Greedfall Review

Θα ήθελε πολύ να είναι Dragon Age, αλλά δεν...

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μου αρέσουν στο Greedfall, κάποια εκ των οποίων γίνονται ολοένα και πιο σπάνια στον AAA χώρο τη σήμερον ημέρα. Αλλά κάθε σχεδόν πόντο που κερδίζει με μια έξυπνη σχεδιαστική επιλογή, σχεδόν αμέσως χάνει από κάπου αλλού με την αδυναμία του να προσπαθήσει για το πρωτότυπο, το καλοδουλεμένο, το πραγματικά άψογο ή εντυπωσιακό. Ας αρχίσουμε όμως από την αρχή. Η Spiders (γιατί βρε παιδιά τέτοιο

όνομα, εμείς οι αραχνοφοβικοί που σας θίξαμε;) μας έχει δείξει μερικά ενδιαφέροντα, αλλά βαθιά ατελή δείγματα δουλειάς στο παρελθόν με τα The Technomancer και Bound by Flame.

Mε τη νέα της δημιουργία όμως είναι εμφανές ότι οι developers προσπαθούν να συνδυάσουν στοιχεία από τους καλύτερους τίτλους του είδους σε ένα single player-RPG με βάθος, ενδιαφέρουσα πλοκή και ουσιαστικές συνέπειες που απορρέουν από τις (συχνά ηθικά γκρι) αποφάσεις του παίκτη. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με το gaming αντίστοιχο μιας B-Movie. Mε πολύ μικρότερο budget από τους αντίστοιχους ΑΑΑ τίτλους και ταυτόχρονα τόσο τεράστιες φιλοδοξίες, είναι λογικό το Greedfall να χάνει σε κάποια σημεία. Η απογοήτευσή μας πηγάζει κυρίως από το πόσο εμφανείς είναι αυτές οι περικοπές και πόσο σημαντικά επηρεάζουν την όλη εμπειρία.

Το μεγάλο, κατ’ εμέ, θέλγητρο του Greedfall είναι η ιστορία του. Αντί για τα συνηθισμένα κλισέ έχουμε να κάνουμε με μια σχετικά φρέσκια ιδέα, η οποία εμπλέκει μέσα πολιτικές τακτικές, όπως η ηθικότητα της αποικιοκρατίας, η ξενοφοβία και ο θρησκευτικός φανατισμός, χωρίς να φοβάται να πάρει θέση. Ο πρωταγωνιστής ή πρωταγωνίστρια μας είναι ένας διπλωμάτης που προκειμένου να βρει θεραπεία στην μυστηριώδη πανούκλα που αποδεκατίζει την γενέτειρά του σαλπάρει προς το νησί Teer Fradee, ελπίζοντας ότι το εξωτικό κλίμα του και οι ιθαγενείς κάτοικοι ίσως έχουν κάποιες απαντήσεις στα προβλήματά του. Φτάνοντας θα χρειαστεί να γυρίσει το νησί, να γνωρίσει τους ιθαγενείς αλλά και τους αποίκους από άλλα έθνη και να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στις διαφορετικές φατρίες που συναντάει.

Αυτό στο gameplay μεταφράζεται ως ένα status, που περιγράφει την σχέση μεταξύ του δικού σας έθνους και της αντίστοιχης ομάδας, όπως για παράδειγμα friendly. Με αντίστοιχο τρόπο εκτιμάται και η σχέση που έχετε καλλιεργήσει με τους companions που θα κουβαλάτε μαζί σας ανά πάσα στιγμή. Να σημειώσουμε εδώ ότι υπάρχει η δυνατότητα για ερωτικές περιπτύξεις με κάποιους από αυτούς αν κάνετε τις σωστές επιλογές στην περιπέτειά σας, αλα Bioware. Στην πλειοψηφία τους, τα άτομα που θα συναντήσετε είναι αρκετά ενδιαφέροντα, με προτερήματα και ελαττώματα που τους κάνουν να δείχνουν ακόμα πιο συμπαθείς και αληθινοί και το μόνο που μας πείραξε είναι η μικρή ποσότητα διαθέσιμων διαλόγων και quests που υπήρχε ανά άτομο.

Παρ ’όλα αυτά, το gameplay έχει να προσφέρει μπόλικες ώρες ενασχόλησης και είναι εκεί που τόσο τα καλύτερα, όσο και τα χειρότερα στοιχεία του Greedfall κάνουν την εμφάνισή τους. Tα quests ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, έχοντας συχνά πολύ παραπάνω από έναν τρόπο επίλυσης, ανάλογα και με τα stats του χαρακτήρα σας. Για παράδειγμα ο χαρισματικός magic user μου κατάφερνε πολύ συχνά να πείσει αντιπάλους να παραδοθούν, να του δώσουν πληροφορίες για τα αφεντικά τους, ή ακόμα και να τους στρατολογήσει. Άλλα skills θα σας επιτρέψουν να σκαρφαλώσετε τοίχους και να διασχίσετε στενά μονοπάτια, να ξεκλειδώσετε σεντούκια, ή ακόμα και να ανατινάξετε ότι εμπόδιο συναντήσετε.

