Οι «επιστήμονες» ναζί που έστειλαν στο θάνατο 200.000 ανθρώπους

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

(τρίτο μέρος)

Το πρώτο μέρος ΕΔΩ

Το δεύτερο μέρος ΕΔΩ

Όταν μετά το τέλος του πολέμου αποκαλύφθηκε το σχέδιο των ναζί «Ευθανασία Τ-4», η παγκόσμια κοινή γνώμη ανατρίχιασε!

200.000 ανάπηροι και ψυχικά άρρωστοι άνθρωποι είχαν σταλεί στον θάνατο, επειδή… αποτελούσαν βάρος στην κοινωνία που οραματιζόταν ο Αδόλφος Χίτλερ.

Οι σύμμαχοι άμεσα εντόπισαν τους υπεύθυνους των δολοφονιών και των βασανιστηρίων, τους οδήγησαν σε δίκη και τους τιμώρησε όπως τους άξιζε!

Ο ΣΑΔΙΣΤΗΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

Ο Καρλ Μπραντ (Karl

Δικάστηκε στη συνακόλουθη της Δίκης της Νυρεμβέργης Δίκη των Ιατρών και καταδικάστηκε σε θάνατο.

Εκτελέστηκε το 1948.

Ήταν αυτός που συνέταξε τον Νόμο περί Προστασίας της Κληρονομικής Υγείας και ο πρώτος που συνέστησε την υποχρεωτική στείρωση των πασχόντων.

Το 1939 ιδρύθηκε η “Επιτροπή του Ράιχ για την επιστημονική καταγραφή σοβαρών κληρονομικών και συγγενών παθήσεων” και αποφασίστηκε η υιοθέτηση ευθανασίας για τη “θεραπεία” των ατόμων με ειδικές ανάγκες και των ψυχικά ασθενών.

Ο Χίτλερ δήλωσε σχετικά με αυτό: “Θα έχετε ως αποτέλεσμα τη φυλετική ακεραιότητα του Γερμανικού λαού”.

ο Πρόγραμμα τέθηκε σε εφαρμογή από το φθινόπωρο του 1939.

Πρώτο θύμα του ήταν ένα παιδί πολύ μικρής ηλικίας, ο Γκέρχαρντ Κρέτσμαρ (Gerhard Kretschmar).

Όπως διαπιστώθηκε από τα σχετικά έγγραφα και έρευνες του Ιστορικού Ούντο Μπεντζενχόφερ (Udo Benzenhofer), το παιδί είχε γεννηθεί στις 20 Φεβρουαρίου 1939 στο Πόμπεν (Pomben), ένα χωριό της νοτιοανατολικής Σαξωνίας.

Όταν ρωτήθηκε σχετικά ο Μπραντ, στην ανάκρισή του, απάντησε:

“Ήταν ένα παιδί εκ γενετής τυφλό, έπασχε από ιδιωτία – ή τουλάχιστον φαινόταν να πάσχει – και του έλειπαν το ένα πόδι και τμήμα του ενός βραχίονα”

Ο Μπραντ συζήτησε τις ποικίλες μεθόδους που είχαν προταθεί με τον Χίτλερ, ο οποίος υποτίθεται ότι τον ρώτησε ποια είναι η πιο ανθρωπιστική.

Ο Μπραντ συνέστησε τη χρήση του αερίου. Έτσι, κατέληξαν στη μέθοδο που θα υιοθετούσαν για τη μαζική εξόντωση.

Ο Μπραντ, μάλιστα, δήλωσε υπερήφανα στον Αμερικανό ανακριτή του: “Αυτή είναι μία μόνο περίπτωση στα ιατρικά χρονικά, κατά την οποία πραγματοποιούνται τεράστια άλματα”.

Έμενε πλέον να δοκιμαστεί η μέθοδος στην πράξη.

Για το σκοπό αυτό επιλέχθηκε το κτίριο μιας παλαιάς φυλακής στο Βρανδεμβούργο (Brandenburg-Havel). Προσωπικό για την κατασκευή διατέθηκε από το ανάλογο γραφείο κατασκευών της SS και δημιουργήθηκε ένας θάλαμος που έμοιαζε πολύ με λουτρό.

