Οι φωνές της Ελλάδας: Δήμητρα Γαλάνη (εικόνες – video)

Οι φωνές της Ελλάδας σε μια Ελλάδα χωρίς φωνήΤο altsantiri.gr συνεχίζει το μεγάλο αφιέρωμα στις διαχρονικές φωνές της Ελλάδας με το «αντράκι» της ελληνικής μουσικής σκηνής, Δήμητρα Γαλάνη Τα πρώτα βήματα, η καριέρα, η επιτυχία και οι συνεργασίες

Τα μάτια του Μάνου Χατζιδάκι λάμπουν από χαρά όταν σε κάποια εκπομπή από τον περίφημο «Σείριο»

υποδέχεται τη Δήμητρα Γαλάνη: «Η Δήμητρα Γαλάνη μπήκε στη ζωή μου και στον Σείριο, είτε σαν όρνιο, είτε σαν πουλί, είτε σαν τραγουδίστρια με εκείνους τους τονισμούς τους μοναδικούς, τους λυρικούς κελαηδισμούς».

Η Δήμητρα Γαλάνη, στην πολύχρονη διαδρομή της στην ελληνική μουσική σκηνή, θαυμάστηκε σε καθηλωτικές πρώτες ερμηνείες, εξαιρετικές διφωνίες αλλά και σε υπέροχα ντουέτα. Η μεστή, περίτεχνη φωνή της, δημιούργησε στιγμές υψηλής αισθητικής που αγαπήθηκαν από τον κόσμο και που εξακολουθούν να μας κρατούν δέσμιους τους, στο πέρασμα των χρόνων.

Οι συνεργασίες της πολλές! Από τη δεκαετία του 70 μέχρι και τη δεκαετία του 80 οι μεγάλοι συνθέτες της εποχής αναγνωρίζουν την ιδιαιτερότητα και τη μουσικότητα της φωνής της και αρχίζουν να γράφουν τραγούδια για εκείνη.

Δήμος Μούτσης, Σταύρος Ξαρχάκος, Μάνος Χατζιδάκις, Ελένη Καραΐνδρου, Γιάννης Σπανός, Βασίλης Τσιτσάνης, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Λοΐζος, Χριστόδουλος Χάλαρης…

Τα παιδικά χρόνια

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Νοέμβρη του 1952. Ο πατέρας της δημόσιος υπάλληλος, στη ΔΕΗ. Φτωχό παιδί από την Πρέβεζα που κατάφερε να πάρει υποτροφία και να έρθει για μουσικές σπουδές στην Αθήνα. Μιχάλης Γαλάνης το όνομά του. Η μητέρα της ήταν αισθητικός και αργότερα επιχειρηματίας αισθητικός. Νονός της, ο αδελφικός φίλος του πατέρα της, Φίλιππος Νάκας.

Μεγάλωσε στα θέατρα και τις συναυλίες. Αρχικά, ξεκίνησε με μια κιθάρα, αν και ο πατέρας της που της την έκανε δώρο δεν είχε καμία σχέση με το όργανο. Ανυπότακτη όπως ήταν, έπιανε τους ήχους αμέσως αφιερώνοντας λίγο χρόνο στην υποχρεωτική μελέτη. Δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές και μέχρι σήμερα αν και καιρούς μελετά. Όπως η ίδια έχει πει ο πατέρας της πίστευε ότι το να μάθει μουσική είναι σαν να μαθαίνει να αναπνέει.

Με δυσκολία και στερήσεις από τους γονείς της, φοιτά στο ιδιωτικό σχολείο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, προκειμένου να πάρει τα καλύτερα εφόδια. Μαθαίνει να επιβιώνει σε ένα περιβάλλον με συμμαθητές που προέρχονταν από οικονομικά άνετα οικογένειες.

Τα μουσικά της ακούσματα μέσα στο σπίτι ήταν κυρίως το ελαφρό τραγούδι της εποχής, όπως ήταν η Τζένη Βάνου, ο Γιάννης Βογιατζής και απο λαϊκά, κυρίως ο Τσιτσάνης. Η πρώτη επαφή με την κιθάρα είναι σε ηλικία 8 ετών. Ένας οικογενειακός θερινός κινηματογράφος στο Περιστέρι ήταν η αιτία για να φτάνουν στα αυτιά της από τα jukebox των καφενείων της περιοχής, οι φωνές της Πόλυς Πάνου, του Γαβαλά, του Καζαντζίδη. Οι ήχοι αυτοί ανακατεμένοι με τη μυρωδιά από τ’ αγιόκλημα και τα γιασεμιά τη μάγευαν κυριολεκτικά.

