Γιατί το Ισραήλ εισέβαλε στη Ράφα, ποιο είναι το τρόπαιο που αναζητά για να εμφανίσει μία νίκη – Βαγγέλης Πισίας

Γράφει ο Βαγγέλης Πισσίας

Γιατί το Ισραήλ εισέβαλε στη Ράφα; Γιατί δεν εισακούστηκε η ηγεμονική χώρα που το προστατεύει και τους συμβουλεύει 2 βδομάδες τώρα να μην προχωρήσουν;

Ποιος ο ειδικός σκοπός αυτής της εισβολής σε μια μικρή πόλη όπου στοιβάζονται, εδώ και πέντε μήνες 1,5 εκατομμύριο ψυχές, το 70% του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας; Γιατί το Ισραήλ δεν ικανοποιείται με το μέγεθος της παρούσας καταστροφής και δεν δίνει ένα τέλος στην ήδη επιτελεσθείσα γενοκτονία;

Είναι άραγε απώτερος σκοπός  της εισβολής αυτής  η επίτευξη της τελικής

λύσης; Η εκρίζωση των Παλαιστινίων και η δημιουργία του μεγάλου Ισραήλ όπως πιστεύουν πολλοί; Και πώς θα επιτευχθεί αυτός ο σκοπός; Σπάζοντας την ραχοκοκαλιά του Παλαιστινιακού έθνους; Ποιοι περιφερειακοί και διεθνείς συσχετισμοί θα το επιτρέψουν;

Εξοντώνοντας ένα μεγάλο μέρος του Παλαιστινιακού λαού, το πιο χαλυβδωμένο;  Σκοτώνοντας κι’ άλλα 20 ή 50 χιλιάδες γυναικόπαιδα; Εξαναγκάζοντας ταυτόχρονα τους περισσότερους  να εγκαταλείψουν τη γη τους παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς;  Διατηρώντας  ωστόσο, και προσχηματικά, ένα μικρό αριθμό Παλαιστινίων στην ζώνη αυτή, από τους «μη έχοντες που την κεφαλήν κλίναι», για τις αγροτικές και προπαντός τις υπηρετικές εργασίες,  όπως προβλέπει ο γενικός σχεδιασμός του μεγάλου Ισραήλ. Αυτό θα λογιστεί στρατηγική νίκη;

Η γνώμη του γράφοντος είναι πως ο σκοπός αυτός δεν έχει πλέον ούτε έρμα ούτε βάθος στρατηγικό. Κι’ η απώλεια ενός  άλλοτε κεκτημένου, στρατηγικού επίσης  ηθικού και διπλωματικού έρματος, εξαντλήθηκε. Οι προστάτες του Ισραήλ έχουν κάνει τις εκτιμήσεις τους και του προτείνουν να αρκεστεί σε μια τακτική νίκη.

Ποιος είναι όμως τελικά ο ειδικός σκοπός αυτής της ανθρωποκτόνας εισβολής; Η επίτευξη τακτικής ή στρατηγικής νίκης;

 Όπως σε κάθε πόλεμο, τελικός σκοπός είναι η ιστορική καταγραφή του νικητή και συνάμα του ηττημένου. Ιστορική καταγραφή για την διατήρηση της μεταπολεμικής εθνικής συνοχής παρά για τη διεθνή εξωτερική προβολή ισχύος. Προβολή ισχύος που τραυματίστηκε ανεπανόρθωτα στην διάρκεια των επτάμηνων επιχειρήσεων και της εμπλοκής με το Ιράν. Μπρος στο αδιέξοδο και στη διαφαινόμενη στρατηγική ήττα το Ισραήλ σκέφτεται την ταχτική νίκη και την μεγιστοποίηση των εντυπώσεων που θα προκύψουν από αυτήν.

Το Ισραήλ ονομάτισε αυτό τον πόλεμο ως πόλεμο «Ισραήλ-Χαμάς».   Εχθρός ονοματισμένος, σκόπιμα προφανώς, όχι ο παλαιστινιακός λαός αλλά η  τρομοκρατική ισλαμιστική  Χαμάς. Αυτός είναι ο επίσημος ισραηλινός δημόσιος λόγος.

Για τον λόγο αυτό φαίνεται να προτάσσεται ο ειδικός τακτικός σκοπός, η συντριβή της Χαμάς. Όμως η Χαμάς δεν είναι τακτικός στρατός ο οποίος κατά τα ειωθότα θα παραδοθεί εφόσον το Ισραήλ αυτοανακυρηχθεί σε νικητή. Χώρια από το γεγονός ότι, όπως πολλοί γνωρίζουν, δεν μετέχουν σ’ αυτόν τον πόλεμο μόνον οι 30.000 οργανικά ενταγμένοι μαχητές της (αριθμός εικαζόμενος που δεν αποκλίνει πολύ από την πραγματικότητα).

