Ταραχώδεις βιογραφίες, αναλύσεις και ιστορικά ντοκουμέντα

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ music-books.jpg Δέκα (ακόμη) μουσικά βιβλία για ένα χαλαρωτικό καλοκαίρι 16.07.2017, 12:49 | Ετικέτες: βιβλία, μουσικοί Συντάκτης: Γιάννης Καψάσκης

Νομίζω μου αρέσει που ο πολύς κόσμος στη χώρα μας έχει συνδυάσει το καλοκαίρι με το διάβασμα. Δε θα γκρινιάξω που φαίνεται πως τον υπόλοιπο χρόνο δεν είναι προτεραιότητα

τους (αν και αμφιβάλλω ότι τους καλοκαιρινούς μήνες καταναλώνεται πραγματικά τόση περισσότερη λογοτεχνία και το φθινόπωρο είμαστε συλλογικά σοφότεροι και πιο καλλιεργημένοι), ή που οι ταμπέλες “βιβλία για το καλοκαίρι” συνήθως οδηγούν σε ράφια βιβλιοπωλείων με ελάσσονες συγγραφείς και ανούσια έργα.

Μου αρέσει επειδή δίνει έμφαση στην ανανέωση που σηματοδοτεί το ελληνικό καλοκαίρι και πάντα θέλω να πιστεύω ότι ο καθένας από εμάς εκείνη την εποχή κάνει (ή ξεδιαλύνει τι είναι) αυτό που πραγματικά θέλει να κάνει με τη ζωή του. Προσωπικά, από την εφηβεία μου και μετά, δεν είχα καμία απορία τι θα ήταν αυτό, συνήθως συνίστατο σε ενα ζευγάρι ακουστικά και μια πηγή αναπαραγωγής φορτωμένη με κλασικό rock.

Μέχρι που μπήκαν στη ζωή μου τα βιβλία περί μουσικής και μου άνοιξαν έναν καινούριο κόσμο. Ταραχώδεις βιογραφίες των rock stars, αναλύσεις για την παρακμή της μουσικής βιομηχανίας, ιστορικά ντοκουμέντα εποχών που έχουν ανεπιστρεπτί παρέλθει, έγιναν εξίσου σημαντικά με τις νότες για μένα και εφόσον βρισκόμαστε βαθιά μέσα στο εν λόγω καλοκαίρι, ορίστε 10 προτεινόμενα διαμάντια της διεθνούς μουσικής βιβλιογραφίας, κομμένα και ραμμένα για την κοντινότερη (ή και τη μακρινότερη;) παραλία...

Robert Greenfield – The Last Sultan

Είμαι κάπου στη μέση και έχω το θάρρος να παραδεχτώ ότι είναι από εκείνα που για να σε ενδιαφέρουν θα πρέπει είτε να είσαι βλαμμένος music scholar, είτε να φιλοδοξείς να ξεκινήσεις δισκογραφική εταιρεία (με σήμα ένα πλυντηριο, spoiler alert). Το αδιαμφισβήτητα λαμπρό success story του Ahmet Ertegun, που άφησε πίσω του την οικογενειακή φούσκα χλιδής μετά το θάνατο του πατέρα του (διορισμένου πρέσβη της Τουρκίας στην Αμερική από τον Κεμάλ Ατατούρκ) και βούλιαξε στην αγάπη του για τη μαύρη μουσική με τελικό προορισμό την ίδρυση της Atlantic Records. Μπορεί να λένε ότι ο Ray Charles ήταν ο σπουδαιότερος καλλιτέχνης που ηχογράφησε για αυτούς, όσο όμως οι Led Zeppelin και οι Rolling Stones στριμώχνονται στο ίδιο βάθρο, θα έλεγα να μην καταλήξουμε σε βιαστικά συμπεράσματα.

