Το "μικρόβιο" της κατασκήνωσης

Για όλους εμάς που η κατασκηνωτική εμπειρία είναι συνυφασμένη με τα καλοκαίρια μας, δεν τίθεται ζήτημα επιλογής. Μετά τον πρώτο, δεύτερο, τρίτο χρόνο, είναι μονόδρομος. Δεν νοείται καλοκαίρι χωρίς αυτή την ανάπαυλα των 2-3 εβδομάδων. Έχουμε ανάγκη την απώλεια της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και τη συμβίωση με άλλα άτομα, διαφορετικά απ’ αυτά που συναναστρεφόμαστε τις υπόλοιπες 343 ημέρες του χρόνου.

Μας ξεκουράζει η κατασκηνωτική εμπειρία, μας αναζωογονεί. Κι αν μεγαλώσαμε και πια πηγαίνουμε εκεί ως

εργαζόμενοι και όχι ως κατασκηνωτές, δε μας πειράζει καθόλου. Επιστρέφουμε κάθε χρόνο εκεί που αγαπάμε, παίρνουμε τη «δόση» μας και συνεχίζουμε τη ζωή μας.

Ως υπαρχηγός πλέον, συχνά συναντάω αγχωμένους γονείς που αναρωτιούνται αν η κατασκήνωση είναι η σωστή επιλογή για το παιδί τους. Πολλές φορές, αισθάνομαι ότι οι ίδιοι φοβούνται περισσότερο τον προσωρινό αποχωρισμό απ’ ότι τα παιδιά. Πάντα τους συμβουλεύω να έρθουν και να δουν από κοντά. Να παρατηρήσουν για λίγες ώρες, σαν ημερήσια εκδρομή, πώς λειτουργεί μια κατασκήνωση. Να δώσουν στα παιδιά τους τη δυνατότητα να πουν από μόνα τους «θέλω κι εγώ» ή «δε μου αρέσει».

Μπορεί ένα παιδί να μη θέλει να μείνει για 3 ολόκληρες εβδομάδες. Μπορεί να θέλει να ζήσει αυτή την εμπειρία για μία εβδομάδα την πρώτη χρονιά, για δύο τη δεύτερη και σιγά-σιγά να ζητήσει από μόνο του να μείνει μέχρι το τέλος. Είναι σημαντικό οι γονείς να ενθαρρύνουν τα παιδιά να βιώσουν ολόκληρη την περίοδο, από την πρώτη μέρα μέχρι την τελική γιορτή και τον αποχωρισμό, αλλά όχι να τα πιέζουν υπερβολικά. Κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς και η ανεξαρτητοποίηση είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο και υπομονή.

Εξίσου σημαντικό είναι να καταφέρουν οι γονείς να διακρίνουν τις δικές τους ανάγκες, επιθυμίες και προσδοκίες από αυτές του παιδιού. Το να αναγκάζει κανείς ένα παιδί που δε θέλει, να πάει στην κατασκήνωση μπορεί να είναι εξαιρετικά επιβλαβές, τόσο για το ίδιο το παιδί, όσο και για τη σχέση του με τον γονέα. Πολύ αρνητικά μπορεί να λειτουργήσει, βέβαια, και το αντίθετο, δηλαδή το να αποθαρρύνει ο γονέας το παιδί από το να βιώσει την κατασκηνωτική εμπειρία, εξαιτίας προσωπικών του βιωμάτων ή φόβων.

Σε κάθε περίπτωση, η κατασκήνωση είναι ένα μεγάλο σχολείο, τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους ενήλικες. Έννοιες όπως η ομαδικότητα, η συνεργασία, η αυτοεξυπηρέτηση, η αυτονομία και πολλές άλλες δεν θα μπορούσαν να υποστηριχθούν καλύτερα στην πράξη απ’ ότι μπορούν σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο. Τα μαθήματα ζωής που παίρνει κανείς σ’ ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα είναι πραγματικά ανεκτίμητα.

Όσοι δεν ξέρετε, λοιπόν, ελάτε να μάθετε!

Όσοι ξέρετε… καλή μας αντάμωση!