Η αμερικανική "στροφή" προς την Κίνα

Να βρει τις ισορροπίες ανάμεσα σε δύο "βάρκες" θα είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Ντόναλτ Τραμπ, από τη στιγμή που θα αναλάβει και επίσημα τα καθήκοντα του από τις 20 Ιανουαρίου, όταν και θα αντικαταστήσει τον απερχόμενο Μπαράκ Ομπάμα στο Λευκό Οίκο.

Παρά τα όσα είχε αναφέρει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας για τη Ρωσία, τη Συρία και μια σειρά άλλων δυσεπίλυτων ζητημάτων, ο Τραμπ θα κληθεί να πλησιάσει περισσότερο προς τις θέσεις που εξέφρασε η αντίπαλος του, Χίλαρι Κλίντον στη λογική της

Η Ρωσία και ο Άσαντ

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία στην ατζέντα που θα έχει μπροστά του ο Τραμπ είναι οι σχέσεις του με τη Μόσχα και με τον -σύντομα- ομόλογο του, Βλάντιμιρ Πούτιν. Παρά τις δηλώσεις που έκανε για αυτόν ο Τραμπ, είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται να υπάρξει " έρωτας" μεταξύ του Λευκού Οίκου και του Κρεμλίνου, ειδικότερα από τη στιγμή που παραμένουν ανοιχτά μέτωπα μεταξύ ΗΠΑ - Ρωσίας, στα οποία οι εντάσεις έχουν πάρει μεγάλη διάσταση τις πρόσφατες εβδομάδες.

Σχετικά με την ενισχυμένη παρουσία του ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη και στα σύνορα με τη Συρία, μένει να φανεί κατά πόσο θα αλλάξει η στρατηγική της Συμμαχίας προς τη Ρωσία.

Πάντως, κάτι τέτοιο δε φαίνεται εφικτό, αν κρίνουμε από τις πρόσφατες δηλώσεις του γενικού γραμματέα, Γενς Στόλντεμπεργκ, να σημειώνει μετά από την ανάδειξη του νέου προέδρου πως "ένα ισχυρό ΝΑΤΟ είναι πολύ σημαντικό για τις ΗΠΑ, όπως είναι και για την Ευρώπη. Κάθε μέλος της Συμμαχίας έχει την υποχρέωση να υπερασπίζεται το άλλο. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο" τόνισε, θέλοντας να δώσει στον Τραμπ ένα μήνυμα προς τον Τραμπ για να μην του… μπαίνουν ιδέες αλλαγής στην πολιτική του ΝΑΤΟ, ειδικότερα σε ότι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της Ρωσίας στην ανατολική Ευρώπη.

Στο μέτωπο της Συρίας, πολλά θα καθοριστούν από την κατάσταση που θα βρίσκονται τον Ιανουάριο οι μάχες κατά των τρομοκρατών του ISIS στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και το κατά πόσο η Ρωσία θα δεχθεί τις πιέσεις από τη Δύση για να αποχωρήσει ο Μπασάρ αλ Άσαντ από την κυβέρνηση της Δαμασκού. Υπενθυμίζεται πως κατά την προεκλογική εκστρατεία του, ο Τραμπ είχε αναφέρει αρκετές φορές πως ο Άσαντ μπορεί να αποτελέσει δύναμη "σταθερότητας στην περιοχή", αλλά δεδομένου πως κάθε μεγάλο κράτος - σύμμαχος των ΗΠΑ στην Ευρώπη ζητά την απομάκρυνση του Σύρου προέδρου από την εξουσία, φαντάζει δύσκολο για τον Ρεπουμπλικανό πρόεδρο να διατηρήσει τη θέση του αυτή

Στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, σίγουρα προτεραιότητα για την νέα διακυβέρνηση θα έχει το Ισραήλ, ενώ το γεγονός πως η πρώτη επικοινωνία που είχε ο Τραμπ με ξένο ηγέτη μετά από την επικράτηση του στις εκλογές ήταν με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Φατάχ αλ Σίσι ίσως δείχνει πως επίκειται μια αναβάθμιση του ρόλου του Καΐρου στην περιοχή.

Με το βλέμμα στα ανατολικά

Μια ακόμα εξέλιξη που αναμένουν οι αναλυτές είναι η μεγαλύτερη προσοχή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής προς την πλευρά της Ασίας και ειδικότερα με έμφαση στην Κίνα. Οι δηλώσεις του Τραμπ περί "οικονομικού προστατευτισμού "μπορούν να διαφοροποιήσουν ριζικά τις εμπορικές σχέσεις ΗΠΑ - Κίνας, σε μια εποχή που η οικονομία του σινικού "κολοσσού" αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα σχετικά με τις εξαγωγές της. Επίσης, αλλαγή στάσης πρόκειται να υπάρξει και στο κρίσιμο ζήτημα με τις διενέξεις γύρω από την περιοχή της Νότιας Κινεζικής Θάλασσας, με το περιοδικό Time να αναφέρει την Τετάρτη πως θα είναι δύσκολο για τον νέο πρόεδρο να καταφέρει να βρει μια συμβιβαστική φόρμουλα έτσι ώστε να μην ενοχληθεί η κινεζική κυβέρνηση αλλά ούτε και οι παραδοσιακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ, Νότιος Κορέα και Ιαπωνία.

Και μιας και γίνεται αναφορά στην Ασία, ο Τραμπ σίγουρα δεν αναμένεται να ακολουθήσει τα βήματα του προκατόχου του, Μπαράκ Ομπάμα σχετικά με τν Βόρειο Κορέα και το καθεστώς Κιμ στην Πιονγιάνγκ.

Τέλος, μιας και ο Τραμπ δεν έχει ξαναβρεθεί σε θέση κυβερνητικού αξιωματούχου (πολλώ δε μάλλον μέσα στο οβάλ γραφείο) θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιον θα επιλέξει για υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης του, μιας και ο νέος ΥΠΕΞ των ΗΠΑ θα συγκεντρώσει αρκετά παραπάνω αρμοδιότητες από αυτές που είχε απερχόμενος υπουργός της κυβέρνησης Ομπάμα, Τζον Κέρι.