Οι γονείς της δίπλα της σε κάθε της βήμα τη στήριξαν και ήταν ανοιχτοί από την αρχή. Ο πατέρας της ήξερε από μουσική και η μητέρα μου αγαπούσε με πάθος όλες τις τέχνες. Αυτή βέβαια ήταν πιο ορθολογική και ανησυχούσε στο θέμα του επαγγελματισμού. Όταν, όμως, κατάλαβε με ποιους ανθρώπους είχε να κάνει στο ξεκίνημά, καθησυχάστηκε.

Η γνωριμία με τον Δήμο Μούτση

Ο Δήμος Μούτσης είναι ο δημιουργός που την ανακαλύπτει και την προτείνει στην ελληνική δισκογραφία. Συγχρόνως γράφει για τη φωνή της τα δυο πρώτα της τραγούδια, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, τα οποία περιλαμβάνονται στον δίσκο του «Ένα Χαμόγελο».

Στο σπίτι μιας φίλης της που παίζανε κιθάρα και τραγουδούσαν, ήταν καλεσμένος και ο Δήμος Μούτσης. «Έρχεται μέσα να δει τη φίλη μου, «Άκου, βρε Δήμο, τη φίλη μου πώς τραγουδάει» του λέει. Εγώ δεν είχα καταλάβει ακριβώς ποιος ήταν, αν και ήξερα τα τραγούδια του».

«Εσύ έχεις φωνάρα, γιατί δεν τη βγάζεις; Να, ξέρεις το τραγούδι αυτό;» και της προτείνει το δικό του. Έπαιξε το τραγούδι του. Τον είδε ν’ ανοίγουν τα μάτια του! «Έλα δω, παιδί μου», είπε, «εσύ είσαι μεγάλη φωνή».

Ο Δήμος Μούτσης την ενημέρωσε ότι θα συμμετάσχει σ’ ένα δίσκο -ετοίμαζε τότε το «Ένα χαμόγελο» – κι ότι θα πρέπει να μάθει κάποια τραγούδια και μ ‘αυτά ως demo να κάνει ακρόαση στην Columbia. Η Columbia τότε έχτιζε παραγωγές βάσει της άποψης των δημιουργών, γι’ αυτό και βγήκε τόσο σημαντικό υλικό, από τον Τσιτσάνη μέχρι τον Χατζιδάκι. Ήταν και μια εταιρεία που είχε ήδη έναν τεράστιο κατάλογο.

Τραγούδησε «Tα δάκρυά μου είναι καυτά» του Ξαρχάκου, ένα τραγούδι του Δήμου κι ένα του Xατζιδάκι. Tο παίρνει ο Μούτσης, το πάει στην Columbia και στη συνέχεια ο πατέρας της υπέγραψε το συμβόλαιο γιατί ήταν ανήλικη. Τόσο γρήγορα…

Με ατέλειωτες πρόβες και δουλειά ηχογραφεί το 1969 με το Μούτση αξεπέραστες επιτυχίες όπως «Βράδιασε», «Κάποιο τρένο», «Ρήνα-Κατερίνα», «Μια Παρασκευή» σε στίχους του Νίκου Γκάτσου. Η ίδια έχει πει για το Γκάτσο: «Πατούσε στη γη και την ίδια στιγμή ήταν συνδεδεμένος με το σύμπαν». Με τον κόμπο στο στομάχι και το άγχος της πρώτης φοράς, παίρνει το βάπτισμα του πυρός στην πρώτη μεγάλη συναυλία στο «Ρεξ», πλάι στον Μπιθικώτση και τον Κόκοτα. Η γρήγορη μουσική της αντίληψη τη βοηθάει να έχει έναν άμεσο κώδικα επικοινωνίας με τους δημιουργούς. Ερμηνεύει τα τραγούδια «Κόσμε αγάπη μου» του Σταύρου Ξαρχάκου που αργότερα κυκλοφόρησαν με τη φωνή της Μοσχολιού.

Ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης και η Γαλάνη

Το 1970 ο Χατζιδάκις μελοποιεί από το εξωτερικό τους στίχους του Γκάτσου δημιουργώντας την «Επιστροφή» με τις συμμετοχές της Γαλάνη και του Μπιθικώτση.

Χαρακτηριστική ήταν η οδηγία του Χατζιδάκι στον ενορχηστρωτή Μούτση για το κομμάτι «Η πίκρα σήμερα». Είχε πει: «Η εισαγωγή πρέπει να μοιάζει με προσευχή μικρού παιδιού.» Η Γαλάνη απογειώνει το τραγούδι προκαλώντας κυριολεκτικά ανατριχίλα μέχρι και σήμερα κάθε φορά που το τραγουδά.

Ο Χατζιδάκις βρισκόταν στην Αμερική, είχε επικοινωνία με τον Λαμπρόπουλο και ήθελε να εκδώσει κάποια τραγούδια του. Είχε ακούσει τη φωνή μου –του ’χε στείλει ο Νίκος Γκάτσος τον δίσκο του Δήμου– και του άρεσε. Ήθελε, λοιπόν, να κάνει δίσκο με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και να πω κι εγώ κάποια κομμάτια. Έτσι έγινε η «Επιστροφή» το 1970, όπου τραγούδησα το «Η πίκρα σήμερα», τους «Κολασμένους», «Σε πελαγίσιο μνήμα».

Έχει στο ενεργητικό της αναρίθμητες δισκογραφικές δουλειές τόσο προσωπικές όσο και συμμετοχές. Έχει κάνει αξιοζήλευτες συνεργασίες με τρανταχτά ονόματα σαν αυτά του Τσιτσάνη, της Μπέλλου, του Ξυλούρη και με πολλούς ακόμα όπως οι Χάλαρης, Σπανός, Χατζηνάσιος, Κορκολής, Μοσχολιού, Αλεξίου, Μητσιάς, Πάριος, Νταλάρας, Τσανακλίδου και άλλοι πολύ σημαντικοί.

Τους στίχους από τα περισσότερα τραγούδια της γράφουν οι Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μάνος Ελευθερίου, Κώστας Τριπολίτης, Λίνα Νικολακοπούλου και άλλοι. Η ίδια έχει γράψει μουσική για κάμποσα τραγούδια όπως «Παραιτούμαι», «Εγώ μιλάω για δύναμη», «Δύο μέρες μόνο» και αρκετά ακόμα.

Στο στουντιο φιλική κουβεντα με τον Μάνο Χατζιδάκι. Αριστερά του ο Μανώλης Μητσιάς και καθιστός στα πόδια του ο Γιώργος Μακράκης.

Τη δεκαετία του ‘80 συναντιέται με τον Μίκη Θεοδωράκη καθώς και με τον Μάνο Λοϊζο.

Κορφολογώντας μερικές μόνο από τις σπουδαιότερες επιτυχίες της «Μου ‘ταξες ταξίδι να με πας», «Σ’ αγαπώ», «Δεν είσαι εδώ», «Στερεότυπα», «Δυο μέρες μόνο», «Βροχή και σήμερα» και πάρα πολλά ακόμα, διαφαίνεται καθαρά το ειδικό της βάρος και η τεράστια τραγουδιστική γκάμα της σαραντάχρονης και πλέον μουσικής της καριέρας.

Το «αντράκι» της ελληνικής δισκογραφίας

Την αποκαλούν «αντράκι» και η ίδια απαντά: «Θεωρώ ότι είμαι ένα πολύ θηλυκό πλάσμα, απλά έχω μια άλλη εντύπωση για το τι είναι η θηλυκότητα (σ.σ.: γελάει). Η θηλυκότητα έχει μια μεγάλη δύναμη την οποία ξεχνάμε οι γυναίκες, θέλουμε να την ταυτίζουμε με μια ψευδή εικόνα. Φαίνεται ότι αυτό μας βολεύει. Εγώ ταυτίζω τη θηλυκότητα με τη δύναμη, με την αντοχή, με το ένστικτο.

