Ο Αριστοτέλης, ο Μαρξ και η δημοκρατία μας

Αν ο Αριστοτέλης επιμένει πως σκοπός της πόλης δεν είναι μοναχά το ζην αλλά το ευ ζην, τότε είναι προφανές πως η Ελλήνων πολιτεία του εμπράγματου καπιταλισμού, σήμερα αλλά και μάλλον πάντα, έχει αποτύχει παταγωδώς στους στόχους της, τουλάχιστον όπως τους όρισε ο Σταγειρίτης. «Το ζην ως βούλεται τις, τούτο γαρ της ελευθερίας έργον είναι φασίν, είπερ του δούλου όντος το ζην μη ως βούλεται»: να έχει κανείς το δικαίωμα να ζει όπως επιθυμεί, να ποιο είναι το πρώτο ιδιοσυστατικό μιας δημοκρατίας, ιδού η ειδοποιός διαφορά στο βίο του πολίτη από εκείνον του δούλου. Οπότε, σε καθεστώς γενικευμένης φτώχειας, ας το πάρουμε απόφαση: όλοι όσοι εξέπεσαν στο βασίλειο της ανάγκης, εξανδραποδίστηκαν, εξαρτημένοι από τα μιστά τους και από τις βουλές εκείνων που κατέχουν τα καρπούζια, μαζί με τα μαχαίρια.