Ψάχνουν Ανάσταση οι «σταυρωμένοι» χριστιανοί του Ιράκ!

Ψάχνουν Ανάσταση οι «σταυρωμένοι» χριστιανοί του Ιράκ!07.04.2018Ειδήσεις

Πρώτη φορά έπειτα από το 2014, τους διωγμούς και τις σφαγές από τους τζιχαντιστές οι ορθόδοξοι σε Μοσούλη και Χαμντανίγια ετοιμάζονται να γιορτάσουν το Πάσχα χωρίς βοήθεια από τη Βαγδάτη ή τη διεθνή κοινότητα

Από τη
Θεανώ Καρούτα

Πρόκειται για μία από τις αρχαιότερες κοινότητες τόσο στον κόσμο όσο και στην ευρύτερη περιοχή του Ιράκ, με συνεχή παρουσία από την εποχή της Μεσοποταμίας. Ο λόγος για τους χριστιανούς

του Ιράκ και της Συρίας, που σήμερα έχουν αναγκαστεί, ως επί το πλείστον, να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, ενώ όσοι έχουν παραμείνει στην περιοχή βιώνουν καθημερινά το δικό τους θείο δράμα, αφού έρχονται αντιμέτωποι με τη λύσσα των τζιχαντιστών, τις διακρίσεις και τη βία, τους εκτοπισμούς και τις απαγωγές.

Ο πόλεμος και η βία των τελευταίων ετών έδειξαν στη χριστιανική κοινότητα το πιο σκληρό πρόσωπό τους, με αποκορύφωμα την κατάληψη της Μοσούλης από το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος το καλοκαίρι του 2014. Ανδρες και γυναικόπαιδα σφαγιάστηκαν αδιακρίτως μόνο και μόνο εξαιτίας του θρησκεύματός τους, οι επιζήσαντες είδαν τις περιουσίες τους να απαλλοτριώνονται, τα σπίτια τους να καταλαμβάνονται και τα καταστήματά τους να λεηλατούνται. Επί μια πενταετία τουλάχιστον ζουν τη δική τους Νύχτα των Κρυστάλλων, την ώρα που οι χριστιανοί αδελφοί τους στον δυτικό κόσμο στρέφουν το βλέμμα από την άλλη πλευρά. Οι συνθήκες δεν ήταν ποτέ εύκολες για τους χριστιανούς που ζούσαν στην καρδιά του ισλαμικού κόσμου, όμως έως το 2014 κατάφερναν να ζουν ειρηνικά, να δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά και να «ανθίζουν» μέσα στις χριστιανικές πόλεις.

Σήμερα, προσπαθούν να μαζέψουν τα συντρίμμια των ζωών τους και να γιορτάσουν το Αγιο Πάσχα με ό,τι τους έχει απομείνει, κυρίως την πίστη τους. Λαμπρότερο παράδειγμα αποτελεί η Χαμντανίγια, η μεγαλύτερη χριστιανική πόλη του Ιράκ, που βρίσκεται στην κοιλάδα της Νινευή και από την οποία εκπατρίστηκαν περισσότεροι από 55.000 χριστιανοί το 2014. Μια πόλη γεμάτη ζωή, με κτηνοτροφικές μονάδες και σιτοβολώνες, καταστήματα και εκκλησίες. Σήμερα, οι ελάχιστοι εναπομείναντες χριστιανοί μετά βίας βγαίνουν από τα σπίτια τους και ακόμα δυσκολότερα ασκούν τα θρησκευτικά δικαιώματά τους. Ακόμα κι η Μοσούλη, η αρχαία κοιτίδα των χριστιανών -με τους Ασσύριους, τους αρχαίους κατοίκους του Ιράκ, που αποτελούσαν το 25% του πληθυσμού του Ιράκ όταν ιδρύθηκε η χώρα πριν από 100 χρόνια-, έχει μείνει σήμερα σχεδόν χωρίς ίχνος χριστιανικού στοιχείου, με λιγότερο από 2,5% χριστιανούς πολίτες.

Στη γεμάτη χαλάσματα πόλη οι πιστοί της Ορθοδοξίας πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια ετοιμάζονται φέτος να γιορτάσουν ξανά το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου, έχοντας απαλλαγεί στη διάρκεια της προηγούμενης χρονιάς από τη φρίκη του Ισλαμικού Κράτους. Οι εκκλησίες τους μπορεί να έχουν καταστραφεί, η κυβέρνηση μπορεί να τους έχει εγκαταλείψει, από τα σπίτια τους να έχουν μείνει μόνο τα ερείπια, όμως εκείνοι, εμπνεόμενοι από τα Θεία Πάθη, δεν το βάζουν κάτω και ψάχνουν τον τρόπο να χτίσουν ξανά τις ζωές τους και την κοινότητά τους. Σήμερα στη Χαμντανίγια έχουν επιστρέψει με τον σκοπό αυτόν περίπου οι μισοί απ’ όσους έφυγαν βίαια, όταν η πόλη τους καταλήφθηκε από τους τζιχαντιστές, και μη περιμένοντας την παραμικρή βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα, σηκώνουν τα μανίκια για να ανοικοδομήσουν τη μοίρα τους.