Η θηλυκή υπόσταση είναι για μένα απαλλαγμένη από την αρσενική παρόρμηση, αυτό το «ταύρος εν υαλοπωλείω», η οποία πολλές φορές μάς έχει ρίξει, ως κοινωνία, στα βράχια. Η γυναίκα μπορεί και πρέπει να έχει μια απόσταση από τα πράγματα και να αγριεύει όταν πρέπει να προστατέψει. Να αγριεύει πολύ, όμως. Ετσι γίνεται στη φύση.

Αν ακούσουμε τα ένστικτά μας, μας οδηγούν πολύ καλά. Η εργατικότητά μου είναι επίσης στοιχείο της θηλυκότητάς μου, είμαι πολύ κοντά στην κοινωνία του μελισσιού. Ναι, έχω υπάρξει οξύθυμη και απότομη πολλές φορές. Σνομπ δηλαδή, με την έννοια του «sans noblesse». Έχω σπάσει τα μούτρα μου, έχω μετανιώσει οικτρά για τη συμπεριφορά μου, έχω ζητήσει συγγνώμη. Και σε όσους δεν έχω ζητήσει είναι ευκαιρία σήμερα, μέσα από την κουβέντα μας, να ζητήσω… Είχα μεγάλες εντάσεις στη ζωή μου και αυτό το πράγμα με ωθούσε καμιά φορά σε λάθος κινήσεις. Η πρόθεσή μου δεν ήταν λάθος, οι χειρισμοί, όμως, ήταν… Και έτσι συχνά έχανα και το δίκιο μου».

«Μπορεί να ‘το χουν πλανέψει ακρογιαλιές δειλινά…»

Τη Δήμητρα Γαλάνη την έχουν πλανέψει οι μελωδίες κουβαλώντας τη νοοτροπία πως κάθε ήχος είναι μουσική. Όπως έχει πει μουσική είναι η ανάσα της, ο ήλιος, το φως, το οξυγόνο. Η επανεκτέλεση στο τραγούδι «Ακρογιαλιές δειλινά» με την καθοδήγηση του Τσιτσάνη, σηματοδότησε τη σχέση της με το λαϊκό τραγούδι.

Για τον Τσιτσάνη έχει δηλώσει: «Μου ξερίζωσε μια φωνή που μέχρι τότε δεν είχα αντιληφθεί κι έναν τρόπο φραζαρίσματος, τον οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τον είχα. Απάλλαξε τη φωνή μου από κάποια στοιχεία «ελαφρού τραγουδιού» χωρίς να πειράξει όμως τίποτα από την αισθητική της ερμηνείας μου. Μεγάλο σχολείο για μένα και μεγάλη η ευγνωμοσύνη μου σ’ αυτόν και το έργο του.»

Στη συνείδηση του λαού η Γαλάνη είναι από τα πιο ατόφια καλλιτεχνικά πρόσωπα που εκφράζουν απόλυτα τον ελληνικό πολιτισμό. Χτίζει έναν κόσμο και μας τον παραδίδει με τα ομορφότερα χρώματα και τα πιο δυνατά αρώματα.

«Φωτιά και να καούν τα χάρτινα…»

Ο Νίκος Μωραΐτης αποκαλύπτει την ιστορία πίσω από το μεγάλο τραγούδι που απογείωσε η Δήμητρα Γαλάνη. Φοράει τα καλύτερά της ρούχα και βγαίνει πάνω στη σκηνή για να μας πει δυνατά «Φωτιά και να καούν τα χάρτινα…». Μαζί της βρίσκουμε πάλι την ξεχασμένη ομορφονιά, την Αθανασία του Γκάτσου και του Χατζιδάκι…

«Η Δήμητρα Γαλάνη είναι αυτή που μου άνοιξε τον δρόμο και χωρίς αυτήν δεν θα ‘χα βγει στο τραγούδι. Της πάω κάποιους στίχους, τους διαβάζει επί τόπου–καμιά δεκαριά στίχους τής πήγα- και μου λέει:
– Αυτά είναι ωραία. Δεν ξέρω που με πάνε αλλά εγώ κάτι θα κάνω μ’ αυτά.
– Πότε να σας πάρω τηλέφωνο; Να σας πάρω σ’ ένα δίμηνο;
– Ναι, ναι, να με πάρεις».

