είναι τα όσα περνάει ιδίως τα τελευταία χρόνια, οι συνεχόμενοι φόροι και η μείωση των εσόδων του, η ανεργία, η κατάσταση στη παιδεία και στην υγεία, ο "πόλεμος" στους δρόμους που οδηγεί σε εκατοντάδες νεκρούς ετησίως, αλλά ο αθλητισμός. Θα μου πείτε ότι εκεί ξεσπάει. Για την καθημερινότητά του. Για τα προβλήματά του. Συγγνώμη που δεν έχει δικαίωμα κανείς να ξεσπάει σε άλλους, πολύ περισσότερο σε κάτι που υποτίθεται ότι αγαπάει.

Θα μου πείτε ότι ο κόσμος μίας ομάδας είναι ήρωας. Έχει περάσει τόσες πίκρες, τόσες ήττες και αντέχει. Να διαφωνήσουμε και εδώ: Δεν μπορεί να είναι ήρωας κάποιος που ακολουθεί το θέλω του. Και το γήπεδο είναι το απόλυτο θέλω στη ζωή του καθενός που επιλέγει την εξέδρα.
Για να τελειώνουμε λίγο με τις υπερβολές και τους λαϊκισμούς: Ήρωες είναι άνθρωποι όπως η Αναστασία Πυργιώτη. Σε μια χώρα που δεν παρέχει τα βασικά, έχει το σθένος, τη διάθεση, την ικανότητα, το πάθος να κυνηγάει τα όνειρά της. Να σπουδάζει, να αθλείται, να συμμετέχει στον κλασσικό μαραθώνιο στη διαδρομή των 10 χλμ και να είναι με το χαμόγελο. Η Αναστασία βρέθηκε στο ΟΑΚΑ, στο παιγνίδι του Παναθηναϊκού με τη Ρεάλ Μαδρίτης και φιλοξενήθηκε στην εκπομπή Super Euroleague στο pre game της αναμέτρησης. Δείτε την και ίσως αλλάξετε λογική...

ΥΓ. Αν ήμουν στη θέση του Μελισσανίδη, θα έκλεινα σε ένα γραφείο τους υπαλλήλους της ΠΑΕ και θα ζητούσα εξηγήσεις για την απουσία του κόσμου: Για τα μόλις 16.178 εισιτήρια στον αγώνα πρόκρισης με τη Ριέκα, για τα 14.056 του ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ κλπ. Κάτι λάθος πρέπει να κάνουν για να απέχει ο κόσμος. Κάτι δεν τους πείθει και αυτά δεν μπορεί να είναι τα αποτελέσματα. Άρα θα πρέπει να το βρουν.

ΥΓ. 2: Το πρόβλημα με τη νοοτροπία δεν αφορά μόνο στην ΑΕΚ. Όλες οι ομάδες έχουν τους "ήρωές τους": Εκείνους που τη μία μέρα κυνηγούν τους παίκτες της ομάδας τους σε αποδυτήρια, αεροδρόμια και την άλλη πανηγυρίζουν μαζί τους τις νίκες. Εκείνους που έχουν "χρεώσει" τις ΠΑΕ με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε πρόστιμα και αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, αλλά μπορούν να μιλούν εξ ονόματος όλων των φιλάθλων και να στοχοποιούν τους άλλους.

ΥΓ. 3: Στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Πέμπτης, όπως και σε όλα τα γήπεδα υπήρχαν και άνθρωποι που πραγματικά αγαπούν την ομάδα τους. Που την υποστηρίζουν, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Που συνεχίζουν να τραγουδούν παρά το γεγονός ότι η ομάδας τους χάνει και που στο τέλος, παρά την πίκρα τους, βρίσκουν τη δύναμη να τη χειροκροτήσουν. Μην τους βάζουμε όλους στην ίδια μοίρα... Και αυτοί, μάλιστα, είναι οπαδοί. Και αυτούς τους σέβομαι... Αυτούς που έχουν ως λογική "χαίρομαι που είμαι δίπλα της και αυτό μου είναι αρκετό".