Επιπλέον, μια μικρή αλλά ιδιοφυής προσθήκη είναι το σύστημα μεταμφίεσης. Όταν ένα quest σας ζητήσει να μπείτε σε μια περιοχή ελεγχόμενη από κάποια φατρία πέρα από την δικιά σας, στην οποία υπο κανονικές συνθήκες δεν έχετε πρόσβαση, μπορείτε να φορέσετε την πανοπλία της εν λόγω φατρίας και μεταμφιεσμένοι σαν ένας από αυτούς να εξερευνήσετε με την άνεσή σας, αποφεύγοντας οποιαδήποτε αντιπαράθεση. Το γεγονός ότι κάθε πανοπλία κάνει τον χαρακτήρα σας να δείχνει cool δεν βλάπτει, ενώ συχνά θα πρέπει να πειραματιστείτε για να βρείτε ποια πανοπλία θα σας αφήσει να περάσετε απαρατήρητοι, καθώς τα ονόματα δεν είναι ιδιαίτερα σαφή. Σε μια από τις πρώτες και ιδιαίτερα εύκολες περιπτώσεις, για να μπω σε μια περιοχή ελεγχόμενη από τους Nauts, μια οργάνωση ναυτικών έπρεπε να φορέσω για παράδειγμα το Sailor’s Coat.

Όσο συναρπαστική είναι η κατασκοπία και οι “ύπουλες μέθοδοι” στο Greedfall, άλλο τόσο και περισσότερο βαρετή είναι η μάχη. Πάσχοντας από σχεδόν ακριβώς τα ίδια λάθη που έπασχε το Dragon Age: Inquisition, μπορεί ανάλογα με τις ικανότητες του χαρακτήρα σας να κυμαίνεται από αδιάφορη έως βαθιά εξοργιστική. Το δεύτερο θα ισχύσει για όσους δώσουν έμφαση στην μάχη σώμα με σώμα, όπου το dodge είναι μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου πιο αργό από όσο θα έπρεπε, οι εχθροί έχουν απρόβλεπτα και υπερβολικά attack patterns, ενώ και η AI είναι… πως να το πω με λεπτότητα, εντελώς μα εντελώς ηλίθια.

Προσωπικά, παρά το γεγονός ότι ο χαρακτήρας μου είχε δυνατότητα τόσο για melee combat όσο και για χρήση μαγείας, κατέληξα να σπαμάρω τα long range spells μου προκειμένου να ξεμπερδεύω με κάθε combat encounter όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό το συναίσθημα ενίσχυε και ο σχεδιασμός των εχθρών, από τον οποίον τόσο η κομψότητα όσο και η ποικιλία ήταν εντελώς απούσες. Σε αυτό τον τομέα τα boss fights παίρνουν με διαφορά την πρώτη θέση, καθώς χρειάστηκε με πρόφαση μια τροπή του σεναρίου να πολεμήσω τα ίδια bosses δεύτερη και τρίτη φορά.

Μιας και αρχίσαμε τα παράπονα, δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες ακριβώς από τις τριάντα περίπου ώρες που πέρασα με το Greedfall ξοδεύτηκαν τρέχοντας από το ένα quest marker στο επόμενο, καθώς το fast travel σύστημα χρήζει σοβαρών βελτιώσεων. Επιπλέον βελτιώσεις χρειάζονται και όσον αφορά τα skills, όπου η δυνατότητα αναβάθμισής τους είναι πολύ σπάνια με αποτέλεσμα οι επιλογές σας να σας δυσκολέψουν σημαντικά μετά από μερικές ώρες. Ναι, υπάρχει τρόπος να κάνετε respec, αλλά θα ήταν προτιμότερο να είχαμε περισσότερα skills και περισσότερες ευκαιρίες να τα εξερευνήσουμε, αντί να κλειδώνουμε τον χαρακτήρα μας σε μερικά, μετρημένα στα δάχτυλα abilities. Επιπλέον, παρά το γεγονός ότι οι πόλεις της Teer Fradee ήταν όμορφες και διακριτές, γεμάτες κόσμο, οι εξοχές και τα εσωτερικά των κτηρίων ήταν όλα καρμπόν και εντελώς αδιάφορα. Επιπλέον, με εξαίρεση ελάχιστους NPC, όχι μόνο δεν μπορούσαμε να αλληλεπιδράσουμε με κανέναν, αλλά και η ίδια η κίνησή τους τους έκανε να μοιάζουν λιγότερο με ανθρώπους και περισσότερο με ζόμπι.

Τέλος, το μεγάλο παράπονο είναι ο τεχνικός τομέας, όπου το Greedfall πρακτικά βροντοφωνάζει την ταπεινή καταγωγή του. Κακά animations, απαράδεκτος συγχρονισμός των κινήσεων του στόματος με την φωνή, glitches με τους companions να στέκονται πάνω σε τραπέζια ή να μπλοκάρουν τις πόρτες, bosses που εξαφανίζονταν από προσώπου γης εν μέσω της μάχης, bugαρισμένα quests που δεν προχώραγαν και πολλά, μα τόσα πολλά άλλα. Προσθέστε σε αυτό και τα γραφικά που είναι στην καλύτερη περίπτωση μετριότατα, τις άπειρες και πολύ σημαντικές πτώσεις του framerate, αλλά και τον αδιάφορο ηχητικό τομέα και καταλαβαίνετε πόσο μακριά βρίσκεται το Greedfall από ένα τεχνικά άρτιο AAA game.

Το review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PS4, η οποία μας παραχωρήθηκε από την IGE.

IGN GreeceGreedFall - Launch TrailerGreedFall: Διπλωματία, Companions κι ένας άγνωστος κόσμος αναδύεται σε αυτό το νέο Action-RPGGreedfall Official Trailer - Gamescom 2019

Πηγή: IGN Greece