Μαρίνα Σάττι: Αγαπώ και πιστεύω το Ζάρι – Η σκηνική παρουσία θα έχει ελληνικό χρώμα και ένα εύρημα του Ευαγγελινού

Η πρώτη της σκέψη, όταν η δημόσια ραδιοτηλεόραση της πρότεινε να αναλάβει την εκπροσώπηση της Ελλάδας στον 68ο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, λέει πως ήταν ένα σιωπηλό, εσωτερικό «ωχ». Μπορεί αρχικά να το αγνόησε, μετά να το αντέκρουσε και τελικά να το προσπέρασε, αποδεχόμενη την πρόταση, όμως το βρήκε ξανά μπροστά της λίγο καιρό αργότερα. Οταν δηλαδή ξεκίνησε να αναμετριέται με τα περίπου 200 υποψήφια τραγούδια τα οποία υποβλήθηκαν στην ΕΡΤ από συνθέτες και

Όμως η Μαρίνα Σάττι δεν υπέβαλε τον εαυτό της στη βάσανο του να προκρίνει, να ξεχωρίσει και να διαλέξει το ένα, το εκλεκτό τραγούδι. Αλλά δημιούργησε ένα καινούριο με μαγιά κάποιες από τις μουσικές, τους στίχους και τις ιδέες που υπήρχαν στις προτάσεις που είχαν υποβληθεί. Κι έτσι γεννήθηκε το «Ζάρι» ή αλλιώς η πιο φιλόδοξη και αντιπροσωπευτική μουσική και αισθητική πρόταση της χώρας στον διαγωνισμό εδώ και -αρκετά- χρόνια. Η Σάττι έβαλε μόνο μια προϋπόθεση: ήθελε να είναι συνεπής απέναντι στον εαυτό της και να διαγωνιστεί τον Μάιο στο Μάλμο της Σουηδίας έχοντας στις αποσκευές της τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από το «τώρα». Εκείνο που τόσο άρτια και αναπολογητικά καθρεφτίζεται στα τραγούδια και την εικόνα της.

GALA: Ποια είναι η ιστορία πίσω από το «Ζάρι»; Πώς γεννήθηκε το τραγούδι της Ελλάδας στη φετινή Eurovision;

ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΤΤΙ: Η αλήθεια είναι ότι λάβαμε πάρα πολλά κομμάτια από Ελληνες και ξένους δημιουργούς. Νομίζω περίπου 200. Κάποια ήταν ολοκληρωμένα, άλλα είχαν μόνο μουσική, πολλά ήταν μόνο στίχοι, άλλα ήταν demos. Κάποια ήταν αγγλόφωνα, κάποια ελληνικά. Μέχρι και στα αρχαία ελληνικά ήταν γραμμένο ένα από τα τραγούδια. Κάποια ήταν ροκ, άλλα ήταν ποπ, άλλα λαϊκά, με λίγα λόγια, πολλά και διαφορετικά στυλ. Εγώ σημείωνα ιδέες που μου άρεσαν σε κάθε τραγούδι και μιλούσα με τους μουσικούς και τους στιχουργούς που είχαν υποβάλει τραγούδια. Επιλέξαμε λοιπόν μαζί με τους συνεργάτες μου, με την εταιρεία και βέβαια με την ΕΡΤ τα κομμάτια που μας άρεσαν από τη λίστα και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το τραγούδι. Ετσι το «Ζάρι» προέκυψε από έναν συνδυασμό μουσικών συνθέσεων και στίχων. Συνολικά μιλάμε για συνεργασία εννέα δημιουργών.

G.: Ανεβάζει ο αριθμός των δημιουργών τον πήχη των προσδοκιών;

Μ.Σ.: Από μόνο του το πλήθος των δημιουργών δεν μπορεί να σημαίνει κάτι. Πολλά τραγούδια γράφονται κάπως έτσι στις μέρες μας. Μη φανταστείτε πάντως ότι καθόμασταν μήνες ολόκληρους εννέα άτομα και σπάγαμε όλη μέρα το κεφάλι μας.

