Οι καλύτεροι δίσκοι για το 2017

ΜΟΥΣΙΚΑ ΝΕΑ diskoi-lista-.jpg Οι συντάκτες της efsyn city καταγράφουν με τη δική τους ματιά τις κυκλοφορίες που ξεχώρισαν | dreamstime.com 28.12.2017, 14:13 | Ετικέτες: δίσκος, τραγουδιστές, rock, post rock, pop Συντάκτης: efsyn.gr

Λίστες, δίσκοι, κυκλοφορίες και τέλος της χρονιάς. Μία ωραία, αλλά και δύσκολη διαδικασία επιλογής ανάμεσα σε αγαπημένες

μουσικές και λατρεμένους καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Τελικά, όμως, μάλλον το πιο δύσκολο είναι να σκεφθείς κάποια ενδιαφέρουσα εισαγωγή για ένα τέτοιο θέμα, οπότε ας περάσουμε κατευθείαν στο ψαχνό.

Χρήστος Καλλιμάνης

Οι λίστες αυτές είναι σαν τις εμμονές και πολλές φορές ορίζονται και από τις εμμονές μας. Θα ήθελα πάρα πολύ να ξεκινήσω τον δικό μου «απολογισμό» με τους Queens Of The Stone Age ακριβώς επειδή είμαι εμμονικός. Δεν θα το κάνω όμως, γιατί ο νέος τους δίσκος δεν δικαίωσε τις προσδοκίες μου (μας). Θα ικανοποιήσω, όμως, την εμμονή μου αναφέροντάς τους σε αυτό το κείμενο έστω και με... αρνητικό πρόσημο.

Συνεχίζοντας, πάντως, σε στιλ... εμμονικό θα αναφερθώ στους All Them Witches. Η μπάντα από το Τενεσί είναι μάλλον ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στον ψυχεδελικό, stoner rock ήχο και το απέδειξαν με το φετινό τους πόνημα Sleeping Through the War. Είναι ένα σχήμα το οποίο παρακολουθώ με φανατισμό και ας μου επιτραπεί η υποκειμενικότητά μου.

Από την άλλη πλευρά οι Black Angels αποτελούν σταθερή αξία. Όχι μόνο κατάφεραν να βγάλουν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αλλά το Death Song είναι ένα album που πάει τον ψυχεδελικό ήχο ένα βήμα παραπέρα. Κάτι που φαινόταν δύσκολο για τους Τεξανούς που είχαν παρουσιάσει σημάδια κόπωσης.

Η αποκάλυψη της χρονιάς που μας αφήνει είναι οι Protomartyr με το Relatives In Descent. «Ντου και ξύλο» είναι η σωστή περιγραφή για να μην γίνουμε ακόμη πιο αγοραίοι.

Κι επειδή τον χώρο της μουσικής δεν τον μονοπωλούν οι άνδρες, η κυρία Laura Marling μας καθήλωσε με το εξαιρετικό Semper Femina. Ένας δίσκος σε απόλυτη ισορροπία και μία επιτυχία που την άξιζε για τη μέχρι τώρα πορεία της.

Τελευταίοι και, φυσικά, καθόλου καταϊδρωμένοι είναι οι Godspeed You Black Emperor. Οι Καναδοί είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα megagroups της εποχής μας και το Luciferian Towers δεν θα μπορούσε να μην είναι εντυπωσιακό.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Δεν μπορείς να πεις ποια μουσική είναι καλύτερη. H μαύρη; Η λευκή. Δεν υπάρχουν κριτήρια προφανώς. Ούτε και υπήρχαν ποτέ. Αλλά σίγουρα η μαύρη μουσική είναι ένα level πιο πάνω από τη μουσική των λευκών... Και όχι μόνο φέτος.

Ειδικά στην Αμερική τα «μαύρα» κυριαρχούν απόλυτα και σε όλους τους τομείς. Η επέλαση του μαύρου είναι ολοκληρωτική και όχι άδικα θα έλεγα. Στην Ελλάδα βέβαια αυτά είναι ψιλά γράμματα, ποτέ η «μαύρη μουσική» δεν ήταν ανάμεσα στους δημοφιλείς ήχους για τους Ελληνες. Πέντε άλμπουμ λοιπόν για το 2017, σε μία εποχή που τα άλμπουμ πεθαίνουν.

