Γωγώ Ατζολετάκη στο pagenews.gr: Θεωρώ παράσημο ψυχής για μένα το βιβλίο μου "ΤΟ Ζ ΤΗΣ ΖΩΗΣ"

Η Γωγώ Ατζολετάκη στο pagenews.gr / Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

Μία στις πέντε γυναίκες έχει υπάρξει θύμα κακοποίησης. Το ποσοστό του συνδρόμου των κακοποιημένων γυναικών δεν είναι καθόλου μικρό, ούτε αφορά αποκλειστικά τις φτωχές και τις χαμηλού μορφωτικού και επαγγελματικού επιπέδου γυναίκες. Λόγω κρίσης πιστεύεις πως τα κρούσματα έχουν αυξηθεί;

Δεν το πιστεύω απλώς… Έχουν γίνει έρευνες επ’ αυτού. Τον Μάιο του 2013 (όταν είχαμε νιώσει για τα καλά στο πετσί μας την κρίση) η Εταιρεία

Τα συμπεράσματα αυτής της έρευνας είναι πραγματικά αποκαρδιωτικά. Τα κρούσματα βίας (σωματικής, σεξουαλικής, λεκτικής και ψυχολογικής) είχαν αυξηθεί στη χώρα μας – μέχρι το 2013 – κατά 47%, με μία στις τρεις γυναίκες να έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού.

Επόμενο βεβαίως αυτό. Η ανεργία, η οικονομική ανέχεια, η ανασφάλεια… οπωσδήποτε είναι παράγοντες που συμβάλλουν στην εμφάνιση της βίας ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν υπήρχε πριν.

Το εξώφυλλο του bestseller μυθιστορήματος "Το Ζ της Ζωής"

Το βιβλίο σου «ΤΟ Ζ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» πραγματεύεται το θέμα της γυναικείας κακοποίησης. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς μ’ αυτό το θέμα που παραμένει «ταμπού» και πώς το αγκάλιασε το κοινό;

Κατ’ αρχάς δεν είναι πλέον τόσο «ταμπού». Τα στόματα ανοίγουν σιγά-σιγά. Αφ’ ενός, διότι από το 2006 υπάρχει ο νόμος 3500 (για την προστασία των θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας με τις προβλεπόμενες ποινές για το δράστη)… και αφ’ ετέρου διότι πλέον υπάρχουν και στη χώρα μας δομές για τη φιλοξενία και την προστασία των κακοποιημένων γυναικών.

Όσον αφορά για το πώς αποφάσισα να καταπιαστώ λογοτεχνικά με αυτό το θέμα… κύριο έναυσμα ήταν κάποιες ιστορίες κακοποίησης που άκουγα συχνά – ιδίως στην Κρήτη, την πατρίδα μου – η οποία έχει να επιδείξει (δυστυχώς) υψηλά ποσοστά κακοποίησης. Με πόναγαν αυτές οι ιστορίες… Γενικά δυο πράγματα με πονάνε βαθιά: Η κακοποίηση ανθρώπων και ζώων και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και στο θέμα της γυναικείας κακοποίησης βέβαια, ουσιαστικά για εκμετάλλευση μιλάμε. Γιατί ο άντρας εκμεταλλεύεται τη σωματική του ρώμη από τη μια, και την ευαισθησία της γυναίκας από την άλλη… Έτσι αποφάσισα να γράψω ένα μυθιστόρημα με θέμα την κακοποίηση μιας γυναίκας – της Ηλέκτρας – που έχει παγιδευτεί χωρίς τη θέλησή της σ’ ένα μαρτυρικό γάμο, και τον αγώνα που κάνει για να απελευθερωθεί.

Η πορεία του «Ζ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» μέχρι στιγμής είναι κάτι το εκπληκτικό. Δεν είναι μόνο ότι έχει διαβαστεί πολύ και εξακολουθεί να διαβάζεται… Το σημαντικότερο είναι πως μέσα απ’ αυτό το βιβλίο έχουν βοηθηθεί πολλές γυναίκες να συνειδητοποιήσουν την κατάστασή τους και να προσπαθήσουν να βρουν μια διέξοδο για να ξαναστήσουν τη ζωή τους σε υγιείς βάσεις. Κι αυτό το θεωρώ παράσημο ψυχής για μένα!

