Η Αριστερά και η …ξεχασμένη μάχη των ιδεών

ΦωτογραφίαΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ / EUROKINISSI Του Σπύρου Σουρμελίδηαπό το Omegapress.grΟ ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε στις εκλογές το Μάιο και τον Ιούνιο του 2023. Είχε αρχίσει να χάνει πολύ καιρό πριν. Γιατί ...ξέχασε ότι η μεγάλη μάχη είναι η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ. Οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά της Αριστεράς, όπως σε όλη την Ευρώπη, έτσι και στην Ελλάδα, γίνονται μειοψηφικές εδώ και αρκετά χρόνια. Η Αριστερά συνολικά, μαζί με και ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να μείνει πιστή σε παραδοσιακές σταθερές ιδέες. Ξεχνώντας ότι τίποτα δεν μένει ακίνητο στον χώρο και στον χρόνο. Αρνούμενοι να επικαιροποιήσουν τις αξίες, να τις εντάξουν στο σήμερα, στην συγκεκριμένη εποχή. Το κρίσιμο ερώτημα αυτή την ώρα δεν είναι η δοσολογία αριστερών ή σοσιαλιστικών απόψεων. Αλλά η ίδια η ουσία τους. Τι είναι αυτό που κάνει την Αριστερά διακριτή απο την δεξιά; Πόσο χρήσιμη  και πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι; Στον ΣΥΡΙΖΑ (και στην Αριστερά) αγωνιούν για την  ...δοσολογία. Το κρίσιμο ερώτημα είναι ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ σήμερα;  Ο πραγματικός κίνδυνος είναι η στασιμότητα, που αποτυπώθηκε ακόμα και στα εκλογικά αποτελέσματα!Στον αντίποδα η προπαγάνδα του συνασπισμού που δημιούργησε ο Μητσοτάκης στη βάση του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, είχε και έχει, περιεχόμενο. Και ας διαφημίζουν ότι πέρασε η εποχή των ιδεολογιών και της αντιπαράθεσης αριστεράς-δεξιάς. Στηρίζονται πάνω σε πολύ συγκεκριμένες απόψεις, σε θέσεις, σε στερεότυπα, τελικά σε ΙΔΕΕΣ. Καλές γι αυτούς, κακές για τους αριστερούς, αλλά ΙΔΕΕΣ.  Η προπαγάνδα απο μόνη της δεν μπορεί να έχει τόσο βαθιά αποτελέσματα αν δεν έχει περιεχόμενο, αν δεν έχει "προϊόν". Πρακτικά ο συνασπισμός δυνάμεων του κ. Μητσοτάκη εμφανίζεται με ένα ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΚΟΛΑΖ  ΙΔΕΩΝ (είναι η πρακτική της νέας δεξιάς σε όλο τον δυτικό κόσμο).Η Αριστερά π.χ. δηλώνει με σθένος ότι θέλει “κράτος”. Και απέναντι κάποιος δηλώνει “ψηφιακό κράτος”! Ο απέναντι, απο την αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ , δεν επέβαλε άποψη μόνο επειδή είπε την σύγχρονη και αναγκαία λέξη “ψηφιακό”. Αλλά γιατί έδωσε επίκαιρη υπόσταση στην γενική, πάγια, αξία “κράτος”.  Ακόμα σημαντικότερο ήταν οτι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά συνολικά, δεν ξεκαθάρισαν ποτέ,  πως ακριβώς πρέπει να είναι σήμερα το Κοινωνικό Κράτος.  Δεν αποσαφήνισαν πως θα λειτουργούν και θα διαχειρίζονται τα ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΠΑΡΕΧOΜΕΝΑ ΑΓΑΘΑ (υγεία, παιδεία, συγκοινωνία, στρατό και αστυνομία).Οι αριστεροί δηλώνουν ότι θέλουν να φορολογήσουν τον πλούτο και φορολόγησαν τον Λάτση δικηγόρο και τον Βαρδινογιάννη περιπτερά. Αυτούς βρήκαν, γιατί ο μεγάλος πλούτος δεν πιάνεται σήμερα (μόνο) μέσω της φορολογίας. Δεν αρκεί να δηλώνεις ότι είσαι με τους φτωχούς και τους αδύναμους, ότι είσαι κατά του ασύδοτου πλούτου. Είναι και οι χριστιανοί, είναι και η λαϊκή δεξιά, είναι και οι μικρομεσαίοι. Αυτό που κάνει την Αριστερά διακριτή, είναι πράγματι η πρόθεση της για αναδιανομή και κοινωνικό κράτος. Πως, με τι εργαλεία και με ποια κριτήρια; Αυτά είναι τα ερωτήματα  που ζητούν απαντήσεις. Η επικαιροποίηση είναι επιβαλλόμενη απο την ίδια την πορεία των κοινωνιών και τις ανάγκες τους. Και αυτό δεν έγινε απο την Αριστερά, σε αντίθεση με τη νέα δεξιά και το μηχανισμό του κ. Μητσοτάκη, που επικαιροποίησαν  τους στόχους τους.Παλιά νοήματα, νέες έννοιες , σύγχρονα προβλήματα και απαντήσειςΠατρίδα , ασφάλεια, νόμος και τάξη, σύνορα, μετανάστες, κίνδυνος αλλοίωσης χαρακτηριστικών έθνους, εγκληματικότητα μεταναστών, λιγότερο κράτος, επενδύσεις και θέσεις εργασίας, επιχειρηματικότητα, θεωρία χαμηλής φορολογίας, αλλά και φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων, ιδιωτικά πανεπιστήμια, αξιολόγηση, δημογραφικό, ηθικός πανικός, σκληρή δουλειά σε αντιδιαστολή με την τεμπελιά, νομοταγής πολίτης σε αντιδιαστολή με τους μπαχαλάκηδες, συνεπής δανειολήπτης σε αντιδιαστολή με τον στρατηγικό κακοπληρωτή. Τοξικότητα! Ο κατάλογος είναι μεγάλος.Για όλ αυτά, απο τον μηχανισμό Μητσοτάκη,  χρησιμοποιήθηκαν ιδεολογήματα, επιχειρήματα στη βάση των σύγχρονων φαινομένων. Για όλα αυτά εμφανίζονται λύσεις άμεσες, πρακτικές και κυρίως δυναμικές, αποφασιστικές. Και φυσικά το αποφασισμένο πρόσωπο (κυβερνήτης) να τα διαχειριστεί. Η έννοια  της ισχύος έχει επικρατήσει σε αναλύσεις, θεωρήσεις και απόψεις. Ο αδύναμος κάθε είδους και σε κάθε κοινωνική κατηγορία, αποδέχεται όλο και περισσότερο, τη βία. Tη βία στην καθημερινότητα, βία στα σχολεία, βία στην εργασία, βία κατά του μετανάστη,αδιαφορία ακόμα και για τα Τέμπη. Επιβιώνει ο ισχυρός.