Η Rhiannon Giddens συνεχίζει να ταξιδεύει στην αμερικάνικη folk μουσική

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ giddens-efsyn-city.jpg (Photo by Amy Harris/Invision/AP) 22.08.2017, 15:38 | Ετικέτες: folk, μουσικοί, δίσκος Συντάκτης: Γιάννης Καψάσκης

Στη χώρα που ζούμε, το καλοκαίρι έχει συνδεθεί με ανέμελες στιγμές χαλάρωσης διανθισμένες με παιχνίδια στον ήλιο και τη θάλασσα. Τα πάντα υπολειτουργούν, όλοι είναι ευχαριστημένοι με αυτό και ο Σεπτέμβιος είναι επί της ουσίας η αρχή της κάθε νέας χρονιάς.

Εκτός

αν κάποιος δεν είναι τέτοιου είδους άνθρωπος, έχει βρει στη διάρκεια όλου του έτους τους τρόπους να συνδυάζει ξεκούραση και δημιουργική διεκπεραίωση, τον απελπίζει αυτή η ολική κατάρρευση του Αυγούστου, τον εξουθενώνει η ζέστη και η πολυκοσμία των τουριστικών περιοχών και μέσα σε αυτό το υποσυνείδητο άγχος έχει ανάγκη από στηρίγματα καλλιτεχνικής ακεραιότητας.

Σε αυτόν τον κάποιο λοιπόν, έχω να πω πρώτα από όλα ότι θέλω να γίνουμε φίλοι και δεύτερον ότι υπάρχει σωτηρία και κρύβεται εν μέρει στα αυλάκια ενός δίσκου που ηχογραφήθηκε λίγους μήνες πριν, στο Breaux Bridge της Λουιζιάνα.

Η Rhiannon Giddens πάντα ήταν από εκείνους τους καλλιτέχνες που δεν τους αρκεί ένα μόνο κανάλι έκφρασης. Από τους βραβευμένους με Grammy, Carolina Chocolate Drops και τους Gaelwynd, στις πολλές συμμετοχές σε albums των Allen Toussaint, Kronos Quartet, Eric Church, Yo Yo Ma, στο ντοκιμαντέρ «American Epic», με ένα ρόλο στην τηλεοπτική σειρά «Nashville» και με πτυχία σε όπερα και μαθηματικά, πέρασε αρκετό καιρό περιπλανώμενη στο χώρο της americana μέχρι να βάλει μπροστά τα solo albums της. Το «Tomorrow Is My Turn» του 2015 έβαλε τα πράγματα σε μια σειρά και στις αρχές του τρέχοντας έτους δημιουργήθηκε αυτό που σώζει το καλοκαίρι μας.

Το «Freedom Highway» έχει τις ρίζες του στις ιστορίες των σκλάβων της Βόρειας Αμερικής και τα κλαδιά του απλώνονται σε όλο το φάσμα της folk μουσικής, τόσο παλαιότερης όσο και σύγχρονης.

Η Giddens και οι συνεργάτες της έστησαν μια συλλογή τραγουδιών με ουσία και συναίσθημα, ηχογραφημένα με βασικά υλικά και πηγαία έκφραση, χωρίς περιττά τεχνάσματα εντυπωσιασμού. Προσωπικά αγαπημένα (και επίσης αυτά που κυρίως με κράτησαν ακμαίο σε κάποιο νησί του βορείου Αιγαίου) τα «Birmingham Sunday» και «We Could Fly» με το βάθρο να συμπληρώνεται από το ισχυρά υπόκωφο beat του «At The Purchaser's Option» που είναι αδύνατον να μη σε παρασύρει.

Ειλικρινής μουσική, μια μακρά παράδοση, η φωνή ενός αγγέλου και αφοσιωμένοι, ταλαντούχοι άνθρωποι. Προσωπικά δε θα ζητούσα τίποτα περισσότερο...

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Pop ειδωλολατρία και Lana Del Rey Οι τρεις σωματοφύλακες της σύγχρονης country Η ενθρόνιση της νέας βασίλισσας της pop