Κυρά της Ρω, σαν σήμερα έφυγε! Γράφει ο Δημ. Σταυρόπουλος

Γράφει ο Δημήτρης  Σταυρόπουλος

Έγινε σύμβολο αντίστασης και ηρωισμού με κατορθώματα και δράση που δεν αποκάλυψε ποτέ!

Σημείο αναφοράς γενναιότητας και πατριωτισμού.

Περιέθαλψε, βοήθησε και έδωσε σημαντικές πληροφορίες στους μαχητές του Ιερού Λόχου την περίοδο της Κατοχής, «κράτησε Θερμοπύλες» στην εσχατιά του Αιγαίου με την ελληνική σημαία να κυματίζει στο έρημο νησί της τη Ρω μέχρι τον θάνατο της

Αυτή η ταπεινή Ελληνίδα, η Δέσποινα Αχλαδιωτη   με πρόσωπό σκαμμένο από τις αντιξοότητες,  και ζαρωμένη

Να σκεπάσει το φέρετρο της η ελληνική σημαία και να ταφεί στο ανεμοδαρμένο νησί της.

Τη Ρω!

Η ΕΡΗΜΙΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΡΩ

Η Ρω βρίσκεται 4 μίλια δυτικά από το Καστελόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τουρκικές ακτές.

Ονομάζεται και Άγιος Γεώργιος, ή αρχαία Ρώγη ή Ρόπη.

Η Δέσποινα Αχλαδιώτου απομονώθηκε στο ερημονήσι με τον άντρα της και την τυφλή μητέρα της από το 1924.

Το Καστελόριζο και τα γύρω νησιά είχαν γεμίσει πρόσφυγες.

Στη Ρω ζούσαν τότε λιγοστές οικογένειες.  Άγονο μέρος, δεν ήταν για όλους.

Η πρώτη φορά που η Δέσποινα Αχλαδιώτη ύψωσε τη σημαία ήταν το 1927, όταν ξύπνησε ένα πρωί και είδε στην κορυφή του νησιού να κυματίζει η τουρκική σημαία.

Πήγε στο σπίτι, άνοιξε το σεντούκι, πήρε ένα λευκό σεντόνι και μια γαλάζια κουρτίνα και έραψε τη γαλανόλευκη. Κατέβασε με τον άντρα της την τουρκική, τοποθετώντας στη θέση της τη νέα σημαία.

Γεννημένη στο Καστελόριζο, η Δέσποινα ερωτεύτηκε τον βοσκό του πατέρα της τον Κώστα Αχλαδιώτη.

Για τα δεδομένα της εποχής αυτό ήταν κάτι το ανεπίτρεπτο, οπότε μόλις μαθεύτηκε η σχέση τους ο πατέρας της την αποκλήρωσε.

Ετσι εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα ο Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτου για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, εντελώς μόνοι τους μέχρι το 1940.

Τη χρονιά εκείνη όμως αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης.

Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους κατοίκους του Καστελλόριζου και τους παραπλέοντες ψαράδες δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτή.

Ο σύζυγός της άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελόριζου.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ Ο ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ Α/Τ «ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ»

Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της.

Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα χρόνια της κατοχής.

Εκεί θα προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου.

Με «δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά», όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Άγγλους στη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, εκ των οποίων οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1943, για πρώτη φορά Ελληνικό αντιτορπιλικό, το «Παύλος Κουντουριώτης», κατέπλευσε στο Καστελόριζο, όπου βομβαρδίστηκε μέχρι τις 19 Νοεμβρίου 1943 από Γερμανικά στούκας.

Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν πάλι να φύγουν με συμμαχικά πλοία είτε προς Κύπρο είτε προς τις μικρασιατικές ακτές. Ωστόσο, η Κυρά της Ρω παρέμεινε στο νησί να υψώνει κάθε πρωί την Ελληνική σημαία, προσφέροντας τη βοήθεια της σε Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο εκεί. Με τη λήξη του πολέμου, ορισμένοι κάτοικοι επέστρεψαν στο Καστελόριζο κατά ομάδες.

Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ' αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα.

Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη μ' αυτήν του Καστελόριζου.

Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση.

Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ' ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους.

Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως, όταν γύρισε.

Στη 1 Σεπτεμβρίου 1975, κατέπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος «Γ. Πεζόπουλος» με κυβερνήτη τον Πλωτάρχη Ι. Παπασιλέκα για συμπαράσταση στην κυρά της Ρω.

«ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ...»

Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών το 1975, το Πολεμικό Ναυτικό,  τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας. Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982.

Όταν την βράβευσε η Ακαδημία, η Δέσποινα Αχλαδιώτου είπε: «…η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τουρκικές ακτές.

Την Ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον τάφο».

Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη στο Καστελόριζο και η σωρός της μεταφέρθηκε με σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού στη Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε την σημαία…

«Όταν την παρασημοφόρησε το υπουργείο Αμύνης, ο αρχηγός ΓΕΝ ναύαρχος Εγκολφόπουλος έστειλε στο Καστελόριζο το αντιτορπιλικό «Πάνθηρ» με άγημα ναυτών.

Ο πλοίαρχος Λαμπίρης δίνει εκ μέρους του αρχηγού το παράσημο και η Δέσποινα διαβάζει συλλαβιστά την αντιφώνηση της που έγραψε σε μια κόλλα χαρτί.

Κάποια στιγμή, κατέβασε το χειρόγραφό της και απορημένη για τις τιμές, στρέφεται προς το μέρος μας που σημειώναμε αυτά που διάβαζε και μας λέει αφοπλιστικά με παιδική αφέλεια:

«Τώρα παιδάκι μ’ γιατί τα κάνουν όλα τούτα;

Δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο.»

Πληροφορίες

Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία

Στρατιωτικά Θέματα

Γ.Ε.Ν

The post Κυρά της Ρω, σαν σήμερα έφυγε! Γράφει ο Δημ. Σταυρόπουλος appeared first on Militaire.gr.