“Πριν το τέλος”: Το υπέροχο τραγούδι που ερμήνευσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου

«Πριν το τέλος»: Ένα από τα «τραγούδια σταθμούς» της ελληνικής μουσικής. Ένα από εκείνα τα τραγούδια που σε γεμίζουν συναισθήματα, που σε ταξιδεύουν στα όνειρα αλλά και στον πόνο που μπορεί να προκαλέσει μια μεγάλη και δυνατή αγάπη. Από τα τραγούδια που μάλλον όλοι έχουμε σιγοτραγουδήσει και έχουμε συγκινηθεί.

Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι αυτό το υπέροχο πραγματικά τραγούδι είναι Ιταλικό;

Και όμως είναι. Ο Λούτσιο Μπατίστι είναι αυτός που το έκανε γνωστό το Ιταλικό κοινό το 1972 μέσα από το άλμπουμ του «Umanamente uomo: il sogno»

Στην Ελλάδα

τους στίχους έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου και ανέλαβε να το συστήσει στο ελληνικό κοινό ο μεγάλος Βασίλης Παπακωνσταντίνου μέσα από το άλμπουμ «Διαίρεση» το 1984.

Υπέροχοι στίχοι που έχουν το άρωμα της εφηβείας και της μετεφηβείας μας, τα χρώματα και τους ήχους καλοκαιρινών συναυλιών και χειμωνιάτικων μπαρ..

Ακολούθησε μια επανεκτέλεση του τραγουδιού το 1993 από την Ελευθερία Αρβανιτάκη ενώ το έχουν ερμηνεύσει και οι Γιώργος Νταλάρας, Μαρινέλλα, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Αναστασία Μουτσάτσου, Μαρίνα Σκιαδαρέση και Ελένη Πέτα.

Το τραγούδι όπως το γνωρίσαμε

«Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρακάτω η θάλασσα μ’ ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρασε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνιμου κρατούσες το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσανχαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσανμια φορά μου ‘χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοιπριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Σιδερένια η σκάλα και μου ‘λεγες θα μείνουμε λίγοιπήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγειμια φορά μου ‘χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοιπριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δωκάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαιστο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιάκάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω»

Και το πρωτότυπο

Πηγή