Nikki Sixx with Ian Gittins – The Heroin Diaries

Αυτό το βιβλίο μυρίζει ακόμα όπως ακριβώς τη μέρα που το αγόρασα. Έχουν περάσει περίπου 5 χρόνια από τότε και το έχω ξεφυλλίσει όσο λίγα. Είναι φτιαγμένο με περίεργο τρόπο, δε μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Από την άλλη, σίγουρα δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο βιβλίο. Μια άναρχη συρραφή αποσπασμάτων από το ημερολόγιο του Nikki Sixx, δίνει μια μοναδική οπτική στο χάος που αποτελούσε την καθημερινότητα των Motley Crue το 1987 και περισσότερο από όλα, μια βαθιά ειλικρινή εξομολόγηση των παθών του ίδιου του Nikki. Ίσως να μην έχει γραφτεί άλλη αφήγηση που να αποτυπώνει την περιπέτεια της εξάρτησης και του rock n roll lifestyle, με τόσο εσωτερική και απογυμνωμένη ματιά. Δεν υπάρχει σεμινάριο κατά των ναρκωτικών που να κάνει τόσο αίσθηση, όσο η ανάγνωση αυτού του βιβλίου. Θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.

Graham Jones – Last Shop Standing

Ριψοκίνδυνη επιλογή, καθώς εδώ δίνουμε το βραβείο ειδικού ενδιαφέροντος. Ο Graham Jones είναι ο άνθρωπος πίσω από την Proper Music Publishing (μαζί με το Rob Hutchinson) και η αλήθεια είναι πως, όσο ενδιαφέρουσες και να είναι οι ιστορίες του, οι δισκοπώλεις θα στρέψουν τα κεφάλια τους όσο κανείς άλλος. Το πρίσμα πίσω από το οποίο παρουσιάζονται τα πάντα εδώ είναι οι πωλήσεις δίσκων, είτε μέσω αλυσίδων του παρελθόντος, είτε από την καρότσα ενός φορτηγού, είτε μέσω mailorder και οι αλλαγές από το ένα στο άλλο σκιαγραφούν την πορεία της δισκογραφίας σε εμπορικό επίπεδο και τη φθίνουσα πορεία αυτής. Δίνει hindsight σε πολλά από τα σύγχρονα φαινόμενα, όσο και να χάνει σε αφηγηματική ισχύ. Μην είσαι αυστηρός όμως, ο άνθρωπος είναι ο αγωγός που φέρνει την τέχνη στο σπίτι σου. Αυτός που μεταμορφώνει τα λεφτά σου σε τέχνη. Αυτός που ξεπλένει το βρώμικο χρήμα που κουβαλάς και πλουτίζει την ψυχή σου. Τι εννοείς το παίρνω προσωπικά;

Ahmir “Questlove” Thompson & Ben Greenman – Mo’ Meta Blues

Να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή τα βασικά: Ο Questlove είναι ένας φανταστικός τύπος. Το πιτσιρίκι από τη Φιλαδέλφεια που μεγάλωσε περιοδεύοντας με τους καλλιτέχνες γονείς του, που έζησε σαν έφηβος την εμπορική έκρηξη του hip hop, που λάτρεψε παθολογικά τον Prince (όπως και ολόκληρη η μουσική μαύρη Αμερική) και μεγαλώνοντας έμπλεξε με μουσικές κολλεκτίβες και underground σχήματα, φαίνεται πως τα έκανε όλα σωστά. Οι The Roots είναι το τελευταίο από τα hip hop σχήματα (οι NWA, οι Public Enemy, οι A Tribe Called Quest ήταν γκρουπς, πλέον το παιχνίδι γίνεται από σόλο καλλιτέχνες) και έχουν χαράξει τη δική τους ξεχωριστή πορεία, πλέον είναι το house band του Tonight Show του Jimmy Fallon και από την πρώτη στιγμή ο Ahmir ήταν ο geeky bandleader τους. Ίσως να είναι ακόμα νωρίς για βιογραφίες (είναι 45 ετών), αλλά να σου πω την αλήθεια με μεγάλη άνεση θα διάβαζα το δεύτερο μέρος σε λίγα χρόνια.

