Συνάντηση στο “Πουθενά”

Πουθενά”; Δηλαδή; Και γιατί διαρκεί μόνο μισή ώρα; Πώς θα προλάβουμε να μπούμε “στο μυαλό του Δημήτρη Παπαιωάννου”; Αυτά κι άλλα τέτοια σκέφτομαι όσο κατηφορίζω την Αγίου Κωνσταντίνου για να φτάσω στο εντυπωσιακά ανακαινισμένο κτίριο Τσίλερ. Οι απορίες μου σωπαίνουν όταν βρίσκομαι μαζί με τους υπόλοιπους θεατές πάνω στην κεντρική σκηνή. Η αυλαία ανοίγει, βλέπω τους θεατές της προηγούμένης παράστασης απέναντι και πριν το καταλάβω οι χορευτές σε ρόλο ταξιθετών φροντίζουν να ξεπροβοδίσουν εκείνους και να βοηθήσουν εμάς να περάσουμε στην πλατεία και στα καθίσματά μας. Όλα είναι έτοιμα, τα φώτα χαμηλώνουν και το ταξίδι μας αρχίζει...