Τον καλεί μετά από λίγους μήνες. «Έλα Νίκο, είμαι η Δήμητρα Γαλάνη! Ήθελα να σε ρωτήσω αν συμφωνείς να δώσω τα «Χάρτινα» στον Τάκη Σούκα για να τα μελοποιήσει». 24 χρονών καθώς ήταν του «κόπηκαν τα πόδια». «Ναι… Ναι…», απάντησε.

«Θα κάνω δίσκο με τον Τάκη Σούκα αλλά θα ‘χει κι άλλα πράγματα. Πάρε αυτή τη μελωδία από το Τουρκμενιστάν για να γράψεις πάνω. Έχεις ξαναγράψει πάνω σε μελωδία;», του λέει.

Ακούει το «Όσες φωτιές» και δεν πιστεύει ότι έγραψε ο μόλις 24 ετών Μωραΐτης αυτή τη μελωδία. «Δεν το πιστεύω ότι το έγραψες σε τόσο λίγο χρόνο και ότι όλες οι συλλαβές είναι σωστές».

Ο Νίκος Μωραΐτης έχει δηλώσει πως η Δήμητρα Γαλάνη τον… «κακόμαθε». Πίστευε πως όλοι οι καλλιτέχνες από εκεί και έπειτα θα του δίνουν την ίδια σημασία…

Η εμφάνιση στην τηλεόραση και στα «Υπέροχα πλάσματα»

Από τη δεκαετία του ’90 και μετά η Δήμητρα Γαλάνη γράφει και η ίδια τραγούδια είτε για την ίδια, είτε για άλλους τραγουδιστές όπως επίσης και μουσική για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

Έκανε την πρώτη της εμφάνιση και σαν ηθοποιός στα Υπέροχα Πλάσματα. Η κυρά Φωτεινή η καφετζού. Μεγάλη θαυμάστρια του Γιώργου Μαζωνάκη, κατάφερε τελικά να κάνει ένα ντουέτο μαζί του.

Συμμετείχε σαν μέλος της κριτικής επιτροπής στο ανανεωμένο Φεστιβάλ ελληνικού τραγουδιού Θεσσαλονίκης το 2005 και από το 2007 είναι μέλος της προκριματικής επιτροπής του διεθνούς Φεστιβάλ εναλλακτικής μουσικής Soundwave Coca Cola.

Η Δήμητρα Γαλάνη τραγουδά για τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη

Το «Δυο μέρες μόνο» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη προβλήθηκε το πρώτο μισό της σεζόν 2005 – 2006 και το άλλο μισό της σεζόν 2006 – 2007. Το ομότιτλο τραγούδι είχε κυκλοφορήσει πρώτη φορά το 1991 στο δίσκο της συνεργασίας της Δήμητρας Γαλάνη με τον Παρασκευά Καρασούλο, «Φως».

Η Δήμητρα Γαλάνη μερικά χρόνια αργότερα, με τη μοναδική χροιά της ερμηνεύει το τραγούδι «Αν» της ταινίας του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, σε μουσική της ίδιας, στίχους του Παρασκευά Καρασούλου και παραγωγή του Χριστόφορου Μουράτογλου.

Το τραγούδι «Αν» συμπεριλαμβάνεται στο soundtrack της ομότιτλης ταινίας.

Οι φόβοι και ο γάμος

Η Δήμητρα Γαλάνη φοβάται τη στέρηση της ελευθερίας της σκέψης. Το οικονομικό δεν τη φοβίζει. Όπως λέει η ίδια είναι παλιός άνθρωπος και το αντιμετωπίζει. Προσπαθεί να βρει έναν καινούργιο τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται κάποιος τα αισθήματα, την ομορφιά, τους φόβους.

Στο Μουσικό Κέντρο Αθηνών-ΣΕΙΡΙΟΣ με τον Μάνο Χατζιδάκι να διευθύνει την ορχήστρα

Δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη ενός άντρα – προστάτη. «Αυτή την εικόνα του άντρα δεν τη χρειάστηκα ποτέ στη ζωή μου. Παρ’ ότι δουλεύω σε ένα από τα πιο ανδροκρατούμενα κυκλώματα που υπάρχουν, ποτέ δεν είδα τον άντρα με αυτό τον τρόπο», έχει δηλώσει.

«Σαν συντροφιά, σαν παρέα, σαν εραστή, σαν πατέρα, σαν χιλιάδες πράγματα. Τη χρήση της δύναμής του δεν χρειάστηκα ποτέ».