G.: Γιατί ελληνικός στίχος;

Μ.Σ.: Ο στίχος είναι ελληνικός και περιέχει κάποιες αγγλικές φράσεις. Ηταν μια συνειδητή επιλογή. Κάποια στιγμή μέσα στη διαδικασία μού πέρασε από το μυαλό να στρεφόμασταν στον αγγλικό στίχο. Ομως δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι που δεν είμαι μόνο και μόνο για τη Eurovision. Ούτως ή άλλως, και από την ΕΡΤ με παρότρυναν να κάνω εκείνο που νομίζω. Ενιωθα και νιώθω ότι είναι πιο δυνατό να πας σε έναν τέτοιο διαγωνισμό με έναν χαρακτήρα δικό σου, αυθεντικό, παρά να προσαρμοστείς σε εκείνο που θεωρητικά θέλουν οι άλλοι. Είναι, κατά τη γνώμη μου, τεράστια παγίδα. Ποτέ δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να ευχαριστήσεις τον άλλο. Εκείνο που υποψιάζομαι ότι τον ευχαριστεί είναι να βλέπει κάποιον να είναι συνεπής στον εαυτό του και αληθινός. Νιώθω ότι η ομάδα που έχει δημιουργηθεί -από την ενδυματολόγο μέχρι τους συνεργάτες που επιμελούνται το creative direction- αντιπροσωπεύει μια νέα γενιά της Ελλάδας.

G.: Θέλετε δηλαδή μέσα από τη συμμετοχή να αναδείξετε το σύγχρονο πρόσωπο και το δημιουργικό δυναμικό της χώρας μας;

Μ.Σ.: Ακριβώς. Αυτή είναι η πρόθεση και η ανάγκη μου. Τα τελευταία χρόνια που ταξιδεύω αρκετά στο εξωτερικό και παίζω σε φεστιβάλ, συνειδητοποιώ ακόμα πιο έντονα ότι η γνώση και η εικόνα που υπάρχουν ακόμα και σήμερα για τη χώρα μας είναι πολύ περιορισμένες. Ομως υπάρχουν δημιουργικοί άνθρωποι στην Ελλάδα που μπορούν να στηρίξουν μια «φάση», να ανοίξουν τον δρόμο για μια τάση. Μπορούμε να μπούμε στο παιχνίδι.

G.: Φοβάστε ότι αυτή η πρότασή σας μπορεί να φανεί προχωρημένη στο ελληνικό κοινό;

Μ.Σ.: Προχωρημένη; Σε καμία περίπτωση. Πιστεύω ότι κάθε πρόσωπο -δεν λέω καλλιτέχνης, γιατί δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη «καλλιτέχνης»- που συμμετέχει στη Eurovision δεν πηγαίνει σαν ένα μπουκάλι που πρέπει να το γεμίσουν με κάτι άλλο απ’ αυτό που ήδη περιέχει. Δεν γίνεται να βάζεις το σώμα και τη φωνή σου για να υπηρετήσεις ένα όραμα θεωρητικά πιασάρικο ή mainstream. Ποιος ορίζει το πιασάρικο ή το mainstream; Δεν νομίζω ότι λειτουργεί αυτό το πράγμα.
Ή τουλάχιστον εγώ αυτό δεν μπορώ να το στηρίξω.

G.: Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν σας έγινε η πρόταση από την ΕΡΤ;

Μ.Σ.: Η πρώτη αντίδραση ήταν ένα «ωχ». Στην αρχή μού πέρασε από το μυαλό να μην το κάνω. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι μόλις είχε κλείσει ο κύκλος του προηγούμενου δίσκου και ήταν η σωστή στιγμή για να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο. Η φάση ήταν ή τώρα ή ποτέ. Τελικά η Eurovision λειτούργησε ως αφορμή για να πάω παρακάτω κι εγώ και το επόμενο project μου. Οταν αναλάμβανα την εκπροσώπηση μου φαινόταν βουνό, όμως τελικά μου αρέσει πολύ η περίοδος που διανύω και η διαδικασία. Το ότι με ακούτε τόσο ενθουσιώδη και χαρούμενη έχει να κάνει με το γεγονός ότι με βρίσκετε σε φάση δημιουργίας και ξεκάθαρης εξέλιξης. Δεν σημαίνει ότι η χαρά μου μεταφράζεται σε αισιοδοξία για το αποτέλεσμα. Το λέω γιατί μυρίζομαι μια μεγάλη προσδοκία στον αέρα.

G.: Σας αγχώνει αυτή η μεγάλη προσδοκία; Σε έναν διαγωνισμό δεν πάει κανείς για να κερδίσει;

Μ.Σ.: Εξαρτάται τι θέλει καθένας να κερδίσει. Εγώ σίγουρα έχω κερδίσει από την εμπειρία αυτή. Θα μου πείτε, και τι νοιάζει το κοινό το προσωπικό μου κέρδος; Μακάρι πάντως να καταφέρω να κρατήσω το momentum αυτής της περιόδου και μετά τη Eurovision. Ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό ότι έχω συνεργάτες που εμπιστεύομαι. Τα τελευταία χρόνια ήμουν πιο πολύ όλα τα άλλα και λιγότερο τραγουδίστρια. Είμαι ξανά σε μια διαδικασία μαθητείας και το απολαμβάνω πολύ. Εννοείται πάντως ότι και αγαπώ το «Ζάρι» και το πιστεύω, γιατί υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του καλλιτεχνικού εαυτού μου μέσα σε αυτό.