Αυτά διαχειρίζεται (με αποτέλεσμα) η νέα δεξιά παγκοσμίως, με σαφή στόχο την εξουσία, την ισχύ. Αυτό το πακέτο “αγόρασε” μέσω εταιρειών και think tanks ο μηχανισμός Μητσοτάκη, προσαρμόζοντας το στην ελληνική πραγματικότητα. Δηλώνοντας (ψευδώς)  οτι  οι εννοιες δεξιά-αριστερά, δεν έχουν καμία σημασία πλέον. Οτι οι ιδεολογίες έχουν φάει τα ψωμιά τους και ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι η διαχείριση  των προβλημάτων μας. Είναι αλήθεια ότι αυτοί οι μηχανισμοί της νέας δεξιάς, αδιαφορούν  για την προέλευση των απόψεων ή των λύσεων. Γιατί στόχος είναι η επικράτηση τους με κάθε τρόπο.Το ακόμα σημαντικότερο είναι ότι ο μηχανισμός Μητσοτάκη κατέστησε κυρίαρχα αυτά τα θέματα, καθόρισε και καθορίζει την πολιτική και κοινωνική ΑΤΖΕΝΤΑ. Έτσι αποκτά πολιτική ηγεμονία και μεγάλη κοινωνική αποδοχή για τις απόψεις και προτάσεις τους. Ο μηχανισμός Μητσοτάκη (όχι η δεξιά γενικώς, όχι οι φιλελεύθεροι ως συγκροτημένη παράταξη) πατάει πάνω σε φοβίες και στερεότυπα, ακόμα και σε απωθημένα. Κατάφερε όμως να τα ντύσει, για να φαίνονται νέες προτάσεις, νέες ΙΔΕΕΣ. Κάνοντας συγχρόνως επίθεση στις ελπίδες που δημιουργήθηκαν απο τον ΣΥΡΙΖΑ, εκεί κάπου το 2015. Και είναι αυτό σημαντικό γρανάζι του πακέτου που “αγόρασε”. Γιατί έπρεπε να νικηθεί η ελπίδα, να επικρατήσει ο φόβος. Να νικήσει η άποψη ότι είμαστε σε ένα μονόδρομο. “Αφού ο τοξικός ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να πετάξει το Μνημόνιο και να να καταργήσει (όλους) τους πλειστηριασμούς, τότε μη φωνάζετε και κυρίως μην ελπίζετε”.Απόψεις κολλημένες στον χρόνοΑυτό που στον ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται να αναγνωρίσουν είναι ότι οι δικές τους ΙΔΕΕΣ δεν γίνονται πλειοψηφικά αποδεκτές. Όχι κατ ανάγκη γιατί είναι αριστερές ή γιατί τις υποστηρίζουν αριστεροί. Αυτό αφορά άλλες εποχές. Αλλά γιατί δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες, στους φόβους, στα νέα προβλήματα ή σε παλιά προβλήματα που εμφανίζονται με νέες μορφές. Δεν πείθουν ότι αυτές οι ιδέες θα βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων, ξεπερνώντας τις φοβίες τους. Η Αριστερά συνολικά , ο ΣΥΡΙΖΑ ως η μεγάλη πολιτική δύναμη, δεν κατόρθωσαν να καθορίσουν την κοινωνική ατζέντα, να ορίσουν την πολιτική συζήτηση.Η Αριστερά γενικώς , όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνείται να ξαναδεί τις ιδέες της, τις απόψεις της, τις προτάσεις της. Είναι πιο στερεοτυπική απο τη δεξιά, απο τη φιλελεύθερη τουλάχιστον, εμφανίζεται με δοξασίες αντί για προτάσεις. Είναι στιγμές που η ρητορική της θυμίζει θρησκευτική προσήλωση και εμμονή. ¨Είμαστε οι καλοί αριστεροί, οι απέναντι είναι οι κακοί δεξιοί…. “Είμαστε με το δίκαιο του λαού, είναι με το δίκαιο του αμαρτωλού πλούσιου”. Θεωρώντας μάλιστα ότι με το που θα το πουν, αυτομάτως θα γίνει αποδεκτό και όλοι οι ¨αμαρτωλοί¨ θα κρυφτούν απο τη ντροπή τους.Οι  εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ (όπως και του ΚΚΕ), συνεχίζουν να πιστεύουν ότι αν δηλώσεις αριστερός, αυτομάτως γίνεται αποδεκτό ότι έχεις δίκιο  και ο δεξιός άδικο.  Πιστεύουν πως αυτομάτως αυτό που αναλύουν ή προτείνουν είναι σωστό , είναι υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων. Και επίσης ότι οι φτωχοί και οι αδύναμοι θα το αποδεχτούν. Η ανάλυση παρουσιάζεται ως ΑΠΟΨΗ, αν και είναι εργαλείο και όχι λύση (πρόταση) για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Π.χ η ακρίβεια βιώνεται απο τους πολλούς Έλληνες. Η διαρκής επίκληση της , όπως και η αναφορά στους υπευθύνους, δεν είναι λύση. Ο πολίτης ζει την πραγματικότητα, θέλει να ακούσει λύσεις. Αλλιώς αρπάζεται απο το ...Μάρκετ Pass.Δυστυχώς για την Αριστερά στην Ελλάδα, η αναζήτηση, ο προβληματισμός, η αγωνία για την αντιμετώπιση των νέων φαινομένων απουσιάζει. Η Αριστερά και τα κόμματα που την εκπροσωπούν (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Μερα25 ή ακόμα και το ΠΑΣΟΚ), αδυνατούν να “αγοράσουν” γνώση. (Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο το οποίο θα το παρουσιάσουμε στο Β Μέρος αυτής της προσπάθειας). Αδυνατούν ή αρνούνται πεισματικά να παρακολουθήσουν την επικαιροποίηση των φαινομένων, τα οποία πιστεύουν ότι αντιλαμβάνονται και κατανοούν. Είναι όμως μακριά απο τις πηγές της παραγωγής γνώσης, αρνούνται να συνδιαλλαγούν με θεσμούς. Στην Ελλάδα προκλήθηκε εχθρότητα μεταξύ όλων των θεσμών και της αριστεράς. Η δυσπιστία και εχθρότητα παρουσιάστηκε ακόμα και στη σχέση με τις εταιρείες  δημοσκοπήσεων. Την ώρα μάλιστα που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να έχει δικές του μετρησεις και έρευνες. Οχι απλώς προ των εκλογών αλλά γενικώς.  