Το δεύτερο, επίσης σημαντικό είναι πως όλο και περισσότερο με καλούν διάφοροι φορείς για παρουσιάσεις του «Ζ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» και για την ανάδειξη του προβλήματος της ενδοοικογενειακής βίας μέσα από το βιβλίο μου. Πρόσφατα μάλιστα έγιναν παρουσιάσεις (σχεδόν ημερίδες) σε τρεις πόλεις της Β. Ελλάδας – στην Κοζάνη, στα Γρεβενά και στην Καστοριά – με τη συμμετοχή εξαιρετικών επιστημόνων και με εργασιακή εμπειρία πάνω στο θέμα. Ήταν κάτι το μοναδικό. Και φυσικά συνεχίζουμε…

Από την παρουσίαση του βιβλίου "Το Ζ της Ζωής" στην Καστοριά

Θεωρείς πως μέσα από την πορεία της γραφής ζεις;

Είναι κι αυτό ένα είδος ζωής. Όταν βρίσκομαι στη δημιουργική διαδικασία της συγγραφής ενός βιβλίου, έχω την αίσθηση πως ταξιδεύω σ’ ένα πέλαγος… με τις μπουνάτσες του, με τις φουρτούνες του, με τ’ αστροπελέκια του… Και μοναδικοί μου σύντροφοι είναι οι ήρωές μου. Αυτοί είναι οι φίλοι μου, μ’ αυτούς συνομιλώ…

Το δυσάρεστο είναι πως η «πραγματική» ζωή έχει τις απαιτήσεις της. Και συχνά-πυκνά πρέπει ν’ αφήνω αυτό το πέλαγος, να «ξεμπαρκάρω», για ν’ ασχοληθώ με ανόητες πεζότητες… Αυτό μ’ ενοχλεί…

Η Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ που ελήφθη το 1996. 20 χρόνια μετά τι σού λέει αφού λειτουργεί και ως μέσο εξουσίας;

Θα μιλήσω μόνο για την Ελλάδα, γιατί δεν έχω ακριβή εικόνα από άλλες χώρες. Στη χώρα μας, λοιπόν, η τηλεόραση – δυστυχώς – έχει εξελιχθεί σε ένα μέσον χειραγώγησης της μάζας και προβολής προτύπων, που δεν θα’λεγα πως είναι απόλυτα θετικά. Έχει ξεχάσει λίγο τον επιμορφωτικό της ρόλο. Γι’ αυτό και τα κρατούντα προγράμματα είναι κατά βάσιν παιχνίδια, realityshows και κωμωδίες. Μοιάζει, δηλαδή, σαν κάποιος να έχει αποφασίσει να προσφέρουν μόνο «θέαμα» στο κοινό, για να ξεχνά πώς του λείπει ο «άρτος».

Από την κινηματογραφική ταινία " Το κλειστό παράθυρο" του Ερμή Βελόπουλου, όπου βραβεύτηκε με "τιμητική διάκριση ερμηνείας"

Πώς βλέπεις την κρίση στα ΜΜΕ, την απαξίωση των δημοσιογράφων και την αναπαραγωγή δημοσιευμάτων χωρίς υπόβαθρο και ενδελεχή έλεγχο της αρχικής είδησης;

Μα δε μιλάμε πια για δημοσιογραφία… Η δημοσιογραφία είμαι μια υψηλή τέχνη και τη σέβομαι. Το γεγονός ότι (στις μέρες μας) κάποιος νεαρός ή νεαρά κρατάει ένα μικρόφωνο ή ένα στυλό στο χέρι και κάνει ρεπορτάζ ή παίρνει μια συνέντευξη… δεν τον κάνει οπωσδήποτε δημοσιογράφο… Η αναπαραγωγή μιας ανακριβούς είδησης ασφαλώς είναι κάτι ενοχλητικό (πάντοτε χρειάζεται η διασταύρωση), αλλά αυτό που με πονάει (άλλος πόνος κι αυτός !) είναι η αμάθεια και η απαιδευσία. Ακούω μερικές φορές κάποιους ρεπόρτερς στην τηλεόραση και κινδυνεύω να ξεχάσω τα ελληνικά μου. Αυτό είναι φρίκη ! Ό,τι χειρότερο… Και δεν επεμβαίνει κανείς… Πιστεύω πως πολλά από τα νέα παιδιά που δηλώνουν «δημοσιογράφοι» επιβάλλεται να γυρίσουν στα θρανία για να μάθουν κατ’ αρχήν την ελληνική γλώσσα.

