Μία μουσική ιστορία πίσω από ένα «Τραύμα»

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ dimosth.jpg Η Λένα Κιτσοπούλου και ο Δώρος Δημοσθένους μας περιγράφουν πώς δημιουργήθηκε το ακυκλοφόρητο τραγούδι τους 10.06.2017, 14:24 | Ετικέτες: Λένα Κιτσοπούλου, βίντεο, έντεχνο τραγούδι Συντάκτης: Δώρα Σελλά

Πριν από λίγες μέρες καθώς περιηγούμην στο YouTube ψάχνοντας μουσικές, από λινκ σε λινκ έπεσα πάνω στο «Τραύμα», ένα τραγούδι που ερμήνευε ο Δώρος Δημοσθένους. Το άκουσα και μου άρεσε πολύ. Ενα ωραίο λαϊκό τραγούδι, που θύμιζε κάτι από τα παλιά.

Διαβάζοντας

τις πληροφορίες που υπήρχαν κάτω από το βίντεο, το οποίο είχε αναρτηθεί το 2010, είδα ότι τη μουσική είχε γράψει ο Δ. Δημοσθένους και τους στίχους η Λένα Κιτσοπούλου και ότι επρόκειτο για ακυκλοφόρητο τραγούδι. Σκέφτηκα ότι αυτή την «ανακάλυψή» μου πρέπει να τη μοιραστώ με τους αναγνώστες της Efsyn City, αλλά όχι έτσι «στεγνή».

Ήθελα να μάθω περισσότερα γύρω από αυτή τη συνεργασία και ο καλύτερος τρόπος ήταν να συνομιλήσω με τους δημιουργούς. Απευθύνθηκα λοιπόν στους δύο καλλιτέχνες και ζήτησα να μου γράψουν από ένα κείμενο με αφορμή το τραγούδι, που να λέει πώς διασταυρώθηκαν οι δρόμοι τους, πώς γράφτηκε το «Τραύμα», αν έχουν γράψει κι άλλα τραγούδια... Οπως θα δείτε και εσείς προέκυψαν πολλά περισσότερα και πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και τα δύο κείμενα μοιάζει σαν να «συνομιλούν». Αρκετά όμως με τη «διαμεσολάβησή» μου, ο λόγος στους δημιουργούς.

Λένα Κιτσοπούλου

Με τον Δώρο γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια και από την πρώτη στιγμή νομίζω μας ένωσε το γέλιο. Αυτό που γεννάει πιστεύω όλες τις μεγάλες φιλίες είναι η στιγμή που δύο άνθρωποι βλέπουν μέσα σε έναν χώρο το ίδιο πράγμα, αντιλαμβάνονται την ίδια στιγμή το ίδιο ακριβώς πράγμα και τα βλέμματά τους συναντιούνται. Και επειδή αυτό που έχουν δει δεν τον έχει δει κανένας άλλος, ξέρουν εκείνη τη στιγμή και οι δύο ότι είναι φίλοι, ότι αγαπιούνται. Έτσι μου έχει συμβεί με τις ελάχιστες, αλλά πολύ δυνατές φιλίες της ζωής μου, έτσι συνέβη και με τον Δώρο.

Και από κει και πέρα αρχίσαμε να γνωριζόμαστε καλύτερα, να μοιραζόμαστε όλο και περισσότερα, μέχρι που περίπου πριν από μία δεκαετία αυτό όλο είχε πια γίνει σχεδόν καθημερινή επαφή. Ο καθένας έκανε τα δικά του, είχε τη ζωή του μέσα στη μέρα, αλλά τα βράδια καταλήγαμε συνήθως σπίτι του, σαν μουρλαμένοι, σαν έτοιμοι για τη μεγαλύτερη παράνοια, σαν όλη μας η μέρα να περίμενε να έρθει αυτή η συγκεκριμένη νύχτα. Τρελή εφηβεία, ενώ δεν ήμασταν πια έφηβοι.

Νύχτες άστοχες, γι’ αυτό και ιδανικές. Νύχτες τέλειες, γιατί ο χρόνος ήταν μόνο για σκόρπισμα και μόνο για ξέσπασμα, χωρίς να αισθάνεσαι ούτε μια στιγμή ότι τον χάνεις. Τον αφήναμε απλώς να περνάει, χωρίς να θέλουμε να φτάσουμε πουθενά, ούτε να του δώσουμε νόημα. Μόνο να τον ζήσουμε.