G.: Τη στιγμή που θα ανέβετε στη σκηνή τη σκέφτεστε καθόλου;

Μ.Σ.: Ακόμα όχι. Ολο αυτόν τον καιρό έκανα μαθήματα χορού και τραγουδιού, είχαμε να βρούμε το τραγούδι, να το φτιάξουμε, να γίνει το βίντεο, να περάσουμε όλα τα στάδια βήμα-βήμα. Από τώρα και μετά το βάρος πέφτει στο act. Πάντως, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα έως σήμερα, σίγουρα θα ξαναέμπαινα στη διαδικασία. Δεν ξέρω βέβαια τι θα λέω αν με ρωτήσετε ξανά σε δύο μήνες. (γελάει)

G.: Η σκηνική παρουσία της συμμετοχής μας θα έχει ελληνικό χρώμα;

Μ.Σ.: Θα έχει. Εξαρτάται βέβαια τι εννοείτε ελληνικό χρώμα.

G.: Καλά, δεν λέω να βγάλουμε τον Παρθενώνα.

Μ.Σ.: Τότε, ναι, θα έχει ελληνικά στοιχεία. Υπάρχει και ένα εύρημα του Φωκά Ευαγγελινού, πάνω στο οποίο βασίζεται όλο το act, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα. Πάντως, από την πλευρά μου, η επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού είναι άμεσα συνδεδεμένη με την παρουσίασή του επί σκηνής. Αν έπρεπε να κάνω μια καθαρά ηχητική πρόταση, μπορεί η επιλογή μου να ήταν διαφορετική.

G.: Αρα βάρυνε το γεγονός ότι μιλάμε για έναν τηλεοπτικό διαγωνισμό τραγουδιού;

Μ.Σ.: Ακριβώς. Κρίνονται η σύνθεση, η φωνή, ο χορός, η εικόνα. Η πρόθεση είναι να έχουμε μια αναπολογητική παρουσία στη Eurovision με χαρακτήρα και πυγμή. Να δείξουμε μια Ελλάδα που μπορεί να είναι και παρούσα και ανταγωνιστική.

G.: Την κριτική τη φοβάστε;

Μ.Σ.: Υπάρχουν γνώμες που εκφράζονται στην τηλεόραση, στον Τύπο, στα social media, σε παρέες. Επειδή νιώθω ικανοποίηση, πληρότητα και αυτοπεποίθηση με όσα συμβαίνουν αυτήν την περίοδο, δεν φοβάμαι ότι συνδέω την αξία μου με τη θέση ή τη βαθμολογία που θα πάρουμε στη Eurovision. Ισως παλιότερα να το φοβόμουν και γι’ αυτό να έκανα πίσω, όμως όχι τώρα. Γιατί η αφήγηση, η αισθητική, ο τρόπος, η αμεσότητα, η ωμότητα, η χαρά, όλα εκείνα που με ενδιαφέρουν είναι μέσα στο τραγούδι. Και μόνο που θα τραγουδήσω στη σκηνή της Eurovision για μένα είναι κέρδος.

G.: Τα τελευταία χρόνια ακούγεστε εσείς, τα τραγούδια σας, υπάρχετε παντού, συζητιέστε, τώρα πάτε και στη Eurovision. Τι κάνετε καλά πιστεύετε;

Μ.Σ.: Πηγαίνω πολύ κόντρα. Είμαι καλή στο να είμαι αντιδραστική. Η έμφυτη τάση μου είναι όταν μου λένε «δεν γίνεται», να ρωτάω «γιατί δεν γίνεται;».

G.: Αυτό σημαίνει ότι πιστεύετε πολύ σε αυτό που κάνετε και οραματίζεστε;

Μ.Σ.: Η πίστη αφορά τη σχέση που έχω με τον εαυτό μου. Δεν προσδοκώ κάποιο αποτέλεσμα. Απλώς ξέρω τι είμαι, ξέρω τι μπορώ να σηκώσω, αλλά και τι δεν μπορώ. Μπορεί να μην ξέρω πάντα τι μου αρέσει, αλλά σίγουρα ξέρω τι δεν μου αρέσει. Αυτό προσπαθώ να προστατέψω ούσα αντιδραστική.

G.: Σας δικαιώνει πάντως ο εαυτός σας.

Μ.Σ.: Αλήθεια, το πιστεύετε; Μακάρι να είναι έτσι.

protothema.gr