«Οι νεκροί Στρατιωτικοί ήρωες και οι ανώφελες θυσίες τους»

Γράφει ο

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΟΥΚΕΡΑΣ*

    Πέρασαν 28 χρόνια μετά την πτώση του ελικοπτέρου  στα Ίμια με τρεις νεκρούς και άλλα οκτώ, σαν προχθές, ημέρα μιας άλλης θλιβερής επετείου, ενός άλλου πανομοιότυπου ατυχήματος ελικοπτέρου  του Πολεμικού Ναυτικού στα βράχια της Κινάρου το 2016, με θύματα ένα άλλο τριμελές πλήρωμα. Δεν αργεί όμως χρονικά και η έβδομη θλιβερή αντίστοιχη επέτειος (2017) ενός άλλου αντίστοιχου δυστυχήματος ελικοπτέρου της Αεροπορίας Στρατού, στο Σαραντάπορο, από το οποίο έφυγαν από την ζωή τέσσερα στελέχη του Στρατού Ξηράς. Ας μην ξεχνάμε και το άλλο αντίστοιχα τραγικό

συμβάν της Αεροπορίας Στρατού, του Σινούκ που μετέφερε τον τότε Πατριάρχη Αλεξανδρείας και την συνοδεία του, στο Άγιο Όρος, την 11 Σεπτεμβρίου 2004, που πλημμύρισε στο πένθος τις οικογένειες 17 ανθρώπων, αφού φέτος θα συμπληρωθούν είκοσι χρόνια από το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός.

Αν παρατηρήσουμε την αντίδραση της επώνυμης στρατιωτικής υπηρεσίας, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, προς αυτά τα ενδεικτικά τέσσερα συγκεκριμένα γεγονότα και δυστυχήματα, θα διαπιστώσουμε μόνο, μια μεθοδική προσπάθεια μνήμης και τιμής, με διοργάνωση αντίστοιχων εορτών-μνημοσύνων τις ημέρες των θλιβερών επετείων, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Πιο συγκεκριμένα, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας στην ουσία προάγουν σε περίοδο ειρήνης το παράδειγμα, των «νεκρών ηρώων», για τους οποίους επιφυλάσσεται η επίκληση του ονόματος, σε εκδηλώσεις που συνηθέστερα καταλήγουν με την επίκληση: «Αθάνατοι». Μάλιστα τελευταία έχει ξεκινήσει και μια άλλη πρακτική , μετά από θάνατο κάποιου στρατιωτικού στο καθήκον, να εμφανίζεται το Πεντάγωνο με μπαλκόνια γεμάτα από στρατιωτικούς, να αποδίδουν τιμές, στον νεκρό συνάδελφό τους. Το ερώτημα που γεννάται στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το ακόλουθο: «Είμαστε έτοιμοι αυτήν την πρακτική να υλοποιούμε κάτω και από άλλες συνθήκες, όποιες κι αν είναι αυτές, για πάντα;»

Προφανώς οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής έχουν την σημασία τους και όχι μόνο για τις οικογένειες των οικείων των νεκρών, αλλά κυριότερα και για τις Ένοπλες Δυνάμεις ως οργανισμό, καθώς εκπέμπεται με αυτόν τον τρόπο το μήνυμα στους εν ενεργεία, πως η πατρίδα, η υπηρεσία, δεν ξεχνάει κανέναν ,σέβεται, τιμάει και αναγνωρίζει, στο διηνεκές.

Θα ήταν πάρα πολύ όμορφο, εξόχως τιμητικό και η απόλυτη απόδειξη ύπαρξης και λειτουργίας ενός υγιούς και αποτελεσματικού στρατιωτικού οργανισμού, αν έτσι πράγματι ήταν. Από την άλλη μπορούμε εμείς να θέλουμε να ξεχνάμε, αλλά ο δυνητικός εχθρός, μας παρακολουθεί συνεχώς και επεξεργάζεται μονίμως όλες τις πληροφορίες που μπορεί να συλλέγει για εμάς. Αυτό που φαίνεται να μην μπορούμε να αντιληφθούμε στην Ελλάδα, ακόμη και σήμερα, είναι «πως δεν έχει σημασία αυτό που εσύ θα δηλώσεις». Μάλιστα είναι ακόμη χειρότερο όταν εσύ επιλέγεις να υποβαθμίζεις τα γεγονότα και να μην κάνεις καν δηλώσεις ή να σχολιάζεις. Πλέον όσοι ενδιαφέρονται να βρουν την πληροφορία που αναζητούν , θα την βρουν, από άλλες πηγές και τίποτα δεν θα τους σταματήσει.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις για να παραμένουν στην αιχμή της προόδου, της αποτελεσματικότητας και της εξέλιξης, οφείλουν να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και να τα διορθώνουν αενάως, όσο γίνεται πιο κοντά χρονικά, όταν τα κάνουν, πριν τα επαναλάβουν και αυτά τα ίδια στοιχίσουν κι άλλες απώλειες ανθρώπινων ζωών, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Είναι τραγικό μετά από πολύνεκρα ιδιαίτερα αεροπορικά ατυχήματα οι στρατιωτικές προανακρίσεις να καταλήγουν πάντοτε στο αρχείο, όχι γιατί αποτελεί αναγκαιότητα να καταδικάζονται Αξιωματικοί για τις αποφάσεις τους, αλλά γιατί τα συγκεκριμένα λάθη, μάλλον δεν αναγνωρίζονται. Είναι τραγικό στα έγγραφα εντός των δικογραφιών-ΕΔΕ να μην συμπεριλαμβάνονται αντίγραφα των επίσημων μετεωρολογικών δεδομένων , όπως ίσχυαν κατά τον χρόνο του ατυχήματος, και αυτές να θεωρούνται πλήρεις, όπως επίσης να υιοθετούνται θεωρίες συνωμοσίας, για νέφη που «μπορούν να κατρακυλούν» ανεξέλεγκτα και μεμονωμένα στον ουράνιο θόλο, ως θεία φαινόμενα, που δεν εξηγούνται μετεωρολογικά, με επιστημονικούς όρους.

