Νέκρωσε η κτηματαγορά...

...και δεν προβλέπεται ανάνηψη! Πώς οι φόροι "σκοτώνουν" την αγορά ακινήτων.Σε ολοκληρωτικό "πάγωμα" έχει οδηγηθεί η αγορά ακινήτων στη χώρα μας, καθώς παρά τη ύφεση, τη σημαντική συρρίκνωση των εισοδημάτων των νοικοκυριών αλλά και τη φορολογική "επιδρομή" στα ακίνητα οι τιμές, σύμφωνα και με τα τελευταία στοιχεία της ΤτΕ, δε φαίνεται να οδηγούνται σε αντίστοιχη πτώση, καταρρακώντοντας την κτηματαγορά.

Αιτία η φορολογική πολιτική που ακολουθείται στα ακίνητα, τη στιγμή που στον "αέρα" βρίσκονται μία σειρά που εξελίξεις που αφορούν τόσο στο ειδικό τέλος ακινήτων (με τελευταίες το "μπλόκο" της ΕΕ αλλά και την εκδίκαση της προσφυγής του ΔΣΑ που αναμένεται στις 2 Δεκεμβρίου), η παρατεταμένη ύφεση της ελληνικής οικονομίας που κλείνει τη "στρόφιγγα" των τραπεζικών ιδρυμάτων, αλλά και μία σειρά από χρόνιες παθογένειες της ελληνικής αγοράς ακινήτων.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ η πτώση των τιμών (σε ονομαστικούς όρους) ανήλθε σε 4,1% στο τρίτο τρίμηνο σε σχέση με το 2010. Σημειώνεται ότι στο α' και το β' τρίμηνο οι τιμές των διαμερισμάτων μειώθηκαν με ετήσιο ρυθμό 5,3% και 4,4% αντίστοιχα, ενώ για το σύνολο του 2010 η μέση μείωση ήταν 4,7% έναντι 3,7% το 2009.

Τα νεόδμητα διαμερίσματα, τα οποία συνήθως διατίθενται από τους κατασκευαστές, ήταν αυτά που έδειξαν την μεγαλύτερη «αντοχή» στις πτωτικές τάσεις υποχωρώντας κατά 3% μόλις, έναντι 4,7% για τα παλαιότερα διαμερίσματα «ηλικίας» άνω των 5 ετών.

Όπως επισημαίνει παράγοντας του κλάδου οι κατασκευαστές δε «σκοτώνονται» για να πουλήσουν τα νεόδμητα ακίνητα τους, (τα οποία συνολικά υπερβαίνουν πλέον τα 85.000 όπως εκτιμά πρόσφατη έκθεση της Εθνικής), καθώς τους αρκεί η πώληση έστω ενός για να τα βγάλουν πέρα, από τη στιγμή που η οικοδομική δραστηριότητα έχει «νεκρώσει», ενώ το «χαράτσι» στα ακίνητα δεν τα αγγίζει αφού τα περισσότερα από αυτά δεν είναι ηλεκτροδοτούμενα.

Για τα παλαιότερα ακίνητα, ο ίδιος εξηγεί πως οι περισσότερες επενδύσεις σε ακίνητα έχουν γίνει μέσω του τραπεζικού συστήματος, δηλαδή έχουν συναφθεί δανειακές συμβάσεις, οι οποίες, βεβαίως, αφορούσαν στις «χρυσές εποχές» των ακινήτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι μειώσεις των τιμών να μη γίνεται να υποχωρήσουν σε τιμές μικρότερες από αυτές στις οποίες έχουν συναφθεί οι δανειακές συμβάσεις. Παράλληλα, για τα ακίνητα που κατέχουν οι τράπεζες η μείωση δεν είναι επιλογή, αφού ενδέχεται να προκαλέσει περαιτέρω «ασφυξία» στο τραπεζικό σύστημα.

Όσο πάντως δε «σκοτώνονται» οι ιδιοκτήτες να πουλήσουν τόσο από την άλλη δε «σκοτώνονται» και οι υποψήφιοι αγοραστές να αγοράσουν, όσοι τουλάχιστον έχουν τη σχετική δυνατότητα μια και η δανειακή «στρόφιγγα» από τις τράπεζες έχει στερέψει. Κι αυτό η αύξηση των αντικειμενικών αξιών δημιουργεί πιέσεις με δύο τρόπους: αφενός γιατί σε κάποιες περιπτώσεις η πλάστιγγα με τις εμπορικές όχι απλά έχει καλυφθεί, αλλά έχει αντιστραφεί, με την εμπορική αξία να βρίσκεται αρκετά χαμηλότερα από την αντικειμενική, αλλά και επειδή η αύξηση των αν