Η απόσταση του ΣΥΡΙΖΑ απο διάφορους θεσμούς, απο σκέψης γνώσεων κλπ, αξιοποιήθηκε απο τον μηχανισμό Μητσοτάκη. Με μια επίθεση σε οσους τόλμησαν να πλησιάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Είτε λέγεται Βασιλική Θάνου, είτε λέγεται Ράμος.  Ήταν πολλές οι στοχευμένες επιθέσεις σε πρόσωπα για να αποτρέψουν κάθε θεσμικό παράγοντα να συνδιαλλαγεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.  Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ τελικά τους βοήθησε να πετύχουν τον στόχο στο απόλυτο.O μηχανισμός Μητσοτάκη και το …αναγκαίο αντιΣΥΡΙΖΑ μετωποΤο γεγονός ότι ο Μητσοτάκης έχει μηχανισμό και οχι κόμμα, είναι μέρος του αντίληψης, μέρος  του πακέτου που “αγόρασε”.  Όλα όσα χρειάζεται τα έχουν οργανισμοί, δεξαμενές σκέψης, εταιρείες επικοινωνίας, εταιρείες διαμόρφωσης απόψεων μέσα απο τα social media, πανεπιστήμια. Όλα όσα χρειάζεται τα πακετάρουν τα προσφέρουν εταιρείες επικοινωνίας σε συνεργασία σήμερα με τις εταιρείες εξόρυξης δεδομένων (big data) οι οποίες μαζεύουν ολη την πληροφορία και στην συνέχεια την αξιοποιούν ώστε να διαμορφώσουν, πολιτική ατζέντα, πολιτικές θέσεις ακόμα και κοινωνικά στερεότυπα. Ο κ. Μητσοτάκης δεν θέλει κόμμα, το χρησιμοποιεί σαν σύλλογο φιλάθλων αντε στην καλύτερη εθελοντών.Ο μηχανισμός Μητσοτάκη δεν θέλει ιδεολογία ( έτσι διατείνεται) , υποστηρίζοντας ότι είναι “ξεπερασμένες έννοιες”. Φτιάχνει όμως ένα κράμα απόψεων και αντιλήψεων. Είναι αυτή η διαφορά απο την κλασική θεώρηση αριστερά - δεξιά. Τα θέματα επιλέγονται ανάλογα με τις ανάγκες για τον στόχο, που είναι η εξουσία. Και για να το πετύχουν αυτό, διαμορφώνουν ΙΔΕΑ, άποψη, πολιτική πρόταση,  στα μέτρα που  χρειάζονται και κατα περίπτωση.Είναι ένα Λειτουργικό Κολάζ ιδεών και προτάσεων.Η σημερινή νέα δεξιά σ όλη την Ευρώπη και την Αμερική, διαπραγματεύεται με ένα κράμα (πακέτο) αντιλήψεων. Προσπαθώντας να χωρέσει σ αυτό θέσεις (ΙΔΕΕΣ) απο το κέντρο έως την ακροδεξιά. Συμπεριφέρεται σαν χαμαιλέων, αλλάζοντας χρώματα. Χωρίς ενδοιασμούς και περιορισμούς έχει στόχο την εξουσία.Έχει όμως ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ:  Η δυτική δημοκρατία είναι διαρκής και η καλύτερη.  Η ευημερία βρίσκεται μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο των αξιών της ελεύθερης οικονομίας, το ζητούμενο είναι το μείγμα που κάθε φορά διαμορφώνουμε για το μέγιστο αποτέλεσμα. Τα πάντα λοιπόν είναι υποταγμένα στον  εγκλωβισμό των ψηφοφόρων στο κεντρικό αφήγημα. Όλο αυτό απαιτεί δουλειά και επαγγελματισμό. Απαιτεί μηχανισμό/μηχανισμούς που μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα και να την αναδιαμορφώσουν.Το αντιΣΥΡΙΖΑ Μέτωπο ήταν αναγκαίο για να δημιουργηθεί η συσπείρωση υπο τον Μητσοτάκη. Εφ όσον απειλείται το κεντρικό αφήγημα της διαρκούς ευημερίας και σταθερής πορείας της οικονομίας και της χώρας απο τυχάρπαστους φωνακλάδες, και απο τοξικούς αριστερούς, η απάντηση είναι το μέτωπο της σταθερότητας ολων των αλλων. Ετσι οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη, το προσωπικό της χώρας που υπηρετεί τους θεσμούς , οι επιχειρηματίες όλων των κατηγοριών και των επιπεδων, ανεξαρτήτως προηγούμενων θέσεων, απόψεων και κοινωνικού στάτους, συσπειρώθηκαν  υπο τον Μητσοτάκη. Τους βοήθησε όμως η  ατακτη απέναντι πλευρά. Η πλευρά της Αριστεράς και ποιό συγκεκριμένα του ΣΥΡΙΖΑΗ αυτογνωσία: Τι είναι Αριστερά;Γίνεται και πάλι στον ΣΥΡΙΖΑ και στην αριστερά γενικότερα (μετα τις εκλογές του 2023) η γνωστή και μπαγιάτικη συζήτηση: Χάσαμε τις εκλογές γιατί εγκαταλείψαμε τις αριστερές μας ιδέες. Πρέπει να επιστρέψουμε στην κοιτίδα των ιδεών μας. Στον ΣΥΡΙΖΑ η συζήτηση είναι έντονη διότι έχει τεθεί το ζήτημα της μετατόπισης του προς την κεντροαριστερά, προς πιο κεντρώες (υποτίθεται θέσεις). Ειναι ο Αλέξης Τσίπρας που με την τακτική του στέρησε απο τον ΣΥΡΙΖΑ την ταυτότητα του , ακόμα και την αριστερή ψυχή του, λένε. Στο ΚΚΕ τα πράγματα είναι απλά: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερός. Στο ΠΑΣΟΚ διστακτικά προσπαθούν να διαγνώσουν την κατάσταση. Ο Ν. Ανδρουλάκης έχει βάλει πλώρη προς την αριστερή σοσιαλδημοκρατία για να διαχωριστεί απο το μέτωπο  Μητσοτάκη. Ποια είναι όμως η Αριστερά που εγκαταλείφθηκε; Ποιές είναι οι σταθερές αξίες που προδόθηκαν; Αρκεί να πει κάποιος ότι είναι κατα του καπιταλισμού και είναι αριστερός; Αρκεί να κοντραριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με όλους τους έλληνες ολιγάρχες, ονομαστικά,  για να γίνει αριστερός; Το αλαλούμ φάνηκε απο το γεγονός οτι οσο περνουσε ο χρόνος η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ οχυρώθηκε πίσω απο κινηματικές θέσεις και συνθήματα. Για τους μετανάστες, για τους ΛΟΑΤΚΙ ή αλλα επιμέρους θέματα. Και έγινε αυτό για να φανεί η αριστερή του κατεύθυνση. Θέματα που υποστηρίζονται και απο κοινωνικές ομάδες ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων Τα χοντρά επίδικα είναι η οικονομία, το κράτος, το κοινωνικό κράτος, η ασφάλεια, η ανεργία, οι σχέσεις εργασίας, η προστασία της πατρίδας, η  Τουρκία.