Είχε διαστάσεις 3 x 5 x 3 μέτρα και ολόκληρο το εσωτερικό επενδύθηκε με κεραμικά πλακίδια.

Το δάπεδο το διέτρεχε περιμετρικά ένας σωλήνας διαμέτρου μιας ίντσας, τοποθετημένος σε ύψος περίπου 10 εκατοστών, ο οποίος, σε όλο το μήκος του, έφερε μικρές οπές.

Η θύρα του θαλάμου ήταν μεταλλική, έφερε ελαστική επένδυση στεγανοποίησης περιμετρικά, ασφάλιζε από έξω και έφερε ένα μικρό παράθυρο για την επισκόπηση του εσωτερικού.

Εκεί έγινε το πρώτο πείραμα, με οκτώ θύματα, η ημερομηνία, όμως, δεν είναι επιβεβαιωμένη.

Όλοι οι μάρτυρες θυμούνται ότι ήταν χειμώνας, άρα πρέπει να ήταν είτε Δεκέμβριος του ’39 είτε Ιανουάριος του ’40.

Ο επίσης ιατρός και συμμετέχων στο Πρόγραμμα Βίκτορ Μπρακ (Viktor Brack) κατέθεσε στη δίκη ότι “η εγκατάσταση ήταν πολύ απλή:

Ένα αεροστεγώς κλεισμένο δωμάτιο με ένα περιμετρικά τοποθετημένο σωλήνα με οπές και έξω από αυτό η μεταλλική φιάλη με ένα μετρητή πίεσης και έναν ιατρό – χειριστή”.

Ο Μπραντ συνέχισε το έργο του στο Πρόγραμμα Τ-4 ακόμη και όταν αυτό ανεστάλη από τον Χίτλερ τον Αύγουστο του 1941, καθώς απλά το διέσπειρε όχι σε έξι μόνο κέντρα, όπως μέχρι τότε, αλλά σε πολλά ιδρύματα της Γερμανίας και της Πολωνίας.

Ο Μπραντ συνελήφθη από τους Συμμάχους και παραπέμφθηκε σε δίκη συνακόλουθη της Δίκης της Νυρεμβέργης, η οποία αποκλήθηκε Δίκη των Ιατρών.

Στο Δικαστήριο, όταν ρωτήθηκε γιατί δέχτηκε να εκτελέσει ιατρικά πειράματα (όπως αποκάλεσε τις πράξεις του) σε ασθενείς, απάντησε:

«Θα πιστέψετε ότι ήταν ευχαρίστησή μου να λάβω εντολές για να ξεκινήσω ένα πρόγραμμα ευθανασίας;

Επί δεκαπέντε έτη εργαζόμουν στα κρεβάτια του πόνου και κάθε νοσηλευόμενος ήταν για μένα σαν αδελφός, κάθε παιδί το οποίο φρόντιζα ήταν σαν δικό μου παιδί.

Και ύστερα με κτύπησε το αδυσώπητο πεπρωμένο.

Αυτό είναι καταδικαστέο;»

Βρέθηκε ένοχος για όλα τα σημεία του κατηγορητηρίου που εκδικάστηκαν και καταδικάστηκε σε θάνατο.

Εκτελέστηκε με απαγχονισμό στη φυλακή του Λάντσμπεργκ (Βαυαρία) στις 2 Ιουνίου 1948. Τη στιγμή που του φορούσαν τη μαύρη κουκούλα πριν τον απαγχονισμό, είπε:

“Πώς μπορεί το έθνος που έχει την πρωτοκαθεδρία στα πειράματα να τολμά να κατηγορεί και να τιμωρεί άλλα έθνη, που απλά αντέγραψαν τις πειραματικές του διαδικασίες;

Ακόμη και την Ευθανασία!»