1) Kendrick Lamar – Damn

2) Eminem - Revival

3) The xx – I See You

4) SZA – Ctrl

5) Wolf Alice – Visions of a Life

Γιάννης Καψάσκης

1) Jason Isbell & The 400 Unit “The Nashville Sound”

Δε θυμάμαι πολλές χρονιές που η πρώτη θέση της λίστας καταλήφθηκε τόσο εύκολα. Φέτος το μόνο που χρειάστηκε ήταν κάμποσα καταπληκτικά τραγούδια, οι πιο δουλεμένοι και εύστοχοι στίχοι από όλους όσους έπιασαν μολύβι, και μια μεγάλη δόση αφοπλιστικής ειλικρίνειας. Ο Jason Isbell πιστεύω έφτιαξε το album της ζωής του και συντάσσοντας απλά υλικά (κλασική americana, λίγο Springsteen, λίγο Dylan και πολύ συναίσθημα) στη σωστή σειρά, κατέγραψε ίσως χωρίς να το θέλει και τις δικές μας ζωές. Πότε άκουσες τελευταία φορά δίσκο που ένιωσες ότι μιλάει για σένα;

2) Mastodon “Emperor Of Sand”

Θα έπρεπε να αρκεί να πούμε ότι οι Mastodon είναι το σημαντικότερο metal συγκρότημα σήμερα και αυτό να δικαιολογούσε την παρουσία τους σε κάθε λίστα. Οι 4 τύποι από την Ατλάντα ποτέ δεν κατέγραφαν την εποχή τους, πιο σωστό είναι ότι τη συνδημιούργησαν και πλεον μετά από 7 albums μπορούν να είναι βέβαιοι ότι η θέση τους στην ιστορία της σκληρής μουσικής είναι εξασφαλισμένη. Στο “Emperor Of Sand” βρίσκουν την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στις progressive και τις groovy τάσεις τους και όσον αφορά το δικό μου αυτί, δε θα μπορούσε να γίνει καλύτερα.

3) Run The Jewels “3”

Ο Killer Mike και ο El-P είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις καλλιτεχνών που βρίσκουν τη mainstream επιτυχία μετά τα 40 τους χρόνια. Ένα τέτοιο γεγονός (πέρα από το ότι δίνει ελπίδες σε τύπους σαν κι εμένα) τους επιτρέπει να τη διαχειριστούν με πολύ διαφορετικό τρόπο από ότι ένα παιδαρέλι. Όταν το προηγούμενο album τους έκανε το breakthrough, αυτοί στρώθηκαν ακόμα περισσότερο στη δουλειά και στο φετινό “3” (το οποίο μοσχοπούλησε, παρόλο που δόθηκε δωρεάν στο internet πριν τη φυσική του κυκλοφορία), χτύπησαν χρυσό. Εθιστικά beats, flow και rhyming για σεμινάριο και αριστοτεχνικά ισορροπημένες διανόηση και προκλητικότητα. Ήδη ανυπομονώ για το επόμενο.

4) Deaf Radio “Alarm”

Αυτό είναι το ελληνικό album που έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση για φέτος. Έφτασε στα αυτιά όλων γρήγορα, οι πιο ενθουσιώδεις από αυτούς μίλησαν για τον “Ian Curtis να έχει ως backing band τους Queens Of The Stone Age” και ειλικρινά, τέτοια σχόλια δεν ήταν άστοχα. Με αιχμή του δόρατος το ιδιαίτερα κολλητικό “Backseats” οι Deaf Radio έθεσαν βάσεις για μια συνέχεια που εφόσον οι αναζωογονητικές ζωντανές εμφανίσεις τους συνεχίσουν να είναι εξίσου ποιοτικές, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα φέρει σπουδαία πράγματα στο μέλλον.

