WP: Ο Μπάνον αποκάλεσε «αντιπολίτευση» τον Τύπο. Έχει δίκιο κι αυτό είναι κάτι καλό

Τον ρόλο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην ενημέρωση, στην αποκάλυψη σκανδάλων, στην ευαισθητοποίηση των πολιτών, ακόμα και στην αλλαγή πολιτικής, από περίπου τα τέλη του 18ου αιώνα στις ΗΠΑ, αναδεικνύει άρθρο της «The Washington Post», με αφορμή πρόσφατη δήλωση του επικεφαλής της στρατηγικής του Λευκού Οίκου, Στίβεν Μπάνον. «Κόμμα της αντιπολίτευσης» , χαρακτήρισε τα εθνικά ΜΜΕ το «γεράκι» του

Στο άρθρο της αμερικανικής εφημερίδας (υπό τον τίτλο «Ο Μπάνον αποκάλεσε «αντιπολίτευση» τον Τύπο. Έχει δίκιο κι αυτό είναι κάτι καλό») τονίζεται ότι μετά τις «ατυχείς» δηλώσεις Μπάνον όλα σχεδόν τα Μέσα Ενημέρωσης δεσμεύθηκαν εκ νέου να είναι αφοσιωμένα στην δικαιοσύνη, την αλήθεια και την ορθότητα των ειδήσεων, όπως ακριβώς θα έπρεπε, σημειώνει ο έγκριτος αρθρογράφος της εφημερίδας, Sanford J. Ungar.

Προτείνει μάλιστα τα Μέσα Ενημέρωσης να αγκαλιάσουν αυτές τις δηλώσεις και να τις χρησιμοποιήσουν υπέρ τους, καθώς, όπως υποστηρίζει, σε αυτούς τους δύσκολους για την Αμερική καιρούς, μία ανεξάρτητη «αντιπολίτευση» – ένα εξωτερικός δηλαδή έλεγχος για κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους της κυβέρνησης και άλλων δημόσιων και ιδιωτικών θεσμών- είναι ακριβώς αυτό που είχαν στο μυαλό τους εκείνοι που υπέγραψαν την διακήρυξη της Ανεξαρτησίας.

Ο Ungar δηλώνει οτι ο Μπάνον σίγουρα γνωρίζει τί σημαίνει αντιπολιτευτικός Τύπος και ανατρέχει στο παρελθόν για να μας θυμίσει την περίπτωση του δημοσιογράφου, Μπέντζαμιν Φράνκλιν Μπας, εγγονού του μεγάλου φιλόσοφου της Αμερικανικής Επανάστασης, ο οποίος ασκούσε οξεία κριτική στους πολιτικούς, συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου Τζορτζ Ουάσινγκτον.

Υπενθυμίζει εξάλλου ότι ο Αβραάμ Λίνκολν είχε χαρακτηρισθεί από τα τότε μέσα Ενημέρωσης «τύραννος» για τον τρόπο που συγκέντρωσε γύρω του τις εξουσίες και ανέστειλε το habeas corpus (την προστασία δηλαδή της ατομικής ελευθερίας του πολίτη έναντι της αυθαίρετης σύλληψης και κράτησης του) κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.

Στο δημοσίευμα γίνεται όμως και αναφορά στην περίοδο γύρω στα μέσα του 20ου αιώνα, όταν κάποιοι θεωρητικοί εγκωμίασαν τη δυνατότητα του Τύπου να λειτουργεί έστω και ανεπίσημα ως «τέταρτη εξουσία», σε αγαστή συνεργασία με την νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία με σκοπό, σύμφωνα με το δημοσίευμα, να προωθηθεί μία μετα-πολεμική ατζέντα εθνικής συναίνεσης. Μία συνέπεια αυτής της τακτικής, αναφέρει η «The Washington Post», ήταν να καλύπτονται αμφιλεγόμενες πρακτικές των εκάστοτε αμερικανών προέδρων και άλλων υψηλών αξιωματούχων. Αναγνωρίζει όμως οτι ακόμα και τότε, η Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ έστελνε αμερικανούς δημοσιογράφους και επιστήμονες σε όλον τον κόσμο, προκειμένου να βοηθήσουν τις αναπτυσσόμενες χώρες να μάθουν πώς να γαλουχήσουν και να προστατεύσουν ανεξάρτητα και, ναι! αντιπολιτευόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Στο δημοσίευμα της «The Washington Post», ο αρθρογράφος αναγνωρίζει ότι η εμπειρία αυτή των δημοσιογράφων στο εξωτερικό συνέβαλε ώστε να απομυθοποιηθεί στο εσωτερικό η αφελής, όπως την χαρακτηρίζει, πατριωτική ιδέα ότι ήταν όλοι μία μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια που δουλεύει από κοινού. Θυμίζει ότι σε κάποιες από τις πιο αξιομνημόνευτες κρίσεις των τελευταίων χρόνων, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έγιναν πρωτοπόρα των μεταρρυθμίσεων. Για παράδειγμα, όπως λέει ο αρθρογράφος, κατά τη διάρκεια του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και τη φυλετική ισότητα, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, οι θαρραλέοι εκδότες, οι δημοσιογράφοι και οι φωτογράφοι, ιδιαίτερα στο Νότο, ήταν εκείνοι που αντιλήφθηκαν την αυξανόμενη κοινωνική αναταραχή και πίεσαν προς την αναθεώρηση των άδικων-ρατσιστικών νόμων και των κοινωνικών πρακτικών.

