Δημήτρης Σταράκης: Μάγδα Φύσσα, η ελπίδα της ανθρωπότητας

«Αρετή είναι ν’ αγωνίζεσαι για την ευτυχία των περισσότερων»
Σταντάλ

Πριν από τέσσερα χρόνια, το φίδι που ξεπήδησε από το αυγό του νεοφασισμού στόχευσε την καρδιά του Παύλου Φύσσα. Ένα κατεξοχήν πολιτικό γεγονός, που κάποιοι τεχνηέντως πήγαν να το υποβαθμίζουν ως μία «κόντρα μεταξύ οπαδών».

Μία δολοφονία που ανέκοψε την φρενήρη άνοδο της Χρυσής Αυγής προς την εξουσία, αποκαλύπτοντας αυτό που κάποιοι υποβάθμιζαν και υποτιμούσαν. «Η μνήμη

είναι επιλεκτική», μας λέει η ιστορικός Τασούλα Δερβενιώτη και ό,τι επιλέγουμε να θυμόμαστε από το παρελθόν φτάνει να επιδρά στις πράξεις μας στο παρόν και να διαμορφώνει έτσι και το μέλλον μας.

Η Μάγδα Φύσσα δεν υπήρξε ποτέ η μάνα που την τσάκισε μια για πάντα ο Χάρος. Το φαρμάκι της απώλειας του γιου της έγινε φάρμακο για να περάσει στη δημόσια δράση. Σε όλο αυτό το διάστημα τα έβαλε με ένα ολόκληρο σύστημα. Επέλεξαν να τη φιμώσουν πρώτα ως γυναίκα, μετά ως μάνα και στο τέλος ως άνθρωπο που δεν επιθυμεί να επιτρέψει να περάσει ο φασισμός: «Τι θέλεις μωρή πουτ@να εδώ; Τι θες μωρή κουφάλα; Που είναι ο γ@μιόλης ο Παύλος σου τώρα ε; Πού είναι ο Παύλος σου;», άκουσε κάποια στιγμή στο χώρο όπου διεξάγεται η δίκη της Χρυσής Αυγής.

Με σθένος πληγωμένου λιονταριού και μητέρας που βλέπει τα νεογνά της να απειλούνται, η Μάγδα Φύσσα δυναμώνει κάθε μέρα από τέτοιου είδους επιθέσεις. Μαζί της, πλάι της, δυναμώνουμε κι εμείς. «Σιγά μη φοβηθώ» , λέει το γνωστό σύνθημα που μοιραζόμαστε όσες και όσοι επιλέγουμε συνειδητά να μην καταντήσουμε απολογητές του νεοναζισμού στην εποχή που τον ανασταίνει η κατασκευασμένη λιτότητα.

Η Μάγδα και ο Παύλος. Δύο οντότητες που χώρισε ο θάνατος μα ενώνει η μνήμη. Ο φιλόσοφος Paul Ricoeur τονίζει ότι ό άνθρωπος τυφλώνεται, όταν αποφεύγει την αλήθεια του παρελθόντος του. Η Μάγδα Φύσσα βαστά, ορθώνει τα στήθια της μπροστά στο τέρας με το ανθρώπινο πρόσωπο και μας μαθαίνει με πράξεις πώς ορίζεται η ελπίδα της ανθρωπότητας. Μας δίνει το φως της και κάνει πράξη τα λόγια του Ρίτσου: «Αν δεν μπορέσω να το δεις κι εσύ, μοιάζει σα να μη το ‘χω».

Η Μάγδα Φύσσα μας μαθαίνει ό,τι απέτυχαν να μας μάθουν σήμερα οι πνευματικοί άνθρωποι: Είναι καθήκον μας να μην συνταχθούμε με τους εκτελεστές μας. Βάστα γερά, λεβέντισσα.