5) Miles Mosley “Uprising”

Οι τζαζίστες έχουν αλλάξει από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Έχουν αφήσει πίσω κοστούμια και λουστρίνια, στράφηκαν στο casual ντύσιμο και έχουν hip hop παρέες, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το καλλιτεχνικό τους αποτύπωμα δεν είναι σημαντικό. Το μυστικό είναι οι μικρές διαφοροποιήσεις, όπως συμβαίνει σε αυτό το album του Miles Mosley. Ο κοντραμπασίστας του Kamasi Washington παίρνει ρόλο καθαρού frontman εδώ και αφιερώνεται εξίσου στο μπάσο και τη φωνή του, φτιάχνοντας ένα δίσκο που δεν περίμενε κανείς. Ο ίδιος λέει ότι παίζει heavy soul, όμως εγώ αδιαφορώ. Μου φτάνει ο τριψήφιος αριθμός των plays που έχει μετρήσει αυτό το βινύλο στο σαλόνι μου και είμαι βέβαιος ότι ο Miles θα συμφωνούσε μαζί μου.

Πάνος Μπόμπολας

Θαρρώ πως όλοι εμείς οι θιασώτες της «μη εξαρτημένης» rock μουσικής δεν γίναμε σοφότεροι το 2017. Διακρίναμε τάσεις (π.χ., τα ελεκτρομπιτάκια του Anton Newcombe στο φετινό των BJM), επαινέσαμε αξιοπρεπείς επιστροφές (Slowdive, Dream Syndicate, LCD Soundsystem, Luna) και είδαμε θεμελιώδεις διαφοροποιήσεις στο στυλ (o Ty ανακάλυψε τους Beatles!). Παρόλα αυτά, το «μπαμ» δεν έγινε. Ακόμα και η πανσπερμία των King Gizzard & the Lizard Wizard με τα τόσα περίτεχνα άλμπουμ σε έναν χρόνο δεν είναι «μπαμ». Είναι μια nerdy αριστεία που μεταλλάσσει το μουσικό συναίσθημα σε τεχνοκρατική ονείρωξη. Κριτήριο για το τοπ 5 που ακολουθεί είναι η διάθεση του γράφοντος να ακούει ξανά και ξανά αυτούς τους δίσκους χωρίς να βαριέται ούτε νότα. Ίσως και η ειλικρίνεια του καλλιτέχνη, αλλά οι δίκες προθέσεων πάντα κρύβουν παγίδες…

1) Surfing Magazines – “Surfing Magazines”

Προφανώς και το μοναδικό supergroup της ευρύτερης περιοχής ανάμεσα στα Ανατολικά Midlands και το Λονδίνο, οι Surfing Magazines αποτελούνται από μέλη των Wave Pictures και των Slow Club. Το παρθενικό τους πόνημα είναι μια indie-garage-rock-surf ελεγεία, με κλασικό βρετανικό songwriting και φωνητικά που κάνουν τη διαφορά. Ακούγεται ολόκληρο, πολλές φορές και με μεγάλη ευχαρίστηση.

2) Black Angels – “Death Song”

Στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και απέδειξαν ότι είναι ένα κλικ αισθητικής και αποτελεσματικότητας μπροστά από τον ανταγωνισμό. Επανέφεραν τον πολιτικοκοινωνικό στίχο του “Passover”, έγραψαν ριφάρες και ο Alex Maas τραγουδά -μετά από καιρό- πολύ ψαγμένες μελωδικές γραμμές.

3) Oh Sees – “Orc”

O John Dwyer είναι ο προφήτης, είναι ο μάστορας του ήχου, είναι ο κακότροπος mastermind που κάνει το «ίδιο» να αποκτά διαρκώς νέο ενδιαφέρον. Το «Orc» ακούγεται μονορούφι όχι μόνο από τους πιστούς των (Thee) Oh Sees αλλά και από πανκς, χίπστερς, πινκφλοϊντικούς κ.λπ.

4) Warm Soda – “I Don’t Wanna Grow Up”

Λες και οι Ramones, οι Pavement, οι Feelies και οι Sunny Boys να χώρεσαν σε ένα μεγαλειώδες power pop άλμπουμ διάρκειας μόλις 30 λεπτών. Φιλτραρισμένο από την γενικότερη αισθητική του John Dwyer (κυκλοφορεί από την Castle Face Records), το «I Don’t Wanna Grow Up» προικίζει τα δίλεπτα χιτάκια με την πιο σύγχρονη «ριβερμπάτη» παραγωγή.

