Το Κυπριακό μέσα από τα μάτια μιας νεαρής δασκάλας…

Μια νεαρή δασκάλα κλαίει με αναφιλητά. Μόλις ενημερώθηκε ότι το ΑΚΕΛ, το κόμμα της ελληνοκυπριακής κομμουνιστικής Αριστεράς έχει μεταβάλλει στάση και αντί για «ναι» αποφάσισε να ψηφίσει «όχι» στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Η νεαρή δασκάλα, μέλος της νεολαίας του ΑΚΕΛ, διδάσκει σε ιδιωτικό σχολείο όπου φοιτούν ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι μαθητές.

Ενώ λοιπόν εμφανιζόταν στους μαθητές της ως υπέρμαχος της λύσης τώρα με την αλλαγή στάσης του κόμματός της θα βρισκόταν εκτεθειμένη απέναντι στους μαθητές και ειδικά του τουρκοκύπριους. Κι έκλαιγε απαρηγόρητη…

Όσοι πιστεύουν πως είναι δυνατό να λυθεί ουσιαστικά και μόνιμα το Κυπριακό χωρίς να δημιουργηθούν συνθήκες πραγματικής επαναπροσέγγισης ανάμεσα σε ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους μαζί με όλους εμάς κοροιδεύουν και τους εαυτούς τους. Κι είναι αλήθεια που δεν επιτρέπεται να προσπερνάμε ότι το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το 1974 οι Τούρκοι εισβολείς μπήκαν στην Κύπρο, έσφαξαν, βίασαν, εξαφάνισαν και κατέχουν παράνομα σχεδόν τη μισή Κύπρο. Το πρόβλημα όμως πάει πολλά χρόνια πιο πίσω αλλά ως έλληνες έχουμε μια δυσανεξία να συζητάμε για τα χρόνια αυτά.

Ενδεικτικά να σημειώσουμε μόνο τα εξής: Το 1963, ο πρόεδρος της χώρας Μακάριος παραβιάζει μονομερώς τη συμφωνία της Ζυρίχης που προνοούσε την ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία. Οι τουρκοκύπριοι αποχωρούν από την κυβέρνηση και σταδιακά έχουμε κρούσματα βίας εναντίον τους. Οι τουρκοκύπριοι αποσύρονται απομονωμένοι στους λεγόμενους θύλακες ενώ οι φωνές των εθνικιστών ελληνοκυπρίων πληθαίνουν κάνοντας λίγο για Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Έτσι φτάνουμε στο πραξικόπημα που οργανώνει η ελληνική χούντα με το οποίο ανατρέπει τον Μακάριο και τοποθετεί ένα ανδρείκελο, τον Σαμψών, στην προεδρία της Κύπρου. Αυτή είναι η τελική αφορμή για να εισβάλλουν οι Τούρκοι. Από τότε το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Το κείμενο δεν εξετάζει ούτε την αντιτουρκική δράση της ΕΟΚΑ Β ούτε την αξιοποίηση των γεγονότων από την Τουρκία που χρησιμοποιεί τους τουρκοκύπριους ως άλλοθι για να πατήσει πόδι στο νησί…

Στα χρόνια μετά την εισβολή και κατοχή έγιναν και γίνονται προσπάθειες για την επαναπροσέγγιση των δυο Κοινοτήτων. Προσπάθειες που ποτέ δεν αφορούσαν την επίσημη πολιτική των ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Προσπάθειες που πρέπει να αναγνωρίσουμε, ξεκινούσαν από την Αριστερά των δυο Κοινοτήτων. Κοινές πολιτιστικές εκδηλώσεις, διαδηλώσεις, ημερίδες, φεστιβάλ κλπ. Στόχος να καταδειχτεί πως ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά μακριά από την πατερναλιστική λογική των «μητέρων πατρίδων». Οι προσπάθειες αυτές είχαν σε έναν ορισμένο βαθμό, καρποφορήσει. Σε αυτές έπαιρνε μέρος η νεαρή δασκάλα που έκλαιγε με αναφιλητά το καλοκαίρι του 2004…

Αυτές τις μέρες συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού στην Ελβετία. Οι περισσότεροι εκτιμούν πως απλά πρόκειται για μια σκληρή μάχη με στόχο να φορτωθεί η μία ή η άλλη πλευρά την ευθύνη για το διαφαινόμενο ναυάγιο. Έξω από το ξενοδοχείο που γίνονται οι διαβουλεύσεις πραγματοποιούνται διαδηλώσεις από μια μικρή ομάδα ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων που ζητούν επιτακτικά από τους συνομιλητές να βρουν λύση για την επανένωση της Κύπρου. Πιθανότατα αυτοί που διαδηλώνουν απέξω αν συνομιλούσαν μέσα, να έβρισκαν λύση. Μην παραβλέπουμε την στρατηγική επιδίωξη της Τουρκίας να βάλει πόδι στο νησί για να επωφεληθεί από τα ενεργειακά αποθέματά του. Για να το πετύχει αυτό είναι αναμφίβολο πως χρησιμοποιεί ως πολιορκητικό κριό τους τουρκοκύπριους. Να μην παραβλέπουμε όμως πως η ανασφάλεια που αισθάνονται οι τουρκοκύπριοι πάει πίσω από το 1974 και έχει σχέση με πραγματικά γεγονότα. Το Κυπριακό θα λυθεί μόνο όταν οι δυο Κοινότητες έρθουν κοντά κι αρχίσουν να εμπιστεύονται η μία την άλλη όπως οι νεαροί τουρκοκύπριοι μαθητές εμπιστεύονταν την ελληνοκύπρια δασκάλα τους…