Paul Oliver – Η Ιστορία των Blues

Αυτό δεν είναι βιβλίο μουσικού lifestyle. Συνήθως εκείνα είναι γεμάτα συναρπαστικές ιστορίες, χαρακτήρες που θα ήθελες να τους μοιάσεις και στιγμές δόξας. Τούτο είναι μια αφηγηματική καταγραφή λαογραφίας που ξεκινά βαθιά στον προηγούμενο αιώνα και έχοντας σαν μπούσουλα τα blues, καταλήγει να περιγράφει την καθημερινή ζωή στον αμερικάνικο νότο σε καθαρά κοινωνικό επίπεδο. Ο Paul Oliver μπορεί να γράφει για μέρη που παιζόταν μουσική, ή για αυτοσχέδια όργανα, ή για μουσικούς που απέκτησαν φήμη, αλλά επί της ουσίας αυτό που περιγράφει είναι η αληθινή ζωή των ανθρώπων του αμερικάνικου νότου, σε μια εποχή που μόλις είχαν αρχίσει να μην αντιμετωπίζονταν σαν κατώτεροι από ζώα. Έτη φωτός μακριά από επιτυχία, σταριλίκια, χρήμα και φήμη (πρέπει να φτάσει στο τέλος της η χρονολογικά τοποθετημένη αφήγηση για να εμφανιστούν ονόματα όπως των Lead Belly, Muddy Waters και Little Walter) αυτή η μουσική σκηνή είχε σαν μοναδικό σκοπό να κάνει λίγο πιο ανεκτή τη σκληρή καθημερινότητα και αυτός είναι ο λόγος που ελάχιστα μουσικά είδη χαρακτηρίζονται από παρόμοια ειλικρίνεια. Ένας δύσκολος, αλλά απαραίτητος δρόμος ώστε να μπορέσουμε κάποτε να φτάσουμε στο…

Buddy Guy & David Ritz – When I Left Home

Πρόκειται για το διαμάντι του στέμματος που λέγεται mainstream αποδοχή των blues. Οι ημέρες και τα έργα του Buddy Guy, του τελευταίου εν ζωή από τους κλασικούς bluesmen, μέσα από μια ανάλαφρη αφήγηση, απλό λόγο και χορταστική δόση μουσικής ιστορίας. Το αγροτόπαιδο που μεγάλωσε χωρίς ηλεκτρισμό μέχρι τα 12 χρόνια του, που δοκίμασε την τύχη του στο παγωμένο Σικάγο και κατάφερε να βρει το δρόμο του δίπλα στους υπόλοιπους θρύλους αυτής της μουσικής. Σήκωσε στους ώμους του το ποσοστό που του αναλογούσε από την εμπορική (ας πούμε) έκρηξη των ηλεκτρικών blues, επιβίωσε τη λαίλαπα της disco και είναι αυτός, σήμερα στα 80 του χρόνια, που έφερε κοντά τη μαύρη μουσική και το λευκό rock n roll, όσο κανένας άλλος.

Gil Scott Heron – The Last Holiday

Ο Gil Scott Heron θα μπορούσε να είχε κάνει spoken word αυτό το βιβλίο και ίσως να ήταν ακόμα καλύτερο. Εκ πρώτης, αυτό που βλέπεις φαίνεται ως μια τυπική βιογραφία. Η πορεία ενός μουσικού μέσα στο χρόνο. Ο άνθρωπος όμως που θα μπορούσε να κάνει συναρπαστική ακόμα και την ανάγνωση του τηλεφωνικού καταλόγου, δε γράφει τυπικές βιογραφίες. Φαίνεται σαν να αφήνει απλά σκέψεις στο χαρτί, με απλά λόγια, σαν να λέει μια ιστορία, όμως την ίδια στιγμή σου μιλάει για τέχνη, για πολιτική, για κοινωνικές σχέσεις, για το Stevie Wonder και τους Μαύρους Πάνθηρες, για το παιδί του και τη μητέρα του, για τα άγχη και τις στιγμές καλλιτεχνικής ελευθερίας. Ταυτόχρονα. Ένα σεμνό βιβλίο που περιγράφει τη ζωή ολόκληρη μέσα από τα μάτια ενός ακέραιου στοχαστή με μεστό λόγο, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το “The Revolution Will Not Be Televised” περικλείει σε μερικές σταράτες προτάσεις, τόσα πολλά και περίπλοκα μηνύματα. Ανεκτίμητο.

