«Δεν ήμουν εγώ αυτός που άκουσες» μου είπε όταν πατήθηκε το κινητό του κατά λάθος και τον άκουσα με άλλη

Αποχαιρέτησα τον άντρα μου, καθώς ξεκινούσε ένα ταξίδι 2 μηνών σε όλο σχεδόν τον κόσμο για δουλειά. Έπρεπε να ταξιδέψει για ένα επαγγελματικό δείπνο και το επόμενο πρωί θα αναχωρούσε για την Ανατολική Ευρώπη. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε. Δεν έκλαψα, για να μην τον κάνω να αισθανθεί άσχημα που αφήνει γυναίκα και δύο παιδιά (4 και 6 ετών) μία εβδομάδα μετά τη μετακόμιση στο νέο μας σπίτι και την ημέρα, πριν την επέτειο γάμου μας. Το έχω ξαναζήσει, σκέφτηκα. Και σκοπεύαμε να μειώσουμε τα ταξίδια του, ώστε να μπορεί να περνά περισσότερο χρόνο μαζί μας σαν οικογένεια. Σκέφτηκα, ότι

Πήρε τηλέφωνο μετά το επαγγελματικό του δείπνο. Είχε πάει καλά. Τα σχέδια προχωρούσαν, ο πελάτης ήταν ευχαριστημένος με τη δουλειά του και φάνηκε, ότι θα ξεκινούσαν ένα μεγάλο έργο μαζί, που θα κρατούσε μερικά χρόνια ακόμα. Άρα κι άλλα επαγγελματικά, πολυήμερα, για να μην πω πολύμηνα ταξίδια. Ένιωσα λίγο μετέωρη.

Εν τω μεταξύ, μου φάνηκε στο τηλέφωνο ψιλομεθυσμένος, πράγμα ασυνήθιστο για επαγγελματικό δείπνο. Αλλά ίσως ήταν ιδέα μου. «Θα σου τηλεφωνήσω αύριο, πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο. Μου λείπετε ήδη πολύ. Σ’ αγαπώ» μου είπε. «Και εγώ σ’ αγαπώ πολύ. Όλα θα πάνε καλά. Έστω κι έτσι, με τη νέα δουλειά, που έρχεται, θα περάσει γρήγορα ο καιρός και θα δεις και μερικά ακόμα από τα πιο εκπληκτικά μέρη του κόσμου. Σε περιμένουν ωραίες στιγμές. Κοιτά να περάσεις καλά!».

6 λεπτά αργότερα το κινητό μου χτύπησε ξανά. Ήταν εκείνος. Χαμογέλασα και απάντησα ναζιάρικα «Ξέρω, σου λείπω!». Καμία απάντηση.

Θα πήρε κατά λάθος, σκέφτηκα. Πήγα να το κλείσω, αλλά το χέρι μου τράβηξε το τηλέφωνο ξανά πίσω στο αυτί μου. Άκουγα. Βήματα, τακούνια. Τουκ τουκ τουκ. Τον άντρα μου να ρωτάει κάτι για το πάρκινγκ, για το αμάξι του, δεν κατάλαβα. Για κάτι σαν να γκρίνιαζε. Γυναικεία γέλια. Περισσότερα βήματα από τακούνια. Τρία λεπτά και πενήντα δευτερόλεπτα περπάτημα κι αφού τους καλησπέρισε όλους, ακούω ένα: «Φέρτε μας ένα μπουκάλι κρασί για αρχή και πηγαίνετε άλλο ένα πάνω στο δωμάτιό μας».

Έτρεμα από πάνω μέχρι κάτω. Από βαθιά μέσα μου ερχόταν μια ταραχή, που δεν είχε τέλος. Νιώθω ακόμα τη θολούρα και το τρέμουλο των χεριών μου, καθώς πληκτρολογούσα: «Με ποια πουτ@ν@ είσαι; Τα άκουσα όλα, μπ@στ@ρδε. Ψεύτη, παλιομ@λ@κ@».

Κάλεσα. Καμία απάντηση. Τηλεφώνησα ξανά. Καμία απάντηση. Τηλεφώνησα ξανά. Απάντησε.

Είχα κερδίσει πάλι, ήμουν σίγουρη. Αλλά αυτή η νίκη δεν με χαροποίησε, με πόνεσε.

Τα αρνήθηκε όλα. Είπε πως δεν άκουσα αυτό που άκουσα. Μα πώς γίνεται 3 λεπτά και πενήντα δευτερόλεπτα να παράκουσα;

Τί να κάνω;

Πηγή: divorcedmoms.com