ΤΟ ΚΟΛΕΓΙΟΠΑΙΔΟ ΜΕ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

Ο Φίλιπ Μπούλερ (Philipp Bouhler, 11 Σεπτεμβρίου 1899 – 19 Μαΐου 1945)[6] ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του Ναζιστικού Κόμματος, επικεφαλής της Καγκελαρίας του Ράιχ και Ραϊχσλάιτερ (Reichsleiter, εθνικός ηγέτης) της Βεστφαλίας.

Ήταν επίσης μέλος της SS και ένας από τους δύο υπευθύνους του Προγράμματος Ευθανασίας Τ-4 που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερα από 70.000 άτομα με ειδικές ανάγκες στη Ναζιστική Γερμανία.

Ο Μπούλερ είχε οριστεί ως επικεφαλής της Εθνικής Υπηρεσίας συντονισμού των Θεραπευτικών και ιατρικών ιδρυμάτων της Γερμανίας (τμήμα της διαδικασίας “Gleichschaltung” (συντονισμού) που επέβαλε η Εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση.

Το 1939 ο ίδιος ο Φύρερ με επιστολή – διαταγή του αναθέτει την επίβλεψη και εκτέλεση του Προγράμματος Ευθανασίας Τ-4 στον Μπούλερ και τον προσωπικό του ιατρό Καρλ Μπραντ.

Το Πρόγραμμα αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη θανάτωση 70.000 φυσικώς αδυνάτων ατόμων, μεταξύ των οποίων και παιδιά, με στόχο “τη φυλετική εξυγίανση του γερμανικού λαού”.

Ο ίδιος ο Μπούλερ έδινε την εντύπωση Αμερικανού κολεγιόπαιδου, καθώς ήταν άτομο χαμηλών τόνων και τα γυαλιά του τού έδιναν μια εμφάνιση λογίου.

Στο πρόγραμμα αυτό δοκιμάστηκαν πολλές μέθοδοι εξόντωσης:

Με ενέσεις δηλητηρίων, με φαρμακευτική αγωγή, με αέριο μονοξείδιο του άνθρακα κτλ.

Το 1941 ο Χίτλερ διέταξε την αναστολή εκτέλεσης του Προγράμματος, καθώς η έλλειψη “διακριτικότητας” είχε ως αποτέλεσμα οι επιπτώσεις του προγράμματος να επιφέρουν λαϊκή κατακραυγή.

Το πρόγραμμα, ωστόσο, δε σταμάτησε να εκτελείται, απλά μεταφέρθηκε εκτός Γερμανίας (κυρίως σε εγκαταστάσεις στην Αυστρία) για να τερματιστεί οριστικά μόνο με τη λήξη του πολέμου.

Οι “γνώσεις” και οι εμπειρίες που αποκτήθηκαν από αυτό χρησίμευσαν αργότερα στην υλοποίηση του Ολοκαυτώματος.

Τον Μάιο του 1945 και αφού μάταια αναζήτησε την προστασία του Χέρμαν Γκέρινγκ, ο Μπούλερ κατέφυγε με τη σύζυγό του στην Αυστρία.

Όταν διέβλεψε ότι κινδύνευαν να συλληφθούν από τα Συμμαχικά στρατεύματα, αυτοκτόνησαν και οι δύο με υδροκυάνιο στις 19 Μαΐου 1945.

Ως τόπο της αυτοκτονίας ορισμένες πηγές αναφέρουν το Altaussee και άλλες το Zell am See.

Ο ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ

Ο Βίκτορ Μπρακ (Viktor Hermann Brack, 9 Νοεμβρίου 1904 – 2 Ιουνίου 1948) ήταν Γερμανός εγκληματίας πολέμου, μεσόβαθμο στέλεχος της ναζιστικής SS και οργανωτής του Προγράμματος ευθανασίας Τ-4.

Ο Μπρακ γεννήθηκε στο Χάαρεν (Haaren) – σήμερα τμήμα του Άαχεν – στις 9 Νοεμβρίου 1904, γιος ενός θεραπευτή.

Σύμφωνα με ορισμένες πηγές σπούδασε Οικονομικά στο Μόναχο, όπου γνώρισε τον Χάινριχ Χίμλερ και συνδέθηκε φιλικά μαζί του, αναλαμβάνοντας για κάποιο διάστημα τα καθήκοντα του οδηγού του.