Σε όλα αυτά τα θέματα οι θέσεις και οι απόψεις που στήριζε και στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ έγιναν με τον χρόνο μειοψηφικές.Γιατί οι θέσεις που διατύπωσε πέρα απο το πακέτο της ρητορικής και τη συγκυρία ή την επικοινωνιακή ισχύ του αντιπάλου, ήταν κολλημένες στον χρόνο.Ο  ΣΥΡΙΖΑ  μετά την ΕΠΙΤΥΧΙΑ του 2019,  να γίνει η μεγάλη δύναμη της κεντροαριστεράς, είχε τον χρόνο να κάνει αυτό που του ζήτησαν οι ψηφοφόροι του. Να δει ποιος είναι, να δει τι μπορεί να προσφέρει. Και δεν το έκανε.Δεν φρόντισαν ποτέ  να ερευνήσουν τι σημαίνει “αριστερά” και “αριστερός”. Το πρώτο πράγμα  που έπρεπε να αναζητήσουν (με τρόπο επιστημονικό) είναι τι σημαίνουν αυτές οι έννοιες ΣΗΜΕΡΑ . Όταν κάποιος λέει “είμαι αριστερός” τι εννοεί; Όταν λέει “Αριστερά” τι εννοεί;  Τι εννοεί ο αριστερός, τι εννοεί ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ και  τι εννοεί ο ψηφοφόρος του Μητσοτάκη. Όπως και ο ψηφοφόρος του…ΚΚΕ.Το αποτέλεσμα μπορεί να μην άρεσε στην Κουμουνδούρου (έδρα του ΣΥΡΙΖΑ) ή στον Περισσό (ΚΚΕ). Είναι όμως η πραγματικότητα.Το βασικότερο ζήτημα ήταν και είναι η διείσδυση που έχει η υπαρκτή αριστερά, οι υπαρκτές αριστερές ιδέες. Σημασία έχει η κατανόηση της μαχόμενης αριστεράς, που ζει και κινείται στο σήμερα. Όχι πάγιες, ξύλινες γενικόλογες έννοιες που μπορεί πλέον να μην αντιπροσωπεύουν απολύτως τίποτα το ζωντανό. Σημασία έχει η Αριστερά που είναι χρήσιμη στον πολίτη, για να πορεύεται στον χρόνο, για να διαχειρίζεται τα προβλήματα, τις αντιθέσεις και την εξέλιξη.  Διαφορετικά θα μιλάμε για τις “δέκα εντολές” της αριστεράς, γραμμένες σε πλάκα. Αυτή η προσπάθεια δεν καταβλήθηκε, αν και υπήρχε κάποιος χρόνος.Ας μιλήσουμε για τις θέσεις της ΑριστεράςΑς εξετάσουμε όμως την Αριστερά χωρίς την έρευνα που οφείλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.  Ας εξετάσουμε δύο τρία βασικά πράγματα της μαχόμενης αριστεράς που  την κάνουν διακριτή και χρήσιμη.Η θέση της  για την ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ του πλουτου και για το ΚΡΑΤΟΣ, πρωτίστως το κοινωνικό κράτος.Μπορεί να συνεχίσει να γίνεται αναδιανομή του πλούτου μέσω της φορολογίας; Όχι φυσικά. Ο πραγματικός πλούτος πετάει στην κυριολεξία στα σύννεφα, αποτυπώνεται με διάφορους τρόπους και κυρίως δεν είναι περιορισμένος σε κράτη. Το πρώτο χαρακτηριστικό της παγκοσμιοποίησης ήταν η ελεύθερη κίνηση  κεφαλαίων, ενώ είμαστε και στην ΕΕ και το ευρώ πολλές δεκαετίες. Είναι μια σύνθετη διαδικασία η αναδιανομή του πλούτου. Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ  κρίθηκε σε συνθήκες χρεοκοπίας και υποχρεώσεων μνημονίων, κάτι που τον ανάγκασε να μαζέψει χρήματα απο όπου μπόρεσε. Είναι όμως επίσης αλήθεια πως η αριστερά ήρθε στην εξουσία, με την αίσθηση ότι μπορεί να ελέγξει τον μεγάλο πλούτο, ότι είναι ζήτημα πολιτικής θέλησης και μόνο ή κυρίως. Και είναι αυτό που διαμόρφωσε ρητορική που αποδείχθηκε ουτοπική.Το θέμα της αναδιανομής του πλούτου, θα τεθεί σε όλο τον δυτικό κόσμο εκ των πραγμάτων απο τις νέες δεξιές , φιλελεύθερες, κυρίαρχες δυνάμεις. Κι αυτό γιατί ο πλούτος υπερ-συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων , μαζί με την ισχύ που προσφέρει η νέα πληροφορία και γνώση. Τα κράτη είναι υπερχρεωμένα, η  μεσαία τάξη διαλύεται, φτωχοποιείται και οδηγείται με ταχύτητα,  στην αγκαλιά των νέων, σύγχρονων, ακροδεξιών εως φασιστικών απόψεων.   Η βία και η ισχύς γίνονται αποδεκτές είτε ως αναγκαίο κακό, είτε ως το μόνο μέσο διαχείρισης των προβλημάτων.Τι θα πει για την αναδιανομή αυτή την ώρα η Αριστερά;Αρκεί η πολιτική απόφαση; Αρκεί η ρητορική και η πολιτική θέση; Χρειάζεται συγκεκριμένη δουλειά (γνώση) για να δημιουργηθούν οι χρήσιμες προτάσεις που θα γίνουν αποδεκτές. Χρειάζονται νέα εργαλεία (τεχνολογία, υπηρεσίες κα)  για το καθημερινό θέμα της φορολόγησης. Και αυτό δεν έγινε.Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι το ΚΡΑΤΟΣ. Ειναι οι θεσμοί, είναι το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.