«Με φρου φρου κι αρώματα »

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ panousis-tzimis-tragoudia.jpg Πέντε τραγούδια για τον «Τζιμάκο» - Μήπως είχε δίκιο; | (ΚΑΤΩΜΕΡΗΣ ΚΩΣΤΑΣ/EUROKINISSI) 14.01.2018, 18:28 | Ετικέτες: μουσικοί, θάνατος, rock, συναυλίες Συντάκτης: Χρήστος Καλλιμάνης

Γράψαμε ήδη αρκετά για τον θάνατο του Τζίμη Πανούση, θα γράψουμε κι άλλα, θα θυμηθούμε περιστατικά, στίχους, τραγούδια γιατί έτσι είναι η απώλεια. Σε βάζει σε ένα «μοτίβο» να σκάψεις στο παρελθόν, να θυμηθείς που ήσουν, ποιος ήσουν και ποιος είσαι τώρα.

Θα μου επιτρέψετε,

όμως, να γράψω κάτι σε τόνο πιο προσωπικό. Κι ας με συγχωρήσετε για την φλυαρία.

Ήταν κάποτε μία παρέα νεαρών. Εκεί στις διακοπές των Χριστογέννων του 1999 αποφάσισαν να πάνε να δουν για πρώτη φορά τον Τζίμη Πανούση στην παράσταση «Με λένε Πόπη» που συζητήθηκε αρκετά και τον επανέφερε στην επικαιρότητα.

Ο «Τζιμάκος» είχε μπει από νωρίς στις καρδιές μας, αλλά από εκείνη τη βραδιά και μετά έγινε κάτι σαν «συνδετικός κρίκος». Τότε μας δόθηκε η δυνατότητα να αισθανθούμε λίγο πιο «μεγάλοι» να κάτσουμε μέχρι αργά στο μαγαζί να παρακολουθήσουμε την παράσταση με το σατιρικό και ανατρεπτικό χιούμορ και να ακούσουμε τα «Κάγκελα», τον «Νεοέλληνα», τη «Σουζάνα», το «Αχ Ευρώπη» και άλλα πολλά.

Κάποιοι από εκείνη την παρέα δεν τα κατάφεραν και «έφυγαν» νωρίς, άλλοι έδωσαν τις μεγάλες τους μάχες και βγήκαν νικητές. Η υπόλοιπη παρέα παραμένει και σε κάθε ευκαιρία οι ατάκες, τα καυστικά σημεία από τα τραγούδια του και το ανατρεπτικό χιούμορ του «Τζιμάκου» επανέρχονται στο προσκήνιο.

Και κάπως έτσι ένα κομμάτι αυτής της παρέας βρέθηκε ξανά μαζί να παρακολουθήσει τις Μουσικές Ταξιαρχίες το 2015. Με το βλέμμα στο μέλλον, αλλά και τη νοσταλγία του παρελθόντος να μας συνοδεύει.

Αλήθεια πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που να έχουν την τύχη να τους αποκαλούν όλοι με το μικρό τους όνομα και όχι για να τους πικάρουν ή να τους μειώσουν;

Μπορεί στο τέλος να κούρασε και να κουράστηκε, μπορεί να στέρεψε από έμπνευση, μπορεί να μας ενόχλησε ακόμη περισσότερο με αρκετά αμφιλεγόμενα σχόλια.

Όμως έτσι δεν ήταν ο Τζίμης Πανούσης; Αμφιλεγόμενος, προκλητικός μα πάνω από όλα ταλαντούχος.

Και στα περισσότερα από αυτά που τραγούδησε, ιδιαίτερα στις περασμένες δεκαετίες της επίπλαστης αφθονίας και ευφορίας μήπως δεν είχε δίκιο;

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Αντίο, Τζιμάκο Να ξαναγεννηθώ δεν την παθαίνω... Αποχαιρετώντας τον Τζίμη Πανούση