Ο Μπρακ έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος το 1929 με αριθ. μητρώου 173388, ενώ εντάχθηκε και στην SS (αριθ. μητρώου 1940).

Το 1939, επιφορτίστηκε με την οργάνωση του σχεδίου ευθανασίας που εκπόνησαν οι Ναζί μέσω της “Επιτροπής του Ράιχ για την Επιστημονική Καταγραφή Κληρονομικών και “Κοινωνικά απροσάρμοστων” ατόμων”. Απώτερος στόχος ήταν η εξολόθρευση όλων των αναπήρων (σωματικά ή, κυρίως, πνευματικά) αλλά και των περιθωριακών ομάδων των Γερμανών πολιτών.

Από τη διεύθυνση του γραφείου του οργανωτή το πρόγραμμα αυτό πήρε την κωδική ονομασία “T 4”.

Η εξολόθρευση βαφτίστηκε “ευθανασία” ώστε να επιτευχθεί, σύμφωνα με τον Χίτλερ, η “φυλετική καθαρότητα του γερμανικού λαού”.

Η εξολόθρευσή τους θα επιτυγχανόταν μέσω της στείρωσης.

Με τον τρόπο αυτό δε θα μπορούσαν να δώσουν απογόνους οπότε η φυσική κατάληξη θα ήταν ο θάνατος χωρίς να “μιαίνεται το γερμανικό αίμα”.

Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι οι μέθοδοι στείρωσης / ευνουχισμού που ήταν διαθέσιμες εκείνη την εποχή ήταν χρονοβόρες και είχαν σημαντικό κόστος.

Ο Χίμλερ έδωσε εντολή στον Μπρακ να επικοινωνήσει με τους γιατρούς που είχε εντάξει στο πρόγραμμα και να συζητήσει μαζί τους μια μέθοδο σύντομη, φθηνή και, το σημαντικότερο, που να επέτρεπε τη στείρωση χωρίς το θύμα να γνωρίζει ότι αυτή του είχε επιβληθεί.

Ο Μπρακ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κάτι τέτοιο ήταν δυνατό με τη χρήση ακτίνων Ρέντγκεν, με τις οποίες “βομβαρδιζόταν” επί 20 λεπτά το υποψήφιο θύμα.

Στις 20 Μαΐου 1945 ο Βίκτορ Μπρακ συνελήφθη από την αμερικανική υπηρεσία αντικατασκοπείας (American Counter-Intelligence Corps, CIC).

Κατά τη σύλληψή του δήλωσε ότι ονομαζόταν Χέρμαν Όμπερ (Hermann Ober) και χρειάστηκε να περάσουν αρκετές εβδομάδες πριν διαπιστωθεί η πραγματική του ταυτότητα.

Όπως ήταν φυσικό, ο Μπρακ παραπέμφθηκε σε δίκη – μια από τις συνακόλουθες δίκες της Νυρεμβέργης, τη Δίκη των Ιατρών.

Η δίκη αυτή άρχισε στις 9 Δεκεμβρίου 1946 και διήρκεσε 140 ημέρες, μέχρι τις 20 Αυγούστου 1947.

Κατέθεσαν 147 μάρτυρες και κατατέθηκαν περισσότερα από 1500 έγγραφα.

Από τους 23 κατηγορουμένους οι 16 ιατροί κρίθηκαν ένοχοι ενώ επτά καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Βίκτορ Μπρακ, αν και δεν ήταν ιατρός.

Η ποινή εκτελέσθηκε με απαγχονισμό στη φυλακή του Λάντσμπεργκ αμ Λεχ της Βαυαρίας στις 2 Ιουνίου 1948.

Πληροφορίες

Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας.

Henry Friedlander, The Origins of Nazi Genocide: From Euthanasia to the Final Solution, University of North Carolina.

Ulf Schmidt, Karl Brandt, The Nazi Doctor: Medicine and Power in the Third Reich.

The post Οι «επιστήμονες» ναζί που έστειλαν στο θάνατο 200.000 ανθρώπους appeared first on Militaire.gr.