Η έμπνευση έρχεται στη χαρά ή στη λύπη; Σού έχει τύχει να γράψεις στίχους ή να κρατήσεις σημειώσεις πηγή ενός ερεθίσματος;

Συνήθως η έμπνευση έχει για πηγή της τη λύπη, ή τη θλίψη. Αυτό συμβαίνει σ’ όλους σχεδόν. Προσωπικά γράφω στίχους όταν βιώνω τέτοιες καταστάσεις. Όταν όμως γράφω βιβλίο… εκεί λειτουργούν άλλοι μηχανισμοί. Εκεί δεν περιμένεις τη θλίψη να σ’ εμπνεύσει, γιατί έχεις να διαχειριστείς χαρακτήρες, καταστάσεις, εξέλιξη… Διαδικασία που απαιτεί συναγερμό των αισθήσεων και απίστευτη πίεση του μυαλού.

Το εξώφυλλο του δίσκου 33 στροφών που έκανε στο παρελθόν με τον Άγγελο Αντωνόπουλο. Δίσκος σε μουσική του Ευάγγελου Πιτσιλαδή (με τον τίτλο ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ), σε στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου, του Δημήτρη Ιατρόπουλου και του Γιάννη Κιούρκα. Μεγάλη επιτυχία της εποχής!

Αρκεί o καθρέφτης για να τονώσει το ηθικό μιας γυναίκας;

Ε… άμα η γυναίκα δεν έχει πολύ μυαλό στο κεφάλι της, ο καθρέφτης αρκεί ! Βλέπει το είδωλό της, λέει «φτου σου, κούκλα μου» και είναι ικανοποιημένη. Διότι της φτάνει αυτό το εφόδιο για να περάσει όμορφα στη ζωή της. Μια γυναίκα με συγκρότηση όμως και με ουσιαστικούς στόχους ζωής, δεν αρκείται στο όμορφο είδωλό της. Ασφαλώς η ομορφιά είναι δώρο Θεού, αλλά δεν πρέπει να υποτιμούμε τα υπόλοιπα θεϊκά δώρα : Το νου. Τη σωφροσύνη. Τη δίψα για καλλιέργεια και παιδεία. Την εκμετάλλευση της νόησης για να δικαιώνουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας… Διαφορετικά θα ήμασταν ένα κομμάτι όμορφο κρέας, που – όπως καλώς γνωρίζουμε όλοι – δεν θα είναι για πολύ καιρό όμορφο!

Ποια είναι τα στοιχεία του χαρακτήρα σου που θεωρείς βοηθητικά για τη δουλειά σου;

Χα!... Εδώ μπαίνουμε στο ψητό… Το πείσμα είναι ένα στοιχείο. Η ανεκτικότητα, είναι ένα άλλο. Ό,τι και να συμβεί, πάω παρακάτω – δεν κάθομαι ποτέ να κλαίω πάνω σε συντρίμμια. Συχνά παρομοιάζω τον εαυτό μου με τον «φοίνικα», το μυθικό πουλί της αρχαιότητας. Αναγεννιέμαι από τις στάχτες μου. Έχω αναγεννηθεί πολλές φορές… Ένα άλλο θετικό στοιχείο του χαρακτήρα μου είναι η προσήλωση στο στόχο μου. Δεν ξεφεύγω ποτέ… Η αγάπη για τη δουλειά μου, επίσης. Έχω δουλέψει αφάνταστα στη ζωή μου, δεν έχω ξεκουραστεί ποτέ. Αλλά δε με στενοχωρεί αυτό. Νομίζω πως εκφράζω αυτό που έχει πει ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ : « Η αργία του καλλιτέχνη είναι δουλειά και η δουλειά του ανάπαυση». Τέλος αυτό που με έχει ωφελήσει πολύ, είναι το ότι έμαθα να κάνω υπομονή. Κάποτε ήμουνα πολύ ανυπόμονη. Τώρα δε με νοιάζει. Έμαθα να συμπλέω με τον ποταμό, όπως λέει και ο HermanHesse στον «Σιντάρτα» του. Οργανώνομαι, εργάζομαι διαρκώς, γεννώ ιδέες… και περιμένω τον «ποταμό» να μου φέρει τα δώρα του!

