Μεταρρυθμιστικό "μανιφέστο" από Λοβέρδο-Διαμαντοπούλου-Ραγκούση

Οι τρεις υπουργοί υπέγραψαν από κοινού κείμενο πολιτικής διακήρυξης υπέρ των μεταρρυθμίσεων.Σε μία ηχηρή πολιτική παρέμβαση προχώρησαν τρεις κορυφαίοι υπουργοί από το χώρο των λεγόμενων "μεταρρυθμιστών" στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, η υπουργός Παιδείας κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος και ο υπουργός Υποδομών Γιάννης Ραγκούσης, δημοσιεύοντας άρθρο με το οποίο καλούν την κυβέρνηση να σπάσει τα μεταπολιτευτικά κακώς κείμενα, και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ «δώσουν ενωμένοι» τις μάχες. Οι τρεις υπουργοί αποδίδουν την κοινή τους παρέμβαση στις αρμοδιότητές τους, «που αφορούν βασικούς τομείς του δημόσιου χώρου» όπου καταγράφονται τα φαινόμενα που στιγματίζουν με το κείμενό τους. «Πάρα πολλές φορές, αλλά και σήμερα, αντιλαμβανόμαστε πως ορισμένοι σπρώχνουν τα πράγματα πέραν των ορίων, για να γίνει μακελειό. Πιστεύοντας, πως η Δημοκρατία δεν θα τολμήσει και, συνεπώς, θα κάνουν και πάλι το δικό τους» σημειώνουν. Οι τρεις τονίζουν ότι «στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες 'υπο–κρίσεις', με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής» και καταδικάζουν την «ωμή επιβολή του κορπορατισμού, όπως εκφραζόταν μέσα από την πρακτική δυναμικών μειοψηφιών» σε βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας, όπως αυτή εκφράζονταν στο παρελθόν και που -όπως σημειώνουν- συνεχίζει να εκφράζεται ακόμη και σήμερα, υπό τις συνθήκες της κρίσης.Σύσκεψη στο Μαξίμου Όπως ήταν φυσικό, όταν έγινε νωρίς χθες το απόγευμα γνωστή η παρέμβαση των τριών υπουργών, στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος σήμανε συναγερμός. Συγκεκριμένα, πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο γραφείο της Ρ. Βάρτζελη στο Μέγαρο Μαξίμου με παρόντες την Ρ. Βάρτζελη, τον Η. Μόσιαλο, τον Μ. Καρχιμάκη, τον Ν. Αθανασάκη αλλά και επικοινωνιακούς συμβούλους του πρωθυπουργού.Αναλυτικά το κείμενο των τριών υπουργών:Στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες «υπο–κρίσεις», με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Για δεκαετίες, μια σειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων, προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων δεν υπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος. Αντίθετα, επρόκειτο για ωμή επιβολή του κορπορατισμού, όπως εκφραζόταν μέσα από την πρακτική δυναμικών μειοψηφιών. Ομάδες πίεσης επιδίωκαν, με το «έτσι θέλω», την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας και διαμόρφωναν, με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού συστήματος, στα μέτρα τους τη δημόσια πολιτική. Το υψηλό κόστος αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό σύνολο δεν το προσμετρούσε κανένας, διότι η μεγάλη πλειοψηφία παρέμενε σιωπηλή, αφού πρόσκαιρα υπήρχαν τα περιθώρια του ανεξέλεγκτου δανεισμού και το πολιτικό σύστημα έκλεινε εύκολες και πάντως εκλογικά προσοδοφόρες συμφωνίες, χωρίς φυσικά κανένα σχεδιασμό, αλλά και την οποιαδήποτε συνείδηση των συνεπειών.Μέσα από τέτοιου είδους κοινων