FIBA-Εuroleague: Το τάνγκο θέλει δυο

Η απόλυτη στασιμότητα σε κάθε προοπτική συνεργασίας της FIBA και της Euroleague, όπως εκφράστηκε με ειλικρίνεια, από τον Έλληνα γενικό γραμματέα της παγκόσμιας ομοσπονδίας μπάσκετ, Ανδρέα Ζαγκλή, ακυρώνει και τον πιο αισιόδοξο φίλο του ευρωπαϊκού μπάσκετ για την αναγκαία ενότητα του αθλήματος.

Όσο νωπή και αν είναι η μνήμη

των Ευρωπαίων φιλάθλων του μπάσκετ από όσα κωμικοτραγικά έγιναν στο τελευταίο «παράθυρο» των προκριματικών του Νοεμβρίου, η ρεαλιστική δήλωση του κ. Ζαγκλή ότι «προσπαθούμε μόνοι μας», φανερώνει ότι η παύση του «διχασμού» θα αργήσει να έρθει.

Το τανγκό θέλει δυο χορευτές. Η υπογραφή κάθε ειρήνης γίνεται και από τις δυο «εμπόλεμες» πλευρές. Και στην περίπτωση του διαλόγου που άρχισε πολύ δειλά, από την FIBA και την Εuroleague (το γεγονός ότι δεν υπήρξε ούτε μια κοινή φωτογραφία Ζαγκλή-Μποντίρογκα από την συνάντηση σημαίνει πολλά), η μια πλευρά, ο ένας χορευτής ή η χορεύτρια, δεν έκανε καμία φιγούρα. Δεν κατέθεσε καμία πρόταση αλλαγής, ή έστω αμοιβαίας υποχώρησης στην κατεύθυνση να βρεθεί μια σοβαρή, πρακτική και αξιοπρεπή λύση στο θέμα του καλενταριού των «παραθύρων» και των εβδομαδιαίων αγωνιστικών της Εuroleague, ώστε να μην συνεχιστεί και στην επόμενη, προκριματική διαδικασία Ευρωμπάσκετ ή Παγκοσμίου, ο τραγέλαφος της χρονικής ταύτισης.

Για να σταματήσει η συλλογική δέσμευση των διεθνών παικτών της Εuroleague. Για να σταματήσει η «la cart» και το κατά δοκούν, η έγκριση «ελευθερίας» κάποιων διεθνών παικτών και όχι άλλων να παίξουν με τις Εθνικές ομάδες τους. Για να μπει ένα τέλος και μια…τελεία, στην αδυναμία όλων των διεθνών παικτών που θέλουν διακαώς να φορέσουν την φανέλα με το εθνόσημο της χώρας τους και να την ενισχύσουν να πετύχει τον όποιο στόχο έχει σε κάθε προκριματική διαδικασία, να παίξουν για την πατρίδα τους, αλλά είναι με «δεμένα χέρια», γιατί είναι επαγγελματίες και όχι μόνο πατριώτες…

Καμία πρόοδος, λοιπόν, για να κατέβει η αυλαία στο «θέατρο του παραλόγου». Αξίες, αρχές, εθνική εκπροσώπηση του μπάσκετ κάθε ευρωπαϊκής χώρας, φίλαθλα συναισθήματα που «ξεχειλίζουν» για κάθε Εθνική ομάδα, γεμάτα γήπεδα σε κάθε αγώνα Εθνικών ομάδων, μικρών, μεσαίων, μεγάλων στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Οι 11 σύλλογοι-μέτοχοι της Εuroleague που είναι ιδιωτικές, ανώνυμες εταιρίες έχουν το «μαχαίρι και το καρπούζι», όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Όχι εν έτει 2022, αλλά από το 2001 και την ίδρυση της ULEB. Η FIBA, όπως και η FIBA Europe, μέχρι το 2010, είναι οι θεσμικοί φορείς του αθλήματος, ο «μητρικός οργανισμός» του σπορ, όπως τον χαρακτήρισε ο Ανδρέας Ζαγκλής, αλλά είναι απολύτως κατανοητό, ότι η Euroleague, με ή χωρίς τον Τζόρντι Μπερτομέου που απομακρύνθηκε- είναι αυτή που κινεί τα νήματα από θέσης ισχύος.

Αν δεν θέλει να συναινέσει, να αντιληφθεί ότι και στο δικό της «προϊόν», όσο λαμπερό, εμπορικό και ανταγωνιστικό αν είναι, προκαλείται φθορά από αυτό το «στήλωμα ποδιών» απέναντι στην FIBA, δεν πρόκειται με μαθηματική ακρίβεια, να συμβεί τίποτα θετικό. Μόνο ευχές.

Και η παγκόσμια παραδοχή ότι κανένας σύλλογος σε οποιοδήποτε άθλημα, δεν είναι υπεράνω οποιασδήποτε Εθνικής ομάδας, ακόμα και του μικρότερου κρατιδίου στον πλανήτη, στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, έχει πάψει να ισχύει. Στην πράξη. Αντιπροσωπεύει επακριβώς, σε λαϊκιστική μετάφραση «να είχαμε να λέγαμε»…

Λύσεις υπάρχουν. Εύκολες και άμεσες. Υπάρχει όμως και αρνητισμός, παραγοντικός εγωϊσμός, απροθυμία, αδιαθεσία. Όλοι αγαπούν το μπάσκετ. Από την δική τους, οπτική γωνία, όμως και συμφέρον.