Το εξώφυλλο του άλλου bestseller βιβλίου με τον τίτλο: "Η φίλη σου, Ροζαλία"

Επιβιώνουν στην Ελλάδα όσοι «ματώνουν;

Αν δεν πεθάνουν, επιβιώνουν. Μια πολύ δύσκολη επιβίωση, αλλά άμα υπάρχουν αρκετά αντισώματα, επέρχεται κάποια στιγμή η «ίαση». Το κλειδί είναι να μην κοιτάς ποτέ τις πληγές σου. Να τις ρίχνεις στην πίσω πλευρά του εγκεφάλου και να κοιτάς πάντα μπροστά. Μόνο μπροστά. Εξ άλλου, αυτό που έχει συμβεί, το ξέρεις. Το «άγνωστο» έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Μπορεί μονάχος του κάποιος να σώσει τον κόσμο- θέλω να πω αν επηρεάζουμε τον μικρόκοσμό μας δεν κάνουμε ένα είδος ακτιβισμού;

Μονάχος του κάποιος, Όχι ! – δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο. Όμως μπορεί να ρίξει σπόρους. Κάποιοι σπόροι (όπως μας λέει και το Ευαγγέλιο) πιθανώς να πέσουν σε άγονο έδαφος. Κάποιοι άλλοι μπορεί να πέσουν πάνω στις πέτρες και να τις φάνε τα πουλιά. Όμως έστω και ένας αν πέσει σε εύφορο χώμα, θα βλαστήσει. Και θα κάνει καρπούς. Η κάθε προσπάθεια είναι ένα λιθαράκι προς τα επάνω. Προς ένα στόχο που ίσως φαίνεται ματαιοπονία, αλλά – πιστέψτε με – δεν είναι. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πόσοι άλλοι ρίχνουν τον ίδιο σπόρο μ’ εσένα. Αρκεί να είσαι ειλικρινής στις προθέσεις σου. Φοβάμαι την υποκρισία… Εκεί είμαι επιφυλακτική. Στις προθέσεις!

Χάσαμε τον προσανατολισμό και την ισορροπία μας, διότι αδυνατούμε να συμβαδίσουμε με τους λαούς της Β. Ευρώπης, αφού αυτοί έχουν άλλους ρυθμούς, άλλη ιδιοσυγκρασία και τετράγωνη λογική. Εμείς στον αντίποδα έχουμε συναίσθημα, παρόρμηση και φιλότιμο. Τί είναι πιο σημαντικό και βοηθητικό στην παρούσα φάση;

Η λογική – δεν το συζητώ. Η παρόρμηση, ο ενθουσιασμός, η πλήρης απογοήτευση και η λειτουργία «εν θερμώ», μόνο κακό μπορούν να κάνουν. Πέρα από τη λογική όμως, οι Έλληνες δεν είμαστε πειθαρχημένος λαός. Μεγάλο μειονέκτημα. Κι αυτό φαίνεται παντού. Στο πώς περπατούμε, στο πώς οδηγούμε, στο πώς αρνούμαστε να συμμορφωθούμε με τους νόμους… στα ραντεβού μας, στην ασυνέπειά μας… Δε δεχόμαστε να μπούμε σε καλούπι… κι αν μας βάλουν με το ζόρι, πάντα θα κοιτάμε πώς να βρούμε μια χαραμάδα να ξεγλιστρήσουμε. Αυτή είναι μια παθογένεια, ομολογουμένως, και ειλικρινά δεν ξέρω πώς μπορεί να διορθωθεί. Όσο για το περιβόητο «φιλότιμο»… μμμ… δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι υπάρχει πια εν αφθονία σ’ αυτή τη χώρα. Μπασταρδευτήκαμε λίγο, θαρρώ.