«Πρόκειται τόσο για ανακούφιση όσο και για ευλογία. Το γεγονός ότι οι χριστιανοί αδελφοί μας επιστρέφουν στις πατρίδες τους και χτίζουν ξανά το μέλλον τους, παρά τις τεράστιες προκλήσεις, είναι μια ένδειξη ανθεκτικότητας και ισχυρής θέλησης για συνύπαρξη σε αυτήν την πολυθρησκευτική χώρα» είπε στο Al Jazeera ο πατέρας Ρόμπερτ Ζέρζες από τη Βαγδάτη, προσθέτοντας πως, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, η χριστιανική κοινότητα του Ιράκ μαζεύει χρήματα αυτό το Πάσχα για όσους τα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Ετσι, οι χαρμόσυνες καμπάνες του Μεγάλου Σαββάτου θα σηματοδοτήσουν φέτος για τους χριστιανούς του Ιράκ την Ανάσταση του Θεανθρώπου αλλά και τη δική τους!

Αδιάφορη η Δύση μπροστά στην εξόντωση των πιστών και σε Συρία - Πακιστάν

Μπροστά στις δολοφονίες, στους εκπατρισμούς και στις απαγωγές χριστιανών του Ιράκ από το Ισλαμικό Κράτος, η σιωπή της Ευρώπης είναι εκκωφαντική! Εχοντας αφήσει μια ιστορική μειονότητα αθώων ανθρώπων μόνη και ανυπεράσπιστη να αντιμετωπίσει συνθήκες πρωτοφανούς βιαιότητας, ο δυτικός κόσμος αρκείται να εκδίδει λάβρες ανακοινώσεις και να εκφωνεί πύρινες ομιλίες, όμως ως εκεί. Οι χριστιανοί του Ιράκ, της Συρίας και του Πακιστάν, η παρουσία και μόνο των οποίων αποτελεί ανάχωμα και πυλώνα σταθερότητας απέναντι στον ισλαμικό φανατισμό, είναι παντελώς μόνοι, αφημένοι στο έλεος των ριζοσπαστικοποιημένων μουσουλμάνων. Και τα δείγματα είναι πολλά. Μόλις τη Μεγάλη Δευτέρα τέσσερις χριστιανοί -τα τρία μέλη μιας οικογένειας και ένας άνδρας- έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες αγνώστων στην Κουέτα του Πακιστάν, σε μια επίθεση για την οποία την ευθύνη ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος. Η επίθεση σημειώθηκε σε συνοικία όπου κατοικούν κυρίως χριστιανοί, ωστόσο δεν έχει κριθεί αναγκαία η λήψη κανενός επιπλέον μέτρου ασφαλείας. Στο Πακιστάν είναι εξαιρετικά σύνηθες εξτρεμιστές να εξαπολύουν επιθέσεις εναντίον χριστιανών, είτε μεμονωμένα είτε οργανωμένα (επιθέσεις αυτοκτονίας), και οι ίδιοι, που δεν ξεπερνούν το 2% του πληθυσμού των Πακιστανών, καταγγέλλουν πως οι διακρίσεις και η βία είναι γι’ αυτούς καθημερινότητα.

Την ίδια ώρα, τουλάχιστον 100 χριστιανοί Ασσύριοι του Ιράκ, που έχουν απαχθεί από το Ισλαμικό Κράτος, παραμένουν ως σήμερα αγνοούμενοι, ενώ από το 2014 μόνο 15 χριστιανοί απαχθέντες απελευθερώθηκαν από τα χέρια του Νταές (αραβικό ακρωνύμιο του Ι.Κ.). Η μνημειώδης βαναυσότητα των «μαχητών του Ισλαμικού Κράτους» και οι καταστροφές που προκάλεσαν απ’ όπου κι αν πέρασαν δεν συγκρίνονται στο ελάχιστο με το μένος και τη σκληρότητα που επέδειξαν εις βάρος των Ασσυρίων του Ιράκ. Ο ασσυριακός χριστιανικός πληθυσμός της Νινευή, που υπολογιζόταν σε 130.000 ανθρώπους πριν η περιοχή τεθεί υπό τον έλεγχο των τρομοκρατών το 2014, έχει σήμερα μειωθεί σημαντικά, καθώς στην πλειονότητά τους οι χριστιανοί επέλεξαν την προσφυγιά από τον θάνατο. Σήμερα έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους μόνο όσοι ζούσαν σε περιοχές που πλέον ελέγχονται από τους Κούρδους μαχητές.