Οι άνθρωποι που τη… στρίμωξαν

Μόλις έχει κάνει τη μεγάλη επιτυχία, «Μαρία με τα κίτρινα» του Δημητρίου, βρίσκεται στην πλατεία του Κολωνακίου και λιάζεται με τους φίλους της. Τότε γυρίζει ο Τάσος Φαληρέας και της λέει με χοντρό τρόπο «Καλά ξεκίνησες, μη συνηθίσεις και κάνεις το ίδιο συνέχεια».

«Δεν ήταν που δεν του άρεσε το τραγούδι, αλλά είχε γίνει τόσο smash hit, που διέβλεπε ότι οι δισκογραφικές θα με παρότρυναν να τραγουδώ τη «Μαρία με τα ροζ», μετά τη «Μαρία με τα πράσινα», ώστε να εμπεδώσω εγώ και το κοινό πόσες «Μαρίες» μπορώ να τραγουδήσω».

«Ρόμπα με έκανε! Πάντα φίλος μου και σύμβουλος υπήρξε, και από τον Τάσο και το «Pop Eleven» ανακάλυψα την τζαζ. Εντάξει, ήταν γκουρού ο Φαληρέας, τι να λέμε τώρα…».

Η σχέση της με την πολιτική

Δηλώνει κεντροαριστερή, υπέρ δηλαδή μιας ελεύθερης αγοράς και ενός υγιούς καπιταλισμού, αλλά με κοινωνικές παροχές τέτοιες ώστε να περνάει καλά και με αξιοπρέπεια ο κόσμος. Με ένα σωστό σύστημα υγείας και παιδείας. Το δικαίωμα, δηλαδή, στη ζωή και στη μόρφωση. Το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και στο όνειρο. Δεν προσκολλήθηκε ποτέ και πουθενά.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ – ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ – ΙΜΑΜ BAILDI – ΚΑΡΑΝΤΙΝΗΣ – ΜΟΥΣΙΚΟΙ

«Το γεγονός ότι αυτό το μοντέλο, που δοκιμάστηκε μέσα από τα «σοσιαλιστικά» κόμματα στην Ευρώπη, αποδείχθηκε μούφα δεν μπορεί εμένα να με μετακινήσει απ’ τις σκέψεις μου και τις ιδέες μου. Αυτή η αρρωστημένη, άπληστη μορφή της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς μάς έχει διαλύσει παγκόσμια. Φασισμός δεν είναι τα λούμπεν στοιχεία, η πλέμπα του φασισμού, αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα παγκοσμίως. Μην τρελαθούμε! Βλέπουμε το δέντρο και αφήνουμε το δάσος».

Η διεθνής καριέρα που ποτέ δεν θέλησε

Το 1976 κάνει το πρώτο της ταξίδι στην Αμερική και στον Καναδά. Πρώτη της επαφή με τον απόδημο Ελληνισμό σε Νέα Υόρκη, Σικάγο, Φιλαδέλφεια, Τορόντο, Βοστόνη, Μόντρεαλ.

Είχε προτάσεις πολλές τη δεκαετία του ’80 στο Παρίσι, όπου και έζησε για δύο χρόνια. Μετά έφυγε. Ήθελε να τραγουδάει στη γλώσσα της, μιας κι ερχόταν από τα χέρια του Γκάτσου. Η μουσική σκηνή στη Γαλλία των 80s, δεν την ενδιέφερε καθόλου. Είχε καταρρεύσει η μεγάλη σκηνή του υπαρξισμού, του γαλλικού chanson, και η βιομηχανία είχε στραφεί σ’ ένα είδος κάκιστης ποπ. Λάτρεψε όμως την Μερσέντες Σόσα και τη Μίνα. Μπορεί να μην καταλάβαινε τη γλώσσα, αλλά έπαιρνε όλο το αίσθημα από τη φωνή και τη θεϊκή ερμηνεία τους.

Σκεφτόταν, λοιπόν, πως αν ποτέ φτάσει το μικρό δαχτυλάκι τους, ας την ανακαλύψουν, ας τη μάθουν γι’ αυτό που κάνει στη δική της, μοναδική γλώσσα.