Το χειρότερο πράγμα στη ζωή είναι να καταλήξεις με ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις μόνος" έχει πει ο RobinWilliams. Η αποδοχή της μοναξιάς δεν φανερώνει αδυναμία ή έλλειψη κοινωνικής ζωής, αλλά δύναμη, αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία. Η μοναξιά αυξάνει τη δημιουργικότητα, σε φέρνει αντιμέτωπο με τις πραγματικές σου ανάγκες και σε βοηθάει να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Γιατί όμως είμαστε επιρρεπείς στην κατάθλιψη;

Η μοναξιά είναι υπόβαθρο γι’ όλα αυτά τα καλά που είπατε, εάν το άτομο έχει σοβαρά ερείσματα για να την αντέξει. Αν κάποιος δεν έχει ασχοληθεί ποτέ να «γνωριστεί» με τον εαυτό του στα σοβαρά, πιστεύετε ότι θα τον βοηθήσει η μοναξιά ;… Αν δεν έχεις μάθει να κάνεις καλή παρέα με τον εαυτό σου – αν στη ζωή σου είχες πάντα την ανάγκη των άλλων για να υπάρξεις, τότε η μοναξιά μοιραία θα σ’ οδηγήσει την κατάθλιψη… Κι ύστερα για ποια δημιουργικότητα μιλάμε ; Ξέρω ανθρώπους που στη ζωή τους δεν είχαν κανενός είδους δραστηριότητα ή δημιουργικότητα. Κανένα ενδιαφέρον για τίποτα. Μεγάλωσαν τα παιδιά… κι όταν τα παιδιά έφυγαν από το σπίτι για να κάνουν τις δικές τους οικογένειες, οι γονείς αδημονούσαν πότε να έρθει κάποιο εγγονάκι για να ‘χουν ν’ ασχοληθούν με κάτι.

Η μοναξιά είναι κατάρα γι’ αυτούς που δεν μάθανε να αξιοποιούν το χρόνο τους. Γι’ αυτούς που δεν έχουν «πάθος» ζωής. Γι’ αυτούς που δεν ασχολήθηκαν με το πρόβλημα του διπλανού. Για τους εγωιστές , τους σκληρόκαρδους και τους τσιγκούνηδες. Γι’ αυτούς που δεν αγαπήθηκαν στη ζωή τους για τα χαρίσματά τους και την αγάπη της καρδιάς τους. Για όλους αυτούς, η μοναξιά είναι πραγματικά κατάρα!

Λειτουργείς περισσότερο με το συναίσθημα ή με τη λογική και ποιο στοιχείο αντιτίθεται στο άλλο;

Το συναίσθημα προπορεύεται σ’ εμένα. Ταράζομαι, χάνω τις ισορροπίες μου. Όμως, τον έμαθα τον εαυτό μου πια. Μου πήρε πολλά χρόνια, αλλά… γνωριστήκαμε. Τώρα, ξέρω πως η ταραχή δε θα κρατήσει για πολύ. Οπότε περιμένω να καταλαγιάσει… και μετά βάζω κάτω τη λογική, για να δω πώς θα διευθετήσω το πρόβλημα που με τάραξε. Με τη λογική ξαναγίνομαι ψύχραιμη.

Πώς ξορκίζεις τους φόβους σου;

Δεν ξορκίζεται ο φόβος, αγάπη μου… Ο φόβος είναι περασμένος στον πυρήνα των κυττάρων μας. Αν το καλοσκεφτούμε, φοβόμαστε τα πάντα. Να μη γλιστρήσουμε στο μπάνιο, να μην τρακάρουμε, να μην αρρωστήσουμε, να μη χάσουμε τη δουλειά μας… Από το πιο απλό μέχρι το πιο σοβαρό, διαρκώς φοβόμαστε. Το μόνο φάρμακο είναι να αποδεχθούμε ότι τα πάντα μπορούν να μας συμβούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Να μη ζούμε υπό το κράτος του φόβου, αλλά να αντιμετωπίζουμε το κάθε τι, όταν συμβαίνει.

