Υπερταχεία δίχως φρένα

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ music-diskoi.jpg Οι δίσκοι της εβδομάδας | dreamstime.com 25.05.2017, 16:23 | Ετικέτες: rock, soundtrack, δίσκος Συντάκτης: Παναγιώτης Φέτσης

Από garage surf, μέχρι global jazz, λιτή κλασική folk και μια επανέκδοση επίκαιρη όσο ποτέ, οι επιλογές μας για αυτή την εβδομάδα δείχνουν πως λίγο κάτω από την επιφάνεια βρίσκονται συνήθως οι σπουδαίες μουσικές και δεν έχουν-ευτυχώς-τελειωμό.

THE BUTTERTONES – Gravedigging (Innovative Leisure)

Η μουσική των Buttertones θα μπορούσε να είναι η κυρίαρχη αμερικανική μουσική, αν οι Beatles δεν πατούσαν ποτέ το πόδι τους στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Αντιθέτως, μοιάζει καταδικασμένη από τότε να παραμένει στο περιθώριο. Στις παρυφές όμως των αμερικανικών και όχι μόνο μεγαλουπόλεων, το underground διαμορφώνει τάσεις, το στροβιλισμένο garage rock κινεί τα νήματα ακόμα, οι Sonics και οι Gun Club είναι βασιλιάδες παντοτινοί και ο Tarantino χαμογελάει στη γωνία εκστασιασμένος γιατί βρήκε το καινούριο του score.

BNQT – Volume 1 (Dualtone Music)

Όσο πολυφορεμένη μπορεί να είναι η ιδέα ενός supergroup, πόσο μάλλον ενός που απαρτίζεται από πρώην εμπορικά καταξιωμένους καλλιτέχνες, άλλο τόσο μπορεί να βγάζει νόημα καλλιτεχνικά, ειδικά αν οι συμμετέχοντες είναι άνθρωποι με ταλέντο και τάσσονται στην υπηρεσία του συνόλου. Οι Alex Kapranos (Franz Ferdinand), Ben Bridwell (Band Of Horses), Jason Lytle (Grandaddy), Fran Healy (Travis) και ο ενορχηστρωτής του εγχειρήματος Eric Pulido (Midlake) συνεισφέρουν από δυο συνθέσεις ο καθένας και παρουσιάζουν ένα εξαιρετικό σε στιγμές δείγμα μελωδικής pop-rock, με μια ανεμελιά διακριτή, απαλλαγμένοι από το άγχος μιας καθ’όλα δικής τους κυκλοφορίας. Αρκετά αναπάντεχα διαμαντάκια θα βρείτε εδώ, όμως ο Kapranos κερδίζει τον άτυπο ανταγωνισμό δια περιπάτου (Hey Banana, Fighting The World). Μια ευχάριστη έκπληξη.

<a data-cke-saved-href="http://bnqtlivenow.bandcamp.com/album/volume-1&q... href="http://bnqtlivenow.bandcamp.com/album/volume-1&q... 1 by BNQT</a>

Original Soundtrack – Singles (Deluxe Edition – Sony Legacy)

Ελάχιστες ταινίες με μουσικό background κατάφεραν να αποτυπώσουν τόσο καλά το πνεύμα και την ενέργεια μιας εποχής όσο το Singles του Cameron Crowe. Και το soundtrack που τη συνόδεψε ήταν ένας who-is-who του Seattle(με πολλές βέβαια αφανείς μπάντες να αδικούνται-εδώ οι Truly που έμειναν εκτός αρχικού πλάνου), ένας τουριστικός οδηγός μιας καταραμένης σκηνής που άλλαξε τον ρου της ροκ μουσικής για πάντα, σαν μια υπερταχεία δίχως φρένα. Οι συμμετέχοντες βέβαια, δεν ήταν τίποτα τυχαίοι, αντιθέτως ήταν μπαρουτοκαπνισμένοι, αρκετά έμπειροι και έτοιμοι να ζήσουν τη στιγμή. Τη στιγμή όμως, όχι τη φρενίτιδα που ακολούθησε και τους βούλιαξε σταδιακά σχεδόν όλους. Τα extras του δεύτερου cd δεν είναι αυτό που λέμε απαραίτητα, δίνουν όμως στίγμα και είναι καλοδεχούμενα. Δεν είναι ακόμα καιρός για νοσταλγίες, τα 25 χρόνια τελικά δεν είναι και τόσο μακριά.

Joan Shelley – Joan Shelley (No Quarter)

Είναι αξιοθαύμαστο όταν βρίσκονται καλλιτέχνες σαν τη Joan Shelley, που έχουν την ικανότητα, ακόμα και όταν έχουν φτάσει αισίως στο 5ο άλμπουμ τους να παρουσιάζουν συνθετικά δείγματα μεγάλης γραφής και να διηγούνται με αυτοπεποίθηση ιστορίες με όπλο μια ακουστική κιθάρα. Της Shelley δεν της λείπει τίποτα, έχει τη στόφα μιας Gillian Welch, ενός Nick Drake, μιας Laura Marling και προτιμά να εκτεθεί άφοβα κάτω από λιτές ενορχηστρώσεις (σημαντική εδώ η προσέγγιση του παραγωγού Jeff Tweedy). Συνήθως τα ομώνυμα άλμπουμ δείχνουν μια αλλαγή πλεύσης ή μια διεκπεραιωτική βαρεμάρα, εδώ έχουμε να κάνουμε με το απόσταγμα μιας γνήσιας φωνής που δηλώνει «εδώ είμαι, στα καλύτερά μου».

<a data-cke-saved-href="http://joanshelley.bandcamp.com/album/joan-shelley" href="http://joanshelley.bandcamp.com/album/joan-shelley"&amp... Shelley by Joan Shelley</a>

Yazz Ahmed – La Saboteuse (Naim Records)

Ήρθε επιτέλους ο καιρός που οι τζαζίστες (ορισμένοι τουλάχιστον) σταματούν να κάνουν παράθεση δεξιοτεχνίας ή να κλείνουν απροκάλυπτα το μάτι στους χιλιοπαιγμένους κλασικούς. Αν το Epic του Kamasi Washington αποτέλεσε το κορυφαίο γεγονός της τελευταίας 20 ετίας για το είδος, υπάρχουν κι άλλοι να τον ακολουθούν με εξίσουν μεγαλεπήβολα και πολυσχιδή concept και διάθεση να υπερβούν όρια, παραδόσεις και στυλ. Η Yazz Ahmed, βρετανίδα τρομπετίστρια με καταγωγή από το Μπαχρέιν καταφέρνει μέσα σε τέσσερις κύκλους τραγουδιών να καλύψει ένα τεράστιο στυλιστικό εύρος και να βγει θριαμβεύτρια. Είμαι σίγουρος πως οι μη φανατικοί της jazz θα τη λατρέψουν. Στα συν και το καταπληκτικό εξώφυλλο.

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μία ευφορική μετάλλαξη Έτοιμοι για απογείωση Ομορφιά μέσα στα ερείπια