5) Valparaiso – Broken Homeland

Από τις στάχτες των Jack The Ripper, μιας εξαιρετικής folk noir γαλλικής μπάντας της περασμένης δεκαετίας, δημιουργήθηκε η κολεκτίβα των Valparaiso. Μεταξύ άλλων, στο “Broken Homeland” συνεισφέρουν οι Howe Gelb (Giant Sand), Josh Haden (Spain), Phoebe Kildeer, ενώ ο John Parish υπογράφει την παραγωγή ενός άλμπουμ που γοητεύει ακόμη κι αυτούς που ξέχασαν πόσο της μόδας ήταν η americana πριν μερικά χρόνια.

Δώρα Σελλά

Θα σας εξομολογηθώ κάτι, μια που, όπως λέει και η λαϊκή ρήση, αμαρτία εξομολογημένη παύει να είναι τέτοια. Ως αναγνώστρια βαριέμαι αφόρητα όταν διαβάζω τους απολογισμούς της χρονιάς που φεύγει, οποιονδήποτε τομέα κι αν αφορούν. Πού να το φανταζόμουν ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα έπρεπε να γράψω και εγώ έναν. Σαν να μη μου έφτανε αυτό, έπεσα και στην περίπτωση: τα άλμπουμ που άκουγα συνεχώς μες στο 2017 είχαν κυκλοφορήσει -τα περισσότερα- λίγoυς μήνες πριν εκπνεύσει το 2016 (όπως αυτά των Norah Jones, Radiohead, Leonard Cohen, Nick Cave), οπότε αυτομάτως το έργο μου δυσκόλευε.

Παρ' όλα αυτά, εν τέλει επέλεξα τα 5 καλύτερα -κατά την ταπεινή μου γνώμη- άλμπουμ του 2017 και σας τα παρουσιάζω ευθύς αμέσως:

Από την ελληνική μουσική σκηνή το μόνο άλμπουμ που δεν μου άρεσε απλώς, αλλά το θεωρώ σπουδαίο, είναι το «Έτοιμοι Δύο» του The Boy. Στίχοι, μουσική, ερμηνείες (εκτός από τον δημιουργό, τραγουδούν επίσης η Δεσποινίς Τρίχρωμη και η Κίκα), όλα εξαιρετικά. Απαξ και βάλεις το άλμπουμ στο cd player για να το ακούσεις, δεν το βγάζεις αφού παίξει και το νο14, δηλαδή το τελευταίο τραγούδι του, αλλά πατάς το repeat.

Οι υπόλοιπες επιλογές μου προέρχονται από το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Πρώτη και καλύτερη η ιέρεια της baroque pop, Tori Amos, και το άλμπουμ της «Native Invader», της οποίας, όπως έγραψε και ο Γιάννης Καψάσκης στη δισκοκριτική του για την efsyn city, οι μελωδίες κάποια ανύποπτη στιγμή μπαίνουν κάτω από το δέρμα και δεν τις ξεχνάς ποτέ ξανά. Και η φωνή της, θα συμπλήρωνα, σε στοιχειώνει και την κουβαλάς μαζί σου για πάντα...

Ακολουθούν οι Foo Fighters, που κάποιοι τυχεροί τούς απόλαυσαν στο Ηρώδειο στη συναυλία της χρονιάς για τα καθ' ημάς, και το «Concrete and Gold», οι Arcade Fire και το «Everything Now», με το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο στην τελευταία τους δουλειά να αναστατώνει τα φετινά καλοκαιρινά βράδια μας στα μπαρ, και ο Bob Dylan με το «Triplicate», που είναι αξιομνημόνευτο γιατί ο μεγάλος τροβαδούρος ξαναφέρνει στο προσκήνιο μελωδικότατα, παλιά αμερικανικά τραγούδια, δίνοντάς τους νέα πνοή.[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η Tori Amos και οι... γεροντικές αυταπάτες Γιορτές, αργίες, αλλά και... συναυλίες Μία μπάντα βγαλμένη από το μέλλον