Αυτό πια άρχισε να ανήκει στη σφαίρα της παιδικότητας, ούτε καν της εφηβείας. Βρισκόμασταν τα βράδια στο σπίτι του, όπου πολύ συχνά διανυκτέρευα κιόλας, καθόμασταν μέσα στο στούντιο, μου έφτιαχνε τρομερά κοκτέιλ δικής του επινοήσεως, βότκες πιπεράτες, ανακαλύπταμε όλα τα καινούργια τσιπς που βγαίνανε στην αγορά και μετά ανοίγαμε τα μικρόφωνα, τα λάπτοπ, το πιάνο και εγώ άρχιζα να λέω ό, τι μου κατέβαινε στο κεφάλι κι εκείνος από πίσω αυτοσχεδίαζε μουσικά, είτε με τη φωνή του, είτε με το πιάνο.

Γράφαμε ολόκληρες ιστορίες, ανακαλύπταμε χαρακτήρες, γελούσαμε, αλλά αυτή η δημιουργία δεν είχε στόχο να πετύχει κάτι, να φτάσει κάπου, μας αρκούσε που γινόταν για μας, για τη φιλία μας. Δεν νομίζω ότι το έχω ξαναζήσει αυτό από τότε.

Κάπως έτσι γεννήθηκε και το "Τραύμα". Όπως όλα. Κάτι έγραψα εγώ, κάτι τραγούδησε εκείνος, ή συνέθεσε μια μουσική επιτόπου και ξαφνικά υπήρχε ένα τραγούδι. Ξαφνικά, 4 η ώρα το πρωί, εμείς τραγουδούσαμε το "Τραύμα", σαν να υπήρχε αυτό το τραγούδι από πάντα. Θυμάμαι που ο Δώρος πήρε τηλέφωνο τον Κηλαηδόνη μέσα στην άγρια νύχτα και του το τραγουδήσαμε. Κι αυτός είπε ότι θυμίζει παλιό λαϊκό.

Ο Δώρος είναι κομμάτι του εαυτού μου, είναι σαν να μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι, έχει την πιο μαγική φωνή που έχω ακούσει και όλο αυτό που είναι μου προκαλεί αληθινή ευτυχία, γιατί ακόμα κι αν τον δω να μπαίνει σε ένα χώρο που βρίσκομαι κι εγώ, αισθάνομαι περήφανη και τυχερή που είναι φίλος μου».

Δώρος Δημοσθένους

Μαζί με τη Λένα φτιάξαμε αυτό το τραγούδι πριν από περίπου 10 χρόνια, τον καιρό που είχε πάρει ένα διαμέρισμα στον Βύρωνα και έμενε στο σπίτι μου μέχρι να φτιαχτεί. Ανέμελες μέρες που δεν είχαμε τι να κάνουμε, πολύς ελεύθερος χρόνος, η Λένα πάντα έγραφε, ζωγράφιζε και αυτοσχεδίαζε με χιούμορ.

Πολλές φορές αυτοσχεδιάζαμε μαζί, εγώ έπαιζα κάτι στο πιάνο και η Λένα το «έντυνε» με τον λόγο της βάσει της ατμόσφαιρας της μουσικής και το αντίστροφο. Ενα πρωινό μού λέει έγραψα κάτι και αμέσως, μέσα σε 10 λεπτά, βγήκε αυτό το τραγούδι αβίαστα. Μου άρεσε και το τραγουδούσα σε έναν κύκλο παραστάσεων που έκανα στον «Πυρήνα», έναν μικρό χώρο πίσω από το Hilton ο οποίος πλέον δεν υπάρχει.

«Το τραύμα» είναι ένα λαϊκό τραγούδι που θυμίζε κάτι από τα παλιά λαϊκά. Ο στίχος της Λένας, πρωτότυπος και αριστουργηματικός, μιλάει για κάποιον που έχει εγκαταλείψει το θύμα του, αλλά τελικά το πιο βαθύ τραύμα το έχει αυτός που έχει εγκαταλείψει τον άλλο.

Από αυτήν την πρωτοτυπία, που φαίνεται ήδη από τις πρώτες της απόπειρες να γράψει στίχους, καταλαβα πως η ανατροπή απο τις απλές, δεδομένες και λογικές φόρμες έχει μεγάλη αξία και την πίστεψα. Κι αυτο ήταν μια τρέλα μες στην ανεμελιά που ζούσαμε, προσπαθώντας να σκοτώσουμε τον χρόνο μας.

Εχουμε ηχογραφήσει μαζί πάρα πολλά πράγματα, που οσονούπω θα τα αποκαλύψουμε. Η τρέλα αξίζει γιατί φέρνει ισορροπία, όταν συμφιλιωθείς μαζί της. Η τρέλα η δική μου βγαίνει αποσπασματικά πάνω στη σκηνή και μετά ακροβατώ.

Η Λενα αποτυπώνει ολοκληρωμένα αυτό που έχει μέσα της και παραμένει ένα ταπεινό άτομο. Είναι ο μόνος άνθρωπος που έχει άμεση επαφή με τον εαυτό της και εμπιστεύομαι την κάθε λέξη της».

[ad-slot]