Το 2006 συμμετέχει στον δίσκο της Cezaria Evora «Rogamar» τραγουδώντας μαζί της το Um Pincelada. Το 2007 συναντιέται δισκογραφικά και επί σκηνής με τον Ιταλό τραγουδοποιό Vinicio Capossela. Το 2009, ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα της η συνεργασία-συνάντηση με τον μεγάλο Αργεντινό συνθέτη και παραγωγό Gustavo Santaolalla (2008) και το συγκρότημα Bajofondo. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το άλμπουμ «PIXEL», μία έκδοση με διαχρονικά τραγούδια της Δήμητρας Γαλάνη τα οποία προσέγγισαν με το δικό τους τρόπο εκπρόσωποι της νεότερης γενιάς δημιουργών και κάποια σε πρώτη εκτέλεση. Σ’αυτόν τον δίσκο ο Gustavo Santaolalla διασκευάζει μαζί με τους Bajofondo (νέο remix) το Querer.

Τα ντουέτα

Τον Μάιο του 1979 κυκλοφορεί μετά από αρκετή καθυστέρηση ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος του Παύλου Σιδηρόπουλου με τίτλο «Φλου». Η επίσημη υποδοχή του ήταν μάλλον χλιαρή αλλά το άλμπουμ, μέρα με τη μέρα, κέρδιζε την αποδοχή και εκτίμηση του κόσμου αυξάνοντας θεαματικά και τις πωλήσεις του και το 1992, δύο χρόνια μετά τη φυγή του Πρίγκιπα ψηφίστηκε από τους συντάκτες του περιοδικού Ποπ και Ροκ ως το «καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής». Στο ψυχεδελικό κομμάτι «Η ώρα του Stuff» η Δήμητρα Γαλάνη συντροφεύοντας το Σιδηρόπουλο δίνει το δικό της τόνο, δίχως όμως να αναγράφεται το όνομά της.

Η Γαλάνη ολοκλήρωνε μετά από 9 χρόνια τη συνεργασία της με την Κολούμπια και κατέληγε στη Μίνως…

Τον Οκτώβριο του 1980 κυκλοφορεί ο τελευταίος δίσκος του Μάνου Λοΐζου με τίτλο «Για μέρα μια ζωής». Ο δίσκος είναι πολυσυλλεκτικός τόσο από πλευράς στιχουργών όσο και ερμηνευτών με τη Δήμητρα Γαλάνη να έχει τον βασικό ρόλο. Ο Λοΐζος επιλέγει τη Γαλάνη για να κλείσουν μαζί το άλμπουμ, τραγουδώντας σε στίχους του Φώντα Λάδη, για όσα πέρασαν και κυρίως για όσα θα ‘θελε να ‘ρθουν…

Το 1986 η Δήμητρα Γαλάνη συναντά τον Γιώργο Χατζηνάσιο και τη Λίνα Νικολακοπούλου στο δίσκο «Παιχνίδι για δύο». Είναι η τελευταία ολοκληρωμένη συνεργασία της με το συνθέτη, με τον οποίο νωρίτερα έχουν συνδεθεί με μεγάλες στιγμές όπως τα: «Αν μ’ αγαπάς φίλα σταυρό», «Συγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ», «Γιαρέμ-γιαρέμ», «Τα γαλάζια σου γράμματα», «Ζω», «Θα σ’ αγαπώ», «Το γρανάζι» και άλλα. Απ’ το «Παιχνίδι για δύο» την παράσταση θα κλέψει το «Σ’ όποιον αρέσουμε» και το ομώνυμο ντουέτο με τον Γιάννη Πάριο.

Το 1995 κυκλοφόρησε ο δίσκος της Λίνας Νικολακοπούλου και της Δήμητρας Γαλάνη «Ανάσα, η τέχνη της καρδιάς». Το δίδυμο σπάζουν σε δύο μόλις τραγούδια ο Σταμάτης Κραουνάκης και ο Θάνος Μικρούτσικος. Ο τελευταίος υπογράφει τη μουσική στο ιδιαίτερο ζεϊμπέκικο «Ατομική μου ενέργεια» που ξεχώρισε.

Το αρχείο του δημοσιογράφου, στιχουργού και ανθρώπου της τηλεόρασης Γιώργου Παπαστεφάνου μας χαρίζει σπάνιες «Διαδρομές» μέσα από τις πολύτιμες εκπομπές του, με τον Μικρούτσικο στο πιάνο, τη Γαλάνη και το Δημήτρη Μητροπάνο στην ερμηνεία.