Αναφέρεται επίσης στον πόλεμο του Βιετνάμ, τον οποίο χαρακτηρίζει ταπεινωτικό και τονίζει ότι τότε οι επίσημοι πολιτικοί θεσμοί της Αμερικής απέτυχαν παταγωδώς να αναδείξουν πόσο μεγάλες ήταν οι διαφωνίες μεταξύ τους και πόσο δραματικά αποτυχημένη υπήρξε η τότε πολιτική. Ακόμα και εκείνοι που άρχιζαν να μιλούν κατά του πολέμου, λέει ο Sanford J. Ungar, στο τέλος ψήφιζαν υπέρ διαταγμάτων για μαζικές πιστώσεις προκειμένου να συνεχισθεί ο μεγάλος αυτός πόλεμος.

Αρκεί να υπενθυμίσουμε, συνεχίζει το δημοσίευμα, οτι ο πρόεδρος Τζον Κένεντι είχε ζητήσει τότε από τους New York Times να φέρουν πίσω τον ανταποκριτή τους από την Σαϊγκόν, καθώς εκείνος μαζί με άλλους ανεξάρτητους ανταποκριτές πολέμου έθεταν δύσκολα ερωτήματα για το τέλμα στο οποίο είχε περιέλθει ο πόλεμος.

Τελικά ήταν οι άνθρωποι όλων των ηλικιών που διαμαρτύρονταν στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων και οι ασυμβίβαστοι δημοσιογράφοι, και όχι οι πολιτικοί, που άλλαξαν την τότε πολιτική, υποστηρίζει ο αρθρογράφος και συνεχίζει γράφοντας ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ δεν έληξε χάρις στη διαρροή των εγγράφων του Πενταγώνου το 1971, αλλά χάρις στην αλληλεγγύη των διαφόρων δημοσιογραφικών οργανισμών οι οποίοι κατάφεραν να κάμψουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης να πείσει το Ανώτατο Δικαστήριο να αναστείλει τις αποκαλύψεις.

Φυσικά υπήρξαν και περίοδοι όπου η κυβέρνηση Νίξον αντιμετώπιζε τους δημοσιογράφους σαν αληθινή αντιπολίτευση και πραγματικά έτσι ήταν, μας λέει το δημοσίευμα. Για του λόγου το αληθές, μας θυμίζει την περίπτωση του δημοσιογράφου των «Times», Ερλ Κάλντγουελ, ο οποίος κατάφερε να κάνει ρεπορτάζ από μέσα για τις δραστηριότητες του κινήματος των Μαύρων Πανθήρων. Τότε το υπουργείο Δικαιοσύνης, επί Νίξον, προσπάθησε να τον υποχρεώσει να καταθέσει ενώπιον ενός ομοσπονδιακού σώματος ενόρκων και να αποκαλύψει τις πηγές τους. Ο δημοσιογράφος δήλωσε πρόθυμος να πάει φυλακή, παρά να αποκαλύψει τις πηγές του.

Συνεχίζοντας, ο αρθρογράφος υπενθυμίζει οτι ο αμερικανικός λαός αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος πληροφορήθηκε για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της αμερικανικής πολιτικής ζωής, το γνωστό «Γουότεργκεϊτ», χάρις σε δύο ατρόμητους νέους δημοσιογράφους και στις αποκάλυψεις τους για τις διαρρήξεις γραφείων στο αρχηγείο των Δημοκρατικών, στο Γουότεργκεϊτ της Ουάσινγκτον, το 1972, από την κυβέρνηση Νίξον.

Επιστρέφοντας στην επικαιρότητα, ο Sanford J. Ungar υποστηρίζει οτι τα Μέσα Ενημέρωσης έχοντας βοηθήσει τον Τραμπ να αναρριχηθεί στην εξουσία, στρέφοντας τόσο πολύ την προσοχή τους επάνω του, κατά τις πρώτες ημέρες της υποψηφιότητάς του, δεν έχει πλέον νόημα να κρατήσουν κλειστό το στόμα τους, όπως τους προέτρεψε ο ισχυρός άνδρας του Λευκού Οίκου.

«Οι πραγματικοί δημοσιογράφοι, αυτοί που απορρίπτουν την έννοια των «εναλλακτικών γεγονότων» και λένε κατά πρόσωπο στην εξουσία την αλήθεια, αφού πρώτα έχουν κάνει προσεκτικές έρευνες- αντιλαμβάνονται οτι αυτό ακριβώς είναι η μόνη πραγματική προστασία κατά της απολυταρχίας και της τυραννίας. Ζήτω η πραγματική αντιπολίτευση», καταλήγει ο Ungar.

Πηγή:The Washington Post