Τι περιμένουν οι Ευρωπαίοι για να δώσουν το “πράσινο φως” στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους;

Όλο αυτό το διάστημα η Ευρώπη, και ιδιαίτερα η Γερμανία έχει δεχτεί τα πυρά πολλών αναλυτών και αξιωματούχων του τραπεζικού συστήματος για τις καθυστερήσεις και τις παλινωδίες της, αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα. Παρόλο που το κόστος πιθανής χρεοκοπίας της Ελλάδας θεωρείται από πολλούς ανυπολόγιστο, παρά ταύτα η βούληση που δείχνεται από τους Ευρωπαίους είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα.Τι είναι όμως αυτό που η γερμανική, ή γενικότερα η ευρωπαϊκή πλευρά υπομένει χωρίς να παίρνει αποφάσεις; Μετά την κρίση του 2008, ο χρηματοπιστωτικός κλάδος παγκοσμίως μπήκε σε μία διαδικασία απομόχλευσης. Η έκθεση των τραπεζών σε πάσης φύσεως χρηματοπιστωτικά προϊόντα και ο υψηλός βαθμός μόχλευσης των κεφαλαίων τους απειλούσε ολόκληρο το οικοδόμημα, προκαλώντας “ρίγη” για πιθανή νέα σπίθα κατάρρευσης, όπως αυτής της Lehman Brothers. Αυτό επομένως που περιμένει η ευρωπαϊκή πλευρά είναι η μείωση του βαθμού μόχλευσης των συστημικά αναγκαίων τραπεζών. Η έκθεση τους στα ελληνικά ομόλογα ήταν τέτοια, που οι δυσκολίες εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους θα μπορούσε να προκαλέσει ένα σαρωτικό ντόμινο που θα απειλούσε το ίδιο το ευρωπαϊκό νόμισμα.Στις αρχές του προηγούμενου έτους, αφού είχε βγει στην επιφάνεια το ελληνικό πρόβλημα, και πριν ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση για την ένταξη της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης, η έκθεση των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών στην ελληνική οικονομία, μέσω των κρατικών ομολόγων, των εταιρικών ομολόγων και των δανείων προς ιδιώτες που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους, υπολογιζόταν περίπου σε 119 δισ. δολάρια (BIS). Εάν προχωρούσε σε αναδιάρθρωση χρέους εκείνη την εποχή η Ελλάδα, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα κατέγραφε μία τεράστια «μαύρη τρύπα», η οποία θα ήταν μεγαλύτερη ακόμα και από εκείνη που άφησε πίσω της η χρεοκοπία της Lehman Brothers. Πιθανή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους τότε θα έφερνε τις ξένες τράπεζες αντιμέτωπες με μαζικές διαγραφές αξιών. Ακόμα μεγαλύτερο πονοκέφαλο προκαλούσε τότε στους Γερμανούς και τους Γάλλους τραπεζίτες η μετάδοση της ελληνικής κρίσης χρέους στις υπόλοιπες από τις περιφερειακές οικονομίες της Ευρωζώνης.Αυτό ήταν κάτι που γνώρισαν καλά τόσο οι τραπεζίτες, όσο και οι κυβερνήσεις των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. Παρά την απροθυμία της Angela Merkel να ξοδέψει χρήματα των Γερμανών φορολογούμενων για τη διάσωση της «σπάταλης» Ελλάδας, οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες είχαν συνεχείς επαφές τότε με τις κυβερνήσεις τους, προκειμένου να τους εξηγήσουν την πραγματική διάσταση του ελληνικού προβλήματος και να πιέσουν για διάσωση. Όπως και έγινε, έστω με τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης.Εκ τότε έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος, με τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες να “ξεφορτώνονται” με την πρώτη ευκαιρία όχι μόνο τα ελληνικά ομόλογα, αλλά και ότι συνδέεται με την ένταξη στο μηχανισμό στήριξης. Η προοπτική της αναδιάρθρωσης, έστω και επισήμως μετά το 2013, δίνει τη δυνατότητα στο τραπεζικό σύστημα να εκμεταλλευτεί την “περίοδο χάριτος” της απομόχλευσης.Ο δρόμος δεν έχει τελειώσει...Βέβαια, ο