Τα φαινόμενα μάλλον καταδεικνύουν πως οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις τελευταία θέλγονται από τον Λουίτζι Πιραντέλλο και το έργο του: «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» και μάλλον συμπεριφέρονται προς την Ελληνική κοινωνία, σαν την δεύτερη σύζυγο του Πόνζα, φερόμενες να δηλώνουν, πως: «Είμαστε εκείνες που οι άλλοι νομίζουν ότι είμαστε», προσπαθώντας να μην αποκαλύπτουν την αληθινή τους ταυτότητα σε κανέναν.

Ίσως να άξιζε τον κόπο πλέον, οι Ένοπλες Δυνάμεις να περνούσαν σε μια αλλαγή εποχής, προσπαθώντας να προβάλλουν και να δημιουργούν, ιδιαίτερα σε περίοδο ειρήνης «ζωντανούς ήρωες», που επιτελούν το καθήκον τους και αυτό πράγματι να αναγνωρίζεται, ακόμη και με οικονομικούς όρους. Είναι ενδεχομένως αυτή η έλλειψη «ζωντανών ηρώων», που φαίνεται στις θέσεις των παραγωγικών Σχολών, που πλέον παραμένουν κενές, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον. Είναι όλα όσα κάνουν οι Ελληνικές ένοπλες Δυνάμεις, ας δεχθούμε με βαρύτερη την ευθύνη της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, και όσα δεν κάνουν, για να κρύβουν τα σφάλματα κάτω από τα χαλί, που οδηγεί τις ψυχές των νεκρών ηρώων να πονούν και να αισθάνονται πως οι θυσίες τους πήγαν ανώφελες. Μάλλον είναι η αλήθεια, που κάποιοι αγωνίζονται να μην αποκαλύπτεται, αφήνοντας να κυκλοφορεί μόνο μια ωραιοποιημένη βολική εκδοχή της. Το τραγικό είναι, πως ούτε οι όποιες δικαστικές αποφάσεις (συνήθως των διοικητικών πρωτοδικείων), που καταρρίπτουν τις θεωρίες συνωμοσίας, των ΕΔΕ και προανακρίσεων, δημιουργούν διάθεση αλλαγής στις ένοπλες δυνάμεις.

Είναι μια εμμονή επιμονής στο παρελθόν, στο αναποτελεσματικό, στο δήθεν και στο θεαθήναι, που η ιστορία η ίδια θα κρίνει, πόσο πατριωτική είναι αυτή, ως στάση. Ας θυμόμαστε τους ανθρώπους που χάθηκαν για την πατρίδα στο καθήκον για έναν περισσότερο λόγο. Ίσως πριν την θυσία τους να είχαν αναγνωρίσει την αναποτελεσματικότητα του οργανισμού, κάνοντας τον θάνατό τους ακόμη ηρωικότερο. Συνεπώς δεν έφταιξαν οι συγκεκριμένοι, αλλά μάλλον περισσότερο ο οργανισμός ως σύστημα, που δεν εξελίσσεται, στους ρυθμούς που οφείλει, λες σαν κάποιος να επιδιώκει ο τελευταίος, να παραμένει αναποτελεσματικός καθιστώντας διαρκώς, όλες τις θυσίες των μελών του ανώφελες. Αθάνατοι!.

*Ο Δημήτριος Σούκερας είναι απόστρατος Αξιωματικός της Αεροπορίας Στρατού και χειριστής ελικοπτέρων, κι εδώ και χρόνια ασχολείται με την διερεύνηση κυρίως αεροπορικών ατυχημάτων, στο παρελθόν και για την ΕΔΑΑΠ, ενώ είναι πλήρες μέλος της παγκόσμιας κοινότητας διερευνητών αεροπορικών ατυχημάτων ISASI και επί σειρά ετών δίδαξε ως Επισκέπτης Καθηγητής στο τμήμα αεροναυπηγικής του Πανεπιστημίου SJSU των ΗΠΑ, ανάλυση ατυχημάτων, ενώ είναι και δικαστικός πραγματογνώμονας αεροπορικών ατυχημάτων.

The post «Οι νεκροί Στρατιωτικοί ήρωες και οι ανώφελες θυσίες τους» appeared first on Militaire.gr.