Τον άνθρωπο που έχει αδικηθεί, να τον φοβάσαι

Αυτός που έχει αδικηθεί, δεν ξεχνάει. Κι αν συγχωρεί ή έστω δικαιολογεί κάποιες συμπεριφορές, το κάνει για δικό του όφελος, για να μπορεί να κοιμάται τις νύχτες ελαφρύς και ήρεμος. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν αφήνει πίσω του όσα συνέβησαν. Οι χαρακιές που του έκαναν είναι εκεί, τις βλέπει, συμβιώνει μαζί τους και με το παραμικρό πονάνε και του θυμίζουν το μέγεθος της αρχικής πληγής.

Ο αδικημένος ζει περιμένοντας. Ελπίζει να ζήσει, για να δει την ημέρα της ηθικής αποκατάστασης. Να βιώσει τη δικαίωση, να ελευθερωθεί, να νιώσει την κάθαρση. Παραδόξως, όσο μεγαλύτερη είναι η αδικία

που έχει δεχθεί, τόσο μεγαλύτερη είναι και η υπομονή του.

Καμία σπασμωδική κίνηση. Σε τίποτα δε θα επιτρέψει να τον απομακρύνει από τον τελικό του στόχο. Όχι, δεν είναι κάποιου είδους εκδίκηση αυτό στο οποίο αποσκοπεί. Δεν επιδιώκει τον πόνο των άλλων, δεν είναι χαιρέκακος.

Το μόνο που θέλει είναι να έρθει η στιγμή που θα μπορέσει να τινάξει από πάνω του τη λάσπη που του πέταξαν και ν’ αντικρίσει τον κόσμο καινούριος και «καθαρός». Κάποιοι ίσως αναρωτιούνται «τι σημασία έχει αυτό που βλέπουν οι άλλοι, αφού ο ίδιος γνωρίζει την ποιότητα του χαρακτήρα του και τα κίνητρα των πράξεών του;». Μα δεν μπορούμε ν’ αγνοήσουμε τη σημασία των άλλων. Δεν είναι μοναχικό ζώο ο άνθρωπος, δε ζει σαν θηρίο στη ζούγκλα. Δεν τον απασχολεί μόνο η επιβίωσή του.

Ευτυχώς, έχει πίστη. Όσο διαρκεί η αναμονή – εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια – πιστεύει και ελπίζει. Ξέρει ότι ο τροχός γυρίζει όταν πρέπει, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται για ν’ αναδειχθούν οι πραγματικά δυνατές, ότι όποιος αξίζει βρίσκει τον δρόμο του, ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσει μέσα από κακοτράχαλα μονοπάτια.

Ο αδικημένος έχει αναμετρηθεί με τους χειρότερους φόβους του κι έχει διαπιστώσει ότι μπορεί να τους νικήσει. Έχει αντικρίσει κατάματα την κακία, τον φθόνο, την κοροϊδία κι έχει καταφέρει να διατηρήσει την ψυχή του αλώβητη.

«Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά από την πληγή του», είχε πει ο Νίτσε και δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο.

Μην τους λυπάσαι, λοιπόν, όσους έχουν αδικηθεί. Να τους σέβεσαι και να στέκεσαι δίπλα τους, περιμένοντας τον τροχό να γυρίσει.

Αν έχεις αδικήσει, όμως, να φοβάσαι.

Γιατί η μέρα που περιμένουν, θα φτάσει.