Οπως ηδη αναφέραμε η γενική και αόριστη επίκληση αυτών των θέσεων δεν λέει απολύτως τίποτα. Και αυτό κάνουν  τα αριστερά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ , όλα τα χρόνια. Επικαλούνται γενικές αξίες (ιδέες) πέρα απο το χώρο και τον χρόνο. Στην Ελλάδα το κράτος χρεοκόπησε  γιατί ήταν πελατειακό , γιατί μοίρασε πλούτο, πολύ προς λίγους και συνολικά πολύ προς τους πολλούς. Αλλά με δανεικά. το κράτος χρεοκόπησε, το κοινωνικό κράτος επίσης. Το κράτος λειτουργούσε διεφθαρμένα, κάτι που οι πολίτες για πολλά χρόνια και σε μεγάλους αριθμούς το ανέχτηκαν γιατί τους βόλευε ή αυτό νόμιζαν. Η αριστερά ενώ επί χρόνια φώναζε για το πελατειακό κράτος, μόλις κάποιος ήθελε να το αγγίξει , ήταν πρώτη που κραύγαζε “κάτω τα χέρια απο το κράτος”. Γιατί είχε την ταμπέλα “κράτος”. Μόνο που αυτό δεν ήταν …αριστερό. Ήταν και πασοκικό, ήταν και καραμανλικό και νεοδημοκρατικό, αρεστό ακόμα και στον Γιώργο Καρατζαφέρη, ήταν και στα λαμόγια αρεστό , ήταν και σε μεγάλους ή μικρούς εργολάβους που έκλεισαν δουλειές ή δουλίτσες με Δήμους, με ΔΕΚΟ , με οργανισμούς.Οι αμαρτωλές ΔΕΚΟ, δεν υπηρετούσαν τον λαό όπως φώναζε το ΠΑΣΟΚ. Ανήκαν ουσιαστικά στην διαπλοκή. Στην σχέση επιχειρηματιών και πολιτικών.Η ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ πλούτου απο το κράτος που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ εξελίχθηκε σε γόρδιο δεσμό. Ολα ξεκίνησαν απο καλές προθέσεις και αναλογικά με τις ανάγκες της κοινωνίας. Όμως η υπόθεση στράβωσε,  γιατί δεν έγινε με πρόγραμμα και σχέδιο αναδιάρθρωσης της οικονομίας και στοχευμένων επιδιώξεων. Η αναδιανομή γινότανε κατά περίπτωση. Στη βάση των διασυνδέσεων της υψηλής και χαμηλής διαπλοκής. Τα μεγάλα πακέτα στους μεγάλους και τα μικρά στις συντεχνίες ή σε πελάτες κάθε είδους. Οι νταβατζήδες και οι συντεχνίες κυριάρχησαν.Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία μέσα σε καταιγίδα εξελίξεων και σε συνθήκες “τιτανικού”.Έκανε τη δουλειά που έπρεπε να είχαν κάνει όλοι, εκείνοι που χρεοκόπησαν τη χώρα. Οι οποίοι δεν το  έκαναν. Ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν με αφέλεια και με άγνοια κινδύνου, πίστεψε ότι η εξουσία που του δόθηκε θα ήταν αρκετή ώστε μαζί με την έξοδο απο τα μνημόνια να μπορέσει να κάνει και κάποιους μετασχηματισμούς. Δυστυχώς δεν κατάφερε και τα δυο, έκανε μόνο “τη βρώμικη” δουλειά, την έξοδο απο τις πτωχευτικές δεσμεύσεις και την αναδιάρθρωση στη βάση της συμφωνίας με τους δανειστές. (Παρά τα θρυλούμενα στην Αριστερά, δεν θα μπορούσε να κάνει και τα δύο συγχρόνως, ακόμα και αν δεν έβρισκε τις θηριώδεις αντιστάσεις απο θεσμούς και οικονομικούς παράγοντες). Το πρόβλημα όμως ήταν πως οι μετασχηματισμοί προϋποθέτουν ένα σχέδιο. Το οποίο δεν υπήρχε, ειδικά σε συνθήκες χρεοκοπίας.Δημόσια αγαθά  και κράτος : Η μεγάλη μάχη Αριστεράς-Δεξιάς«Το νερό είναι δημόσιο αγαθό, ανθρώπινο δικαίωμα και δεν μπορεί να μπει στη διαδικασία της πώλησης» έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ , τονίζοντας ότι η πρόθεση της κυβέρνησης της ΝΔ είναι να δώσει το νερό στους ιδιώτες.  Η υπόθεση «νερό» ήταν  μια καλή ευκαιρία και ένα καλό παράδειγμα, για την Αριστερά γενικότερα και για τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα, να ξεκαθαρίσει τη θέση του για τα δημόσια αγαθά, το κοινωνικό κράτος και το κράτος.  Μόνο που η αναφορά έμεινε μισή, μη επικαιροποιημένη ως πολιτική πρόταση.Το νερό (η λίμνη, το ποτάμι, η θάλασσα) είναι κλασικό δημόσιο αγαθό, όπως ο αέρας ή το δάσος.Όμως η Υγεία ή η Παιδεία, η Πρόνοια, η Συγκοινωνία, ο Στρατός και η Αστυνομία  ΔΕΝ είναι. Είναι δημοσίως παρεχόμενα αγαθά, είναι αγαθά που μια κοινωνία συμφωνεί (ή μπορεί και όχι) ότι πρέπει να παρέχονται δημοσίως γιατί αυτό επιφέρει μεγαλύτερο όφελος στην κοινωνία. Όσο και αν φαίνεται σαν πολυτέλεια, το ξεκαθάρισμα των εννοιών, είναι σημαντικό και για να ξέρουμε τι κάνουμε και τι είναι ο καθένας.Τα παρεξηγημένα αγαθάΝαι, τα δημοσίως παρεχόμενα αγαθά, Στρατός, Αστυνομία, Υγεία, Παιδεία, Συγκοινωνία, έχουν κόστος. Που σημαίνει φορολογία, ασφαλιστικές εισφορές ή μερική συμμετοχή ή και ένα εισιτήριο. Τα δημοσίως παρεχόμενα αγαθά κάνουν και κάτι ακόμα: μερική αναδιανομή πλούτου. Πληρώνουν και οι πλουσιότεροι ή και αυτοί που δεν κάνουν χρήση του αγαθού, ένα κόστος για να έχουν το αγαθό και οι φτωχότεροι. Μένει στην κάθε χώρα να αποφασίσουν κάθε φορά οι κοινωνίες, ποια και σε τι εύρος, θα προσφέρουν δημοσίως ορισμένα αγαθά. Η ανάλυση-εξήγηση όσο και αν είναι πολύ δύσκολη, πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν εντονότερα, για να φανεί η διαφορά όπως φυσικά και το όφελος για την συνοχή της κοινωνίας, για την καλύτερη ανάπτυξη της.