Adam ‘Nergal’ Darski – Confessions Of A Heretic

Ο διάβολος της συντροφιάς. Βέβαια, δε μου βγάζεις από το μυαλό ότι θα γούσταρε και αυτός τα βιβλία που συζητάμε εδώ και μάλλον για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Να αγχωθώ που ο ηγέτης ενός σατανολατρικού και βίαιου συγκροτήματος με αντιθρησκευτικές απόψεις μοιράζεται προτιμήσεις και κουλτούρα μαζί μου; Έλα, μεταξύ μας τώρα, δεν τρέχει και τίποτα έτσι δεν είναι; Ο Adam Darski σίγουρα δεν είναι ο διάβολος, τουλάχιστον όχι περισσότερο από εμένα κι εσένα. Είναι ξεκάθαρος, είναι ειλικρινής και σε αυτό το βιβλίο που είναι μια συλλογή συνεντεύξεων, αυτό που μένει είναι ο χαρακτήρας και οι απόψεις ενός ανθρώπου που διάλεξε να χαράζει ο ίδιος το δρόμο του. Λεπτή διαφορά, το γεγονός ότι οι ερωτήσεις γίνονται από φίλους του που ακολουθούν τους Behemoth στο δρόμο, οπότε το ύφος είναι απολύτως άμεσο και καθόλου ξύλινο, η δε θεματολογία ξεκινά από ερωτικές σχέσεις και τη ζωή στην Πολωνία των 90‘s, για να καταλήξει σε lifestyle και λευχαιμία. Και φυσικά brutal death metal, έτσι;

Stephen Witt – How Music Got Free

Κάτι τέτοια είναι το ψωμοτύρι μου. Σκράπας στην κλασική λογοτεχνία, για χρόνια το αγαπημένο μου βιβλίο ήταν το “Apettite For Self Destruction” και πλέον, μπορώ να πω με καμάρι ότι αυτό εδώ είναι καλύτερο. Μια σοβαρή και αναλυτική έρευνα χρόνων του Stephen Witt πάνω στους 3 άξονες που θεωρεί ότι κατέστησαν τη μουσική ως ένα δωρεάν αγαθό. Οι στρατηγικές κινήσεις ενός μεγιστάνα της corporate δισκογραφίας, η πρόοδος της ομάδας Γερμανών επιστημόνων που δημιούργησαν το πρώτο mp3 codec (οι τύποι μιλούσαν για streaming ψηφιακής μουσικής το 1984) και σε επίπεδο δρόμου, οι περιπέτειες στον κόσμο της online (και όχι μόνο) παρανομίας του σπουδαιότερου μουσικού πειρατή που υπήρξε ποτέ. 3 πόλοι, ένα αποτέλεσμα, μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Η διάδοση της μουσικής δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.

Eric Spitznagel – Old Records Never Die

Καλή η φαντασία, οι περιπέτειες και η ιδεοληψία της μυθιστορηματικής ελευθερίας, όμως είναι πάντα οι πραγματικότητα που μας χτυπάει εκείνη την ευαίσθητη χορδή, έτσι δεν είναι; O Eric Spitznagel είναι ένας αστικός οικογενειάρχης rocker όπως όλοι μας. Σωστός, τυπικός και τίμιος, έβαλε τις προτεραιότητές του και άφησε κάμποσο από το rock n roll να πεθάνει, προκειμένου να μπορεί να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη κάθε βράδυ και να λέει ότι έκανε το σωστό. Πούλησε τους δίσκους του, πέταξε το πικάπ του, έβαλε την ενήλικη ζωή του σε μια τάξη. Μέχρι που ένιωσε ότι η “τάξη” είναι για τα κολοκύθια στον πάγκο του μανάβη και πέρασε την κρίση μέσης ηλικίας του, ψάχνοντας να βρει ξανά εκείνα τα βινύλια που τον συντρόφευαν στα νιάτα του. Όχι απλά να τα ξαναπάρει, να ψάξει και να βρει στα μεταχειρισμενάδικα του Σικάγο ΑΚΡΙΒΩΣ εκείνα, τα παλιά δικά του. Το αν ο Σίσυφος την περνούσε καλύτερα από τον Eric στη ζωή του, περιγράφεται σε αυτό το βιβλίο, που αν δε βρεις τίποτα κοινό με τη δική σου ζωή, είτε κάνεις κάτι εκπληκτικά καλά, ή καταστροφικά απαίσια…

jonkaps.wordpress.com

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Από τον Miles Davis, στον Chuck D και τον David Byrne