Το 2012 η Δήμητρα Γαλάνη και η Χάρις Αλεξίου θα ενώσουν για μια ακόμη φορά επί σκηνής τις δυνάμεις, τις καρδιές, την τέχνη τους. Οι παραστάσεις τους στο θέατρο Παλλάς θα γνωρίσουν πλατιά επιτυχία και στη συνέχεια θα ταξιδέψουν σε όλη την Ελλάδα, μαζί με το κοινό μήνυμά τους: «Να είναι όλα τόσο όμορφα σαν την αγάπη μας γι’ αυτό που κάνουμε, να χαρεί ο κόσμος όσο κι εμείς». Έτσι είπαμε, έτσι πράξαμε.

Το 2001 έχουμε μια ακόμη απρόσμενη συνάντηση. Τον Ιούνιο εκδίδεται το «Μετά» της Δήμητρας Γαλάνη και του Κωνσταντίνου Βήτα. Ήχοι ηλεκτρονικοί, techno-ambient ρυθμοί, αλλά και τολμηρά πειράγματα του χτες από τον τραγουδοποιό που ξεχώρισε με τους «Stereo Nova». Λέει ο Κωνσταντίνος Βήτα: «…Περπατούσαμε μέσα στη μουσική κι αυτή μας χάραζε το δρόμο…». «…Τραγουδώ όπως ανασαίνω…», λέει η Γαλάνη.

Η Δήμητρα Γαλάνη στη μεγάλη διαδρομή της στο ελληνικό τραγούδι συνέβαλλε πολλές φορές και καθοριστικά στην ανάδειξη και καθιέρωση νέων προσώπων. Η εμπνευσμένη ερμηνεύτρια με το κύρος και τη μεγάλη πορεία της, έδωσε βήμα και ώθηση σε νέους δημιουργούς και ερμηνευτές. Το 2007 στο δίσκο του Γιώργου Καραδήμου «Φως και βγαίνω» η Γαλάνη τραγουδά μαζί του στην ελληνική εκδοχή μιας διεθνούς επιτυχίας του Andrea Bocceli σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη.

Το 2005 στη σκηνή του Vox συναντιούνται η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και η Δήμητρα Γαλάνη. Αποσπάσματα της παράστασής τους παρουσιάζονται στο δίσκος τους που εκδίδεται λίγο πριν κλείσει η χρονιά. «Απόψε ας γίνουμε οι δυο καρδιές μια φωνή, μια αγάπη που ανάβει πάνω στη σκηνή» δηλώνουν χαρακτηριστικά οι δύο ερμηνεύτριες. Απρόσμενες καταθέσεις, όπως συνηθίζουν και οι δυο και ευρηματικές εναλλαγές τραγουδιών.

Στον τελευταίο της δίσκο με τίτλο «Το Βαλς των Χαμένων Μετά» η Δήμητρα Γαλάνη ερμηνεύει συνθέσεις του Ευστάθιου Δράκου σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη. Ο Νίκος Μωραΐτης πήρε τη Δήμητρα Γαλάνη τηλέφωνο: «Έχουμε γράψει τραγούδια για σένα». Η Δήμητρα ακούει, τον παίρνει πίσω. «Αυτά τα τραγούδια πρέπει να τα πω μαζί με το Στάθη».

Το Βαλς και η Εκδρομή στην αρχή. Και Όστρακο. Και Βεγγαλικά. Έρχεται και το Νερό μετά. Οι ορχήστρες γράφονται στην Πάτρα -έδρα των Minor Project του Στάθη. Οι φωνές στην Αθήνα. Οι μίξεις των φωνών στο στούντιο του Γιώργου Ανδρέου στη Βαρυμπόμπη. Οι Ευτυχισμένοι Άνθρωποι, το τελευταίο που γεννιέται. «Ευτυχισμένοι οι άνθρωποι αυτοί» λέει το τραγούδι. Ευτυχισμένοι και αυτοί με αυτό τον δίσκο…

Πηγές: ogdoo.gr, lifo.gr, tovima.gr, wikipedia, musicheaven.gr, galani.gr