Χανιά | Οι «κατωσουδιανές μαρίδες», τα βουτυρόπαιδα και οι πρωτευουσιάνοι | Μια… πολιτική ανάμνηση από την Σούδα του χθες

Με υλικό τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας από το Δημοτικό Σχολείο της Σούδας, στα Χανιά, ο αναγνώστης του zarpanews.gr, απόστρατος του Πολεμικού Ναυτικού, Κώστας Βουλγαράκης, στήνει το πολιτικό του σχόλιο για την ψήφιση των νέων μέτρων που έγινε από τη Βουλή.

«Άναψε κι εσύ ένα κεράκι ….. να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σου!»

Στο Δημοτικό Σχολείο στη Σούδα, πηγαίναμε παιδάκια, από …. τρεις «κοινωνικές» τάξεις: αυτή των Ψαράδων (Κάτω

Σούδα) – των Εμπόρων και Επιχειρηματιών (Πάνω Σούδα) και του Ναυστάθμου Κρήτης!
Όπως καταλαβαίνετε, μοιραία, οι «κοινωνικές αντιπαραθέσεις» μπολιάστηκαν στο αίμα μας, από παιδιόθεν! Μέσα στην τάξη βέβαια, ήμασταν όλοι «Παναγίες», διότι τότε οι δάσκαλοι, πάνω στην έδρα, μαζί με τη τσάντα τους και το απουσιολόγιο, είχαν και… έναν χάρακα, σκληρό και οδυνηρό, φόβητρο για τους άτακτους (και για τους αδιάβαστους καμιά φορά)!

Έτσι, το άχτι μας, το βγάζαμε στα διαλείμματα και ειδικά όταν παίζαμε μπάλα: «Πανωσουδιανάκια – Κατωσουδιανάκια»! Εκεί η κλωτσιά και οι αγκωνιές, πήγαιναν σύννεφο, διαιτητής δεν υπήρχε και όποιος τόλμαγε να διαμαρτυρηθεί, γίνονταν περίγελος! Αν μάλιστα γύρναγες «τραυματίας» και το έβλεπε ο δάσκαλος ή η μαμά σου, τις έτρωγες και από κει! Τρεις φορές, μου έσπασαν το κεφάλι, έβαλα το χέρι στην πληγή και γύρισα σπίτι… «αιματοβαμμένος Ινδιάνος»!

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, τα πειράγματα και γενικά αυτό που λέμε σήμερα «μπούλιγκ», αλλά και η ατομική επιβίωση μας, στο κοινωνικό «πεδίο της μάχης», ήταν… μέσα στην εκπαιδευτική μας διαδικασία…
Τα Πανωσουδιανάκια, μας κορόιδευαν σαν «Κατωσουδιανή Μαρίδα» ή τα ξυπόλυτα, τα πεινασμένα και άλλα τέτοια υποτιμητικά! Εμείς πάλι, τους κοροϊδεύαμε σας «βουτυρόπαιδα», μαμούχαλα και μαμόθρεπτα, κυρίως διότι μαζί τους είχαν και τα παιδιά των Αξιωματικών του Ναυστάθμου, τα λεπτεπίλεπτα Πρωτευουσιανάκια!!
Δεν το συζητώ βέβαια, ότι επί του πεδίου της μάχης, ήμασταν πάντα εμείς οι νικητές!

Στο σκηνικό αυτό λοιπόν, θυμάμαι ένα Πανωσουδιανάκι (εκ του Ναυστάθμου), πραγματικό τεχνίτη της μπάλας, που όμως σε κάθε «τζαρτζάρισμα», φώναζε και διαμαρτύρονταν σα σπαστικό! Έτσι λοιπόν, αρχίσαμε να τον λέμε «Μπούλη».

Μπούλη κλάψε, Μπούλη να το πεις στον μπαμπά σου να μας βάλει φυλακή, και άλλα ανάλογα! Το παιδάκι τσίμπαγε και θίγονταν, στεναχωριότανε, αντιδρούσε και έκανε τα πράγματα χειρότερα (και οδυνηρότερα)! Έτσι λοιπόν, κάποιος (γονιός ή δάσκαλος) το συμβούλεψε, πως να «διαχειριστεί την κατάσταση» και πραγματικά «έλυσε» το θέμα, μόνος του!
«Είσαι Μπούλης», του λέγαμε εμείς, «Ναι ρε, Μπούλης είμαι», έλεγε αυτός ατάραχος και ψύχραιμος. Μια, δυο, τρεις, πέντε φορές και ΕΠΑΨΕ πια να έχει σημασία, αυτό, για όλους μας, έπαψε να έχει ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ και οποιαδήποτε άλλη αξία, βαρύτητα ή και σκοπό μέχρι του έγινε ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΙ … και ενστικτώδης αντίδραση!

Κάτι τέτοιο μου θυμίζει και η σημερινή κατάσταση! Κάθε φορά που είναι να ψηφιστεί ένα Νομοσχέδιο, να παρθεί μια δυσάρεστη απόφαση και γενικά κάτι να μας χρεώσουνε, εμείς κανονίζουμε έναν «λαϊκό αγώνα διαμαρτυρίας» (απεργία, συλλαλητήριο, στάση, κλπ), αγώνα της μιας ημέρας έτσι για να εξιλεωθούμε, να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας και καθησυχάσουμε τη συνείδηση μας, ότι κάναμε ότι μπορούσαμε, ότι κάναμε το καθήκον μας, αλλά… χάσαμε!!

Από την άλλη μεριά μάλιστα, αυτό το «βουτυρόπαιδο», είναι πράγματι όχι μόνο πολύ «Μεγάλος Παίχτης», αλλά έχει μάθει, ξέρει πολύ καλά και το μάθημα του!

Αντί να αντιδράσει και να τσακωθεί μαζί μας … δείχνει ατάραχος και ψύχραιμος, έρχεται δίπλα μας και μας λέει φυσικότατα: «Ναι ρε έχετε δίκιο, είναι άδικο αυτό που σας κάνω, αλλά όμως έτσι είναι η ζωή, έχει γυρίσματα και κάποτε …. θα νικήσετε και σεις»!

Νάτα μας πάλι λοιπόν! Τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει, το να πιέζουμε και να σπρώχνουμε το βουτυρόπαιδο, όταν αυτό δέχεται αδιαμαρτύρητα τα πάντα και δεν αντιδρά, αλλά αντίθετα μας χαμογελά και μας περιπαίζει, σε κάθε μας πρόκληση και τζαρτζάρισμα, που του κάνουμε!?

Άντε λοιπόν …… ας ανάψουμε και τώρα το κεράκι μας και έχει ο Θεός και για μας …. τη Κατωσουδιανή Μαρίδα!!

Υ.Γ. Λυπάμαι που μια ρομαντική ανάμνηση μου, την τελειώνω με μια οδυνηρή, σκληρή, σημερινή πραγματικότητα!
Όμως, αυτή ακριβώς η βρώμικη πραγματικότητα, είναι και η αιτία ….. που έφερε και την ανάμνηση μου!

zarpanews.gr