Η Γωγή Ατζολετάκη 16χρονη στους αμπελώνες της πατρίδας της, την Σητεία της Κρήτης

Τι δε μπορείς να ανεχτείς με τίποτα και ξεχνάς τους καλούς σου τρόπους;

Την αγένεια. Οι Έλληνες δεν φημίζονται για την ευγένειά τους κι αυτό με κάνει να θυμώνω αρκετές φορές. Με ενοχλεί επίσης η ασυνέπεια, γιατί δείχνει έλλειψη σεβασμού. Ο σεβασμός στον άνθρωπο, στα ζώα, σε ό,τι κινείται και υπάρχει, αποτελεί για μένα πρωταρχική ιδιότητα της έννοιας Άνθρωπος.

Θα πρέπει να έχουν οι ομοφυλόφιλοι δικαίωμα υιοθεσίας; Και αν ναι, η ελληνική κοινωνία μπορεί να αποδεχθεί αυτό το οικογενειακό μοντέλο;

Είμαι απόλυτα θετική στο Σύμφωνο Συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων και το έχω υποστηρίξει. Όμως, διαφωνώ με το δικαίωμα υιοθεσίας. Πιστεύω πως δεν είναι ευεργετικό για την ψυχική υγεία ενός παιδιού να έχει δυο μπαμπάδες ή δυο μαμάδες. Η φύση τα έχει σχεδιάσει έτσι, ώστε ο νέος άνθρωπος να έχει κοντά του τα δύο φύλα που έσμιξαν για να έρθει στον κόσμο. Το να εμφανίζονται του ιδίου φύλου οι γεννήτορες, αυτό το θεωρώ βιασμό της φυσικής λειτουργίας. Και σε κάθε βιασμό της φύσης είμαι αντίθετη.

Όσο για το αν μπορεί η ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί αυτό το οικογενειακό μοντέλο, το «Όχι» μου είναι κατηγορηματικό. Είμαστε πολύ παραδοσιακοί για κάτι τέτοιο… και Δόξα τω Θεώ που είμαστε παραδοσιακοί.

Με τον Κώστα Ρηγόπουλο (ως Φιορούλα) στη θρυλική τηλεοπτική επιτυχία "Ο κόσμος και ο Κοσμάς" του Γρηγόρη Ξενόπουλου

Έχεις κάποια σχέδια που θα ήθελες να κοινοποιήσουμε;

Κουβεντιάζω πολλά αυτό το διάστημα. Μια ενδιαφέρουσα συνεργασία στο θέατρο κατ’ αρχήν, αλλά ακόμα είμαστε στον σχεδιασμό και δεν μπορώ να πω κάτι… Όμως το σίγουρο είναι πως γύρω στον Μάρτιο θα κυκλοφορήσει το νέο μου βιβλίο κι αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά, γιατί είναι και αυτό ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα, που σίγουρα θα δημιουργήσει αίσθηση… Κάνω πολλά πράγματα συγχρόνως, εργάζομαι συνεχώς, λειτουργώ με έντονους ρυθμούς… αλλά η δικαίωση των κόπων μου με γεμίζει ικανοποίηση. Γιατί εκτός από την πορεία μου και την καριέρα μου ως ηθοποιός, ευτύχησα να σημειώσω επιτυχία και στον εκδοτικό χώρο. Μέχρι στιγμής έχω γράψει έξι βιβλία και πάω για το έβδομο. Δεν είναι και λίγο ;… Και μάλιστα δυο απ’ αυτά, «Η φίλη σου, Ροζαλία» και «Το Ζ της Ζωής» έχουν γίνει bestseller… Δόξα τω Θεώ, υγεία να έχω, για να συνεχίσω να δουλεύω και να δημιουργώ με τους ίδιους ρυθμούς για αρκετά χρόνια ακόμα.