Είναι άλλωστε τα δημοσίως παρεχόμενα αγαθά το έδαφος πάνω στο οποίο δίνεται μια μεγάλη μάχη μεταξύ αριστερών και δεξιών. Μόνο που στην Ελλάδα, η μάχη δόθηκε και δίνεται για λάθος πράγμα και λάθος ρόλους. Κρατιστές στη χώρα μας ήταν  ΟΛΟΙ, δεξιοί, σοσιαλιστές και αριστεροί. Υποστήριζαν (και υποστηρίζουν δε όλοι), ένα «λάθος» κράτος. Το πελατειακό κράτος που έκλεβε τον εαυτό του, μοιράζοντας πλούτο τελικώς σε λίγους και φέρνοντας την χρεοκοπία για όλους.Το πελατειακό κράτοςΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ των δημοσίως παρεχομένων αγαθών και το ΟΦΕΛΟΣ που επιφέρουν, είναι το σημαντικό  κομμάτι της συζήτησης για τα δημόσια αγαθά και το κοινωνικό κράτος.  Ειδικά στην Ελλάδα, η διαχείριση (άρα κόστος) του κοινωνικού κράτους, είναι το έδαφος πάνω στο οποίο η κοινωνία έχει αντιπαρατεθεί, οι απόψεις έχουν αλλάξει , η πολιτική συζήτηση έχει παρεκτραπεί. Η αντιπαράθεση (κοινωνική και πολιτική) είναι υποκριτική και δίνεται για λάθος πράγματα. Η αληθινή συζήτηση σκεπάστηκε από την χρεοκοπία, από τα σκάνδαλα και κάτω από κραυγές «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», «κλέφτες», «ψεύτες» κλπ, κλπ.Κρατιστές στην Ελλάδα ήταν πρώτα οι δεξιοί και μάλιστα σκληροί κρατιστές. Το κράτος μετά τον Πόλεμο (εκτός των θεμάτων δημοκρατίας, ελευθεριών κα) ήταν όχημα και για διανομή πλούτου σε μερικούς, και για την διατήρηση της εξουσίας. Ένα κράτος που δεν αγάπησε ούτε τους κανόνες, ούτε την πραγματική ανάπτυξη. Το κουτσό αυτό άλογο, έμεινε κουτσό και μετά την χούντα, με τις επιλογές και του Κωνσταντίνου Καραμανλή (που συνέχισε το μοντέλο οικονομίας που ήξερε και πριν την χούντα) αλλά και του Ανδρέα Παπανδρέου στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε την συμβολή του ΠΑΣΟΚ στην μετεξέλιξη της χώρας. Ομως η ΑΛΛΑΓΗ έχει διάφορες φάσεις  που δεν εγιναν αυτομάτως διακριτές.Παρά τη διαφορά αντίληψης μεταξύ Καραμανλή και Παπανδρέου, το μοντέλο ανάπτυξης δεν άλλαξε. Πρώτον γιατί οι κανόνες ήταν σαθροί, ευάλωτοι και αμφιλεγόμενοι, αλλά και γιατί το αυτό που σίγουρα άλλαξε ήταν το μείγμα των διαχειριστών (έγιναν περισσότεροι και πιο…γενναιόδωροι, άρα πιο δημοφιλείς) και ο όγκος της διανομής (που έγινε μεγαλύτερος άρα προτιμότερος).Το κράτος - ΜίδαςΑυτή η πορεία δημιούργησε ένα πελατειακό κράτος και ένα σπάταλο και μερικώς αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος. Όταν εμφανίστηκαν τα ευρωπαϊκά λεφτά, οι ΔΕΚΟ έγιναν ο Μίδας. Όποιον άγγιζαν γινότανε πλούσιος και όποιον προσελάμβαναν, ευτυχισμένος για πάντα.  Τα δημοσίως παρεχόμενα αγαθά παρουσιάστηκαν σαν δημόσια αγαθά, περίπου σαν θεόσταλτα. Τα οποία δικαιούνται όλοι, χωρίς κόστος, χωρίς έλεγχο, χωρίς διαχείριση, χωρίς διάκριση. Το σοσιαλιστικό  λάθος ήταν ότι έδωσε σ αυτόν το μύθο , πολιτική, ιδεολογική και συναισθηματική κάλυψη. Στην καθημερινότητα γινότανε πλιάτσικο δημόσιου χρήματος για πάνω από  τρεις δεκαετίες. Και επειδή το πλιάτσικο γινότανε και στο κεντρικό κράτος, ο δανεισμός ανέβαινε και για το κράτος και για τους ιδιώτες.Οι αντιφάσεις και η παγίδα για την ΑριστεράΌταν ο Μίδας (που ήταν φούσκα) έσκασε,  όλοι μίσησαν το κράτος, ακόμα και το κοινωνικό κράτος, ακόμα και τα δημόσια αγαθά. Δυστυχώς η Αριστερά –που δεν έλεγχε, δεν αποφασίζει, δεν καθορίζει την μοιρασιά- αποδέχθηκε το ιδεολογικό περίβλημα, ενός λάθος κράτους. Που δεν ωφέλησε τους πολλούς, την διανομή πλούτου, την πρόοδο της χώρας.  Και ενώ μιλούσε για το πελατειακό κράτος, ενώ το κατήγγειλε, μόλις φαινότανε ότι κάτι πάει να αγγιχτεί από το συγκεκριμένο κράτος, ήταν και η Αριστερά απέναντι. Το ακόμα πιο τρελό ήταν ότι η Δεξιά και η κεντροδεξιά (ΝΔ, εκσυγχρονιστές) , κατηγορούσαν τους πάντες για κρατιστές και την Ελλάδα για το …τελευταίο σοβιετικό κράτος στην Ευρώπη. Φώναζαν δηλαδή οι πρωτομάστορες και διαχειριστές, αυτοί που έφτιαξαν, συντήρησαν και διόγκωσαν το συγκεκριμένο κράτος. Αυτοί που αύξησαν τα ελλείμματα και το χρέος, μειώνοντας λίγο-λίγο το κοινωνικό κράτος και όχι το κράτος. Και αυτό υπό το βάρος της διαφαινόμενης καταστροφής και των ευρωπαϊκών πιέσεων. Η ...εκκαθάρισηΕπί Κυριάκου Μητσοτάκη γίνεται προσπάθεια για την τελική εκκαθάριση της χρεοκοπημένης χώρας , του χρεοκοπημένου κράτους.  Με ατέλειωτη προπαγάνδα, πρακτικά και ουσιαστικά, επιδιώκουν την εκκαθάριση  όσων έμειναν, οι  συνεργαζόμενες δυνάμεις δεξιάς και κεντροδεξιάς. Πατώντας ουσιαστικά πάνω στην δυσαρέσκεια της κοινωνίας λόγω της καταστροφής, αξιοποιώντας όλα τα λάθος στερεότυπα για το λάθος πράγμα (δημόσια αγαθά, κλέφτες, κράτος που βάζει μόνο φόρους και πληρώνει τεμπέληδες) , επιδιώκεται δήθεν μια ανάπτυξη με φουλ ιδιωτικοποίηση, διάλυση «του σπάταλου και αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους», αλλά και αλλαγή του τρόπου της μοιρασιάς.