Τα «παιδιά» της ακραίας μουσικής

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ converge-album-.png Με αφορμή το νέο δίσκο των Converge 14.11.2017, 14:40 | Ετικέτες: metal, δίσκος, βιντεοκλίπ Συντάκτης: Γιάννης Καψάσκης

Ο ασυμβίβαστος metalhead μέσα μου, είναι ένας εσωστρεφής και περήφανος ιδεολόγος (τουλάχιστον ό,τι έχει απομείνει από αυτόν) που νιώθει ότι το αγαπημένο μας ακραίο metal βρίσκει όλα όσα έχει ανάγκη εντός του κλειστού μας κύκλου και καθόλου δεν έχει ανάγκη το σεβασμό και την όποια αναγνώριση από την παγκόσμια μουσική κοινότητα.

Μας αντιμετώπιζαν σαν σκουπίδια και ατάλαντους που παράγουν ενοχλητικό θόρυβο από την πρώτη ημέρα της ύπαρξης

μας άλλωστε, δεν τους χρωστάμε τίποτα.

Εν μέρει έχει δίκιο. Από τις αρχές των 80's που τα κατάλοιπα του punk σφυρηλατήθηκαν με τη φωτιά του heavy metal και γεννήθηκε το thrash, η πορεία ήταν όλο και πιο δημιουργική, όλο και πιο ακραία, όλο και πιο επιτυχημένη. Πλέον, υπάρχουν πλατινένια σχήματα με πωλήσεις εκατομμυρίων, ογκώδη φεστιβάλ αφιερωμένα αποκλειστικά στην extreme μουσική, αρκετές θεωρητικές κατηγορίες υποϊδιωμάτων για να κρατήσουν τους ακαδημαϊκούς του είδους απασχολημένους για χρόνια και το σημαντικότερο από όλα, ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός οπαδών που διαμορφώνει μια συλλογική κουλτούρα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ταυτόχρονα όμως, εκείνος ο εαυτός μου έχει και άδικο. Η στενόμυαλη αντίληψη περί τέχνης δε βοήθησε ποτέ, κανέναν και παρόλο που ο σεβασμός των “εξωσχολικών” ποτέ δε χαρίστηκε και ποτέ δε ζητήθηκε, θεωρώ πως υπάρχει πέρα από κάθε αμφιβολία.

Ίσως να μην το έχουν αναγνωρίσει εκείνοι, ίσως να μην το έχουμε αναγνωρίσει κι εμείς, όμως είναι πολύ δύσκολο από την αλλαγή του αιώνα και μετά να μη βρει κάποιος ερευνητής τουλάχιστον ένα album ακραίας μουσικής στις λίστες με τα καλύτερα της κάθε χρονιάς - εξαιρώντας βέβαια μερικούς μονόχνωτους πεπαλαιωμένους εκδότες και το Rock n Roll Hall Of Fame. Στα media του χώρου και στα καλοκαιρινά φεστιβάλ οι extreme μπάντες αποτελούν σαφή πλειοψηφία, οι ιστορικές φιγούρες που προέρχονται από εκεί απολαμβάνουν σεβάσμιο status, η βιομηχανία συνεχίζει να επενδύει σοβαρά ποσά σε αυτό το μουσικό παρακλάδι (και αν κάτι αποτελεί ένδειξη υγείας, είναι ότι ο καπιταλισμός δεν του έχει γυρίσει την πλάτη) και σε τελική ανάλυση, η άποψη ότι κάποιος που ουρλιάζει σε ένα μικρόφωνο δεν κάνει μουσική, είναι το λιγότερο παρωχημένη και αστοιχείωτη.

Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, ήταν απαραίτητο να υπερνικηθούν αρκετά εμπόδια. Έπρεπε τα ίδια τα σχήματα να μην αρκεστούν στην ωμή ταχύτητα και στη βίαιη έκφραση της μουσικής, αλλά να δουλέψουν και τις συνθέσεις τους ώστε να έχουν μια διάρκεια. Έπρεπε οι πρώτοι fans να βρουν μια σύνδεση με αυτή τη μουσική όταν πέρασαν την πρώτη τους νιότη και άρα δεν τους αρκούσε ένα soundtrack για την πρώιμη επαναστατικότητα. Έπρεπε να νικηθούν θρησκοληψίες και συντηρητισμοί (ακόμα και εντός της metal κοινότητας) για εξεταστούν οι προκλητικές εικόνες και αφηγήσεις με το συμβολικό χαρακτήρα που είχαν και όχι σαν απλά στοιχεία σοκ. Και όλα αυτα, με τον καιρό έγιναν. Πάνω από όλα όμως, τίποτα δε θα είχε συμβεί αν δε μιλούσαμε για ικανότητα στην εκτέλεση, ειλικρίνεια στην έκφραση, ταλέντο στην παρουσίαση και ακεραιότητα στη συνολική στάση.

Ήμασταν τυχεροί σαν κοινότητα που έχουν υπάρξει πολλοί καλλιτέχνες σε αυτά τα 30 χρόνια που το metal σπάει στεγανά και όρια, οι οποίοι συνόψιζαν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Που με την παρουσία τους έδωσαν στην ακραία μουσική την αξιοσέβαστη εικόνα που έχει σήμερα.

Αυτό το μήνα και όσον αφορά εμένα, όλοι αυτοί αντιπροσωπεύονται απολύτως επάξια από τους Converge και το ολοκαίνουριο “The Dusk In Us” album τους. Δεν είναι κάτι που μας έκανε εντύπωση, ούτε η πρώτη φορά που αυτά τα παιδιά (μπορεί να είμαστε 40αρηδες κι εμείς και αυτοί πλέον, αλλά πάντα “τα παιδιά” θα είναι) από τη Μασσαχουσέτη συγκεντρώνουν όλα όσα είναι καλά σε αυτό το χώρο. Από το έμπα του αιώνα και μετά που το “Jane Doe” άλλαξε το πως πλασάρεται η ακραία μουσική, ουκ ολίγες φορές έκαναν ξεκάθαρο ότι η οπτική τους είναι πολύτιμη για όλους μας.

Κορυφαίες εικονογραφήσεις από το πινέλο του Jacob Bannon που το ταλέντο του στα εικαστικά ματσάρεται μόνο με την ικανότητα να φτύνει την ψυχή του σε ένα μικρόφωνο, cutting edge ήχος από τον master μουσικό παραγωγό Kurt Ballou που ειδικά τώρα ισορροπεί όλο το metal του κόσμου στα riffs της κιθάρας του, αδυσώπητη δύναμη και καλλιτεχνική ακρίβεια στα τύμπανα του Ben Koller που συμμετέχει σε 3 κορυφαίους δίσκους φέτος και αριστοτεχνικό ζύγισμα όλων των παραπάνω ανάμεσα στις τεταμένες μπασογραμμές του βετεράνου Nate Newton.

Αυτά είναι τα γνωστά, τα πράγματα που ήδη ξέραμε πως οι Converge είναι ικανοί να δώσουν. Το κάτι παραπάνω, αυτό που τους κάνει τόσο ξεχωριστούς είναι το μικρό twist που για αυτό το album είναι οι ελαττωμένες ταχύτητες, οι πιο καθαρές συναισθηματικές αρμονίες και η ισορροπία αυτών με τις συνηθισμένες δόσεις υπερτεχνικής έντασης. Το αν όλο αυτό λειτουργεί, μένει στην κρίση του ακροατή. Για εμένα, ο ήδη διψήφιος αριθμός repeats στο iPod μου για αυτό το album σημαίνει πολλά και μέχρι να φτάσει στα χέρια μου το πακέτο με το βινύλιο της προπαραγγελίας, είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι θα έχει γίνει τριψήφιος...

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Σε μεγάλα κέφια… Ο Marilyn Manson βρήκε το ελιξίριο της νεότητας Το πνεύμα των παλιών Iron Maiden ζει στους Mutoid Man «Αν οι καιροί είναι δύσκολοι, να ασχοληθούμε ενεργά και όχι να τα λέμε στο μικρόφωνο»