Αυτό που έψαχνε καιρό

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Παναθηναϊκός έβρισκε το όνομα του δίπλα στην έκφραση «ντέρμπι κορυφής;». Ρεαλιστικά μιλώντας, θα πρέπει κανείς να γυρίσει πίσω στις μέρες του 2012 για να θυμηθεί τους πράσινους να αναδίδουν αυτό τον αέρα αυτοπεποίθησης, αυτή την εποχή.

Κρίσιμα ραντεβού προφανώς υπήρξαν στο μεσοδιάστημα: το «τριφύλλι» δεν υπήρξε ποτέ καθυστερημένο στο ραντεβού των πλέι-οφ, ακόμα και αν το πλεονέκτημα της έδρας υπήρξε είδος εν ανεπαρκεία και όχι εχέγγυο πρόκρισης, όπως υπενθύμισε πριν 9 μήνες η Φενέρμπαχτσε. Το περσινό ντεμαράζ ήταν περισσότερο φορμάρισμα και μομέντουμ, παρά μια σταθερή πορεία βελτίωσης σε βάθος σεζόν σαν αυτή που χαρίζει τη σιγουριά στις κινήσεις και την δημιουργία αρραγών σχέσεων εντός οργανισμού.

Ο Τσάβι Πασκουάλ το τοποθέτησε στην αρμόζουσα βάση όταν κατά τη διάρκεια της αναχώρησης έλεγε πως «είμαστε στη δεύτερη θέση γιατί κάτι έχουμε κάνει καλά». Πράγματι, o Παναθηναϊκός χρησιμοποίησε τον «μήνα του μέλιτος» Δεκέμβρη, αυτόν που το πρόγραμμα τον προσκαλούσε να ανελιχθεί βαθμολογικά, προς όφελος του, αλλά κατάφερε περισσότερα από ότι δείχνει το Νο.2 στην κατάταξη.

Πήρε σταθερά περισσότερα πράγματα από τον Κρις Σίνγκλτον, που από τον Δεκέμβρη και μετά μετρά 10.3 πόντους με 50% δίποντο (12/24) και 52% τρίποντο (13/25), τη στιγμή που τις πρώτες 9 αγωνιστικές το κοντέρ έγραφε 9.4 πόντους, αλλά με 28% δίποντο (13/32) και 39% τρίποντο (13/33).

Κράτησε «ζεστό», με ρόλο και ευθύνες τον Νίκο Παππά. Ο χαρισματικός πλην ιδιόρυθμος γκαρντ δεν είχε ποτέ πρόβλημα να βρει τρία – τέσσερα παιχνίδια στη σεζόν με 20+ πόντους και εκτυφλωτική παρουσία, του ήταν όμως χαρακτηριστικά δύκολο να είναι αυτός με σταθερή παρουσία της τάξης των 10+, να είναι δηλαδή θετικός σε βάθος χρόνου. Ο Παππάς μέτρησε 20, 24 και 22 πόντους σε τρία από τα πέντε πρώτα παιχνίδια της σεζόν, έχει όμως μεγαλύτερη σημασία ότι από τον Δεκέμβρη και μετά έχει 5/9 ματς με 10+ πόντους και άλλο ένα εκεί κοντά (8, Αρμάνι).

Ενεργοποίησε τον Μάρκους Ντένμον. Ο Αμερικανός απέδειξε την πνευματική σκληράδα του καλούμενος από τα βάθη του πάγκου να βοηθήσει μετά τον τραυματισμό του Καλάθη και ανταπροκρίθηκε παρά το χάντικαπ της έλλειψης αγωνιστικού ρυθμού. Οι 16 πόντοι στη νίκη στο Βελιγράδι ήταν το ματς καθιέρωσης, αφού ακόμα και με την επιστροφή του ηγέτη ο Πασκουάλ δεν έχζει πλέον ενδοιασμούς να τον ρίξει στο παρκέ.

Τελευταίος αλλά όχι έσχατος ο Ματ Λοτζέσκι, που απο τους 5.2 πόντους ως τον Δεκέμβρη ανέβηκε στους 8.6 με τη γνωστή αποτελεσματικότητα από απόσταση (13/25 τρίποντα, ήτοι 52%). Αυτός βέβαια δεν θα προλάβει το ραντεβού με τις Φενέρ και ΤΣΣΚΑ, όντας λαβωμένος.

Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την διαστημική σεζόν του Καλάθη, την αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα του Γκιστ στο «5» και την σταθερή παρουσία του Ρίβερς έχουν δώσει στον Παναθηναϊκό τον αέρα υπεροχής που ελάχιστες φορές στην μετά – Ομπράντοβιτς εποχή είχε. Οι νίκες είναι η προφανής απόδειξη της προόδου, αλλά ακόμα και το ανεκπαίδευτο μάτι βλέπει πως φέτος πως ο τρόπος παιχνιδιού έχει περισσότερες διαστάσεις, το hero-ball χρησιμοποιείται με μέτρο και όχι σαν plan a, η εξάρτηση από το τρίποντο έχει περιοριστεί σε δραστικό βαθμό.

Αυτή την αυτοπεποίθηση έχει πακετάρει η ομάδα του Πασκουάλ στις βαλίτσες της για την Κωνσταντινούπολη, αφού μετά από καιρό πηγαίνει στο σπίτι ενός διεκδικητή του Final-4 για να παίξει το ματς, όχι για να κλέψει το αποτέλεσμα. Το τεστ αυτής της εβδομάδας, βάζοντας και την τιτανομαχία με την ΤΣΣΚΑ στο λογαριασμό, είναι προφανώς κρίσιμο. αλλά ο βαθμός δεν θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα. Περισσότερο από αυτό, ο Παναθηναϊκός καλείται να επιβεβαιώσει την πρόοδο του και να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του και μετά σε αντιπάλους και φιλάθλους ότι τα όνειρα επιστροφής στο Final-4 δεν βασίζονται στη ρέντα ενός μήνα, αλλά στη σταθερή βελτίωση μιας ολόκληρης σεζόν.