Το κάνουν τώρα που το κράτος έχει ξεπουπουλιαστεί από την χρεοκοπία και από τις λειτουργικές υποχρεωτικές αλλαγές (μνημόνια).Οι καλοί λογαριασμοί , γίνονται εκ του μηδενόςΉταν και είναι η ώρα και για την Αριστερά να μιλήσει για το κοινωνικό κράτος και τα δημοσίως παρεχόμενα αγαθά εκ του ΜΗΔΕΝΟΣ. Εγκαταλείποντας τα στερεότυπα των προηγούμενων δεκαετιών για το λάθος κράτος και το κουτσό κοινωνικό κράτος.  Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει μάχες για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και τα προνόμια τους (αξιολόγηση ή μη κα) αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Αύριο π.χ το κράτος θα θέλει λιγότερους υπαλλήλους λόγω τεχνολογίας κλπ,κλπ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει μάχη για τους μόνιμους εργαζόμενους στο ΕΣΥ, ενώ ο Μητσοτάκης υπόσχεται ΑΛΛΑΓΗ του ΕΣΥ με πολλούς τρόπους.Τα ερωτήματα λοιπόν είναι αλλού πλέον.  Ποια αγαθά θα παρέχονται δημοσίως με βαση την πρόταση της Αριστεράς;  Με τι κόστος; Με ποιο όφελος; Με τι εγγυήσεις και πρότυπα διαχείρισης; Με ποια αξιολόγηση διοικητών και εργαζομένων; Με ποια συνεισφορά στην ανάπτυξη; Χωρίς ιδεολογήματα και με ένα «προϋπολογισμό» ανταπόδοσης στην κοινωνία και στην οικονομία.Αυτό μπορεί να είναι η βάση μιας νέας κοινωνικής συμφωνίας η οποία θα είναι διακριτή από την συμφωνία που υποστηρίζει η νεοφιλελεύθερη άποψη των συνασπισμένων  δεξιών και κεντροδεξιών.Πατρίδα - σύνορα - μετανάστες, Ασφάλεια- νόμος και τάξηΕίναι δύσκολο να γίνει κατανοητό γιατί  ο ΣΥΡΙΖΑ “χάρισε” στην νέα δεξιά την έννοια "πατρίδα" και την προστασία της. Όπως και την ασφάλεια του πολίτη, ειδικά μάλιστα του φτωχότερου πολίτη.  Οι όποιες δοξασίες ενός τμήματος  της αριστεράς στην Ελλάδα (της ανανεωτικής αριστεράς και αλλων) δεν αποτελεί δικαιολογία.  Διότι και αυτά τα  ζητήματα, πρέπει να αντιμετωπιστούν  στο χώρο και τον χρόνο, με την αναγκαία επικαιροποίηση τους. Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς  ήταν οι αγώνες και θυσίες για την πατρίδα. Πέρα απο τους κοινωνικές αγώνες, οι κομμουνιστές και οι αριστεροί πολέμησαν για την πατρίδα σε αντίθεση με άλλους που...κονόμησαν απο την πατρίδα. Η πολιτική έναντι της επιθετικής Τουρκίας δεν μπορεί να μπει σε κανένα ζύγι εσωτερικών ιδεολογημάτων.Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν μια δύσκολη, αλλά τελικώς μια σημαντική απόφαση. Το γεγονός ότι η υπεράσπιση της, δεν έγινε εμφανώς πλειοψηφική, οφείλεται στην ιστορική απρέπεια των φιλελεύθερων (εκσυγχρονιστές κα) , των σοσιαλιστών-πασοκ, ακόμα και μέρους της δεξιάς παράταξης, οι οποίοι “ξεχασαν” τις απόψεις και τα πεπραγμένα τους (θέσεις 1991-1993, ενδιάμεση συμφωνία 1995 κλπ, διπλωματικές αποτυχίες 30 ετών ), στο όνομα του αντισυριζα μετώπου. Σιγουρα υπήρξε πολιτικό κόστος, αλλά ο συμβιβασμός είναι επωφελής  για τη χώρα.Αυτό όμως που έβλαψε περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τα μισόλογα για τον φράχτη, για την αποφασιστική στάση έναντι της Τουρκίας. Και αυτά τα μισόλογα ήταν πάντα κόντρα στην στάση και θέσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.Ο φράχτης συνδυάστηκε με την πρακτική της Άγκυρας και συμβολίζει την υπεράσπιση των συνόρων. Και το θέμα Τουρκία είναι μπροστά μας.Το εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα της μαζικής μετανάστευσης σε τεράστιους αριθμούς που δημιουργούν μια νέα ποιότητα στο φαινόμενο, υποχρεώνουν κάθε πολιτική δύναμη να επανεξετάσει θέσεις, απόψεις και πρακτικές.  Και εδώ η γενικόλογη θέση “είμαστε καλοί άνθρωποι” δεν λύνει τις πραγματικές πρακτικές επιπτώσεις για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπως και για την ελληνική.Η ανέμελη και χωρίς νέα σκέψη, ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, κατέστρεψε και την αποτελεσματική διαχείριση του μεταναστευτικού στην περίοδο 2015-2016.Τραγική ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ σε ότι αφορά την ασφάλεια. Καμία επεξεργασία θέσεων, με αποτέλεσμα να κυριαρχούν απόψεις μπερδεμένες, στερεοτυπικές , που στην καλύτερη περίπτωση αντιπροσώπευαν παλαιότερες δεκαετίες.Στα Εξάρχεια, στο κέντρο της Αθήνας όπως και της Θεσσαλονίκης, οργανώθηκε ένα “πάρτι” συμμοριών και εγκληματικών ομάδων με ύποπτες επιρροές και διασυνδέσεις.Και την ίδια ώρα πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν όπως στα …νιάτα τους  ωσάν να ήταν συνεχώς  τα Εξάρχεια η γειτονιά των ελεύθερων διανοούμενων.