Αχ πόσο βαριέμαι...

Αχ πόσο βαριέμαι τραγουδούσε το 1999 σε στίχους Πάνου Φαλάρα και μουσική του Τάκη Μπουγά, ο Γιώργος Μαζωνάκης. Ακόμη και μετά από 19 χρόνια, ένα τραγούδι επίκαιρο, αν σκεφτούμε τη συμπεριφορά των παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με τα ντέρμπι για τον πρωταθλητή να ξεκινούν σε λίγες ημέρες, από την 20η αγωνιστική (Ολυμπιακός-ΑΕΚ), με τα ματς του κυπέλλου να είναι προ των πυλών, όλοι σπεύδουν να γκρινιάξουν για να πάρουν κάτι, ένα σφύριγμα, ένα πλεονέκτημα, τα κουκούτσια του καρπουζιού βρε αδερφέ, έστω κι αν είμαστε στο καταχείμωνο.

Αγωνιστικά ο πρωτοπόρος Ολυμπιακός έχει μπροστά του 2 μήνες αποδείξεων. Με 4 ντέρμπι από την 20η ως την 24η αγωνιστική και τα παιχνίδια με την ΑΕΚ για το κύπελλο. Απόδειξη ότι ξέρει πως είναι να κόβεις πρώτος το νήμα αντέχοντας αυτή τη φορά στην πίεση, απόδειξη ότι ο Γκαρθία έχει εγκλιματιστεί, απόδειξη ότι η άμυνα που διασφαλίζει τη νίκη στα δύσκολα ματς θα παραμείνει δεμένη και χωρίς πληγές.

Ο ΠΑΟΚ πριν αρχίσει τα δικά του ντέρμπι, έχει 3 από τα 4 επόμενα ματς εκτός έδρας και καλείται να δείξει σε όλους ότι έχει μάθει να νικά και μακριά από την Τούμπα. Αυτό το μηδέν παθητικό στην άμυνα πάντως είναι εχέγγυο καλής ομαδικής λειτουργίας που ξεκινάει από την επίθεση. Όσο λιγότερους βαθμούς αφήσει εκτός Θεσσαλονίκης τόσο περισσότερες πιθανότητες θα έχει για την πρωτιά.

Η ΑΕΚ, η μοναδική που κυνηγά ακόμη 3 στόχους μέσα στη σαιζόν, είναι και η μοναδική που άφησε βαθμούς πριν αντιμετωπίσει τους άλλους μεγάλους. Υπάρχει το περιθώριο να καλύψει αυτά τα λάθη, αλλά οι επόμενες 14 ημέρες θα κρίνουν πολλά για την Ένωση. Τόσο το αποτέλεσμα του κυπέλλου όσο και αυτό του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό, θα αποτελέσουν οδηγό που θα δείξει σε όλους τι είναι ικανή να κάνει η ομάδα του Χιμένεθ. Τα δύσκολα είναι μπροστά και όπως λένε και στο χωριό μου, το Κεφαλόβρυσο Τρικάλων, When the going gets tough, the tough get going...