Τι απομένει  συνεπώς στο κράτος του Ισραήλ για να διακηρύξει την νίκη του;  Νίκη πρόσκαιρα και μερικώς μόνον αληθινή, ανυπολόγιστη η ανθρωπιστική καταστροφή, στην πραγματικότητα φαντασιακή και για εσωτερική χρήση. Το τρόπαιο.

Το τρόπαιο που φέρει ονόματα προσώπων που απολαμβάνουν κύρος μέγιστο από τον Παλαιστινιακό λαό, όπως οι Γιάχια Σινουάρ και Μοχάμεντ  Ντέιφ. Πολιτικός αρχηγός ο πρώτος, με επιχειρησιακές αρμοδιότητες, επιχειρησιακός διοικητής  ο δεύτερος, με πολιτικο-ιδεολογική παιδεία. Μέσα στην ίδια διάταξη δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες  άλλοι, κι έπεται, όταν δεν προπορεύεται, ένας ολόκληρος εύψυχος λαός.

Ο αρχηγός του κράτους του Ισραήλ, για να αποστεί την στρατηγική ήττα της περικυκλωμένης πλέον χώρας του, την δική του προσωπική ήττα, καθώς και την απόλυτη απαξία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, εσωτερικού αλλά και διεθνούς, που τον στηρίζει, αναζητεί συνεπώς απεγνωσμένα το τρόπαιο. Και σκέφτεται, μαζί με τους ομοίους του, όπως κάποτε, σε χρόνια παλιά, σε αιώνες βαρβαρότητας. Τότε που  ζητούσαν τις κεφαλές των αντιπάλων τους επί πίνακι.

Γι’ αυτό και η πολεμική μηχανή του Ισραήλ εισέβαλε στη Ράφα επιβάλλοντας την βίαιη εκκένωση περιοχών. Πρώτα των ανατολικών, στη συνοριακή γραμμή με την Αίγυπτο. Οι από αέρος βομβαρδισμοί κατά αμάχων ήταν τα προεόρτια και μέλλουν να συνεχιστούν έως ότου οι κεφαλές των αντιπάλων δεν επιδεικνύονται. Τα θύματα, παιδιά και άμαχοι, θα καταγράφονται ως  απλοί αριθμοί. Θα ισοπεδώνονται οικοδομικά τετράγωνα, καταστρέφονται σήραγγες και υποδομές,  θα αναζητούνται προδότες που θα διευκολύνουν το έργο του εντοπισμού.

Άνθρωποι όπως ο Σινουάρ και χιλιάδες άλλοι κάτω εκεί είναι σύμβολα θυσίας, αυτοθυσίας, γεννήθηκαν μάρτυρες τους έθνους τους και του λαού τους, και είναι  πιθανό  έτσι να πεθάνουν... Θα δολοφονηθούν ή θα θαφτούν κάτω απ’ τα ερείπια, είναι υπόθεση της άλλης πλευράς. Αυτοί όμως θα ζήσουν στην αιωνιότητα. Προσέφεραν τη ζωή τους  για το έθνος τους, για έναν τίμιο σκοπό.

Εμείς οι Έλληνες πρέπει να καταλάβουμε πως στη μαρτυρική παλαιστινιακή γη διαδραματίζεται μια αρχαία τραγωδία. Τους Έλληνες τραγικούς, κάποιοι από αυτούς που σήμερα κάτω εκεί μαρτυρούν τους γνωρίζουν. Εμείς εξακολουθούμε να τους γνωρίζουμε;

Υ.Γ. Τα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα δεν εξηγούνται με προκατασκευασμένα σχήματα αδαών. Η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική αλλά μετριοπαθής ισλαμική αντιστασιακή  οργάνωση. Αντλεί σκέψη από τα κινήματα της θεολογίας της απελευθέρωσης, λειτουργεί σε πλαίσιο διαθρησκευτικό, συνεργάζεται αρμονικά με τους Χριστιανούς Ορθόδοξους, εντός Παλαιστίνης άλλωστε  η Μονή Αγίου Πορφυρίου στην καρδιά της πόλης της Γάζας αυτό μαρτυρεί. Η επίσημη ισραηλινή εκδοχή της 7ης Οκτώβρη θα ανασκευαστεί από τους ίδιους τους Εβραίους. Από πλευράς Χαμάς ομολογούνται ωστόσο ολέθρια επιχειρησιακά λάθη που χρησιμοποιήθηκαν ως η αφορμή για τη  προαναγγελθείσα καταστροφή.

The post Γιατί το Ισραήλ εισέβαλε στη Ράφα, ποιο είναι το τρόπαιο που αναζητά για να εμφανίσει μία νίκη – Βαγγέλης Πισίας appeared first on Militaire.gr.