Οι συνθήκες της μεγαλούπολης Αθήνας, στην εποχή της μεγάλης μετανάστευσης, απαιτούν επανεξέταση θέσεων και πράξεων. Απαιτούν μελέτη των επιπτώσεων για την πολίτη που δέχεται τεράστιες μετακινήσεις, αλλαγές τρόπου ζωής, επιρροές απο ξένους πολιτισμούς, σε ποσότητες που δεν έχει ξαναγνωρίσει. Το κομβικό 2019Να λοιπόν γιατί το  2019 ήταν κομβικό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Του δόθηκε η ανάσα, η πολυτέλεια να σκεφτεί και  να διαμορφώσει  άποψη και χαρακτήρα.  Αντ αυτού αναλώθηκε σε “θρησκευτικού” χαρακτήρα προβληματισμούς. Το πιο άνοιγμα θα γίνει προς τα αριστερά ή το κέντρο (μαζί βεβαίως με τους βυζαντινισμούς των εσωτερικών ισορροπιών και μικροεξουσιών).  Το πόσο ανούσια ήταν αυτή η συζήτηση, φάνηκε εκ του εκλογικού αποτελέσματος. Ήταν  μια συζήτηση πάνω στο ΑΠΟΛΥΤΟ κενό.  Όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε  το ΚΚΕ, ούτε και το ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν διαμορφωμένη επίκαιρη άποψη  για το αριστερό αφήγημα, για το σοσιαλιστικό ή έστω το αόριστο κεντροαριστερό αφήγημα. Και επειδή δεν υπάρχει αφήγημα, το παιχνίδι το κέρδισε ο Μητσοτάκης που είχε άμεσο και πρακτικό αφήγημα. Το οποίο πέτυχε μάλιστα να παρουσιάσει σαν σπουδαίο αφήγημα.Ποιο κράτος σήμερα θέλουμε; Με ποιες διαδικασίες διοίκησης και ελέγχου; Ποιο κοινωνικό κράτος χρειαζόμαστε; Με τι κόστος και με ποιο στόχο;Και βεβαίως δίπλα σ αυτά το κορυφαία θέματα, συμπαρασύρονται και τα ζητήματα των θεσμικών αλλαγών. Λειτουργία και ρόλος δικαιοσύνης.Δεν αρκεί η ρητορική να έχουμε δικαιοσύνη υπέρ των αδυνάτων. Χρειάζεται θεσμική πρόταση για την απόδοση και την λειτουργία της δικαιοσύνης. Την ώρα μάλιστα που έχουμε  καταρράκωση της έννοιας της δικαιοσύνης,  (υποκλοπές, μη διαλεύκανση σκανδάλων και άλλα πολλά).Εκτός απο τα θέματα που αναπτύξαμε όπως το κράτος, η αναδιανομή, το κοινωνικό κράτος, τα δημόσια και τα δημοσίως παρεχόμενα αγαθά, υπάρχουν και πολλά ακόμα άλλα ζητήματα τα οποία διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο.Ο Λένιν και ο ΜεσσίαςΤο 2012 , ένα μικρό κόμμα της αριστεράς , ο Συνασπισμός εμφανίστηκε με σημαίες κόκκινες, με σφυροδρέπανα και με  ιδέες επαναστατικές για την κοινωνία. Στα μάτια των πολλών Ελλήνων ήταν κάτι σαν τον Λένιν ή τη Ρόζα Λούξεμπουργκ.Αυτό το μικρό κόμμα, μετά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012, στα μάτια  πολλών Ελλήνων  ήταν κάτι σαν τον…Μεσσία. Που θα έκανε "θαύματα", όχι επανάσταση. Που θα έσωνε τα σπίτια τους, τις συντάξεις τους, θα έδιωχνε τον Σοϊμπλε και την τρόικα. Όχι γιατί ο …"Λένιν" τους το υποσχέθηκε (τότε μιλούσε ακόμα για άλλα πράγματα ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ), αλλά γιατί οι ψηφοφόροι είχαν ανάγκη κάποιον να τους σώσει. Ο Συνασπισμός προσπάθησε να τρέξει προς το …Μεσσίας. Συναισθανόμενος την ευθύνη που απέκτησε με το 27%, μέσα σ ένα περιβάλλον  καταρράκωσης  θεσμών, οικονομίας και πολιτικών κομμάτων. Οι Ελληνες έχασαν το 25% του πλούτου τους.Το 2015 και πολύ περισσότερο το 2018, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε Μεσσίας και δεν έμοιαζε με τη  Ρόζα Λούξεμπουργκ. Είχε όμως διανύσει μια τεράστια απόσταση πολιτικών επιλογών και κυβερνητικών πρακτικών, που κανένα άλλο κόμμα δεν μπόρεσε τις τελευταίες πολλές δεκαετίες. Χωρίς εμπειρία και χωρίς καμία επεξεργασία, έφερε αποτελέσματα. Παρά τις κραυγές προπαγάνδας, η χώρα ολοκλήρωσε το πτωχευτικό συμβόλαιο, ρύθμισε το χρέος, κράτησε όσο μπορούσε  το κοινωνικό κράτος, διαχειρίστηκε αποτελεσματικά την μεταναστευτική λαίλαπα του 2015 κλπ, κλπ.To 2019 και τα δύο μέρη, και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ψηφοφόροι ήταν ωριμότεροι. Φάνηκε ότι ωριμότερος ήταν ο Ελληνας ψηφοφόρος. Που έδωσε την τεράστια δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη, να μετρήσει, να ζυγίσει και να αποφασίσει. Ποιος είναι, και σε τι είναι χρήσιμος. Σε άλλες συνθήκες χωρίς μνημόνια αυτή τη φορά.Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έκανε. Γιατί ξέχασε ότι η μεγάλη μάχη είναι η ΜΑΧΗ  ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ.Όχι σαν προκαταλήψεις, όχι κολλημένες στον χρόνο, όχι στην σφαίρα της αόριστης αιώνιας πίστης στο ΑΓΑΘΟ, στο ΚΑΛΟ. (Άλλωστε αυτή η απλουστευτική προσέγγιση δεν είναι μαρξιστική, ούτε αριστερή).Το αποτέλεσμα είναι να οδηγηθεί ο   ψηφοφόρος ξανά   στην αγκαλιά όλων αυτών που τον χρεοκόπησαν και οι οποίοι τώρα του φωνάζουν: Είδες που σου τα λέγαμε….τι περιμένεις απο την αριστερά;

The post Η Αριστερά και η …ξεχασμένη μάχη των ιδεών appeared first on Militaire.gr.