H αόρατη βία

Γράφει ο Μανώλης Τασάκος

Μία γυναίκα 42 ετών, αυτοκτόνησε προχθές στα Γιαννιτσά, όντας δεκαπέντε μήνες απλήρωτη από τη δουλειά της στις επιχειρήσεις Καρυπίδη.

Ο εν λόγω επιχειρηματίας δεν “βρίσκει” τα χρήματα να πληρώσει τους εργαζόμενους του, διαθέτει όμως μερικά εκατομμύρια ευρώ για να διοικεί ποδοσφαιρικές ομάδες.

Από την άλλη, η γυναίκα αυτή προστίθεται στα χιλιάδες άλλα θύματα της οικονομικής κρίσης ή μάλλον της νέας οικονομικής πραγματικότητας, αφού η έννοια “κρίση” παραπέμπει σε ένα

σπασμωδικό -και βίαιο μεν- αλλά προσωρινό εν τέλει, γεγονός. Στην ελληνική περίπτωση όμως η κρίση έχει πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά προκαλώντας τόσο έντονες αλλαγές στην κοινωνία που πλέον ζούμε και θα ζούμε σε μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα, κυριολεκτικά αβάσταχτη για την πλειοψηφία των εργαζομένων.

Για τον θάνατο αυτό, όπως και για τόσους άλλους θανάτους εργαζομένων, δεν θα γραφτούν οργισμένα πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, δεν θα γίνουν έντονες συζητήσεις στα κανάλια και κυρίως, δεν θα αναζητηθούν υπεύθυνοι. Δεν υπάρχουν υπεύθυνοι άλλωστε, ήταν η τραγική μεν αλλά “προσωπική” απόφαση μίας γυναίκας που δεν άντεξε τις “αντικειμενικές” πιέσεις της ζωής και αυτοκτόνησε. Έτσι μας λένε διάφοροι “ψύχραιμοι” σχολιαστές και πολιτικοί του αυτοαποκαλούμενου «μετώπου της λογικής».

Τα ίδια δηλαδή που έλεγαν και πριν μερικά χρόνια, όταν ανέκυψε έντονα το θέμα της αύξησης των αυτοκτονιών εν μέσω κρίσης. Κατηγορούσαν μάλιστα για λαϊκισμό όσους συνέδεαν αυτή την αύξηση με την ανεργία, την ανέχεια και τα οικονομικά προβλήματα.

Βλέπετε η κρίση, η ανεργία και η ανέχεια δεν έχουν υπεύθυνους, δεν είναι δημιούργημα ανθρώπων και πολιτικών επιλογών, είναι κάτι σαν φυσική καταστροφή, σαν έναν σεισμό, για παράδειγμα. Θα ήταν παράλογο να αναζητηθούν ευθύνες για έναν σεισμό.

Οι θάνατοι και οι πληγές από τέτοιες καταστάσεις δεν λογίζονται ως βία, είναι απλά “ατυχή” συμβάντα, απρόβλεπτα και ανεμπόδιστα. Αντίθετα, οι επιθέσεις οργής (του κόσμου που υποφέρει) κατά των κρατούντων, οι μούντζες και οι προπηλακισμοί κατά των πολιτικών, αυτό ναι, είναι βία, αήθης και καταστροφική βία και έχει υπεύθυνους. Όχι μόνο τους φυσικούς αυτουργούς αλλά και όλους όσους με τον λόγο τους σπέρνουν στις αδαείς μάζες την “εχθροπάθεια” εναντίον των “ευεργετών” τους.

Κάπως έτσι, το σύστημα, εντελώς αυτόματα και απρόσωπα, εξαφανίζει από το οπτικό πεδίο την τεράστια βία που λαμβάνει χώρα καθημερινά, σε κάθε πόρο της κοινωνίας, σε κάθε ικμάδα της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, την βία που το συντηρεί και το αναπαράγει, προκειμένου να εστιάσει σε μια «αντικειμενική» βία. Αυτή που έχει προσδιορισμούς από τον ποινικό κώδικα και φυσικούς θύτες, εμφανίζοντας την βέβαια ως πιο αποτρόπαια εκείνη που στρέφεται ενάντια στους εκπροσώπους του συστήματος.

Και οι εργαζόμενοι που αργοπεθαίνουν πιασμένοι στα γρανάζια της κρεατομηχανής εγκαλούνται από τα συστημικά ΜΜΕ να συμπάσχουν με τα αφεντικά τους και να θρηνήσουν για το “δράμα” τους.