Η επανάσταση θα έρθει με ένα σαξόφωνο...

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ kamasi_washington.jpg 20.01.2019, 18:54 | Ετικέτες: Kamasi Washington, jazz, δίσκος Συντάκτης: Ανδρέας Μαντάς*

«Η επανάσταση θα φτάσει με ποδήλατο» είχε πει ο Salvador Allende. Στην περίπτωση του Kamasi Washington η επανάσταση σίγουρα θα φτάσει με ένα σαξόφωνο. Έχοντας συνεργαστεί με τους πάντες, από τον Ryan

Adams και τους Twilight Singers μέχρι τον Kendrick Lamar και τους Flying Lotus, με το όντως επικό ντεμπούτο του «The Epic», το 2015, εντάχθηκε στην κάστα της μεγάλης μουσικής όπως άλλοι μπαίνουν στο ίδιο τους το σπίτι.

Ήδη ώριμος στα 37 του, εφοδιασμένος με τα τεράστια αποθέματα παρατηρητικότητας που διαθέτει ένας γιατρός και ένας καλλιτέχνης, με ένα εξαιρετικό αισθητήριο της ζωής, ο Kamasi θα μπορούσαμε να πούμε, όσο περίεργο κι αν ακουστεί, πως γράφει μουσική jazz για ανθρώπους που δεν γουστάρουν την jazz. Κι όμως, την ίδια στιγμή δείχνει να έχει ποτιστεί με το πνεύμα όλων των «μεγάλων». Σαν στην άκρη του μυαλού του να έχει το εξώφυλλο του «Bitches Brew» του Miles Davis.

Παράδεισος και Γη λοιπόν, χωρίς δεμένα μάτια, αλλά αυτός ο διπλός δίσκος μού θυμίζει την ταινία του Carlos Saura «Los ojos vendados»(«Με δεμένα μάτια»). Η ταινία αυτή είναι δομημένη γύρω από δύο άξονες που αναπτύσσονται παράλληλα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο δίσκο του Kamasi, ενώ δεν έχουν καμία σχέση. Ο φανταστικός κινηματογράφος του Saura είναι βαθιά κοινωνικός στην ουσία του, ενώ οι παραβολές του έχουν την περιγραφική καθαρότητα αλλά και το ερμηνευτικό διφορούμενο των ευαγγελικών παραβολών.

Κάτι αντίστοιχα συναρπαστικό συμβαίνει και με τη μουσική τού Kamasi Washington.

Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά: στον τελευταίο δεν βρίσκουμε ούτε ίχνος διλήμματος, ούτε αδιέξοδο όπως στις ταινίες. «Our time as victims is over | we will no longer ask for justice» λέει το εναρκτήριο «Fists of fury», διασκευή από το ομώνυμο θέμα της (ομώνυμης) ταινίας με τον Bruce Lee.

Και ακολουθεί μια πτήση διάρκειας 130 λεπτών. Ένα συνονθύλευμα αναφορών από το «Ninja Scroll», το «Street Fighter» και όλες τις ταινίες του Bruce Lee, που οδηγεί στον Igor Stravinsky, τον Γαλλικό Ιμπρεσιονισμό, το hip hop της Δυτικής Ακτής, τον John Coltrane (πάντα), τον George Duke, τον Sun Ra, τον Fela Kuti, τον Pharoah Sanders, τον Archie Shepp, την ψυχεδέλεια των Rotary Connection. Ένα γλυκό σημείο-ωδή στην καλλιτεχνία.

Το ερώτημα είναι αν αυτή η επιτυχία θα του δώσει πρόσβαση σε ένα ευρύτερο κοινό ή θα παραμείνει απλώς μια συνταρακτική εξερεύνηση της μουσικής. Όπως και να 'χει, ο Kamasi Washington συνέθεσε ένα άλμπουμ που θα μείνει κλασικό, ακόμα και αν στο μέλλον γράψει κι άλλα του ίδιου επιπέδου.

Και εμείς μένουμε να σκεφτόμαστε τα λόγια της Margaret Mead: «Ποτέ μην αμφιβάλλεις ότι μια μικρή ομάδα σκεπτόμενων και αποφασισμένων πολιτών μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Είναι το μόνο που μπορεί να κάνει».

*Ηθοποιός

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Kamasi Washington: Ένας ακλόνητος πυλώνας της εξέλιξης της jazz Η πιο συναρπαστική κυκλοφορία της χρονιάς: Το χαμένο album του John Coltrane